Μ Ι Α Δ Ι Α Ν Ο Ι Α Π Ο Υ Π Η Γ Ε Σ Τ Ρ Α Φ Ι

Μ  Ι  Α     Δ  Ι  Α  Ν  Ο  Ι  Α     Π  Ο  Υ     Π  Η  Γ  Ε     Σ  Τ  Ρ  Α  Φ  Ι

 

Υπάρχουν άνθρωποι  που έχουν μεγάλες  δυνατότητες, αλλά που οι περιστάσεις δεν τους ευνοούν να τις  αξιοποιήσουν. Αλλοτε από  φτωχικές οικογένειες, άλλοτε  από χαμηλού μορφωτικού επιπέδου  περιβάλλον, άλλοτε από άλλες αιτίες, μένουν στο περιθώριο. Ενώ κάποιοι άλλοι που έχουν  πολύ λιγότερα προσόντα, πολύ  μικρότερες διανοητικές ικανότητες, προχωρούν και ανεβαίνουν ένα ένα τα  σκαλιά της επιτυχίας και  της κοινωνικής καταξίωσης. Ισως αυτό συμβαίνει λιγότερο συχνά  στις μέρες μας, όμως σε παλιότερες εποχές ήταν ένα αρκετά συχνό φαινόμενο.

Ηταν Δεκέμβριος του 19...Κάθομαι μονάχος στο ιατρείο, εκείνη την ώρα δεν υπάρχει κανένας μικρός ασθενής  προς εξέταση  στην αίθουσα  αναμονής. Χτυπά η πόρτα του γραφείου, και μπαίνει μέσα μιά μάλλον κοντούλα  κοπελλίτσα, κάπου στα  είκοσι χρόνια της. Μου λέει ότι την στέλνει μιά γνωστή μου κυρία, για να δώ αν μπορώ να την προσλάβω σαν υπάλληλο, σαν βοηθό για πολλές εργασίες στο ιατρείο. Η κυρία που την είχε  στείλει, ήταν ενήμερη στο ότι έψαχνα να βρώ μιά κοπέλλα που  να έχει και το ήθος, και τις ικανότητες να εργαστεί κοντά μου. Σε μιά δουλειά μάλλον δύσκολη, με πολλή φασαρία, με πολλά κλάμματα παιδιών και με άλλες δυσκολίες.

Ηξερα ότι η φίλη μου που την είχε  στείλει, ήταν  σε θέση να εκτιμήσει τους ανθρώπους, να μπορεί να  ξέρει αν κάνουν  για τη δουλειά  που είχα. Επί πλέον, γνώριζε  καλά από καιρό την κοπέλλα αυτή, και μπόρεσε μάλιστα να εγγυηθεί  για τις ικανότητές της. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις, την πήρα στη δουλειά.

Ηταν από ένα ορεινό χωριό στα βόρεια του νομού, άλλωστε όλα τα ορεινά χωριά του νομού βρίσκονται  στη βορεινή  πλευρά. Είχε  βγάλει μόνο το  μονοτάξιο δημοτικό σχολείο του χωριού της, και καταλαβαίνετε τί περίπου  σημαίνει μονοτάξιο σχολείο. Ολοι οι μαθητές, απ΄ την πρώτη μέχρι την έκτη τάξη, είναι σε μιά αίθουσα, και ο  δάσκαλος δίνει εκ περιτροπής τα θέματα σε κάθε τάξη, διδάσκει για λίγο τους μαθητές της μιάς τάξης, κατόπιν  μιάς άλλης και  έτσι προχωρεί η άχαρη  δουλειά του. Χάλια η  υπόθεση δηλαδή, εδώ πηγαίνουμε σε εξατάξια σχολεία και  βλέπουμε  μέσα σ΄ αυτά και αληθινά τούβλα, σκεφτείτε τί  μπορεί να βγάλει ένα μονοτάξιο.

Δεν το ήξερα στην αρχή, το έμαθα κατόπιν. Ο δάσκαλος του χωριού, είχε δηλώσει κατ΄επανάληψιν, ότι η κοπέλλα έπρεπε να πάει στο γυμνάσιο και ίσως παραπέρα, είχε όλα τα φόντα να πάει  μπροστά. Αλλά την εποχή  εκείνη, το  να κατέβει  κανείς από ένα μακρυνό χωριό, να νοικιάσει σπίτι, να έχει δικά του έξοδα, ενώ η οικογένεια  μόλις και τα έβγάζε  πέρα, ήταν όνειρο θερινής  νύχτας. Κάποιοι  μαθητές από  χωριά, ερχόντουσαν  στο μοναδικό  γυμνάσιο της πόλης μας, αλλά  αυτοί ήσαν από πολύ κοντινές  κοινότητες. Και  ερχόντουσαν συνήθως με τα ποδήλατά τους, και βέβαια επέστρεφαν μετά τις σχολικές ώρες, στα σπίτια τους. Μόνιμη διαμονή στην πόλη, ήταν σπανιώτατο φαινόμενο. Ετσι, ούτε  καν σκέψη έγινε σ΄αυτή την προτροπή του δάσκαλου του μονοτάξιου εκείνου σχολείου να πάει η κοπέλλα στο γυμνάσιο.

Δεν πέρασε πολύς καιρός, και κάποια παράξενα πράγματα άρχισαν να φαίνονται στον ορίζοντα. Η βοηθός  που έπρεπε  κανονικά να φροντίζει μόνο την καθαριότητα, την  τάξη, τη σειρά των ασθενών, κάποια  τηλεφωνήματα σε  στιγμές απουσίας του  γιατρού, έδειξε ικανότητες που δεν θα τις περίμενε κανείς. Καθώς βρισκόταν μέσα στην κύρια αίθουσα του ιατρείου, εκεί που εξετάζονται οι άρρωστοι, χωρίς καθόλου να το δείχνει, παρατηρούσε τα τεκταινόμενα. Τη λήψη του ιστορικού, τη συζήτηση πάνω στις πιθανές διαγνώσεις, και μερικές φορές την δυσκολία ή αδυναμία να  τεθεί διάγνωση. Και ήλθε  ένας καιρός, που παρουσίασε το αποτέλεσμα όλων αυτών των ακροάσεων. Την ικανότητα να κάμνει διαγνώσεις, μάλιστα, αυτό το απίστευτο πράγμα, που δεν ξέρω αν έχει πουθενά το όμοιο του. Φυσικά, όλα αυτά μέσα στα πλαίσια των κοινών ασθενειών, όχι σε σπάνιες και δυσδιάγνωστες περιπτώσεις.

Παράδειγμα : Βρίσκεται  στην αίθουσα αναμονής, και συζητά με τους γονείς κάποιου μικρού αρρώστου. Ακούει  το ιστορικό της  ασθένειας, πότε  άρχισε, ποιά τα  συμπτώματα, και γενικά ότι θα ρωτούσε και ένας γιατρός. Κάποια στιγμή, μπαίνει στο κυρίως ιατρείο, και μου λέει : Γιατρέ, ο μικρός ο ξανθούλης που περιμένει έξω, νομίζω ότι έχει ιλαρά.

Μπά, κι από πού αυτό το συμπέρασμα ; Επειδή παρουσιάζει  κάποιο εξάνθημα στο σώμα του ; Υπάρχουν κι άλλες  παιδικές και  μή ασθένειες που παρουσιάζουν  εξανθήματα. Γιατί ιλαρά και όχι μιά  άλλη εξανθηματική ασθένεια ; Μα έχει  ιλαρά, έτσι δειχνουν  τα πράγματα. Και όντως, το παιδί είχε ιλαρά, δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί τα σχετικά εμβόλια.

Μήπως επρόκειτο απλώς για διαίσθηση, μήπως ήταν μιά τυχαία αναφορά ; Οχι, είχε προσέξει ότι η  ιλαρά είναι ασθένεια  στην οποία ο άρρωστος φαίνεται να πάσχει σοβαρά, δεν είναι η ερυθρά που δεν  έχει άλλα συμπτώματα, δεν είναι ούτε το σπανιώτατο αιφνίδιο εξάνθημα - που κι αυτό  είναι χωρίς  ιδιαίτερα βαρειά  εικόνα - δεν  είναι αλλεργικό εξάνθημα, αυτό είναι ολοφάνερο. Είναι ιλαρά, μάλιστα.

Το άλλο έχει κοκκύτη. Το διπλανό  είναι με ανεμοβλογιά. Και ούτω καθ΄εξής. Δεν θα γίνει πιστευτό, αλλά σε διάστημα δέκα ή δώδεκα χρόνων, υπήρξε μιά και μόνη λανθασμένη διάγνωση. Βέβαια, ποτέ  δεν υπήρχε δήλωση  για κάποια ασθένεια, στην οποία  δεν είχε ιδέα τι μπορούσε να ήταν, όλες οι  διαγνώσεις περιστρέφονταν  γύρω από συνηθισμένες και ευκολοδιάγνωστες ασθένειες.

Μιά μέρα συνέβη το παρακάτω αξιοσημείωτο  γεγονός. Είχαμε κλείσει  για το μεσημέρι, και όταν πήγε στο σπίτι  μιάς συγγενούς της, είδε ότι το  παιδί τους - ένα βρέφος αν  θυμάμαι καλά - είχε οξεία γαστρεντερίτιδα. Δεν χρειαζότανε κανείς ειδικές γνώσεις για να το καταλάβει αυτό. Εκείνο όμως  που πρόσεξε αμέσως, ήταν ότι το βρέφος είχε πάθει βαρειά αφυδάτωση εξ αιτίας των πολλών  εμετών και της διάρροιας. Πως κατάλαβε  ότι το βρέφος ήταν έντονα αφυδατωμένο ; Ε, λοιπόν, όποιος έχει μάτια και αυτιά για να βλέπει  και να ακούει, μαθαίνει πράγματα που δεν τα φανταζόμαστε καθόλου.

Η μητέρα του παιδιού είπε να φέρει  το παιδί στο γιατρό  το ίδιο απόγευμα. « Οχι, δεν θα περιμένεις το  απόγευμα, θα περάσουν  δυόμισυ με τρεις ώρες, κι αυτές οι ώρες είναι και κρίσιμες και πολύτιμες. Το παιδί είναι έτοιμο να πάθει τοξινίαση. ( Εκεί πηγαίνουν με τη βαρειά αφυδάτωση, και δύσκολα γλυτώνεις τότε τον άρρωστο ). Θα πάρεις αμέσως ταξί, και κατ΄ευθείαν σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης ». Αυτά είπε. Και η  μητέρα του βρέφους, περιέργως πείσθηκε απ΄αυτά τα λόγια και ξεκίνησε αμέσως. Αλλά γιατί στη Θεσαλονίκη και όχι στο δικό μας νοσοκομείο ; Για τον  απλό λόγο, ότι την  εποχή εκείνη, το παιδιατρικό τμήμα του νοσοκομείου μας, λειτουργούσε τελείως υποτονικά.

Το πιό σημαντικό από όσα θυμάμαι, όσο και απίστευτο. Είναι βράδυ, επτά και μισή η ώρα. Στην αίθουσα  αναμονής περιμένουν  πέντε με έξι παιδιά, και ένα ακόμα είναι επάνω στο εξεταστικό κρεββάτι για να εξεταστεί. Ανοίγει η εξώπορτα και μπαίνει ένας άντρας, κρατώντας στην αγκαλιά του την κόρη του, ένα κορίτσάκι κάπου πέντε με έξι χρονών. Μαζύ τους είναι και η μητέρα  του παιδιού. Το παιδί  είναι βαρειά, το καταλαβαίνουν  όλες οι μητέρες που βρίσκονται στην  αίθουσα, το  καταλαβαίνει και η  μητέρα του παιδιού  που έχει το  παιδί της πάνω στο εξεταστικό κρεββάτι, το κατεβάζει αμέσως από εκεί, και βγαίνουν έξω στην αίθουσα αναμονής.

Ο πατέρας αφήνει το  παιδί επάνω στο  κρεββάτι, και λέει  τα παρακάτω : « Όταν ξεκινήσαμε για το χωράφι, η μικρή ήταν εντελώς καλά, έπαιζε. Κι όταν γυρίσαμε πίσω, τη βρήκαμε σ΄αυτή την κατάσταση ». Και αυτή η κατάσταση, ήταν  ένα παιδί γεμάτο σ΄ όλο του το σώμα με πλήθος  από δερματικές  αιμορραγίες, και  σχεδόν σε  κωματώδη  κατάσταση. Για  μερικά δευτερόλεπτα, μένω αμήχανος μπροστά στο  θέαμα, είμαι κάτι  σαν παράλυτος. Και αμέσως, πλησιάζει η βοηθός από το κάτω μέρος του κρεββατιού, και με σιγανη φωνή, μου λεέι  « Μηνιγγίτιδα έχει ».

Μάλιστα, αυτό είναι. Πρόκειται για κεραυνοβόλο μηνιγγοκοκκική σηψαιμία, το σύνδρο-μο  W a t e r h o u s e - F r i d e r i c h s e n. Είναι μιά πολύ βαρειά, η πιό βαρειά εισβολή μηνιγγίτιδας που βρίσκεται ακόμα στο σηψαιμικό στάδιο, στο οποίο δεν έχει ακόμα εγκατασταθεί ο μηνιγγιτιδόκοκκος στις μήνιγγες. Τα ακούμε αυτά συχνά  στις ειδήσεις. Αν με ρωτούσε κανείς στο τέλος των Πανεπιστημιακών μου σπουδών - πριν ακολουθήσω  την ειδικότητα - τι είναι αυτό το σύνδρομο, νομίζω ότι δεν θα ήξερα τι να απαντήσω. Αλλά η κοπέλλα - που είχε ακουστά από τις συζητήσεις γι αυτό το πράγμα, χωρίς να το έχει δεί ποτέ της - κατάλαβε αμέσως, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, περί τίνος ακριβώς  επρόκειτο. Δεν θα  το πιστέψει κανένας, βάζω στοίχημα διακόσια Αυστραλιανά δολλάρια. Και όμως έτσι έγινε.

Λοιπόν, άνθρωποι που θα μπορούσαν να γίνουν καθηγητές του Πανεπιστημίου με όνομα, συμβαίνει να  « χαραμίζονται », επειδή οι περιστάσεις είναι αντίξοες. Στο γυμνάσιο, είχα ένα συμμαθητή - όνομα και μή χωριό - που ήταν  αληθινή μαθηματική  διάνοια. Αλλά δεν μπόρεσε να πάει παρακάτω, έλειπαν βλέπετε εντελώς τα όβολα. Και άλλοι που τα έχουν, βγαίνουν αποτυχημένοι εντελώς. Συμφωνείτε ;