Α Ν Τ Ι Γ Ρ Α Φ Η Λ Α Θ Ο Σ
Εχουμε αναφερθεί και άλλη φορά στην κατάσταση που επικρατούσε απ΄τις αρχές της ανθρωπότητας, από την εποχή των σπηλαίων, σχετικά με το ρόλο που αναλάμβαναν να παίξουν τόσο ο άντρας, όσο και η γυναίκα. Από πρώτη αρχή, οι άντρες είχαν το πάνω χέρι, ήσαν οι αρχηγοί της οικογένειας, οι προστάτες της, οι κυρίαρχοι του παιχνιδιού. ( Αν και η δύσκολη ζωή των πρώτων ανθρώπων δεν ήταν καθόλου παιχνίδι, ας μην τρέφουμε αυταπάτες ).
Εξ αιτίας των μεγαλυτέρων ευθυνών με τις οποίες ήταν φορτωμένος ο άντρας τις εποχές εκείνες τις πολύ μακρινές, μπορούμε να υποθέσουμε ότι θεωρούσε τον εαυτό του κατά κάποιο τρόπο « ανώτερο » από τη γυναίκα, τουλάχιστον στους περισσότερους τομείς. Ηταν ο κύριος ή και μοναδικός υπεύθυνος για την ανεύρεση της τροφής, μέχρι την εποχή -πολύ πρόσφατη - της ανακαλυψης της καλλιέργειας της γής.
Ηταν επίσης επίσης ο αποκλειστικός υπεύθυνος για την άμυνα των μελών της οικογένει-ας από τους εξωτερικούς εχθρούς που μπορούσαν να τη βλάψουν. Οχι μόνο από τα άγρια ζώα που άργησαν πολύ να εξημερωθούν ή δεν εξημερώθηκαν καθόλου, αλλά και από άλλους ανθρώπους που θα ήθελαν να επιβουλευτούν το « σπίτι » του. Αυτός έπρεπε να σταθεί απέναντι στον επιτιθέμενο, να « ορθώσει το ανάστημά του », όπως συνηθίζεται να λέγεται σε τέτοιες περιστάσεις, να υπερασπίζεται την οικογένειά του μέχρι και της τελευταίας ρανίδος του αίματός του, και σε ανάγκη να πίπτει ηρωϊκώς μαχόμενος σ΄αυτή την αποστολή του. Και όλα αυτά μόνος του, τουλάχιστον τους πρώτους καιρούς, μέχρις ότου δημιουργήθηκαν οργανωμένοι οικισμοί. Αλλά και τότε, την άμυνα την αναλάμβαναν μονάχοι τους οι άντρες, σε συλλογική πλέον βάση.
Αργότερα, πολύ αργότερα, αυτός ανέλαβε την εξόρυξη και κατεργασία των μετάλλων, αυτός την κατασκευή σκευών οικιακών, γεωργικών εργαλείων, όπλων αμυντικών. Αυτός ο ίδιος - όπως ήταν φυσικό - ανέλαβε και την εξουσία, μιάς και οι δύσκολες δουλειές ήταν δική του υπόθεση. Αυτός που έχει τις ευθύνες και τους κινδύνους που συνεπάγονται αυτές, αυτός πρέπει και να διαχειρίζεται την εξουσία, είτε όταν πρόκειται για έναν μικρό οικισμό, είτε για ένα μικρό ή μεγάλο κράτος.
Ετσι πέρασαν οι καιροί, τα ζαμάνια και οι αιώνες. Η γυναίκα είχε τα δικά της καθήκον-τα, τις δικές της ευθύνες, που ήσαν βέβαια διαφορετικές από εκείνες του άντρα. Όμως, σε γενικές γραμμές - το έχουμε τονίσει αυτό και σε άλλες περιπτώσεις - συμπλήρωναν οι δυό μαζύ ο ένας τον άλλο. Αυτά που είχε να κάνει ο άντρας, δεν μπορούσε να τα κάνει η γυναίκα, αυτά που έπρεπε να κάνει η γυναίκα δεν μπορούσε να τα κάνει ο άντρας. Και έτσι πήγαιναν τα πράγματα, χωρίς βέβαια κανενός είδους ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, μιάς ισότητας που έμελλε να έλθει τους τελευταίους καιρούς.
Και οι καιροί αυτοί ήλθαν κάποτε, οι συνθήκες είχαν διαμορφωθεί κατάλληλα για την αλλαγή αυτή. Και δεν νομίζω ότι τα φεμινιστικά κινήματα έπαιξαν τόσο σημαντικό ρόλο στη σχετική πάντα εξίσωση των δύο φύλων, οι περιστάσεις που είχαν ωριμάσει, αυτές επέβαλαν την κατάσταση όπως έχει σήμερα. Ιστορική αναγκαιότητα δηλαδή, ή αν θέλουμε να το πούμε με άλλα λόγια, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την πολύ γνωστή παροιμία : Κάθε πράγμα στον καιρό του, κι ο κολιός τον Αύγουστο.
Και ο « Αύγουστος » αυτός, ο σχετικός με την ισότητα των φύλων, ήλθε τον εικοστό αιώνα. ( Και σε μερικά πράγματα, από νωρίτερα ). Και η γυναίκα απέκτησε όλα τα δικαιώματα που είχε απ΄τα πριν μόνο ο άντρας, πολιτικά, εργασιακά και άλλα. ( Με την ευκαιρία, χτές είδα εικόνες από τις προεδρικές εκλογές που έγιναν στο Ιράν των Μολλάδων, και με μεγάλη μου έκπληξη, είδα να ψηφίζουν και οι γυναίκες, φορώντας επί του παρόντος και το απαραίτητο τσαντόρ, κι αυτό όμως για άγνωστο ακόμη καιρό ).
Ετσι, οι γυναίκες μπήκαν σε όλους τους τομείς της ζωής, έγιναν επιστήμονες, έγιναν εργάτριες, έγιναν αστυνομικοί, οδηγοί λεωφορείων και πάρα πολλά άλλα. Πήραν θέσεις στο στρατό, μάλιστα έφτασαν στο σημείο να γίνουν και μάχιμες. Εγιναν πολιτικοί, έγιναν πρωθυπουργοί - και μάλιστα πάντοτε με μεγαλύτερη επιτυχία απ΄ότι οι άντρες - και γενικά δεν άφησαν τίποτε που να μην το κατακτήσουν. Και με όλο τους το δίκαιο. Και μάλιστα, έπρεπε να εκτοπίσουν εντελώς τους άντρες από πολλά πόστα στα οποία αυτοί αποδείχτηκαν ανίκανοι, μάλιστα, το υποστηρίζω με θέρμη αυτό.
Αλλά κάπου το γλυκό μας ζαχάρωσε, το στιφάδο μας απέτυχε. Τι συνέβη λοιπόν και κά-που στράβωσαν τα πράγματα ; Λοιπόν, ναι, θεωρήθηκε ανοήτως ότι ισότητα σημαίνει όχι τα ίδια δικαιώματα, αλλά τα ίδια « κουσούρια », τα ίδια ελαττώματα, οι ίδιες κακές συνήθειες των αντρών. Ότι για να θεωρηθούν σαν ίσες με τους άντρες, έπρεπε να αντιγράψουν πιστά τον άντρα, ότι δηλαδή κάμνει αυτός, να το κάνουν και οι γυναίκες.
Καπνίζουν οι άντρες ; Θα καπνίσουμε και εμείς, και μάλιστα θα καπνίζουμε περισσότερο, πώς θα πούμε ότι είμαστε ίσοι ; Πίνουν βαρειά ποτά αλκοολούχα οι άντρες ; Θα πιούμε και μείς, και μάλιστα περισσότερο. Παίζουν στη ρουλέττα οι άντρες ; Θα παίξουμε και μείς, δεν είπαμε ότι έχουμε τα ίδια δικαιώματα ; Και γενικά, πρέπει να κάνουμε τα ίδια πράγματα που κάμνουν οι άντρες, οι πάλαι ποτέ δυνάστες μας, ώστε να βγάλουμε τα σπασμένα τόσων και τόσων αιώνων και χιλιετιών.
Ο καθένας καταλαβαίνει, ότι αυτού του τύπου οι νοοτροπίες δεν αποτελούν κατά κανένα τρόπο ισότητα. Επειδή, άλλο πράγμα η ισότητα, και έντελώς άλλο η αντιγραφή, η πιστή αντιγραφή. Που μάλιστα είναι και κακότεχνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου