ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ ΠΕΡΙ ΔΙΑΣΤΡΟΦΩΝ

Τώρα μπήκαμε σε βαθειά νερά, και δεν ξερω αν θα μπορέσουμε να κολυμπήσουμε σ΄αυτά. Και τούτο επειδή θα τεθεί αμέσως - έτσι νομίζω - το ερώτημα : Ξέρουμε τι είναι φυσιολογικό, και από ποιό σημείο και ύστερα θα πούμε ότι ξεπερνάμε το φυσιολογικό και μπαίνουμε στους χώρους του μή φυσιολογικού, αυτού που θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε « διαστροφή » ; Υπάρχουν ευδιακριτα όρια ανάμεσα στις δυό αυτές κατάστάσεις, και πώς μπορούμε να τα προσδιορίσουμε, αν και εφ΄ όσον υπάρχουν ;
Από γραμματολογική άποψη, ο όρος « διαστροφή » έχει διάφορες έννοιες. Κατά κύριο λόγο, σημαίνει το « στράβωμα », την « παρεκτόπιση » - όπως μιάς άρθρωσης, την εξάρθρωση δηλαδή, το στρίψιμο ενός μέλους του σώματος, π.χ. του χεριού. Κατά δευτερεύουσα και μεταφορική έννοια, σημαίνει κάθε παρεκτροπή από το συνηθισμένο, το φυσιολογικό, το ομαλό.
Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, υπάρχει τεράστιο πεδίο μέσα στο οποίο θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε ένα πλήθος από « εκτροπές » από το φυσιολογικό, είτε πρόκειται για συμπεριφορές, είτε για συνήθειες είτε για οποιαδήποτε άλλη ενέργεια που δεν συμβαδίζει με το λεγόμενο « φυσιολογικό ». Τώρα, το τι είναι φυσιολογικό - υπ΄ αυτές τις έννοιες - είναι πολύ ρευστό στον καθορισμό του. Με μιά πλατειά θεώρηση, θα μπορούσαμε να κατατάξουμε το κάπνισμα στις διαστροφές, καθώς είναι γνωστό, ότι η εισπνοή καπνού απ΄ το τσιγάρο, δεν είναι μια « φυσιολογική » πράξη, έτσι δεν είναι ;
Αλλά βέβαια, δεν πρόκειται να πάρουμε το πράγμα με τόσο ανοιχτούς ορίζοντες, καθώς τότε, ίσως πολύ λίγα πράγματα θα έβγαιναν « φυσιολογικά », θα ψάχναμε και δεν θα τα βρίσκαμε. Επομένως, θα πρέπει να περιοριστούμε σε ευδιάκριτες και σημαντικές παρεκκλίσεις από έναν - κάπως αυθαίρετο ίσως - κώδικα συμπεριφορών και ενεργειών, πολύ πιό στενό από το παράδειγμα του καπνίσματος.
Αυτός ο κώδικας κοινωνικών συμπεριφορών, που καθιστά δυνατή την κοινωνική συμβίωση των ανθρώπων, έχει ορισθεί κατά τα φαινόμενα, από τις πρώτες εποχές που εμφανίστηκε ο άνθρωπος, δεν καθιερώθηκε - όπως θα νόμιζε κανείς - από νομοθέτες των ιστορικών περιόδων. Από πρώτη αρχή, οι άνθρωποι κατάλαβαν ότι για να μπορούν να συνυπάρξουν σαν κοινωνία και να μην αλληεξοντώνονται σαν θηρία της ζούγκλας, έπρεπε να διαμορφώσουν κάποιους στοιχειώδεις κανονισμούς, που μάλλον ήσαν αντίθετοι προς τη φύση τους. Ενώ η φύση τους έλεγε ότι πρέπει να κλέβουν, όμως έβλεπαν ότι έτσι δεν θα μπορούσαν να συμβιώσουν. Επρεπε να απαγορευτεί η κλοπή με αυστηρές ποινές. Οι « φύλαρχοι » και οι επικεφαλής των μικρών οικισμών του μακρυνού εκείνου παρελθόντος, θέσπισαν τέτοιους κανόνες κατά διαφόρων « αδικημάτων » - όπως η κλοπή, ο φόνος, η άδικη επίθεση, η αρπαγή μιάς γυναίκας και άλλες « ποινικά » κολάσιμες πράξεις - επιβάλλοντας και τις ανάλογες τιμωρίες.
Εχουμε σε άλλες περιπτώσεις διατυπώσει τη γνώμη, ότι ο άνθρωπος είναι το πλάσμα με τα αγριώτερα ένστικτα επί της γής. Για να εμποδίζεται η εκδήλωση των ενστίκτων αυτών, θεσπίστηκαν από τις πρωτόγονες κοινωνίες τα μέτρα που αναφέρθηκαν παραπάνω. Σε πολύ πρόσφατες σχετικά εποχές, αληθινοί νομοθέτες κωδικοποίησαν και έγραψαν νόμους που έπρεπε να τηρούνται, και όρισαν και τις ποινές για κάθε παράβασή τους. Ανάμεσα στους νόμους αυτούς, υπήρχαν και μερικοί που τιμωρούσαν πολλές από τις « εκτροπές » από το φυσιολογικό, αυτές που ονομάζουμε « διαστροφές ».
Καιρός τώρα να αναφερθούμε στις πιό σημαντικές και πιό συχνές από τις διαστροφές αυτές, και να προσπαθήσουμε να τις ερμηνεύσουμε, αν μπορούμε. Βέβαια, μ΄αυτόν τον τρόπο, αναγκαστικά θα πατήσουμε σε ξένα « χωράφια » όπως των κοινωνιολόγων, των ψυχολόγων και άλλων ειδικών, και ζητούμε εκ των προτέρων συγγνώμην από αυτούς για την « εισβολή » αυτή. Αλλωστε, η προσπάθεια αυτή, αναγκαστικά θα γίνει με προσφυγή στις απόψεις των ειδικών αυτών, δε γίνεται αλλοιώς.
Είπαμε, ότι η κλοπή είναι μέσα στον χαρακτήρα των ανθρώπων, και ότι με την απαγόρευση των νομοθεσιών, εμποδίζεται σε μεγάλο βαθμό η διάπραξη αυτού του αδικήματος. Όμως, σε μερικούς ανθρώπους, υπάρχει μιά ακατανίκητη ροπή στο να κλέβουν - παρά τις κυρώσεις του νόμου - που τους κάμνει ανίκανους να αντισταθούν στην παρόρμηση αυτή. Πρόκειται για τους « κλεπτομανείς ». Στη διαστροφή αυτή που δε βλάπτει ιδιαίτερα τους κλεπτόμενους - καθώς τα αντικείμενα που κλέβονται, είναι συνήθως μηδαμινής αξίας - φαίνεται ότι θεραπεία δεν υπάρχει, τόσο μεγάλος είναι ο ψυχικός καταναγκασμός που ωθεί τους « ασθενείς » αυτούς στο να κλέψουν. Αναφέρθηκε η λέξη « ασθενείς », γιατί περί ασθενείας πραγματικής πρόκειται.
Μιά πολύ γνωστή - η πιό γνωστή απ΄όλες - διαστροφή, είναι ο σαδισμός. Στον σαδισμό, το όλο ζήτημα ανάγεται στη σεξουαλική ικανοποίηση, που επιτυγχάνεται μόνο μέσω βασανισμού, δηλαδή με χτυπήματα, δαγκωματιές, μαστιγώσεις, και με « ηθικό » βασανισμό με βρισιές, ταπεινώσεις κ.λ.π. Τα θύματα μπορεί να είναι είτε του ίδιου φύλου, ( οταν συνδυάζεται με ομοφυλοφιλία ), ή παιδιά ( όταν συνδυάζεται με παιδεραστία ), ή ζώα ( όταν υπάρχει μαζύ με κτηνοβασία, που κι αυτή από μόνη της αποτελεί μιά επί πλέον διαστροφή). Φυσικά υπάρχει σαδισμός και σε σχέσεις μεταξύ ατόμων διαφορετικού φύλου, άντρα και γυναίκας.
Κατά τους ψυχαναλυτές, ο σαδισμός αποτελεί εκτροπή του μαζοχισμού με τον οποίο μάλιστα συνδυάζεται σαν σαδομαζοχισμός. Το κοινό στοιχείο και στις δύο διαστροφές είναι ο πόνος που πρέπει να είναι απαραίτητα παρών και στους δύο τύπους διαστροφών. Ο όρος « σαδισμός »,προέρχεται από τον διαβόητο και πασίγνωστο Γάλλο μαρκήσιο ντε Σαντ ( 1740-1814) που υπήρξε και πολυγραφώτατος μυθιστοριογράφος, και στα μυθιστορήματα του οποίου περιγράφονται σκανδαλώδη πράγματα, τα οποία άλλωστε έκαμνε και ο ίδιος, μ΄ άλλα λόγια ήταν κι αυτός « σαδιστής ». Σαν συγγραφέας είναι αξιόλογος για τις ψυχολογικές περιγραφές των προσώπων των μυθιστορημάτων του. Εμεινε πολλά χρόνια στις φυλακές, κατάδικάστηκε σε θάνατο και πήρε χάρη, και τελικά φυλακίστηκε πάλι επί Ναπολέοντος και πέθανε στη φυλακή. Ήταν βίος και πολιτέια ο άνθρωπος.
Στον Μαζοχισμό συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο του σαδισμού.Το άτομο που πάσχει από αυτή τη διαστροφή, θέλει να το βασανίζουν με τους ίδιους τρόπους βασανισμού, που υπάρχουν στον σαδισμό, δηλαδή χτυπήματα, μαστιγώσεις, βρισιές, ταπεινώσεις, δαγκωματιές και τα σχετικά. Μπορεί - όπως αναφέρθηκε - ένα άτομο να πάσχει κι από τις δυό αυτές διαστροφές. Η διαστροφή αυτή πήρε το όνομά της από τον Αυστριακό δικηγόρο και συγγραφέα Λεοπόλδο Σάχερ - Μάζοχ, ( 1836 - 1895 ), που περιέγραψε στα μυθιστορήματά του τη διαστροφή αυτή. Δεν ξέρω αν κι ο ίδιος ήταν « μαζοχιστής », δεν μπορώ να τον πάρω στο λαιμό μου τον άνθρωπο.
Ο φετιχισμός είναι σεξουαλική διαστροφή, κατά την οποία ο ασθενής αισθάνεται ηδονή μόνο όταν χαϊδεύει ή ακουμπά ορισμένα αντικείμενα - όπως εσώρρουχα - που ανήκουν στο άλλο φύλο. Ο όρος προέρχεται από τη λέξη « φετίχ », που σημαίνει ένα άψυχο αντικείμενο ή ξόανο, που από απολίτιστους λαούς θεωρείται ότι κατέχει μιά υπερφυσική ή μαγική δύναμη, κάτι σαν « φυλακτό ».
Για την ομοφυλοφιλία, δεν χρειάζεται να ειπωθούν πολλά πράγματα, λίγο ή πολύ ο κόσμος ξέρει αρκετά πράγματα γι αυτή τη διαστροφή, που αυτοί που την έχουν δεν θεωρούν ότι είναι διαστροφή. Λένε ότι πρόκειται απλώς για μιά « ιδιατερότητα.», που έχουν ορισμένοι ανθρωποι και τίποτε άλλο. Με αυτή τη λογική, και ο σαδισμός, ο μαζοχισμός και οι άλλες διαστροφές θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν σαν « ιδιαιτερότητες », οπότε δεν θα είχαμε καθόλου διαστροφές, τα πάντα θα ήσαν φυσιολογικά. Αυτά τα περί « ιδιαιτερότητας » δεν μπορώ να τα καταλάβω, τουλάχιστον για τη μεγάλη πλειοψηφία των περιπτώσεων.
Υπάρχουν λοιπόν περιπτώσεις αληθινής « ιδιαιτερότητας » ; Είναι πιθανόν να υπάρχουν, και αν πράγματι υπάρχουν, ίσως θα πρόκειται για άτομα που από πολύ μικρή ηλικία δείχνουν ότι δεν ανήκουν στο φύλο που φαίνεται ότι τους θεωρούν. Τα πολύ μικρής ηλικίας αυτής άτομα, δείχνουν κάποια συμπεριφορά του αντίθετου φύλου, που δε φαίνεται να δικαιολογείται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος. Δεν έχω υπ΄ όψιν μου μετρήσεις των ορμονών σ΄αυτά τα άτομα, μπορεί πράγματι να υπάρχουν και να καθορίζουν και τη συμπεριφορά τους. Κάποια πράγματα είναι φανερά, όπως λεπτή φωνή και έλλειψη τριχοφυϊας στους άντρες, μπάσσα φωνή και έντονη τρίχωση στις γυναίκες. Πάντως, ούτε κι αυτά τα στοιχεία έχουν αληθινή αξία, δεν είναι καθόλου απαραίτητο να συνδυάζονται με ομοφυλοφιλία.
Σε πολλές περιπτώσεις, η ομοφυλοφιλία είναι αποτέλεσμα συνήθειας που αποκτήθηκε σε μιά νεαρή ηλικία, από κάποιο βιασμό ή κάτι ανάλογο. Σε άλλες περιπτώσεις, η ανδρική ομοφυλοφιλία μπορεί να οφείλεται στο ότι ένα παιδί μεγαλώνει μέσα σε ένα περιβάλλον αποτελούμενο αποκλειστικά από γυναίκες και χωρίς να έχει συντροφιές με αγόρια, αυτό έχει φανεί σε αρκετό ποσοστό ανδρών ομοφυλόφιλων. Αντίστοιχα, θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί, μήπως ανάλογοι παράγοντες αναμιγνύονται και στην γυναικεία ομοφυλοφιλία, τον σαπφισμό ή λεσβιασμό.
Η παιδεραστία είναι μιά διαστροφή η οποία εμφανίζεται σε άνδρες. Αντικείμενο της διαστροφής αυτής, είναι άτομα μικρής ηλικίας, παιδιά λίγο ή περισσότερο επάνω από τα δέκα χρόνια, αγόρια ή κορίτσια. ( Αλλά και παιδιά πολύ μικρότερης ηλικίας ). Η διαστροφή αυτή στις δυτικές χώρες, θεωρείται βαρύτατο ποινικό αδίκημα, και διώκεται αυτεπάγγελτα από τις δικαστικές αρχές.
Πρέπει να ομολογηθεί, ότι όλες οι σεξουαλικής φύσεως διαστροφές - και οι περισσότερες είναι τέτοιες -παρατηρούνται μόνο σε « πολιτισμένους » λαούς, θεωρείται από τους ειδικούς ότι δημιουργούνται από τη σεξουαλική καταπίεση στην οποία υποβάλλεται ή αυθυποβάλεται, ο « πολιτισμένος » άνθρωπος. Μπορεί οι Αμερικανοί ομοφυλόφιλοι να ισχυρίζονται ότι οι άνθρωποι της « ιδιαιτερότητας » αυτής αποτελούν το δέκα τοις εκατό των ανδρών - εκδίδουν μάλιστα και ένα περιοδικό με τον τίτλο« Δέκα τοις εκατό » -αλλά έχει διαπιστωθεί ότι το νούμερο αυτό δεν είναι καθόλου ακριβές, στην πραγματικότητα δεν ξεπερνούν το ενάμισυ ή το πολύ το δύο τοις εκατό. Αλλά πρέπει να ξέρουμε, ότι στις άγριες και « απολίτιστες » φυλές - όσες έχουν απομείνει - δεν υπάρχουν καθόλου διαστροφές, καμμιά από αυτές που αναφέρθηκαν, ίσως να υπάρχει ένας τελείως ασήμαντος αριθμός ομοφυλόφιλων - αν υπάρχει καθόλου. Οι πρωτόγονοι αυτοί και απολίτιστοι, είναι οι μόνοι φυσιολογικοί, οι μόνοι « νορμάλ » άνθρωποι, αυτό είναι όλο.
Ισως λίγοι ξέρουν, ότι κάτω από ειδικές συνθήκες, και η βωμολοχία είναι μιά διαστροφή - της γλώσσας φυσικά. Τα άτομα που πάσχουν απ΄αυτή τη διαστροφή, αισθάνονται την ακατανίκητη ώθηση να βωμολοχούν μπροστά στον οποιονδήποτε και χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος, πρόκειται για μια ροπή ανάλογη προς την κλεπτομανία. Μερικοί από τους πασχοντες από την κατάσταση αυτή, ρέπουν προς ακατάσχετη βωμολοχία όταν βρίσκονται μέσα σε εκκλησίες. Γιατί αυτή η προτίμηση στις εκκλησίες ; Δεν έχω την παραμικρή ιδέα, ούτε
φαντάζομαι να έχουν και αυτοί.
Γνωστή είναι και η επιδειξιομανία. Νοσηρά άτομα - όλοι οι πάσχοντες από διαστροφές είναι πάσχοντες, επομένως βρίσκονται σε νοσηρή κατάσταση - αισθάνονται την ακατανίκητη ώθηση να επιδεικνύουν τα γεννητικά τους όργανα μπροστά σε νεαρά κορίτσια. Η πάθηση αφορά μόνο τους άνδρες, δεν έχω υπ΄ όψιν μου καμμιά περίπτωση που να αφορούσε γυναίκα, αν και δεν θα μπορούσε να αποκλειστεί τελείως αυτό το ενδεχόμενο. Η κατάσταση θεωρείται ποινικό αδίκημα και διώκεται αυτεπαγγέλτως.
Υπό μία γενικώτερη έννοια θα μπορούσε να κατατάξει κανείς - αυθαίρετα βέβαια - και τη μανία προς το αντίθετο φύλο σαν διαστροφή από το νορμάλ. Γυναικομανία και ανδρομανία, θα μπορούσαν άραγε να χαρακτηριστούν σαν ανωμαλίες ; Νομίζω ότι όχι, δεν θα μπορούσαν, απλώς είναι μιά υπέρβαση του φυσιολογικού προς ακραίες καταστάσεις, όχι αληθινή διαστροφή. Το ίδιο ισχύει και για τη θρησκομανία, δεν είναι αληθινή διαστροφή, είναι υπερβολική προέκταση μιάς κατάστασης που υπάρχει και σε απόλυτα φυσιολογικούς ανθρώπους.
Αντίθετα, η κατάσταση που χαρακτηρίζει ορισμένα άτομα που αισθάνονται ιδιαίτερη ηδονή μόνο όταν βλέπουν άλλα άτομα σε ερωτικές περιπτύξεις, είναι καθαρή διαστροφή, που θεωρείται όμως ακίνδυνη προς τους άλλους. Οι λεγόμενοι « ηδονοβλεψίες », είναι σαφώς παθολογικά άτομα, η διαστροφή τους όμως δεν θεωρείται - εξ όσων ξέρω - ποινικό αδίκημα.
Υπάρχουν ίσως και άλλες διαστροφές ηπιώτερης μορφής, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται καμμιά στο νού. Πάντως, αν δεν προκαλούν βλάβη σωματική ή ηθική σε άλλους ανθρώπους, δεν χρειάζεται μάλλον να ασχοληθούμε με αυτές.