ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ

Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α    Μ Ε    « Τ Ο   Π Ο Θ Ε Ν   Ε Σ Χ Ε Σ  »



Χρόνια και  ζαμάνια ακούγαμε  αυτό το τροπάρι, και  όσο περνούσε ο καιρός, και τίποτε δεν γινότανε, είπαμε ότι δεν πρόκειται να γίνει το πράγμα αυτό  στον αιώνα το άπαντα. Πόσα ήσαν αυτά τα χρόνια ; Καμμιά εικοσαριά, όχι περισσότερα. Και τούτο, επειδή οι παλιοί πολιτικοί -ήσαν « ψωραλαίοι » από πλευράς οικονομικών, όλοι το ξέρουν αυτό, όλοι όσοι  ξέρουνε την ιστορία  του τόπου αυτού, όπου  ως γνωστόν, ανθεί  η γνωστή και συχνά επαναλαμβανόμενη από τον γράφοντα  « φαιδρά πορτοκαλέα ». Δεν ήταν λοιπόν αυτό το « πόθεν έσχες » για  τους πριν από  δυό δεκαετίες  πολιτικούς, δεν θα υπήρχε νόημα σε μιά τέτοια πρόταση εκείνους τους καιρούς.

Και τί σημαίνει λοιπόν αυτό το περιβόητο  « πόθεν έσχες » ( προσοχή στην προφορά του  « έσχες », για να μην  στραβώσει η  γλώσσα σας και κάνετε  καμμιά γκάφα ), με το οποίο μας πρήξανε τα  συκώτια τόσον καιρό ; Με λίγα  λόγια, ήταν μιά πρόταση  που θα ανάγκαζε τους πολιτικούς - τους εν ενεργεία βέβαια, όχι τους αποσυρθέντες από την πολιτική -να δηλώσουν  α π ό   π ο ύ  αποκόμισαν τα περιουσιακά στοιχεία που είχαν. Με ποιό τρόπο αποχτήσανε αυτά που είχανε στο όνομά τους. Αυτή ήταν η όλη ιστορία.

Μήν πείτε ότι δεν  ξέρετε τί γίνεται  σήμερα με τους πολιτικούς, με τις τεράστιες περιουσίες που αποκτούν πολλοί - όχι όλοι - από αυτούς. Μην πείτε με ποιούς τρόπους αποχτήσανε όλα αυτά, βίλλες, πολυτελή αυτοκίνητα ( ή « οχτωκίνητα » αν προτιμάτε ), και πολλλα άλλα. Μην πείτε ότι δεν ξέρετε τίποτε  από αυτά, κι ο λόγος είναι  ότι όλοι θα σας κοροϊδέψουν για την άγνοια και την αμάθειά σας. Γιατί είναι σε όλους γνωστά όλα αυτά.

Ο καιρός περνούσε, και  τίποτε δεν γινοτανε  πάνω στο καυτό αυτό  θέμα. Ηλθε όμως η στιγμή που όλοι περιμέναμε, κι αυτό έγινε πριν από πολύ λίγα χρόνια. Ζητήθηκε ( δια νόμου νομίζω ) από τους  βουλευτές της ελληνικής βουλής, να καταθέσουν τα όσα είχαν στην ιδιοκτησία και κατοχή τους. Μάλιστα, αυτό ήταν που περιμέναμε. Και είδαμε όλοι μας, να καταθέτει ο καθένας  πολιτικός, αυτά που είχε δικά του. Με μιά διαφορά. Κι αυτή  αφορούσε όχι το πόθεν « έσχον » τα  ιδιοκτησιακά τους, αλλά  το « ποιά  » ήσαν αυτά. Τα καταθέσανε, αλλά δεν εξήγησαν  με ποιό τρόπο  βρέθηκαν στα χέρια  τους. Κι αν μερικοί έδωσαν κάποιες απαντήσεις πάνω στο ζήτημα αυτό, δεν χυθηκε καθόλου φώς σχετικά με το  « πόθεν » τους.

Αλλά ακριβώς αυτό  που είναι το σημαντικό, είναι το  « πόθεν ». Αυτό παρέμεινε μυστήριο, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των  ενδιαφερομένων να το  εξηγήσουν. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που  δεν μπορούσε να εξιχνιαστεί, ήταν και το ποιά περιουσιακά  στοιχεία είχαν μακρυνοί συγγενείς και φίλοι, που ανήκαν όμως στους πολιτικούς και δεν μπορούσαν να φανούν με κανένα  τρόπο. Μπορεί να  ρωτήσει κανείς : Αλλά μπορεί κάποιος να παραχωρήσει περιουσιακό του στοιχείο σε έναν μακρυνό  συγγενή ( οι στενοί ερευνήθηκαν βέβαια ), χωρίς να κινδυνεύει να το οικειοποιηθεί αυτός στον οποίο έγινε η ψεύτικη παραχώρηση ; Να αρνηθεί με όρκο ότι δεν του το έδωσε κανένας ; Φυσικά μπορεί να το κανει, αλλά υπάρχουν και τα ιδιωτικά συμφωνητικά που δεν βλέπουν το φως του νόμου και της δημοσιότητας, αλλά όταν θα χρειαστεί, θα βγούνε στην επιφάνεια.

Φάνηκε από πρώτη αρχή, ότι το  « πόθεν έσχες » αυτό, δεν έλυσε το πρόβλημα, δεν απόκάλυψε αυτά που έπρεπε να  αποκαλυφθούν. Υστερα, ήλθε και το χρηματιστήριο στη δημοσιότητα. Κάποιοι - έλεγαν τα  δημοσιεύματα - κέρδισαν  από το χρηματιστήριο μεγάλα ποσά, αυτοί που  είχαν πρόσβαση  στα πράγματα. Αλλά  μπορεί κανένας να κατηγορηθεί για το ότι παίζει στο χρηματιστήριο, ότι  είναι τζογαδόρος ; Ασφαλώς και όχι, πρέπει να αποκαλυφθεί και το αν είχε πρόσβαση στους σχετικούς κύκλους, ώστε να αγοράζει και να πουλά μετοχές τέτοιες, που θα απέφεραν με  δόλο τα χρήματα στον παίζοντα. Κι αυτό είναι αρκετά δύσκολο -αλλά όχι αδύνατο - να αποδειχτεί.

Επειτα, γνωστό ήταν  και το ότι άνθρωποι  που κατέχουν  θέσεις στον  δημόσιο τομέα, θησαυρίζουν σε βάρος των πολιτών και σε  βάρος του ίδιου  του κράτους, μέσω προμηθειών με εργολάβους  και τα τοιαύτα. Μπορούσαν να βρεθούν στο απυρόβλητο, υπάλληλοι - ανώτεροι και κατώτεροι - μερικών υπηρεσιών, όπως λ.χ. της πολεοδομίας, που έχουν σχηματίσει μεγάλες περιουσίες από άδηλους  πόρους, μεγαλοπρεπείς βίλλες και τα λοιπά, γνωστά τοις πάσι ; Η μπάλλα έπρεπε να πιάσει και  αυτούς, και γενικά  όλους όσους διαχειρίζονται το δημόσιο χρήμα. Ισως εκεί να πηγαίνουν τα πολλά όβολα, όχι τόσο στους πολιτικούς.

Φυσικά, οι πολιτικοί - όσοι δεν έχουν δοσοληψίες με  τη συνείδησή τους - έχουν πολλές ευκολίες να καταχρασθούν το δημόσιο χρήμα, το χρήμα  που βγαίνει από το αίμα του λαού. Εχουν την αρμοδιότητα - σχεδόν όλα τα υπουργεία - να αναθέτουν  έργα σε ιδιώτες. Καταλαβαίνουμε όλοι, ότι ακόμα κι αν δίνεται το έργο με μειοδοτικό διαγωνισμό, υπάρχει τρόπος να το πάρει ο δικός μας άνθρωπος. Οπότε επακολουθεί  μοιρασιά στα κέρδη, και  φυσικά, για να βγούνε πολλά κέρδη και για τους δυό « συμβαλλόμενους », πρέπει  να γίνουν και κάποιες αβαρίες στην κατασκευή του έργου, κάποιες υπερβάσεις, έτσι δεν είναι ;

Τώρα, ας πούμε ότι εφαρμόστηκε κατά γράμμα το « πόθεν έσχες », από  αύριο κιόλας. Λοιπόν, οι άνθρωποι που έχουν  « μασήσει » το δημόσιο χρήμα, είχαν και έχουν όλο τον καιρό, να το  πάνε και να  το καταθέσουνε  σε ξένες τράπεζες, κατά κύριο λόγο  ελβετικές. Και τρέχα τώρα να βρείς, πού  τα έκρυψε τα  φράγκα ο  αλητήριος. Χρειάζεται να δοθεί επίσημη εντολή προς την  τράπεζα, για να ανοιχτεί  ο λογαριασμός κάποιου προσώπου. Μπορείτε να φανταστείτε να ζητά το κράτος άνοιγμα πιθανών λογαριασμών χιλιάδων υπάλλήλων του δημοσίου από τις ελβετικές  τράπεζες ; Θα γίνει το λεγόμενο  « έλα να δείς » σε παγκόσμια κλίμακα, ξέρουν  οι ξένοι ότι είμαστε  κλεφταράδες, θα το  επιβεβαιώσουμε τώρα  και εμείς οι ίδιοι με τις κινήσεις αυτές. Οπότε, η  προσφυγή σε ξένες τράπεζες, πρέπει να θεωρείται ανέφικτη, τουλάχιστον για την τεράστια πλειοψηφία των περιπτώσεων. Και καλά κρασιά, που λέει ο λαός, που ξέρει καλά τί γίνεται πίσω από την πλάτη του.