Ο Τ Α Ν Ζ Ε Σ Τ Α Ι Ν Ε Ι Σ Φ Ι Δ Ι Σ Τ Ο Ν Κ Ο Ρ Φ Ο Σ Ο Υ
Ηταν κάπου ανάμεσα στη δεκαετία του 1970 και τις αρχές της δεκαετίας του 80, όταν εμ-φανίστηκε στο προσκήνιο ο Μιχάλης ο Γκορμπατσώφ, ο γνωστός στους Αμερικανούς με το συντομευμένο όνομα Γκόρμπυ. ( Στις Ενωμένες Πολιτείες δεν συμπαθούν τα ονόματα που έχουν περισσότερες από δύο συλλαβές, ο Ελληνας Παπαδόπουλος γίνεται εκεί Παπ ). Και λοιπόν που λέτε, στο Αφγανιστάν, μιά Ισλαμική χώρα στην οποία ο Αλέξανδρος είχε χτίσει κάποιες πόλεις και είχαν μείνει εκεί και κάποιοι στρατιώτες του και τώρα όλοι οι Αφγανοί λένε ότι είναι απόγονοι του Αλέκου, σ΄αυτό το Αφγανιστάν, ήταν μιά Μαρξιστική κυβέρνηση που την πολεμούσαν οι φανατικοί Ισλαμιστές αντάρτες Ταλιμπάν.
Ο Μαρξιστής πρωθυπουργός του Αφγανιστάν, ήταν στριμωγμένος για καλά από αυτούς τους Ταλιμπάν. Τί να κάνει λοιπόν, ζήτησε βοήθεια από τη Μόσχα, κι η Μόσχα έστειλε πολύ στρατό και άλλες βοήθειες για να στηρίξει τον άνθρωπό της, ήταν ακόμα η εποχή του Σοβιετικού επεκτατισμού. Οι αντάρτες Ταλιμπάν τα χρειάστηκαν με τους Σοβιετικούς στρατιώτες, αυτοί δεν ήσαν εύκολοι σαν τους ντόπιους Μαρξιστές. Εβαζαν φωτιά στα χωριά τους, τους κυνηγούσαν μέχρι να πατήσουν μαύρο χιόνι, και στο τέλος ζήτησαν τη βοήθεια των Αμερικανών, ή πήγαν από μόνοι τους οι Αμερικανοί να τους βοηθήσουν, δεν θυμάμαι ποιό από τα δύο έγινε.
Χρόνια πολεμούσαν οι Ταλιμπάν με τους Ρώσους, έχοντας και την πολύ σημαντική βοήθεια των Αμερικανών. Και οι Ρώσοι όμως δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τους Ταλιμπάνους, καθώς και αυτοί ήσαν πιά καλά εξωπλισμένοι με τις Αμερικανικές ρουκέττες και τα υπόλοιπα σύγχρονα όπλα. Και τότε εμφανίστηκε ο σύντροφος Γκόρμπυ - έτσι το θυμάμαι το πράγμα - και οι Σοβιετικοί αποτραβήχτηκαν από το Αφγανιστάν. Την κυβέρνηση την πήραν κατόπιν στα χέρια τους οι αντάρτες Ταλιμπάν, που είναι το ίδιο φανατικοί Ισλαμιστές, όπως οι Ιρανοί Μολλάδες και λοιποί Ισλαμιστές, Αιγύπτιοι, Αλγερινοί και άλλοι.
Λοιπόν, οι Αμερικανοί τα χάλασαν με τους Ταλιμπάν μόλις πήραν οι τέως Σοβιετικοί των ομματιών τους και έφυγαν. Και τα χάλασαν επειδή τα έχουν από την πρώτη αρχή χαλασμένα με όλους τους Ισλαμιστές όλων των χωρών, δεν τους χωνεύουν καθόλου και τους κάθονται στο στομάχι. ( Εδώ που τα λέμε, κανένας δεν χωνεύει τους Ισλαμιστές, εκτός από τους ίδιους τους Ισλαμιστές ). Ούτε και οι Ισλαμιστες βέβαια τα πάνε καλά με τους Αμερικανούς, δεν θέλουν ούτε ζωγραφιστούς να τους δούνε. Κι αυτό υπήρχε και πριν από τη συμμαχία Ταλιμπάν - Αμερικανών το καιρό εκείνο της Σοβιετικής εισβολής.
Αλλά τότε, γιατί υπήρξε η συνεργασία των δύο αυτών πλευρών ; Πολύ απλά, επειδή υπήρχε ο κοινός εχθρός, το Κρεμλίνο, αυτό ένωνε τις δυό μεριές που μισούσαν η μιά την άλλη με όλη τη δύναμη της ψυχής τους. Ο κοινός σκοπός - έτσι διδάσκει η ιστορία - ενώνει μερικές φορές κάποιους που είναι άσπονδοι αντίπαλοι. ( Γνωστό και το λεγόμενο σε τέτοιες περιστάσεις : « O εχθρός του εχθρού μου, είναι δικός μου φίλος » ). Και μόλις ξεμπερδέψουν με τον κοινό εχθρό, χωρίζουν πάλι τα τσανάκια τους και ξαναγίνονται εχθρικοί ανάμεταξύ τους. Αυτό άλλωστε είχε συμβεί και στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, που « ένωσε » προσωρινά Δυτικούς και Σοβιετικούς, επειδή είχαν κοινό εχθρό. Και ύστερα ήλθε ο ψυχρός πόλεμος.
Πριν από δυό χρόνια, οι αξιότιμοι ιθύνοντες του ΝΑΤΟ - που ως γνωστόν εξυπηρετούν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας και όχι των λαών τους - ξεκίνησαν ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς εναντίον των αμάχων στην τέως Γιουγκοσλαβία. ( Το « τέως » σημαίνει ότι το Μοντενέγκρο, δηλαδή το Μαυροβούνιο, θα φύγει από την μικροσκοπική πιά Γιουγκοσλαβία που θα ξαναγίνει πάλι Σερβία, όπως ήταν μέχρι το τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ). Και την εποχή των βομβαρδισμών που ήσαν όπως είπαμε ανθρωπιστικοί, δηλαδή βοηθούσαν τους ανθρώπους, οι άνθρωποι αυτοί είχαν την ανάγκη κάποιων σαν τους Ταλιμπάν, που δεν λεγόντουσαν τώρα Ταλιμπάν, αλλά Ουτσεκά.
Αυτοί οι Ουτσεκάδες Αλβανοί από το Κοσσυφοπέδιο, μαζύ και με άλλους Αλβανούς που είχαν κάποια συμφέροντα, έκαναν τότε τη δουλειά τους. Βοήθησαν όσο μπορούσαν τους καινούργιους συμμάχους τους, που κι αυτοί τους βοήθησαν πολύ με όπλα και πολλά αλλα. Και κάποτε η ιστορία με τους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς τελείωσε. Και από τότε, σιγά σιγά, τα πράγματα άλλαξαν κατεύθυνση, οι Δυτικοί δεν είχαν ανάγκη πιά τους Ουτσεκάδες, οι Ουτσεκάδες δεν είχαν πιά την ανάγκη των Δυτικών.
Οι Αλβανοί του Κοσσυφοπέδιου, και πιθανώς και μερικοί της ίδιας της Αλβανίας, είχαν από τα πριν αρχίσει να ενδιαφέρονται και να ασχολούνται με μερικές επιχειρήσεις που τους ήσαν πολύ επικερδείς. Εμπόριο ναρκωτικών, παραγωγή ηρωϊνης από το όπιο σε κάποια μυστικά εργαστήρια κάπου στη Βαλκανική, εμπόριο λευκής σάρκας και άλλα θεάρεστα πράγματα. Υστερα, άρχισαν να παρενοχλούν τους διπλανούς τους Μακεδόνες ( εννοώ της δημοκρατίας που ανεπίσημα εμείς τη λέμε FYROM, ενώ όλοι στον υπόλοιπο κόσμο την ονομάζουν Μακεδονία ). Και έγινε γνωστό αυτό που όλοι το ξέρανε απ΄ τα πριν, ο κόσμος το είχε τούμπανο, κι εμείς κρυφό καμάρι : Να χωρίσουν τη Μακεδονία σε δυό κομμάτια. Και αυτό δεν ήταν αρεστό σε πολλούς άλλους, και ανάμεσα σ΄αυτούς και στους πρώην συμμάχους της εποχής των βομβαρδισμών.
Εγινε πάλι αυτό που είχε γίνει με τους φανατικούς Ταλιμπάνους. Οσο είχαν οι μεν ανάγκη τους δέ, τα πήγαιναν καλά και όμορφα. Κι όταν ξεμπλέξανε με την κοινή τους υπόθεση, τα χάλασαν και βρέθηκαν να είναι από δυό χωριά. Αυτό γινότανε πάντοτε στην ιστορία των ανθρώπων, κι αυτό θα γίνεται πάντοτε, όχι μόνο σε επίπεδο χωρών, αλλά και σε επίπεδο ανθρώπων. Και να θυμηθούμε και κάτι από τα προσωπικά της ιστορίας.
Ηταν η εποχή που ο Ιούλιος Καίσαρας ήθελε σώνει και καλά, να γίνει βασιλιάς ή αυτόκράτορας στην από αιώνες δημοκρατική Ρώμη. Αλλά αυτό δεν το βλέπανε με καλό μάτι κάποιοι εξέχοντες Ρωμαίοι, σου λέει καλά είμαστε τώρα - που δεν ήσαν όμως - είναι ανάγκη να καταργήσουμε τη δημοκρατία και να γυρίσουμε πάλι στα παλιά ; Δεν του στήνουμε καρτέρι αυτουνού του Ιούλιου που το έχει πάρει πολύ επάνω του ο παλιάνθρωπος ;
Και του τη στήσανε τη συνομωσία ο Κάσσιος, ο Κίννας και κάποιοι άλλοι, και μαζύ τους πήραν και το φίλο και προστατευόμενο του Ιούλιου, το Βρούτο. Και μιά μέρα τον μαχαίρωσαν στη σύγκλητο όπου είχε φαίνεται πάει για να εκφωνήσει βαρυσήμαντο λογο. Ετσι, απόφεύχτηκε για κάποιο - μικρό βέβαια- διάστημα, να αλλάξει το πολίτευμα της η Ρώμη και από δημοκρατία να γίνει αυτοκρατορία.
Για να εκδικηθούν τη δολοφονία του Καίσαρα, ενώθηκαν τότε ο ανεψιός του ο Μάρκος Αντώνιος και ο Οκταβιανός. Αφού νίκησαν τους συνομώτες στις Σάρδεις της Μικράς Ασίας, ήλθαν εδώ κοντά, στους Φιλίππους, και τους ξανανίκησαν. Και ύστερα απ΄αυτά τα κατορθώματα, χώρισαν τα τσανάκια τους και άρχισαν να πολεμάνε ο ένας τον άλλο. Τα παρακάτω τα ξέρετε και δεν χρειάζεται να τα αναφέρουμε. Και από τέτοια πράγματα, είναι γεμάτη μέχρι τα μπούνια η ιστορία, αν δεν το πιστεύετε, πάρτε μερικά εγχειρίδια ιστορίας και θα τα βρήτε εκεί μέσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου