Μ Α Σ Ε Κ Α Ψ Ε Α Υ Τ Ο Τ Ο Α Τ Ι Μ Ο
Ητανε χρόνια παλιά, πολλά πρωτύτερα από την τωρινή εποχή. Πάρα πολλά άραγε ; Οχι, ας τα βάλουμε στο περίπου σαράντα χρόνια πριν, το πολύ, το μέτριο και το λίγο - σε ότι αφορά το χρόνο - είναι υποκειμενικά. Τα πάρα πολλά χρόνια, μπορεί να είναι οι αρχές του εικοστού αιώνα, μπορεί να είναι ο Μεσαίωνας, μπορεί να είναι η εποχή της δημοκρατίας του Περικλή στην Αθήνα του Πελοποννησιακού πολέμου. Μ΄αυτό τον τρόπο, λέω ότι η πριν τριαντα χρόνια εποχή, είναι μακρυνή. Ή τουλάχιστον έτσι φαίνεται σε σχέση με τις αλλαγές που έχουν προκύψει από τότε μέχρι τις σημερινές μέρες, τη σημερινή εποχή.
Θυμάμαι έντονα μιά εικόνα που τη βλέπω να είναι πριν από τα σαράντα αυτά χρόνια, αντε να βάλουμε και λίγα χρόνια παραπάνω. Περνώ έξω από μιά Τράπεζα, ας πούμε την Εθνική, και βλέπω να δηλώνεται από μέρους της Τράπεζας, ότι οι βραχυπρόθεσμες καταθέσεις των χρημάτων που θα αφήσει κάποιος στην Τράπεζα, του δίνουν επιτόκιο τεσσεράμισυ τοις εκατό. Βάζεις δηλαδη δέκα χιλιάδες δραχμές στην Τράπεζα, και μέσα σε ένα χρόνο, σου δίνει τετρακόσιες πενήντα δραχμές επί πλέον σαν τόκους των χρημάτων που κατέθεσες. Και είναι μιά εποχή, στην οποια δεν υπάρχει πληθωρισμός, το χρήμα έχει την ίδια αξία μέσα στο χρόνο που είπαμε. Ετσι ήσαν τα πράγματα εκείνη τη μακρυνή ( και αρκετά κοντινή όμως ) εποχή, την πριν από καμμιά σαρανταριά χρόνια ).
Mπά, και γιατι έδιναν τόσο υψηλά επιτόκια στις καταθέσεις τότε οι Tράπεζες ; Αυτό θα πρέπει να ρωτήσει ένας σύγχρονος που αγνοεί - και με το δίκηο - του το πώς ήσαν τα πράγματα την εποχή εκείνη. Βλέπεις, σήμερα οι Τράπεζες δεν δίνουν καθόλου τόκους στις κατάθέσεις ή δίνουν ένα πάρα πολύ μικρό επιτόκιο. Η απάντηση είναι ότι τώρα οι Τράπεζες δεν έχουν καμμιά ανάγκη να σου δώσουν τόκους, μιάς και έχουν να παίρνουν πολλά χρήματα από εκείνους που χρώστανε με το τσουβάλι σ΄αυτές. Από πάσης φύσεως δάνεια, καταναλωτικά, εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, στεγαστικά και άλλα. Ενώ τα παλιά χρόνια, για να δίνουν οι Τράπεζες χρήματα στους εμπόρους - μόνο σ΄αυτούς έδιναν τότε - έπρεπε να έχουν χρήματα στα χρηματοκιβώτιά τους. Που δεν τα είχαν, και τα γέμιζαν τότε οι άνθρωποι που κατέθεταν στις Τράπεζες τις πάσης φύσεως οικονομίες τους.
Πάμε λοιπόν μιά βόλτα προς τα πίσω, στην εποχή στην οποία αναφερθήκαμε, στα σαράντα περίπου χρόνια πριν από τη σημερινή εποχή. Εϊμαστε έξω από μιά Τράπεζα, και θα μπούμε μέσα σ΄αυτήν για να αποσύρουμε μερικά χρήματα από τις καταθέσεις μας. Οχι, δεν είμαστε τίποτε πλούσιοι, δεν έχουν αυτή την εποχή καταθέσεις στις Τράπεζες μόνο οι πλούσιοι, θα έλεγε κανείς ότι όλοι σχεδόν έχουν κάποια χρήματα σε μιά Τράπεζα, έτσι για την ώρα της ανάγκης που λέμε αυτή την εποχή.
Εχουμε μαζύ μας το βιβλιάριο καταθέσεων, που και σήμερα υπάρχει σ΄αυτούς που έχουν φράγκα κατατεθειμένα σε Τράπεζα ή στο Ταμιευτήριο. Πλησιάζουμε λοιπόν σε ένα από τα γκισέ της Τράπεζας - αν βρίσκονται αλλοι μπροστά από μας θα περιμένουμε τη σειρά μας - και φτάνοντας στο γκισέ, παρουσιάζουμε στον υπάλληλο το βιβλιάριο, και του λέμε ότι θέλουμε να πάρουμε ένα άλφα ποσό. Εχουμε και την αστυνομική μας ταυτότητα μαζύ μας, χωρίς αυτήν δεν μπορείς να κάνεις ανάληψη χρημάτων, μόνο κατάθεση μπορείς, σ΄αυτήν δεν σου ζητούν - και πολύ φυσικό - να παρουσιάσεις την αστυνομική σου ταυτότητα.
Ο υπάλληλος σού παρουσιάζει ένα έντυπο, συμπληρώνεις κάποια στοιχεία - έτσι γίνεται άλλωστε και σήμερα - και ύστερα σου παραδίδουν το ποσό που ζήτησες. Τα παίρνεις τα όβολα, τα βάζεις στην τσέπη σου και αναχωρείς, χωρίς να φοβάσαι ότι κάποιος λωποδύτης θα σου αρπάξει το πορτοφόλι, όπως κάποτε συμβαίνει σήμερα στις μεγάλες πόλεις της χώρας μας ( και σε άλλες χώρες βέβαια ).
Αυτά όταν θέλεις να κάνεις μιά ανάληψη χρημάτων. Πρέπει να προστεθεί έδω, ότι αυτό μπορεί να γίνεται μόνο όταν είναι ώρα που οι Τράπεζες είναι ανοιχτές, σε άλλες ώρες καμμιά σκέψη για να πάρεις χρήματα από το λογαριασμό που έχεις σε χρημοατοπιστωτικό ίδρυμα. Αν σου χρειαστούν χρήματα κάποια άλλη ώρα, ημέρας ή νύχτας, θα περιμένεις να ανοίξει η Τράπεζα ή το Ταμιευτήριο, και τότε θα ξεκινήσεις.
Εδώ και μερικά χρόνια - δεν θυμάμει πόσα ακριβώς αλλά δεν είναι πολλά - μπορείς να πάρεις χρήματα από Τράπεζα ή Ταμιευτήριο όποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας. Και όταν είναι κλειστή η Τράπεζα σου, αλλά και όταν είναι ανοιχτή και δεν θέλεις θα μπείς στη διαδικασία της αναμονής στην ουρά που θα σου πάρει πολλή ώρα που δεν θέλεις ή δεν έχεις τη δυνατότητα να διαθέσεις. Και γιατί άλλωστε να περιμένεις μιά διαδικασία που αργοπορεί συνήθως, ενώ μπορείς να διεκπεραιώσεις τη δουλειά σου σε λίγα δευτερόλεπτα ή έστω σε λίγα λεπτά ;
Αυτά υπήρχαν τω καιρώ εκείνω. Αλλά τί έχει πεί ο μεγάλος Ιωνας φιλόσοφος, ο Ηράκλειτος ; « Τα πάντα ρεί ». ( Εδώ το « ρεί », είναι στην Αττική διάλεκτο αντί « ρέουσιν », όπως ακριβώς « τα παιδία παίζει » ). Και λέει λοιπόν ο Ηράκλειτος, ότι όλα αλλάζουν, δεν μένει δηλαδή τίποτε αναλλοίωτο για πάντα. Κι όπως τα παντα ρεί, έτσι άλλαξαν και στον τομέα των τραπεζικών συναλλαγών τα πράγματα. Καταθέσεις, αναλήψεις, επιτόκια, τόκοι και πολλά άλλα σχετικά.
Δεν χρειάζεται πιά να πάς μέσα στην Τράπεζα για να κάνεις μιά ανάληψη χρημάτων από τα χρήματα που έχεις κατατεθειμένα στην Τράπεζα αυτή. Κολλημένο στον εξωτερικό τοίχο της Τράπεζας, είναι στημένο κάτι σαν ένα μικροσκοπικό μαγαζάκι, στο οποίο καταφεύγεις όποιαδήποτε ημέρα και οποιαδήποτε ώρα, ημέρας και νύχτας. Και με ένα καρτελλάκι που το βάζεις μέσα στην ειδική υποδοχή που έχει η μικρή αυτή εγκατάσταση και πατώντας κάποια πλήκτρα και βάζοντας και τον κωδικό αριθμό σου - το λεγόμενο p i n - υποχρεώνεις το μηχάνημα να σου δώσει ακριβώς το ποσό που του ζητάς. Χωρίς καθόλου άλλες διαδικασίες, έτσι εύκολα, με αυτό τον απλό τρόπο.
Είπαμε ότι μόνο εσύ έχεις τον τρόπο και το δικαίωμα να αποσύρεις χρήματα από αυτό το « μικρομάγαζο » που έχει το όνομα Α. Τ. Μ. Κανένας άλλος δεν μπορεί να πάρει τα φράγκα σου από εκεί μέσα. Κανένας είπα ; Οχι ακριβώς. Κάποιοι έξυπνοι και πονηροί, έχουν τον τρόπο να σου κλέβουν το P i n σου την ώρα που το βάζεις στη χαραμάδα, και πηγαίνουν κατόπιν και χρησιμοποιώντας αυτόν τον κωδικό σου, παίρνουν όσα θέλουν απ΄τα χρήματά σου, μέχρι που τα παίρνουν όλα και μένεις στο άσσο. Τώρα, το πώς τα καταφέρνουν ν΄αρπάξουν το P i n σου, είναι με την σύγχρονη τεχνολογία της απάτης πάρα πολύ εύκολο.
Υπάρχουν κι αλλοι τρόποι να παραβιαστεί αυτή η συσκευή που δίνει χρήματα. Μπορείς να την « απαγάγεις », να τη σύρεις με ένα όχημα σε κάποιο μακρυνό μέρος, κι εκεί με την ησυχία σου να την κομματιάσεις και να βγάλεις από μέσα στης όλα τα χρήματα που βρίσκονται μέσα της. Και άντε να ψάχνει η αστυνομία να βρεί το μηχάνημα αυτό. Κι αν το βρεί, θα είναι ολωσδιόλου άδειο, δεν θα έχεις αφήσει εκεί μέσα ούτε ένα Ευρώ.
Πριν από λίγο καιρό, λίγους μήνες και μέσα στο καλοκαίρι, έγινε κάτι διαφορετικό μ΄αυτό το « μαγαζάκι » που μπορούμε να το παρομοιάσουμε με χρηματικιβώτιο που δεν ανοίγει με κάποιο συνδυασμό, αλλά με μιά διαφορετική τεχνική. Εγινε λοιπόν στην πόλη μας μιά αληθινή διάρρηξη αυτού του μηχανισμού, επειδή δεν γινότανε να μεταφερθεί από το μέρος όπου ήταν τοποθετημένο. Εκεί, επί τόπου, το άνοιξαν, πήραν κάποια χρήματα ( που ήσαν βέβαια αρκετά ), και απεχώρησαν σαν κύριοι εν τω μέσω της νυκτός. Γιατί αυτή η δουλειά δεν μπορούσε να γίνει την ημέρα, όπως είναι φυσικό.
Το « μικρομάγαζο » ήταν στημένο και καρφωμένο γερά στο έδαφος στο κέντρο της πόλης αλλά όχι μπροστά σε Τράπεζα. Ηταν περίπου η ώρα τρεις με τέσσερις μετά τα μεσάνυχτα. Διάφοροι κρότοι ακούστηκαν κατά το διάστημα της διάρρηξης εκεί στη γειτονιά, που έγιναν αντιληπτοί από γείτονες που κοιμόντουσαν εκείνη την ώρα και ξύπνησαν από τους θορύβους αυτούς. Αλλά πριν προφτάσουν να καταλάβουν το τί και πώς έγινε κάτι στη γειτονιά, οι διαρρήκτες του Α.Τ.Μ. το είχαν βάλει στα πόδια.
Ακουσα την είδηση την επόμενη μέρα από ένα δελτίο ειδήσεων τοπικού τηλεοπτικού πομπού.Οι πληροφορίες που ήλθαν στο φώς, έλεγαν ότι οι διαρρήκτες πρέπει να είχαν ανοίξει το μηχάνημα - μιάς και δεν μπορούσαν να το σπάσουν - έχοντας μαζύ τους το σχετικό κωδικό που καθιστά δυνατή τη διάνοιξή του. Αμέσως έγινε φανερό όυι κάποιος από τους δράστες, έπρεπε να έχει τον κωδικό αυτό. Αλλά οι πληροφορίες έλεγαν ότι μόνο δυό τρεις άνθρωποι της ίδιας της Τράπεζας τον είχαν αυτόν τον κωδικό, συνεπώς ο ένας από τους δράστες έπρεπε να είναι υπάλληλος της Τράπεζας. Και επομένως, το να πετύχουν τη σύλληψη οι αστυνομικές αρχές θα ήταν ένα πανεύκολο πράγμα. Όπως και έγινε.
Σε διάστημα ωρών, αποκαλύφθηκε ότι τρεις ήσαν οι διαρρήκτες του μηχανήματος. Ο ένας απ΄αυτούς ήταν από το κατώτερο προσωπικό της Τράπεζας, και η αστυνομία δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να τον εντοπίσει. Από αυτόν έμαθαν και τους άλλους, τους μάζεψαν γρήγορα και τους έβαλαν στη στενή. Πϊσω από τα σίδερα, που είναι μεν για τους λεβέντες, είναι όμως και για τους χαζούς διαρρήκτες που θα έπρεπε να γνωρίζουν ότι πολύ εύκολα και γρήγορα θα τους πιάνανε.
Είπαμε ότι το « μαγαζάκι » αυτό, ονομάζεται με τα αρχικά Α. Τ. Μ. που προφέρονται Εϊ - Τι - Εμ. Κάτι που θα πρέπει να σημαίνει μάλλον - ξεκινώντας από τα αρχικά αυτά - a u t o m a t i c t r a n f e r r i n g ( ή ta k i n g ) o f m o n e y - « αυτόματη μεταφορά - ή λήψη - χρημάτων ». Αλλά εντελώς αυθαίρετα, θα δώσω αντί της προφοράς του « Α.Τ. Μ. » σαν Εϊ - Τι - Εμ., την απόδοση του σαν Α. Τι. Μο. Γιατί όντως πολύ άτιμο αποδείχτηκε αυτό το μηχάνημα για τους θαρραλέους πλήν ανόητους δράστες του εγχειρήματος. Ετσι δεν είναι ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου