Τ Α « Π Α Θ Η » Τ Ο Υ Ν Ε Ο Ε Λ Λ Η Ν Α
Μιλώντας γενικά, θα επαναλάβουμε και πάλι αυτό που από χρόνια τώρα λέμε : Αν και έχουν περάσει πολλοί αιώνες από τον καιρό που καταργήθηκε η δουλεία, ( με εξαίρεση τις « πολιτισμένες » Ενωμένες Πολιτείες, στις οποίες καταργήθηκε μόλις πριν από ενάμισυ αιώνα ), εν τούτοις δουλεία εξακολουθεί να υπάρχει και τώρα. Ειδικά στις λεγόμενες προοδευμένες χώρες, όπου όλοι οι άνθρωποι εργάζονται και μάλιστα πολύ, όπως τα οικιακά ζώα πριν από λίγες δεκαετίες, τα βώδια, τα μουλάρια και τα γαϊδούρια ( μετά συγχωρήσεως πάντοτε, ετσι λέει ο λαός ). Παρ΄όλες τις αργίες που έχουν σήμερα οι άνθρωποι, τα Σαββατοκύριακα και τα απογεύμετα μέσα στη βδομάδα.
Αυτά σχετικά με τον τομέα της επίσημης εργασίας, αυτής που του αποδίδει μισθούς και ημερομίσθια. Του δίνει και τα δώρα των εορτών και του καλοκαιριού, αυτά μόνο στη δική μας χώρα, αλλού δεν παίρνουν οι μισθωτοί, οι υπάλληλοι και οι συνταξιπύχοι τέτοια ευεργετήματα, εκτός από τον δέκατο τρίτο μισθό ή τη σύνταξη. Και επίσης, και με την άλλη εργασία, αυτή που είναι ανεπίσημη, δεν έχει μεροκάματα και μισθούς. Το επάγγελμα του ληστή, του παραχαράκτη, του πλαστογράφου και άλλων τέτοιων επαγγελμάτων, που δεν έχουν μεν δώρα εορτών και αδείας, έχουν όμως άλλα πολύ σημαντικά εισοδήματα. Και που ευδοκιμούν εσχάτως πολύ στη χώρα μας, όλοι το ξέρουμε αυτό από τα δελτία ειδήσεων.
Αγος και άχθος αυτή η εργασία, νόμιμη ή παράνομη. Σε αναγκάζει να είσαι σκυμμμένος πάνω της μέρα και νύχτα, να κοιμηθείς δεν μπορείς όταν σκέφτεσαι τις αυριανές και τις μεθαυριανές δουλειές που έχεις να κάνεις, που έχεις προγραμματίσει. Και σε τρώει κυριολεκτικά, ησυχία δεν έχεις ποτέ σου, ακόμα κι όταν βρίσκεσαι στη θερινή σου άδεια, Και μόνο όταν αποσυρθείς από την « εργασία - δουλεία » σου, καταλαβαίνεις τί σημαίνει ελευθερία.
Αλλά σαν μην να έφταναν αυτά τα βάσανα με τη « δουλεία » στην οποία υπόκεισαι, υπάρχουν κι άλλα πράγματα στα οποία είσαι δούλος, και μάλιστα βρίσκεσαι κάτω από καθεστώς βαρειάς δουλείας. Σ΄αυτό το καθεστώς, βρίσκονται σχεδόν όλοι οι άνθρωποι, εμείς όμως θα μελετήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους, αυτούς που ζούνε και παρεπιδημούν στη χώρα μας. Και θα κάνουμε ακόμα μιά προσπάθεια να εξετάσουμε τις συνθήκες κάτω από τις οποίες υπόκεινται σ΄αυτού του είδους τη δουλεία, που ειρήσθω εν παρόδω, μπαίνουν μονάχοι τους, δεν έχουν κανένα αφεντικό πάνω απ΄το κεφάλι τους.
Μέχρι πριν από καμμιά εικοσιπενταριά ή λίγο πάνω, λίγο κάτω χρόνια, το καθεστώς της εθελούσιας αυτής δουλείας, περιελάμβανε τρία κυρίως πράγματα. Το ένα από αυτά, ήταν το μικρό και στενόμακρο εκείνο πραγματάκι, που το βάζουμε στο στόμα μας, βγάζουμε κατόπιν ένα φλογοβόλο μικρών διαστάσεων, και του βάζουμε μ΄αυτό μπουρλότο. Και αμέσως, τραβάμε με άφατη ηδονή τον καπνό που παράγει αυτό το μικρό και στενό πραγματάκι, που για να έλθει στην κατοχή μας, αναγκαζόμαστε να πάμε σε ένα μικρό μαγαζάκι, να πληρώσουμε κάποια χρήματα, και να το βάλουμε ύστερα στην τσέπη μας.
Είναι μιά τόσο δυνατή συνήθεια αυτή η εισπνοή του καπνού μέσα στα πνευμόνια μας, που δεν κόβεται με κανένα τρόπο, είναι αληθινή δουλεία. Και κάτι πολύ παραπάνω από δουλεία, είναι πλήρης υποδούλωση του εαυτού μας σε κάτι που ξέρουμε ότι καθόλου δεν μας « πάει », ότι μεγάλη ζημιά είναι αυτή που προκαλεί. Τόσο στην υγεία μας - και αυτό είναι το πιό σπουδαίο - όσο και στη δύστυχη την τσέπη μας, που υποφέρει πολύ από αυτό το έξοδο, σε μιά εποχή που και το ένα Ευρώ έχει τη σημασία του, που μ΄αυτό το ένα Ευρώ, αγοράζεις δυό ματσάκια μαϊντανό.
Ο αρχαίος εκείνος δούλος, που εργαζότανε απ΄το πρωϊ μέχρι να βραδυάσει, είχε τουλάχιστον την ας την πούμε ικανοποίηση - που δεν την ήξερε βέβαια τότε - ότι μ΄αυτό τον τρόπο εργασίας του τον καταναγκαστικό, τουλάχιστον δεν δημιουργούσε από μόνος του αυτοκτονικές τάσεις. Πράγμα που έχει ο καταχραστής του εισπνεόμενου μέσα στο αναπνευστικό του σύστημα καπνού, και που το ξέρει κι ο ίδιος του πολύ καλά. Όμως, παρά το ότι κατέχει την αλήθεια, εξακολουθεί να είναι δούλος στο πακέτο του.
Μπορεί να θεωρηθεί απίστευτο, αλλά είναι απόλυτα αληθινό. Ανθρωποι που έχουν υποστεί καρδιακό επεισόδιο και έχουν υποβληθεί μάλιστα σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, συνεχίζουν - παρά την αυστηρή απαγόρευση που τους συστήνει ο γιατρός τους - να έχουν αυτό το πάθος. Ένα πάθος, που υπερβαίνει κάθε άλλο πάθος, ακόμα και το σφοδρό πάθος ανάμεσα σε έναν Ρωμαίο και μιά Ιουλιέττα, που ο μύθος τους στέλνει στον άλλο κόσμο. Όπως στέλνει μάλλον και τους ανθρώπους που έχουν το σφοδρό αυτό ερωτικό πάθος με το πολύ μικρό αυτό πραγματάκι, που δεν μπορούν να αποχωριστούν. Λοιπόν, αυτό είναι το ένα από τα πάθη του νεοέλληνα της εποχής μας. Που παλιότερα, μαζύ με το τσιγαράκι που κρατούσε στο ένα χέρι, κρατούσε με το άλλο το κομπολοϊ του, όπως το λέει και το σχετικό τραγουδάκι :
Σ τ ο ΄ν α χ έ ρ ι τ ο τ σ ι γ ά ρ ο,
σ τ ΄ ά λ λ ο χ έ ρ ι τ ο μ π ε γ λ έ ρ ι.
Το δεύτερο μεγάλο πάθος, ερωτικό κι αυτό, είναι το όχημα που από κάτω του έχει τέσσερις ρόδες, και μπροστά ένα τιμόνι, που πίσω του κάθεται ο εραστής. Ενας φλογερός εραστής, που στιγμή δεν κάνει χωρίς την αγαπημένη του ερωμένη. Της είναι αφοσιωμένος, κι αυτή δεν τον προδίδει ποτέ. ¨Όμως αυτός ο εραστής, έρχεται στιγμήν που προδίδει την ερωμένη του. Φτάνει κάποτε η μοιραία στιγμή που εγκαταλείπει ασπλάχνως το « κορίτσι » του, όταν αυτό « γεράσει ». Και τότε, σπεύδει να βρεί μιά άλλη ερωμένη, για να αντικαταστήσει την πρώτη. Φυσικά, το ιδιο γίνεται και με τις γυναίκες που εσχάτως διαθέτουν - πολλές από αυτές - έναν τέτοιο « εραστή ». Δεν μπορούν μεν να κάνουν χωρίς αυτόν, αλλά τελικα τον παρατανε κι αυτόν για κάποιον άλλο.
Μεγάλη είναι η αγάπη που δείχνεται από τους ερωτευμένους αυτού του είδους. Το αγαπώμενο πρόσωπο πρέπει να είναι παντα πεντακάθαρο, βλέπεις τον εραστή να κάθεται με υπομονή και με μιά μάνικα στο χέρι, να πλένει με πολλή επιμέλεια το αγαπώμενο πρόσωπο. Που δεν κάνει να κυκλοφορεί ατημέλητο, είναι το κορίτσι - ή το αγόρι - της καρδιάς μας, δεν γίνεται να μην το φροντίζουμε με πολλή αγάπη.
Και προπαντός να μην το πειράξει κανένας άλλος, μην απλώσει το χέρι του απάνω της, να της χαϊδέψει κάποιο μέρος του κορμιού της. Κατεβαίνουμε λοιπόν αμέσως έξω, και λέμε στον άτιμο που προσβαλε την αγάπη μας, το πόσο χαμερπής είναι, και πολλά άλλα για την προσβολή που έκανε. Και στα χέρια ακόμα θα έρθουμε μαζύ του, είναι συμπεριφορά αυτή που δείχνει στο πρόσωπο που υπεραγαπάμε ;
Πάθος μεγάλο κι αυτό. Που συχνά συνδυάζεται με το πρώτο πάθος στο οποίο αναφερθήκαμε. Και βλέπουμε να συμπληρώνεται το τραγουδάκι που είπαμε, με ένα άλλο, που θα μπορούσαμε να το « μεταποιήσουμε » ως εξής :
Σ το ΄ν α χ έ ρ ι τ ο τ σ ι γ ά ρ ο,
σ τ ΄ ά λ λ ο χ έ ρ ι τ ο τ ι μ ό ν ι.
Οι αυτού του τύπου ερωμένες, ήταν πολύ δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολονα βρεθούν πριν από πενήντα ή και σαράντα χρόνια. Ησαν οι άτιμες πάρα πολύ ακριβές, και οι πολλές ευκολίες που έχουμε σήμερα, δεν υπήρχαν καθόλου εκείνες τις εποχές. Κοστίζανε σε σημερινές τιμές, κάπου δεκαοχτώ και είκοσι χιλιάδες Ευρώ, ποσό τεράστιο για τις εποχές εκείνες. Ησαν βέβαια και τα λεγόμενα « μίνι », που τα έβγαζαν για το λαουτζίκο οι Βρεττανοί, αλλά ακόμα κι αυτά τα « μίνι », κοστίζανε κάπου εννιάμισυ χιλιάδες Ευρώ το καθένα, ίσως και λίγο παραπάνω. Το θρυλικό « Φολκσβάγεν », η χελώνα εκείνη η γνωστή, στοίχιζε κάπου δεκατέσσερις χιλιαδες Ευρώ, αυτή ήταν η αξία του.
Αγορά με δόσεις ; Οχι, δεν γινότανε αυτό, έτσι το θυμάμαι τουλάχιστον το πράγμα, αν και μπορεί να κάνω λάθος. Αλλά και με δόσεις να ήτανε, πάρα πολύ ακριβά ήσαν, τα σχετικά ευπρόσωπα είχαν κάπου δεκάξι με δεκαεπτά χιλιάδες Ευρώ, όχι αστεία πράγματα. Και όσο για δάνειο τραπεζικό για να αγοράσεις τη μέλλουσα « ερωμένη » σου, ούτε λόγος να γίνεται. Τα δάνεια αυτά ήσαν παντάπασιν ανύπαρκτα.
Tί γίνεται στις σημερινές ημέρες ; Τί βλέπουμε εδώ στη χώρα μας αυτούς τους τελευταίους καιρούς, τα τελευταία ιδίως χρόνια ; Στην πολύ μεγάλη πλειοψηφία τους, οι άνθρωποι έχουν την ερωμένη τους ( ή τον εραστή τους ). Τουλάχιστον το εβδομήντα πέντε τοις εκατό των κατοίκων της ευλογημένης από τον Θεό αυτής χώρας, έχουν αυτή την παράφορη ερωτική σχέση. Και οι οι υπόλοιποι που δεν έχουν, την ονειρεύονται στον ύπνο τους, αλλά ακόμα και στον ξύπνιο τους, αυτό θα πεί να είσαι ερωτιάρης.
Αυτό λοιπόν είναι το δεύτερο « πάθος » του σύγχρονου Ελληνα. Δεν είναι όμως και το τελευταίο. Εδώ και λίγα χρόνια, ένα καινούργιο πράγμα έχει κάνει την εμφάνισή του, αρχικά σε άλλες χώρες, αλλά πολύ γρήγορα και στη χώρα μας. Είναι το κινητό - ή μεταφερόμενο, ή κουβαλητό, ή όπως αλλοιώς μπορεί κανείς να το ονομάσει - τηλέφωνο. Βέβαια, σε όλες τις ευρωπαϊκές και άλλες προοδεμένες χώρες, υπάρχει μεγάλη διάδοση αυτού του νεωτερισμού στις επικοινωνίες. Όμως, εδώ το πράγμα έχει πάρει άλλες διαστάσεις.
Κατά πρώτο λόγο, αυτοί που έχουν τη συσκευή αυτή, είναι σχεδόν οι πάντες, λίγες είναι οι εξαιρέσεις του κανόνα. Τους είναι απαραίτητο σε όλους αυτούς, ακόμα και στους υπέργηρους ; Πολύ αμφιβάλλω, ούτε εργαζόμενοι είναι, ούτε - ακόμα πιό πολύ - επιχειρηματίες, ούτε και φαίνεται να τους χρησιμεύει σε κάτι άλλο. Πώς, είναι δυνατό να μην το έχεις αυτό το « γκατζέτι », τη στιγμή που το έχουν όλοι ; Και μάλιστα, δεν έχουν ένα μόνο, έχουν δυό και τρία, έτσι για να βρίσκονται.
Η στατιστική που εσχάτως έγινε σε πανευρωπαϊκό επίπεδο σχετικά με τα κινητά αυτά μαραφέτια, έδειξε δυό πράγματα : Το ένα είναι, ότι οι συμπατριώτες μας έχουν τα περισσότερα αναλογικά με τον πληθυσμό τους κινητά τηλέφωνα σε σχέση με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Το δεύτερο είναι, ότι είναι και οι πρώτοι και με διαφορά μεγάλη, που κάνουν χρήση του κινητού αυτού. Αυτά έδειξε η έρευνα που έγινε.
Όταν κυκλοφορείς στο δρόμο - πράγμα που λίγοι κάνουν σήμερα - βλέπεις τους συμπολίτες σου να κρατούν στο αυτί τους, είτε σαν πεζοί, είτε σαν περιπλανώμενοι στα μαγαζιά, είτε σαν οδηγούντες το « οχτωκίνητό » τους ( είπαμε γιατί δεν είναι « αυτοκίνητο » ) έχοντας κολλημένο στο αυτί του αυτό το μικρών διαστάσεων τηλεφωνάκι. Και το κρατούν, αν το παρατηρήσετε προσεκτικά, πολλή ώρα στο αυτί τους. Πράγμα που δεν φαίνεται να είναι και η πιό υγιεινή συνήθεια, έτσι λένε κάποιοι επιστήμονες, βλάπτει αρκετά ή σοβαρά η μεγάλης διάρκειας συνεχής χρήση του. Και βλάπτει εξαιρετικά και την τσέπη του χρήστη, καθώς οι μονάδες πέφτουν ανηλέητες, η μιά μετά την άλλη.
Αλλά όπως είπαμε, το φαινόμενο του τηλεφωνείν με το κινητό, το βλέπουμε και σ΄αυτούς που βρίσκονται μέσα στο αμάξι τους. Που κι αυτό δεν συνιστάται από άλλους ειδικούς, τους τροχονόμους. Περισπάται - λένε - η προσοχή του οδηγούντος, και αυτό μπορεί να προκαλέσει διάφορα δυσάρεστα. Να πηγαίνουν - λέει - στην άκρη του δρόμου, και τότε να αρχίζουν να μιλούν και να ακούνε από τη συσκευή τους. Δεν βλέπουμε όμως να το κάνουν. Και ιδού μιά άλλη παραλλαγή του τραγουδιού, που θα ταίριαζε εδώ :
Σ τ ό ΄ν α χ έ ρ ι τ ο τ ι μ ό ν ι,
σ τ ΄ ά λ λ ο χ έ ρ ι κ ι ν η τ ό.
Όταν βλέπεις διαφημίσεις στην τηλεόραση, παρατηρείς ότι πάμπολλες από αυτές, αφορούν στα κινητά. Οχι πιά τόσο σε πωλήσεις συσκευών, όσο σε πολλών ειδών προσφορές υπηρεσιών που κάνουν οι εταιρείες, εκπτώσες στη χρήση τους και διάφορες άλλες « παροχές » υπηρεσιών μέσω των συσκευών αυτών. Αυτό δείχνει το πόσο μεγάλη είναι η κατανάλωση και η χρήση του κινητού στη χώρα μας. Που κι αυτό έχει καταντήσει από χρήσιμο, πολύ χρήσιμο μέσο επικοινωνίας, να έχει γίνει κι αυτό « πάθος », όχι βέβαια όσο η ερωμένη ή ο εραστής μας, αλλά κοντά σ΄αυτά τα « πάθη ».
Μερικά ακόμα « πάθη » που έχουν οι σύγχρονοι άνθρωποι, και εν προκειμένω οι συμπατριώτες μας, είναι η απόκτηση - αν γίνεται βέβαια - μιάς θερινής κατοικίας, ή μιάς πολυτελούς ή και κάπως πιό « ευτελούς » βίλλας. Βέβαια, « ού παντός ανδρός εστί πλείν ες Κόρινθον », αλλά το έχουμε κι αυτό στις επιθυμίες μας, στα « πάθη » μας, έστω και ανεκπλήρωτα. Όπως πάθος μπορεί να έχει γίνει και η μεγάλη χρήση των διαφορων τραπεζικών καρτών, καταναλωτικών δανείων, εορτοδανείων, διακοποδανείων και άλλων σχετικών.
Και να μην ξεχνάμε και ένα άλλο εθνικό « πάθος ». Το όνειρο του κάθε νεοέλληνα να μπορέσει κάποτε - όνειρο βέβαια - να παίρνει τα γνωστά και μή εξαιρεταία « φακκελάκια ». Αλλά για να το καταφέρει αυτό, πρέπει οπωσδήποτε να βρεθεί στην κατάλληλη θέση, αυτή που θα του δώσει την εξουσία και τη δυνατότητα να αρπάζει από τους άλλους, το σχετικό αυτό « μπαξίσι ». Αν δεν έχει αυτή την ευκολία, είναι φανερό ότι το όνειρό του αυτό, δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ « πάθος », θα μείνει ανεκπλήρωτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου