Τ Ε Σ Σ Ε Ρ Ι Σ Ο Μ Α Δ Ε Σ Ε Υ Τ Υ Χ Ι Σ Μ Ε Ν Ω Ν
Είναι γνωστό και δύσκολα μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Ο άνθρωπος, αυτό το πλάσμα που έχει κατακλύσει ολόκληρο τον πλανήτη και τό΄χει βάλει αμέτι μουχαμέτι να τον καταστρέψει εντελώς, είναι ένα δυστυχισμένο πλάσμα, το μόνο δυστυχισμένο σε όλο τον κόσμο. Κανένα άλλο δεν αισθάνεται δυστυχία, ακόμα κι όταν βρίσκεται σε κάποια δύσκολη κατάσταση, δεν βρίσκει εύκολα τροφή, νερό ή πονά από κάποια παθολογική αιτία. Μόνο ο άνθρωπος, το τέλειο πλάσμα που κατοικεί΄σ΄αυτή τη γή, αυτός είναι ο μόνος δυστυχής. Και αισθάνεται πολύ συχνά τη δυστυχία του, δεν ξέρω αν κανένας έχει τις αντιρρήσεις του πάνω σ΄αυτό το ζήτημα.
Αλλά μέσα σ΄αυτούς τους δυστυχισμένους, φαίνεται ότι υπάρχουν και κάποιες ομάδες ανθρώπων που τουλάχιστον για κάποια αρκετά μεγάλα διαστήματα, δεν αισθάνονται δυστυχισμένοι, η τουλάχιστον όχι ιδιαίτερα δυστυχείς. Κι αυτό θα μπορούσε να τους κατατάξει σε μιά ευνοϊκή θέση, να τους κάνει να αισθάνονται έστω και λιγάκι ευτυχισμένοι. Όταν κανείς δεν είναι ιδιαίτερα πιεσμένος και στενοχωρημένος, μπορεί να νοιώθει τον εαυτό του σε μιά κάπως ευχάριστη θέση.
Στο σημερινό Δυτικό κόσμο που βασανίζεται από προβλήματα, που τα περισσότερα τα δημιουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι στους εαυτούς τους με το να κάμνουν τη ζωή τους δύσκολη με τις υπερβολικές τους απαιτήσεις για μεγαλεία, θα μπορούσαμε να βρούμε μιά κατηγορία ανθρώπων που δεν βασανίζεται και τόσο πολύ. Είναι οι ανύπαντρες κοπέλλες που έχουν φτάσει τα τριανταπέντε και πάνω χρόνια τους και δεν έχουν απολύτως καμμιά επιθυμία να παντρευτούν και να δημιουργησουν οικογένεια.. Να βάλουν όπως λέει και η λαϊκή φράση, το κεφάλι τους στον τορβά. Να μπούνε σε μιά ζωή γεμάτη ευθύνες και υποχρεώσεις δηλαδή.
Η οικογένεια στα παλιά χρόνια, ήταν μιά κατάσταση που την ήθελαν οι περισσότεροι νέοι και νέες, παρά τα προβλήματα που και τότε είχε. Προβλήματα όμως που δεν τα μεγαλοποιούσαν από μόνοι τους οι άνθρωποι με τις υπερβολικές απαιτήσεις τους. Που μπορούσαν να περνάνε λιτά και με στερήσεις ακόμα, καθώς την εποχή εκείνη το πνεύμα του καταναλωτισμού και υπερκαταναλωτισμού που υπάρχει σήμερα, δεν το ήξεραν καθόλου τότε. Όταν βλέπεις τριγύρω σου τους άλλους να μην γογγύζουν με τα πενιχρά μέσα που διαθετουν, δεν υπάρχει έδαφος για παράπονα από μέρους σου.
Η κοπέλλα που δεν θέλει να έχει πάνω απ΄το κεφάλι της έναν ντερβέναγα που θα την ταλαιπωρεί μετα προβλήματα του, με τις αρρώστειές του και τα πολλά και διάφορα άλλα που ταλαιπωρούν, έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι είναι σχετικά τουλάχιστον ευτυχισμένη. Είναι ελεύθερη στις επιλογές της, πηγαίνει όπου και όποτε θέλει, έχει τις διακοπές της όπου της αρέσει, και δεν δίνει λογαριασμό σε κανένα. Το ότι θα μείνει μοναχή της σε κάποια μεγάλη ηλικία, δεν την απασχολεί, οι γυναίκες βρίσκουν εύκολα παρέες με άλλες συνομήλικές τους και δεν νοιώθουν και τόση μοναξιά όταν μένουν μόνες.
Μιά δεύτερη κατηγορία ανθρώπων που μπορούν να θεωρούν τους εαυτούς τους σχετικά τουλάχιστον ευτυχισμένους : Είναι άντρες που έχουν βρεί την κατάλληλη γυναίκα και την έχουν παντρευτεί. Βρίσκονται τέτοιες κατάλληλες γυναίκες σήμερα ; Και βέβαια βρίσκονται, μόνο που είναι κάπως σπάνιες και χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να τις ανακαλύψεις. Αντίθετα λοιπόν με τις γυναίκες που δεν θέλουν άντρα, οι άντρες χρειάζονται τη γυναίκα. Οι λόγοι δεν χρειάζεται να αναφερθούν. Οσο για τις γυναίκες που ψάχνουν να τις βρούνε, πρόκειται για κοπέλλες που τα μυαλά τους είναι κάτω από τα μαλλιά τους, κάτι που δεν είναι και τόσο συχνό τις μέρες αυτές.
Οι κοπέλλες αυτές δεν έχουν μάθει να έχουν μεγάλες απαιτήσεις τη σύγχρονη εποχή του υπερκαταναλωτισμού. Εχουν μιά τάση να θέλουν να δημιουργήσουν οικογένεια, θέλουν να έχουν παιδιά και να τα φροντίζουν. Κι όταν βρούνε οι νέοι μιά τέτοια γυναίκα, δεν διστάζουν καθόλου να της ζητήσουν να έλθει κοντά τους. Αυτοί οι άντρες είναι που απαρτίζουν μιά δεύτερη κατηγορία ανθρώπων που μπορούν να θεωρούν τους εαυτούς τους ευτυχείς.
Η τρίτη κατηγορία ανθρώπων που βρίσκουν τον τρόπο να αισθάνονται ευτυχισμένοι, είναι ακριβώς αυτές οι κοπέλλες που αναφέρθηκαν πιό πάνω. Που δεν έχουν μάθει να έχουν υπερβολικές απαιτήσεις από τη ζωή, που είναι ευχαριστημένες με αυτά τα σχετικά λίγα που μπορούν να τις προσφέρουν οι άντρες που τις θέλουν για συντρόφους τους.
Και μιά τέταρτη κατηγορία. Είναι άντρες κι αυτοί που υπάγονται σ΄αυτήν. Οχι όμως οι άντρες της προηγούμενης κατηγορίας που θέλουν να έχουν μιά γυναίκα, μιά οικογένεια και παιδιά. Που ναι μεν τους προκαλούν πολλές ίσως έγνοιες με τα προβλήματα που θα έχουν στη διαδρομή του χρόνου, αλλά και παρά τις έγνοιες και τις στεναχώριες που θα έχει μιά οικογενειακή κατάσταση - ιδίως στους σημερινούς καιρούς - προτιμούν όλα αυτά παρά να μείνουν έξω απ΄αυτή την κατάσταση.
Αντίθετα όμως προς αυτή την κατεύθυνση, βρίσκονται οι άντρες της τέταρτης κατηγορίας. Αυτοί δεν θέλουν τίποτε απολύτως από όλα αυτά. Ούτε μιά συγκεκριμένη γυναίκα, ούτε οικογένεια, ούτε παιδιά. Γυναίκες βέβαια και μάλιστα πολλές. Εχουμε μιά για κάποιο - λίγο - καιρό, την αλλάζουμε με μιά άλλη, κατόπιν μιά τρίτη και πάει λέγοντας. Με αυτό τον τρόπο και χωρίς καμμιά απολύτως δέσμευση με καμμιά από αυτές τις παροδικού χαρακτήρα σχέσεις, θα περάσουν μερικές δεκαετίες. Είναι ο γνωστός τύπος του άντρα, του λεγόμενου γαλλιστί « b o n v i v e r », αγγλιστί « p l a y b o y » και ελληνιστί « κ α λ ο π ε ρ α σ ά κ ι α ς ».
Όλα αυτά είναι πολύ ωραία και πολύ ευχάριστα. Αλλά και τα πολύ ωραία πράγματα σ΄αυτή τη ζωή δεν κρατάνε πολύ. Κάποτε ο « μπον βιβέρ » φτάνει σε μιά μεγάλη ηλικία, και όλα αυτά σταματούν. Κι όταν ένας άντρας μένει μόνος σε μεγάλη ηλικία, είναι να τον κλαίνε κι οι ρέγγες. Κι επειδή όπως ξέρουμε οι ρέγγες δεν κλαίνε - όπως κι όλα τα ψάρια - δεν πρόκειται να τον κλαψει κανένας. Στις μεγάλες καπως ηλικίες - αντίθετα με τις γυναίκες - οι άντρες δεν έχουν συντροφιά άλλων αντρών. Ο καθένας από τους παλιούς φίλους και γνωστούς τους, κλείνεται στο καβούκι του και κανέναν δεν έχουν που να τους κανει παρέα. Λίγο μπορεί στο καφενείο, αλλά ύστερα, τις επόμενες ώρες, τίποτε.
Ιδού λοιπόν ποιοί είναι οι ευτυχισμένοι άνθρωποι σ΄αυτόν τον κόσμο. Εχουν μεν κάποτε κάποιες στιγμές ευτυχίας, έχουν όμως και τις αναποδιές τους. Τί είχε πεί ο Γκαίτε όταν τον ρώτησαν σε μιά προχωρημένη ηλικία του για πόσο διάστημα στη ζωή του ήταν ευτυχισμένος και χαρούμενος ; Σκέφτηκε λιγάκι και αποκρίθηκε : « Ισως να είχα συνολικά μιά ώρα χαράς και ευτυχίας σ΄όλο αυτό το διάστημα ». Αυτά είπε με πολύ νόημα σ΄εκείνους που του εθεσαν την ερώτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου