ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΙΚΑ ΧΑΜΠΑΡΙΑ

Α  Τ  Μ  Ο  Σ  Φ  Α  Ι  Ρ  Ι  Κ  Α     Χ  Α  Μ  Π  Α  Ρ  Ι  Α



Το ακούμε να το λένε αυτούς τους καιρούς  ειδικοί και  μή ειδικοί, έχει  επικρατήσει σαν σλόγκαν : Πρέπει να  περπατάμε κάθε μέρα και επί τακτικής βάσης μιά ώρα περίπου, κάπου πέντε χιλιόμετρα δηλαδή. Ακόμα  κι αν κινούμαστε όλη μέρα με μηχανοκίνητα μέσα, με αυτόκίνητα, μοτοσυκλέττες, τραμ και λεωφορεία. Είναι μας λένε  απαραίτητο για την υγεία του ανθρώπου να ασκείται συνεχώς και αδιαλείπτως μ΄αυτόν τον  τρόπο. Ακούμε  να το λένε και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα λένε και τα ξαναλένε, αλλά  λίγοι είναι αυτοί που εφαρμό-ζουν αυτού του είδους την τακτική, αυτό το ξέρουμε όλοι μας.

Για κάποιους από εμάς, αυτό γίνεται υπό το κράτος καταναγκασμού. Υστερα από κάποιο ιατρικό συμβάν, ο αρμόδιος γιατρός που μας κουράρει, μας επιβάλλει αυτά τα πέντε ή    περισσότερα χιλιόμετρα που απαιτούνται, αλλά με δυσφορία συνήθως ακούν οι διατασσόμενοι αυτές τις παραγγελίες. Αλλά την ανάγκην φιλοτομίαν ποιούμενοι, αναγκάζονται να κάμνουν τα διαταχθένται πέντε αυτά χιλιόμετρα. Που όμως, με την  καθημερινή εφαρμογή  τους, παύουν σε λίγο να είναι αγγαρεία και γίνονται συνήθεια, έτσι συμβαίνει κατά κανόνα.

Μάλιστα, πολύ ωραία  είναι όλα αυτά που μας λένε, υγεία χωρίς άσκηση δεν γίνεται, αυτό είναι αληθινό πέρα από κάθε αμφιβολία. Εκείνο που μπαίνει όμως  σαν εμπόδιο στη μέση, είναι το πού θα βρούμε το κατάλληλο μέρος για να ασκήσουμε το σώμα  μας, πού θα βρούμε τους δρόμους για να  περπατήσουμε. Δρόμους που να μας παρέχουν κάποια δυνατότητα, χωρίς να μας  δημιουργούν τα πολύ γνωστά προβλήματα που έχουν οι  σύγχρονες πόλεις μας. Την κυκλοφορία των οχημάτων που εμπόδιο μεγάλο στέκεται, και δρόμους δεν αφήνει ελεύθερους για την απαραίτητη άσκηση που είπαμε.

Λοιπόν, τίθεται το  ερώτημα. Που  θα βρούμε  τα κατάλληλα  μέρη για πεζοπορία ; Αν οι δρόμοι δεν είναι βατοί, αν τα παρκαρισμένα αμάξια δυσκολεύουν τη βάδιση  ακόμα και  επάνω σε πεζοδρόμια, αν δεν μπορείς να περάσεις από το ένα πεζοδρόμιο στο απέναντι λόγω της κυκλοφορίας και των  παρκαρισμένων αμαξιών, πού θα βρείς τις διεξόδους για να πραγματοποιησεις τα πέντε ή  παραπάνω χιλιόμετρα που σου παραγγέλλουν  οι ειδικοί, αλλά και η κοινή λογική ; Ιδού η απορία, όπως λέει και ο Σαίξπηρ στον Αμλετ.

Mιά λύση είναι να ψάχνεις να βρεις απόμερους δρόμους και μονοπάτια έξω απ΄τις κατοιμένες περιοχές, έξω από τη πόλη. Από  την πόλη μας θα πώ, μιάς  και θα παρατήσω τις άλλες περιοχές που δεν μας ενδιαφερουν, και θα περιοριστώ στα καθ΄ημάς. Αυτοί λοιπόν οι δρόμοι που αμάξια δεν  περνούν απ΄αυτούς, βρίσκονται για  τους συμπολίτες μας που τους χρειάζονται, κάπου στο  βόρειο άκρο της πόλης, εκεί που  τελειώνουν τα σπίτια  και αρχίζουν οι λοφίσκοι και τα χωράφια. Εκεί πηγαίνουν όσοι έχουν πάρει εντολή από γιατρούς, ύστερα από κάποιο επεισόδιο που τους συνέβη, και  μάλλον ύστερα από  κάποια διορθωτική  επέμβαση που τους  έγινε από  χειρουργούς. Μάλιστα, ένας  συγκεκριμένος δρόμος  στον οποίο  κάνουν τις  « βόλτες » τους, έχει  πάρει και ένα ειδικό όνομα, ένα όνομα που δηλώνει τη χειρουργική επέμβαση που έχει γίνει. Ονομα βέβαια δεν θα πούμε.

Εκτός όμως από τις  « παραμεθόριες » αυτές διαδρομές, υπάρχουν και οι εντός της πόλης. Ενας πολύ  σημαντικός αριθμός από  τους πεζοπόρους, ο μεγαλύτερος  μάλλον, κινείται μέσα στην πόλη, είτε στους  κεντρικούς  δρόμους της, είτε  σε παραδρόμια, αυτά που σχεδόν καθόλου κίνηση δεν έχουν. Οχι μόνο  από οχήματα, αλλά και από ανθρώπους. Σ΄αυτούς τους δρόμους - με τις αναγκαίες  παρεκκλίσεις σε κεντρικούς δρόμους που δεν μπορώ να τους αποφύγω - κινούμαι και εγώ, από πολλές δεκαετίες βαδιώδης μανιστής. ( Η αντιστροφή αυτή του όρου, είναι μιά ιδιοτροπία μου, δυσκολεύομαι να την κόψω ).

Λοιπόν βαδίζω ( χωρίς να  παραμιλώ όπως λέει ο Τσιτσάνης ) μέσα  σε σχεδόν ορισμένες και στερεότυπες διαδρομές, και στις περιπλανήσεις μου αυτές, συναντώ αρκετούς άλλους πεζοπόρους συμπολίτες, αλλά και επωχούμενους γνωστούς και φίλους, που είτε είναι σταματημένοι στα φανάρια, είτε έχουν  κατέβει κάπου για δουλειές τους. Και συνέβη πολλές φορές, να μου πούνε οι πεζοί και οι κινούμενοι επί τροχών φίλοι και γνωστοί, κάποια πράγματα, που αφορούν τη μόλυνση του περιβάλλοντος και ειδικά  των δρόμων στους  οποίους κινούμαι και επίσης κινούνται και αυτοί. « Μα γιατί  κυκλοφορείς μέσα στους δρόμους της πόλης και δεν φεύγεις έξω  στις εξοχές ; Δεν  ξέρεις ότι  εδώ μέσα όλη  η ατμόσφαιρα  είναι μολυσμένη και βλαπτική για την υγεία ; Εμείς - λένε αυτοί - κυκλοφορούμε σε απόμερες περιοχές, όπου ο αέρας είναι καθαρός και δεν κινδυνεύουμε από τα τοξικά των δρόμων ».

Φυσικά, αυτοί οι πεζοί  συμβουλάτορες  αλλά και οι επωχούμενοι  αμαξιών που δεν περπατάνε καθόλου σχεδόν, τα λένε αυτά  ενώ τους βρίσκω μέσα στους δρόμους της πόλης. Κατεβαίνουν βέβαια για δουλειές τους στην αγορά, και όπως λένε, πηγαίνουν κατόπιν στους αγριότοπους της εξοχής για να αναπνεύσουν τον καθαρό αέρα.

Το ξέρουμε όλοι  μας χωρίς καμμιά  εξαίρεση. Η ατμόσφαιρα  είναι μολυσμένη και ακατάλληλη για τον άνθρωπο και τα ζώα. Εκείνο όμως  που φαίνεται ότι δεν ξερουμε - οι πολλοί εννοώ - είναι ότι και έξω από τις ρυπογόνες περιοχές των πόλεων, θα  συναντήσουμε τα ίδια αέρια που γεμίζουν την ατμόσφαιρα. Οποιος ξέρει καλά Φυσική, θα γνωρίζει  τους νόμους της διάχυσης των αερίων. Σύμφωνα με τους οποίους, υπάρχει και ο νόμος που υποχρεώνει τα πάσης φύσεως αέρια, να διαχέονται σε όλους τους χώρους, όσο μακρυά κι αν είναι αυτοί.

Λοιπόν, έχουμε μιά εστία παραγωγής αερίων σε μιά περιορισμένη  περιοχή. Δεν μπορείς να φυλακίσεις αυτά τα αέρια στο μέρος  αυτό, πρέπει να  απλωθούν αυτά προς πάσαν κατεύθυνσιν. Θα πάνε δίπλα, θα πάνε παραδίπλα και  ούτω καθ΄εξής, μέχρι να  απλωθούν σε όλους τους χώρους. Αραιωμένα βέβαια  από όσο ήσαν στην  αρχική πηγή, αλλά οπωσδηποτε θα πάνε. Και θα γεμίσουν τους χώρους όλους, έστω και σε μικρότερες  πυκνότητες. Κι επειδή οι περιοχές που παράγουν αέρια, είναι παντού, έρχονται  μάζες αερίων  από πολλά μέρη. Μέχρι που γίνονται ένα είδος; ρωσικής σαλάτας.

Αυτή η κατάσταση επικρατεί στον πλανήτη, στα χαμηλά βέβαια στρώματα της ατμόσφαιρας. Καθώς τα αέρια που μας  απασχολούν είναι  βαρύτερα  από ότι ο αέρας  των ανώτερων στρωμάτων της ατμόσφαιρας, έρχονται και  κατακαθίζουν σε ένα χαμηλό υψόμετρο, ας  πούμε στα χίλια ή κάπου περισσότερα μέτρα, ακριβώς δεν ξέρω για να το βεβαιώσω. Και μ΄αυτό τον τρόπο, για να κάνουμε τις βόλτες  μας σε υγιεινό  περιβάλλον, πρέπει να αναρριχηθούμε σε μεγάλα ύψη, στα χίλια, χίλια πεντακόσια ή  δυό χιλιάδες μέτρα. Και τόσο ψηλά, να πάμε δεν γίνεται.

Μολυσμένοι λοιπόν οι δρόμοι της πόλης, μολυσμένοι- λιγότερο βέβαια - και οι πέριξ χώροι. Να πηγαίνουμε λοιπόν στους έξω από τις πόλεις χώρους, και  να κόβουμε εκεί τις βόλτες μας. Καλό αυτό, μου  θυμίζει όμως κάποιες παλιές  εποχές - πριν  από αιώνες - στις οποίες οι λεπροί κυκλοφορούσαν μακρυά από κατοικημένους χώρους, και μάλιστα φώναζαν στους ανθρώπους που έβλεπαν κοντά τους : « Λεπρός, λεπρός ! », για να  απομακρύνονται οι υγιείς για να μην κολλήσουν λέπρα.

Τα μολυσμένα αέρια που  βρίσκουμε στην  κατώτερη ατμόσφαιρα, θεωρούνται καρκινογόνα ως ένα σημείο. Οπως είναι καρκινογόνα και τα φάρμακα με τα οποία καλλιεργούνται τα προϊόντα της γής, και στην περίπτωση αυτή είναι απόλυτα βεβαιωμένο  το γεγονός. Αλλά και τον αέρα τον αναπνέουμε, και τα προίόντα της γής τα τρώμε. Που είναι πιό βλαβερά στους ίδιους τους καλλιεργητές, και πολύ λιγότερο στους καταναλωτές.

Λίγο ή πολύ, όλα αυτά είναι γνωστά στους περισσότερους, και απλώς τα βγάζω στην επιφάνεια. Για ποιό  λόγο ; Για έναν  πολύ σημαντικό λόγο που  προέκυψε από μιά πληροφορία που μας ήλθε από τα δελτία ειδήσεων, αλλά που μάλλον πέρασε σχεδόν απαρατήρητη. Και τί έλεγε αυτή η είδηση, που είχε βγεί από επίσημες  πηγές ; Κάτι που  δεν το είχαμε  φανταστεί ποτές μας, κάτι που ανατρέπει πολλά από αυτά που ξέραμε για το περιβάλλον μας. Και ιδού τί έλεγε αυτή πληροφορία, που από επίσημη επιστημονική πηγή είχε την προέλευσή της .

Λοιπόν, όλοι γνωρίζαμε ότι ο αέρας στις οδικές  αρτηρίες στα  εσωτερικά των πόλεων, είναι μολυσμένος, οτι τα απόβλητα των αυτοκινήτων, των εργοστασίων και των πάσης φύσεως μηχανών, μολύνουν τον γύρω χώρο. Αλλά υπάρχει και κάτι που τώρα μας το είπανε. Οτι στο εσωτερικό των  αυτοκινήτων - μικρών, φορτηγών, λεωφορείων - η μόλυνση του χώρου τους, είναι έξι φορές μεγαλύτερη  απ΄ότι στον έξω από τα οχήματα χώρο. Μ΄άλλα λόγια, όσοι περπατάνε έξω στους « βρώμικους  » δρόμους, έχουν έξι φορές πιό καθαρό  αέρα από εκείνους που βρίσκονται μέσα στα αυτοκίνητα. Είναι κάποια χημική ένωση που δεν θυμάμαι το όνομά της, κάτι σαν βενζένιο ή κάτι που μοιάζει με τον όρο  αυτό, που αφθονεί  μέσα σ΄αυτούς τους κλειστούς χώρους. Και που δυστυχώς είναι πολύ καρκινογόνα ουσία.

Μ΄άλλα λόγια, όταν βρισκόμαστε  μέσα σε αυτοκίνητο, πρέπει να έχουμε πάντοτε ανοιχτά τα παράθυρα. Το χειμώνα με το κρύο να μπαίνει μέσα στο όχημα και να μην μπορούμε να ζεσταθούμε με καμμιά θερμική πηγή, το δε καλοκαίρι να ψηνόμαστε  από τη ζέστη, χωρίς να μπορεί κανένα ψυκτικό μηχάνημα να μας βοηθήσει. Αληθινή αποκάλυψη αυτή, που καθόλου δεν την υποψιαζόμασταν. Καλύτερα  λοιπόν έξω στους  δρόμους, παρά  στους κλειστούς χώρους των διαφόρων οχημάτων, αυτό μας λένε.