Γ Ε Ν Ι Κ Α Τ Ι Ν Α Π Ε Ρ Ι Τ Ο Υ Α Σ Φ Α Λ Ι Σ Τ Ι Κ Ο Υ
Μέγας σαματάς έχει ξεσπάσει εσχάτως γύρω από αυτό το φλέγον θέμα. Τί επρεπε να γίνει και δεν έγινε, ποιοί φταίνε, τί πρόκειται να γίνει, τι θέλουμε να γίνει, τι μπορεί να γίνει με τις συντάξεις των εργαζομένων ; Τι θα γίνει με τις ηλικίες συνταξιοδότησης. Τι θα γίνει με το ύψος των συντάξεων, θα μειωθούν και ποιές, θα παραμείνουν ως έχουν ; Αυτά και μερικά ακόμα ερωτήματα βασανίζουν κυριολεκτικά τους πολίτες, τα μέσα ενημέρωσης, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.
Για τις πρώτες αρχές των κοινωνικών παροχών, για τις πρώτες συντάξεις, τις αρχές της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των πολιτών στις διάφορες χώρες, έχουμε αναφερθεί σε άλλες περιπτώσεις. Και μπορούμε να θυμίσουμε με λίγα λόγια, πως το λεγόμενο « κράτος πρόνοιας », εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στην Ευρώπη τη δεκαετία του 1930 ή ίσως και λίγο νωρίτερα σε κάποιες Σκανδιναυικές χώρες. Στη Βρεττανία εφαρμόστηκε πλήρως τη δεκαετία του 30, και στην τέως Σοβιετική Ενωση, από τις αρχές της Οχτωβριανής επανάστασης ή μάλλον λίγο αργότερα.
Όλα πήγαιναν φίνα και ωραία μέχρι πριν από λίγο καιρό, ίσως μέχρι πριν δεκαριά χρόνια. Και τότε, μιά μέρα ακούσαμε ότι στην κοιτίδα των κοινωνικών παροχών, τη σοσιαλδημοκρατική Σουηδία, τα πράγματα άρχισαν κάπως να δυσκολεύουν, χωρίς να μάθουμε τους λόγους που προκαλεσαν τη δυσκολία αυτή. Λίγο καιρό ύστερα, ακούστηκε ότι και σε άλλες χώρες της Δυτικής Ευρώπης, είχαν αρχίσει επίσης δυσκολίες στο σύστημα, και ότι περιοριζόντουσαν οι κοινωνικές παροχές σιγά σιγά.
Τώρα θα έλθουμε στη χώρα μας, όπου από πολλές δεκαετίες υπήρχαν και συντάξεις και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε κάποιο ικανοποιητικό για τα ελληνικά δεδομένα βαθμό. Ομως, στον κόσμο αυτό και ιδιαίτερα στη χώρα μας, φαίνεται ότι τα καλά πράγματα δεν διαρκούνε πολύ. Στο ασφαλιστικό μας σύστημα έγιναν πολλά, πάρα πολλά σφάλματα μέσα στις δεκαετίες που πέρασαν. Τα οικονομικά των ταμείων όσο πήγαιναν και χειροτέρευαν, και όταν ήλθε πριν πέντε χρόνια ο αξιότιμος κύριος Σπράος να εξετάσει την κατάσταση, απεφάνθη μετά από μελέτη της κατάστασης : Mετά από μιά δεκαετία, δεν θα έχετε καθόλου χρήματα για να πληρώνετε συντάξεις. Αυτό ήταν όλο.
Δεν θα αποπειραθούμε να προτείνουμε λύσεις για το ζήτημα αυτό, είναι τόσο πολύπλοκο και τόσο δύσκολο, ώστε και οι ειδικοί έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά. Η μεν κυβέρνηση λέει - αν και παίρνει τα λόγια της πίσω προσωρινά - ότι το κράτος δεν είναι σε θέση να δώσει αρκετά χρήματα για να καλύψει τα ελλείμματα των ταμείων, οι δε εργαζόμενοι επιμένουν ότι το κράτος μπορεί να τα δώσει αυτά τα χρήματα, αν μπορέσει βέβαια να τα μαζέψει από διάφορες πηγές. Γιατί, αν δεν έχεις χρήματα, είναι φανερό ότι δεν μπορείς και να δώσεις.
Το αν θα μπορέσει το κράτος να εισπράξει τα απαιτούμενα χρήματα, όχι μόνο δεν είναι βέβαιο, αλλά φαντάζει μάλλον απίθανο. Ο περιορισμός της εισφοροδιαφυγής δεν είναι καθόλου εύκολο πράγμα για την ελληνική πραγματικότητα. Η έλλειψη εισφορών από τους πολλούς άνεργους δεν μπορεί να διορθωθεί, καθώς δεν φαίνεται ότι θα περιοριστεί σημαντικά η ανεργία στον κοντινό ή κάπως μακρινό ορίζοντα. Από άλλες πηγές δεν αναμένονται χρήματα, χρωστάμε πολλά στις ξένες τράπεζες από δανεισμούς που κάμναμε χωρίς σκέψη στο παρελθόν, και τα ποσά των τόκων που κάθε χρόνο πρέπει να πληρώνουμε, μας τρώνε το μεδούλι. Και έτσι, δεν περιμένουμε τίποτε από τον κρατικό προϋπολογισμό, που συνήθως ή πάντοτε, είναι ελλειμματικός.
Οι ειδήμονες πάνω στο θέμα, που δεν είναι πολιτικοί αλλά οικονομολόγοι, λένε ότι λύση δεν μπορεί να υπάρξει ούτε στο κοντινό, ούτε στο κάπως μακρινό μέλλον. Φράγκα δεν μπορούν να βρεθούν με ότι και αν γίνει. Αύξηση του ορίου ηλικίας, δεν γίνεται δεκτή από τους εργαζόμενους όλων των κλάδων. Ελάττωση του ποσού της σύνταξης, δεν είναι επίσης αποδεκτή. Τι απομένει λοιπόν ; Ιδού το ερώτημα, που όμως δεν βρίσκει απάντηση.
Οι Ευρωπαίοι έχουν υψηλά όρια συνταξιοδότησης, παρά το ότι είναι πλουσιώτεροι κατά πολύ από εμάς. Φυσικά διαμαρτύρονται για το ύψος της ηλικίας, αλλά είναι υποχρεωμένοι να αποδεχτούν την κατάσταση, καθώς ακούν τις εξηγήσεις που τους δίνουν και που δεν αφήνουν περιθώρια για διεκδικήσεις. Ή παίρνετε τη σύνταξη στα εξηνταπέντε - τους λένε οι αρμόδιοι - ή δεν παίρνετε καθόλου, διαλέξτε και πάρτε.
Το θέμα δεν πρέπει να το χειρίζονται οι πολιτικοί, αλλά οι οικονομολόγοι. Οι πολιτικοί δεν θέλουν και δεν μπορούν να πούνε την αλήθεια στους ψηφοφόρους, το πράγμα θα είχε τεράστιο πολιτικό κόστος. Και ο πολιτικός πρέπει να χαϊδεύει τα αυτιά του λαού. Και δεν είναι μόνο οι πολιτικοί που βρίσκονται στην εξουσία στη θέση αυτή, είναι και εκείνοι που περιμένουν να τους διαδεχτούν στις επόμενες εκλογές. Αν οι υποψήφιοι να διαδεχτούν την κυβέρνηση, πούνε τη μαύρη και πικρή αλήθεια στο λαό, θα έχουν κι αυτοί να πληρώσουν το ίδιο πολιτικό κόστος, και επομένως δεν πρέπει να περιμένουν ποτέ ότι θα γίνουν κυβέρνηση. Αλλά και οι πολιτικοί που δεν περιμένουν να γίνουν μελλοντικοί κυβερνήτες, κι αυτοί επίσης λένε ψέμματα, ζητώντας από το κράτος να καλύψει τα ελλείμματα. Ξέρουν πολύ καλά ότι το κράτος δεν μπορεί να βρεί χρήματα, αλλά με τον τρόπο αυτό θα ψαρέψουν ψήφους στις επόμενες εκλογές και έτσι θα αυξήσουν τη δύναμή τους, δεν είναι λίγο αυτό.
Τι θας μας έλεγαν οι οικονομολόγοι ; Δεν μπορώ να προβλέψω με κάποια πιθανότητα τι θα μας έλεγαν, αλλά μπορώ να πιθανολογήσω τουλάχιστον μερικά από αυτά που θα μας έλε-γαν. Ότι πρέπει απαραιτήτως να ανέβει σημαντικά η ηλικία συνταξιοδότησης, ότι είναι απαραίτητη αυτή η προϋπόθεση. Ότι πρέπει να περιοριστούν οι συντάξεις αναπηρίας που στη χώρα μας είναι τετραπλάσιες και πλέον από το κανονικό, καθώς υπάρχουν πλήθος από ψευτοανάπηρους που πήραν συντάξεις χρησιμοποιώντας πολιτικά μέσα. Ότι πρέπει να περιοριστούν ή να σταματήσουν οι καταχρήσεις που γίνονται σε μερικά ασφαλιστικά ταμεία, τα οποία στέλνουν τους ασφαλισμένους τους να κάνουν άσκοπες και πολυδάπανες εργαστηριακές εξετάσεις, από τις οποίες κάποιοι κερδίζουν μεγάλες μίζες σαν ποσοστά, ιδίως οι γιατροί των ταμείων αυτών. Και ότι θα πρέπει να ελαττωθούν κάποιες υψηλές συντάξεις, που είναι μάλλον και άχρηστες για τους ηλικιωμένους δικαιούχους τους. Φυσικά, δεν είναι δυνατόν να ελαττωθούν οι μικρές και μεσαίες συντάξεις, που είτε δεν επαρκούν καθόλου να καλύψουν τα έξοδα των συνταξιούχων, είτε μόλις τα καλύπτουν. Τέλος, είναι εφικτό - σε κάποια μάλλον περιορισμένη κλίμακα -να αυξηθούν οι εισφορές των ασφαλισμένων και των εργοδοτών.
Θα μπορούσαν ποτέ οι πολιτικοί να πούνε τέτοια πράγματα στο λαό ; Αδύνατον, των αδυνάτων αδύνατον. Αυτοί εκλέγονται με τις ψευτιές και τις απάτες που κάνουν, μπορούν να τα εγκαταλείψουν όλα αυτά ; Μπορούν οι συνδικαλιστές να καθήσουν μαζύ με τους οικονομολόγους - όχι τους πολιτικους - και να συζητήσουν το ζήτημα με βάση τα πραγματικά οικονομικά δεδομένα ; Ούτε αυτοί θα το κάνουν, δεν είναι κορόϊδα να ενεργήσουν μ΄ αυτό τον τρόπο, δεν θα τους ξαναψηφίσουν οι εργαζόμενοι στον αιώνα των αιώνων. Αυτή είναι η κατάσταση, μας αρέσει δεν μας αρέσει.
Θα αποτολμήσω κι εγώ να διατυπώσω τη γνώμη μου πάνω σ΄αυτό το ζήτημα. Λοιπόν, θεωρώ ότι τελικά θα αναγκαστούν οι πάντες να δεχτούν ανύψωση των ορίων ηλικίας στη συνταξιοδότηση. Αν δεν γίνει αυτό, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να μην υπάρξουν καθόλου συντάξεις μετά από μερικά χρόνια. Ετσι, απ΄το ολότελα, καλή κι η Παναγιώταινα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου