Π Ω Σ Ν Α Α Υ Ξ Η Σ Ε Τ Ε Τ Η Σ Υ Ν Τ Α Ξ Η Σ Α Σ
Οι σημερινοί συμπατριώτες μας, οι απόγονοι των ανθρώπων που έβαλαν τις βάσεις για όλους τους μετέπειτα πολιτισμούς, ανησυχούν πολύ εσχάτως για το ζήτημα των συντάξεων που θα πάρουν, όταν τερματίσουν ευδοκίμως - ή και αδοκίμως - την εργασία που έκαναν επί τέσσερις περίπου δεκαετίες. Ανησυχούν εκτός από την αύξηση του ορίου ηλικίας στην οποία θα πάρουν τη σύνταξή τους, αλλά και για ένα άλλο ζήτημα : Αν θα γίνει κατωρθωτό να μείνει η σύνταξη στα επίπεδα που βρίσκεται σήμερα, ή μήπως πρόκειται - έτσι συζητείται - και να μειωθεί το ποσόν της, να κατέβει σε αρκετά χαμηλά επίπεδα.
Ο προβληματισμός αυτός δεν αφήνει έξω κανέναν ίσως Ελληνα - πλην ολίγων ευνοούμενων από την προσωπική τους οικονομική άνεση - και κατά τα φαινόμενα, θα εξακολουθήσει να βρίσκεται στο κέντρο των συζητήσεων και των εξελίξεων τα προσεχή λίγα χρόνια. Οι προοπτικές δεν φαίνονται να είναι ευνοϊκές για τη λύση του προβλήματος, και πολλή σκέψη θα αφιερώνεται από τους σύγχρονους Ελληνες, για το πώς θα περάσουν με κάποια αξιοπρέπεια τα χρόνια που θα τους απομείνουν μετά την αποχώρησή τους απ΄ τη δουλειά τους.
Επειδή το ζήτημα είναι φλέγον, σκέφτηκα να αφιερώσω λίγο από το χρόνο μου, σε μιά προσπάθεια να βρώ κάποιες λύσεις που θα βοηθούσαν τους συμπατριώτες μου να βοηθηθούν στο πρόβλημά τους. Μετά από λίγη σκέψη, άρχισα να βρίσκω κάποιους τρόπους, απ΄τους οποίους, άλλοι μου φάνηκαν εύκολοι στο να πραγματοποιηθούν, άλλοι κάπως δυσκολώτεροι. Και προχωρώντας σιγά σιγά, βρήκα αρκετούς που θα μπορούσαν να δώσουν τη λύση του ακανθώδους αυτού προβλήματος.
Η λύση υπ΄αριθμ. 1, είναι πάρα πολύ εύκολη, αλλά οι πιθανότητες να αποδώσει καρπούς είναι σχεδόν μηδενικές. Πρόκειται για τη γνωστή σε όλους συνταγή για τα λαχεία, το λόττο, το τζόκερ και τα άλλα παιχνίδια που βασίζονται στην καθαρή τύχη. Οι πιθανότητες όμως να πιάσεις τον αριθμό που δίνει τα πολλά, είναι ελάχιστες. Και το να πιάσεις τα λίγα, τις δεύτερες επιλογές, δεν βοηθούν καθόλου την κατάσταση, πρόκειται για αληθινά « ψυχία ». Δεν θα ήταν και πολύ φρόνιμο να στηριχτείτε σε μιά τέτοια πιθανότητα, αν και δεν βλάπτει το να παίζει κανείς κάθε βδομάδα όλα αυτά τα παιχνίδια, ποτέ δεν ξέρεις τί μπορεί να προκύψει με την επιμονή και την υπομονή.
Η λύση Νο 2, θα μπορούσε - παρά τον μεγάλο κόπο που απαιτεί - να αποδώσει καρπούς κάτω από ειδικές προϋποθέσεις. Πρόκειται για τη δεύτερη δουλειά, ή τη δουλειά που θα κάνει ο συνταξιούχος όταν πάρει τη σύνταξή του. Εδώ ζητούνται οι προϋποθέσεις που είπαμε. Η μιά απ΄ αυτές, είναι να βρή κανείς τη δουλειά, δεύτερη δουλειά εκτός από αυτήν που έχει, ή σαν μοναδική δουλειά σαν συνταξιούχος που συμπληρώνει την πτωχική και ανεπαρκή του σύνταξη. Αλλά το να βρής τη δουλειά, είναι πράγμα δύσκολο πολύ, αν όχι εντελώς αδύνατο. Η άλλη προϋπόθεση, είναι να αντέχει ο συνταξιούχος που έφαγε τη ζωή του εργαζόμενος, να συνεχίσει να εργάζεται και μετά τη συνταξιοδότησή του, πράγμα επίσης πάρα πολύ δύσκολο. Σκέψου να βγής στη σύνταξη στα εξηνταπέντε -εκεί το πάνε τώρα, να μου το θυμηθείτε - και να συνεχίσεις ακόμα να εργάζεσαι, αληθινό χτικιό δηλαδή.
Η Νο 3 λύση, δεν είναι πολύ δύσκολη, αλλά έχει ορισμένα ρίσκα. Συγκεκριμένα, καλείται ο συνταξιούχος να κάμνει από καιρού εις καιρόν, κάποια διάρρηξη σε ένα σπίτι ή διαμέρισμα, εν απουσία βέβαια των ενοίκων, και να παίρνει - αποφεύγω τη λέξη « κλέβει », γιατί δεν ηχεί καλά - ότι μπορεί και ότι είναι χρήσιμο, όπως χρήματα, κοσμήματα και άλλα χρήσιμα πράγματα. Το σοβαρό μειονέκτημα της υπόθεσης, δεν είναι ότι αν τον πιάσουν θα πάει φυλακή, διότι είναι πανεύκολο να δραπετεύσει απ΄αυτήν - το έχουμε πεί αυτό - αλλά το στίγμα του κλέφτη ( την είπα στο τέλος τη λέξη ), που θα κουβαλάει μονίμως επάνω του. Πάντως, αν δεν βρίσκει άλλη εναλλακτική λύση, ας καθήσει να τη σκεφτεί κι αυτήν.
Λύση Νο 4. Ληστεία σε κάποιο μαγαζί που μένει ανοιχτό και τη νύχτα, κατά προτίμηση βενζινάδικο. Μιά κουκούλα ή μιά μάσκα, ένα περίστροφο - έστω και ψεύτικο - και κάμποσο θράσος, τουλάχιστον την πρώτη και δυσκολώτερη φορά, κατόπιν συνηθίζει κανείς. Η πιθανότητα να συλληφθεί σε μιά τέτοια επιχείρηση είναι ελάχιστη, ίσως θα άξιζε τον κόπο να κάτσει κανείς και να σκεφτεί και τη λύση αυτή.
Λύση Νο 5. Ιδια περίπτωση περίπου όπως και με τη ληστεία στο βενζινάδικο, μόνο που αυτή η λύση αφορά μιά ληστεία σε τράπεζα. Μπαίνει ο υποψήφιος ληστής σε μιά τράπεζα, χωρίς κουκούλα και χωρίς μάσκα. Εχει όμως ένα όπλο - ψεύτικο κι αυτό - και προχωρεί προς ένα γκισέ. Ζητά από τον υπάλληλο με χαμηλή φωνή, να του γεμίσει μιά τσάντα με όσα χρήματα έχει στο ταμείο του, και χωρίς να φανεί ότι γίνεται κάτι το ανώμαλο. Ο ταμίας δεν είναι κανένας βλάκας να κάνει φασαρία, με τα όπλα δεν γίνονται αστεία, ρε σύ, λες να εκνευριστεί ο ληστής και μου την ανάψει ; Και του δίνει τα φράγκα. Και ο συνταξιούχος - ληστής, αποχωρεί ήρεμα από την τράπεζα.
Εχει άραγε κινδύνους αυτή η επιχείρηση ; Από την καθημερινή ειδησεογραφία δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Γιατί να τρέχουν να να κυνηγούν τους ληστές, τη στιγμή που τα χρήματα της τράπεζας είναι ασφαλισμένα και θα τα πληρώσει η ασφαλιστική εταιρεία ; Και ας πούμε ότι τον πιάνουν τον ανθρωπάκο μας. Τι θα γίνει ; Θα τον κλείσουν για δυό χρόνια στο φρέσκο, θα δείξει καλή διαγωγή και θα βγή μετά ένα χρόνο, αυτό είναι όλο. Και κατόπιν, ξανά επί το έργον, μιά καινούργια ληστεία σε τράπεζα.
Πόσα μπορεί να πάρει κανείς σε μιά ληστεία τράπεζας ; Συνήθως τρεισήμισυ ή τέσσερα εκατομμύρια. Αν ο συνταξιούχος μας παίρνει μιά σύνταξη εκατόντριάντα χιλιάδων το μήνα, και προσθέσει άλλες εκατόν εβδομήντα χιλιάδες από τα λάφυρα της επιδρομής του στην τράπεζα, συμπληρώνει τις τριακόσιες χιλιάδες το μήνα για διάστημα δυό χρόνων, δεν είναι κανένα αμελητέο ποσόν. Μετά από τα δυό χρόνια, ξανά στην τράπεζα, τώρα μάλιστα που μάθαμε και τη δουλειά, θα μας είναι πολύ ευκολώτερο να ξαναπάμε στο ταμείο - χωρίς φόβο, χωρίς άγχος και χωρίς πάθος - και να ζητήσουμε να μας ξαναγεμίσει την τσάντα με δραχμές ή με Ευρώ. Και αυτή η ιστορία μπορεί να επαναλαμβάνεται στο διηνεκές, η δυσκολία είναι μόνο την πρώτη φορά.
Και λοιπόν ; Δεν μας κάνει καμμιά από τις πέντε λύσεις που προτάθηκαν ; Δεν ξέρω αν έμεινε καμμιά που δεν τη σκέφτηκα, ίσως να υπάρχουν κάποιες ακόμα, αλλά αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται καμμιά στο νού. Και τι θα γίνει τώρα με τον πτωχοσυνταξιούχο των εκατόν τριάντα ή και εκατό χιλιάδων ; Να τον πετάξουμε σε κανένα σύγχρονο Καιάδα ; Απάνθρωπο αυτό, απορρίπτεται ασυζητητί. Θα μπορούσε να βρεθεί μια έσχατη λύση με μιά επικουρική ιδιωτική ασφάλιση, πολύ συζητείται εσχάτως αυτός ο τρόπος, που όπως φαίνεται, θα γίνει και της μόδας ( ή της ανάγκης ) στο μέλλον. Αλλά για να μπορεί ο ανθρωπάκος μας να πάρει αυτήν την πρόσθετη ενίσχυση της σύνταξής του, θα πρέπει από τα νιάτα του, να δίνει κάθε μήνα ένα ποσό - ανάλογα με το τί προσδοκά - σε μιά ασφαλιστική εταιρεία. Πράγμα που θα τον βάζει σε μιά μόνιμη οικονομική στενοχώρια επί δεκαετίες. Και αν έχει το κουράγιο, ας επιλέξει αυτή τη λύση. Και με τη νίκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου