Τ Ι Σ Π Τ Α Ι Ε Ι ;

Τ    Ι    Σ        Π    Τ    Α    Ι    Ε    Ι   ;



Tα λεγόμενα κράτη, κρατίδια ή αυτοκρατορίες ( τώρα δεν υπάρχουν τέτοιες, τουλάχιστον σε έκταση, όχι όμως και σε οικονομικές αυτοκρατορίες ), έχουν σαν κυβερνητικά συστήματα με τα οποία γίνεται η διαχείρηση των υποθέσεων των κρατών αυτών, δυό κυρίως είδη κυβερνήσεων. Η λεγόμενη δημοκρατία – άσχετα αν είναι πραγματική η απλά ένα όνομα χωρίς τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά  που αρμόζουν στον  τίτλο αυτό – και τα  δικτατορικά, που ακριβώς σημαίνουν ότι λέει ο ορισμός τους.

Ας αφήσουμε όμως κατά μέρος τα  καθεστώτα που έχουν στη  διοίκησή τους δικτάτορες, συνήθως στρατιωτικούς, και ας καταπιαστούμε με τα δημοκρατικά. Και όταν  εδώ μιλάμε για δημοκρατικά, εννοούμε  αυτά που έχουν  κανονικό σύνταγμα, κανονική βουλή και όλα τα άλλα συμπαρομαρτούντα. Και στα οποία  δημοκρατικά καθεστώτα, οι κυβερνήσεις που θα διοικήσουν τη χωρα, εκλέγονται  με εκλογές. Και  μάλιστα, με εκλογικές  αναμετρήσεις ανάμεσα σε κόμματα οργανωμένα και χωρίς κανένα παρατράγουδο στην εκλογική διαδικασία. Και στα οποία, η διάρκεια της θητείας της κυβέρνησης που εκλέγει ο λαός της χώρας με κάποιο εκλογικό σύστημα, είναι καθωρισμένη  και δεν παραβιάζεται ποτέ, εκτός από ειδικές συνθήκες, όπως πόλεμοι και άλλα σχετικά.

Η πρώτη δημοκρατία στον κόσμο, δημιουργήθηκε ως γνωστόν στην Αθήνα την εποχή περίπου του Σόλωνα του νομοθέτη και λιγάκι μάλιστα  νωρίτερα. Ηταν πετυχημένη για περίπου εκατόν πενήντα  χρόνια ( δεν θυμάμαι  ακριβώς πόσα και  δεν μπορώ να τρέχω  συνέχεια στις εγκυκλοπαίδειες ), μέχρι τον Πελοποννησιακό πόλεμο και τον λαοπλάνο Κλέονα – που θυμίζει έντονα  τους σημερινούς  πολιτικούς μας – και  τελικά έπαψε  πριν έλθουν οι Ρωμαίοι και κατακτήσουν τηνΑθηνα, αφού πρωτύτερα έδιωξε από την πόλη ο Θρασύβουλος τους τριάντα τύρρανους που είχαν βάλει οι Σπαρτιάτες να διαφεντεύουν την Αθήνα.

Ηταν πετυχημένη για  τα χρόνια αυτά που είπαμε η Αθηναϊκή δημοκρατία ; Σε πολλά σημεία, ναι, ήταν πετυχημένη. Εκανε  βέβαια και  σφάλματα, ανάμεσα  στα οποία και το μεγάλο εκείνο έγκλημα της καταδίκης του Σωκράτη. Γενικά πάντως, τα πήγε  αρκετά καλά, αν σκεφτούμε, ότι ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία, που δοκιμάστηκε αυτού του είδους το πολίτευμα, όμοιο του οποίου δεν είχε ξαναγίνει ούτε κατά προσέγγιση ποτέ νωρίτερα.

Λϊγο ύστερα από την ίδρυση της Αθηναϊκής  δημοκρατίας, δημιουργήθηκε στη Ρώμη ένα σχεδόν όμοιο πολίτευμα, αρκετά ατελές στην αρχή, που βελτιώθηκε κατόπιν. Αλλά και αυτό ξέφτισε  μετά από  ένα όχι πολύ  μεγάλο διάστημα, και  έκανε τον Κικέρωνα  να πεί εκείνο το πασίγνωστό, O !  t e m p o r a  !   Ο  !  m o r e s  ! – Ω ! καιροί ! Ω ήθη !

Χρειάστηκε να περάσουν περίπου χίλια εφτακόσια περίπου χρόνια, για να κάνει την επανεμφάνιση της, μιά δημοκρατία, κι αυτό έγινε σε μιά εμβρυϊκή κατάσταση  στα τρία πρώτα καντόνια της Ελβετίας, γύρω στο χίλια τριακόσια δεκαπέντε έτος μ.Χ, και  ακολούθησε η μεγάλη και πιό επίσημη βουλή  στην Αγγλία, κάπου στο χίλια τετρακόσια, αν δεν κάνω λάθος. Και μετά από κάμποσες δεκαετίες – ίσως και πιό νωρίτερα – πήρε την ονομασία Βουλή των Κοινοτήτων, που χωρίς καμμιά διακοπή ουσιαστική, είναι και σήμερα στο Λονδίνο, εκεί κοντά στον Τάμεση.

Χρειάστηκε να περάσουν τέσσερις περίπου αιώνες, για να κάνουν την εμφάνισή τους κι άλλες δημοκρατίες με βουλές και κυβερνήσεις, που εκλεγόντουσαν κατευθείαν από το λαό. Και γέμισε ο  κόσμος από δημοκρατίες  και βουλές, που κατά καιρούς διαλυόντουσαν από δικτατορικά καθεστώτα, για να  ξαναφανούν στον ορίζοντα  μετα την κατάρρευση των στρατοκρατικών κυβερνησεων. Και ξαναγινοντουσαν τα πράγματα όπως και πρώτα.

Κάναμε και εμείς στη δική μας  χώρα την πρώτη βουλή – επίσημη εννοώ – το χίλια οχτακόσια εξήντα τέσσερα, αν δεν κάνω  λάθος, και όταν βασιλιάς της χώρας έγινε ο Γεώργιος ο πρώτος. Με κόμματα εντελώς προσωπικά και χωρίς καμμιά ιδεολογία, κι αυτή η κατάσταση κράτησε μέχρι περίπου μέχρι το χίλια εννιακόσια είκοσι, όταν για πρώτη φορά εμφανίστηκαν κόμματα με ιδεολογικές γραμμές, το κόμμα των Φιλελευθέρων και το Λαϊκό κόμμα.

Από τότε μέχρι και τώρα, συνέχεια αλλάζουν ονομασίες τα κόμματα, σύμφωνα με τα γούστα των αρχηγών και ιδρυτών τους. Το ζήτημα  όμως δεν είναι  εκεί, αλλού θα πρέπει να πρέπει να ψάξουμε, για να δούμε αν αυτά τα κόμματα, κι αυτή η δημοκρατία, είναι αληθινά και οδηγούν τη χώρα πάνω σε μιά σωστή  γραμμή. Κι αυτά είναι οπου θα  εξετάσουμε τώρα, και που έχουν τη  μεγαλύτερη σημασία, και θα  δείξουν το αν υπάρχει αληθινή δημοκρατία σ΄αυτόν τον ταλάιπωρημένο επί πολλές δεκαετίες τόπο.

Κάμνοντας έναν ισολογισμό του τελευταίου τουλάχιστον αιώνα – για να μην πάμε πιό πίσω ακόμα – τί βλέπουμε στα πολιτικά πράγματα της δικής μας δημοκρατίας ; Μεγάλη, πλήρη κατάπτωση των  των πραγμάτων που  συνιστούν μιά αληθινή  δημοκρατία. Βλέπουμε ένα κακέκτυπο δημοκρατίας, που δεν έχει καμμιά σχέση με τις δημοκρατίες της Βόρειας και της Δυτικής Ευρώπης, μιά καρικατούρα δημοκρατίας. Σ΄αυτό το  συμπέρασμα θα καταλήξει όποιος μελετήσει με αμεροληψία τα όσα έγιναν όλο αυτόν τον καιρό που λέγαμε ότι σ΄αυτόν, είχαμε ένα – έστω υποφερτό – δημοκρατικό πολίτευμα.

Τα πράγματα αντί να καλυτερεύουν μάλιστα, όλο και χειροτερεύανε αυτές τις τελευταίες δεκαετίες, στις οποίες οι δήθεν δημοκρατικοί πολιτικοί, έσερναν συνεχώς  και ενσυνείδητα τη χώρα στο χείλος της αβύσσου, στην οποία τελικά φαίνεται ότι την έρριξαν, κι όλα αυτά για να βρίσκονται εν τάξει με τις πελατειακές σχέσεις  με τις οποίες έδεναν  τους ψηφοφόρους τους, κρύβοντας επιμελώς  την πολύ άσχημη  αλήθεια των πραγμάτων, κυρίως αυτών  που αφορούσαν τον  σημαντικώτερο κλάδο  ενός φιλόνομου κράτους, την  οικονομία. Που τους δίδασκαν αυτοί οι ίδιοι οι πολιτικοί την σπατάλη του δημόσιου  χρήματος, σαν να ήταν αυτό άπειρο και ανεξάντλητο.

Ποιοί φταίνε περισσότερο γι αυτήν την  κατρακύλα, για τον  εξευτελισμό της έννοιας της δημοκρατίας, για το πέταμά της στον κάδο των σκουπιδιών ; Λοιπόν, ένας από τους αρχαίους μας – που νομίζω ότι είναι ο Πλάτωνας, που δεν ήταν φίλος της δημοκρατίας καθόλου, γνωρίζοντας τις κακοτοπιές της – είχε πεί τότε στα αρχαία χρόνια : « Όταν ένας λαός αποτελείται στην πλειοψηφία του από καοκήθεις ανθρώπους, από απατεώνες, από κλέφτες και ψεύτες και άλλα τέτοια, είναι πολύ φυσικό ότι και αυτοί που θα τον κυβερνούν, αυτοί που ο λαός αυτός ο διεστραμμένος θα εκλέγει, θα είναι της ίδια ποιότητας. Αν αντίθετα οι πολίτες της χώρας είναι έντιμοι, είναι φίλοι της αλήθειας, αν δεν καταχρώνται το δημόσιο χρήμα, τότε είναι απόλυτα φυσικό να βγάζουν  κυβερνήτες του  ιδίου με αυτούς του είδους, έντιμους, φίλους της αλήθειας και έντιμους διαχειριστές του δημόσιου χρήματος ».

Δεν είμαι απόλυτα βέβαιος ότι τα λόγια αυτά τα είπε ο Πλάτωνας, αν και είναι το πιό πιθανό πράγμα. Ούτε ήσαν τα ίδια ακριβώς λόγια  που ελεγε. Είχαν  όμως την ίδια  σημασία με αυτά. Από ότι έχεις μέσα στην κοινωνιας σου, αυτό και θα βγάλεις.

Τώρα μπορούμε να  καταλάβουμε καλά, το  γιατί οι πολιτικοί μας βγήκαν ως επι το πλείστον σκάρτοι  με λίγες  εξαιρέσεις. Τετοιος  είναι ο λαός, μέσα από τον οποίο βγήκαν, μέσα στον οποίο μεγάλωσαν και άνθισαν, και  τέτοιοι σαν γνήσιοι  αντιπρόσωποι του λαού αυτού έγιναν. Είναι απόλυτη  ανάγκη να το παραδεχτούμε αυτό. Γνωρίζοντας ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του λαού μας, ρέπει προς την απάτη, το ψεμμα, την αρπαχτή κατά την κοινή ονομασία της, αυτά έπρεπε να περιμένουμε  και από τους δικούς  μας πολιτικούς. Που από τα σπλάχνα αυτού του λαού βγήκαν, και αυτά που ζητούσε αυτός ο λαός, αυτά και έκαμναν. Ψέμματα ;

Φυσικά, όπως πάντα, υπάρχουν και κάποιοι – ίσως πολλοί – αεροβατούντες. Που πιστεύουν ότι η πλειοψηφία των συμπατριωτών, μας είναι καλοί και έντιμοι άνθρωποι. Αλλα δεν πειράζει, ας τους αφήσουμε να αεροβατούν για όσο καιρό τους κάνει γούστο.