Τ Α Λ Ε Φ Τ Α Σ Α Σ, Κ Υ Ρ Ι Ε !
Η σκηνή που θα περιγράψουμε παρακάτω, λαμβάνει χώραν μεσα στο κέντρο της Αθήνας. Πλήθος από αυτοκίνητα -ή μάλλον « οχτωκίνητα », έτσι τα ονομάσαμε -κυκλοφορούν στους δρόμους. Αλλά όταν λέμε ότι κυκλοφορούν είμαστε ανακριβείς, τα αυτοκίνητα- οχτωκίνητα - στην Αθήνα, δεν κυκλοφορούν, δεν προχωράνε κανονικά, απλώς μετακινούνται με ρυθμό χελώνας, αυτό το ξέρει καλά όποιος έχει πάει στο κλεινόν άστυ τους τελευταίους καιρούς. Πολλά τα οχτωκίνητα, ανεπαρκείς οι δρόμοι, δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να περπατήσουν τα αμάξια μέσα στην πόλη.
Αν δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν τα οχτωκίνητα, μπορούν αντιθέτως να κυκλοφορήσουν οι πεζοί. Οχι βέβαια με κάποια άνεση, όχι, αυτό δεν θα το δεις ούτε στα όνειρά σου. Πάντως, κουτσά στραβά, κάποια ικανοποιητική κίνηση επιτυγχανεται με τα πόδια που μας έδωσε ο Θεός, αλλά που φαίνεται ότι ξεχνάμε σιγά σιγά να τα μεταχειριζόμαστε. Κι όταν συμβεί να μην γίνεται χρήση ενός οργάνου του σώματος, αυτό με τον καιρό ατροφεί, θα σας το βεβαιώσουν οι ορθοπεδικοί που βάζουν γύψους, και ξέρουν από ακινησία οργάνων γυψωμένων. Που κινδυνεύουν αν δεν βγάλεις το γύψο, να πάθουν αγκύλωση.
Λοιπόν, ένας άνθρωπος περπατά σε ένα πεζοδρόμιο κεντρικής περιοχής. Και ενώ περπατά με κάποια δυσκολία ανάμεσα σε άλλους περιπατητές, ακούει μιά δυνατή φωνή να έρχεται από πίσω του, και να λέει σε καλά ελληνικά : « Κύριε, κύριε, τα λεφτά σας, τα λεφτά σας ! ». Δεν αντιλαμβάνεται ότι η φωνή απευθύνεται σ΄αυτόν, υπάρχουν κι άλλοι στον ίδιο χώρο, μπορεί να αφορά η φωνή αυτή έναν από αυτούς. Αλλά η φωνή ξανακούγεται, κι αυτή τη φορά πίσω απ΄αυτόν, είναι μάλλον βέβαιο ότι σ΄αυτόν αποτείνεται ο άνθρωπος που μιλά για κάποια λεφτά. Γυρίζει τότε το κεφάλι του, και βλέπει ένα νεαρό άντρα, γύρω στα τριάντα, να σταματά δίπλα του και να του λέει : « Τα λεφτά σας, κύριε, τα λεφτά σας ». Και βλέπει να κρατά στα χέρια του μερικά χαρτονομίσματα, που απλώνει τα χέρια του να του τα δώσει.
Ο νεαρός αυτός που τρέχει ξοπίσω του, του λέει ότι είδε τα χαρτονομίσματα αυτά να πέφτουν από την τσέπη του, είναι βέβαιος γι αυτό. Ο άνθρωπος που του έπεσαν τα φράγκα, βλέπει τα χαρτονομίσματα, βλέπει και το νεαρό, και τα έχει κάπως μπερδεμένα τα πράγματα. Τα χρήματα είναι δικά του, αυτό το ξέρει, τα είχε βάλει φαίνεται κάπως πρόχειρα στην τσέπη του και του έπεσαν. Ισως έπεσαν όταν έβγαλε το μαντήλι του να σκουπίσει τη μύτη του. Τα μετράει όμως για να βεβαιωθεί απόλυτα, και λοιπόν, είναι τα χρήματα που είχε επάνω του, κάπου χίλια Ευρώ.
Βλέπει ξανά τον νεαρό που του τα μάζεψε και τον κυνήγησε για να του τα δώσει. Είναι μελαγχροινός, είναι ξένος, αυτό φαίνεται από την προφορά του. « Από ποιό μέρος είστε νεαρέ μου ; ». « Είμαι Ιρανός, μένω όμως εδώ στην Αθηνα ». Και γιατί έτρεξες από πίσω μου να μου φέρεις τα χρήματα ; Δεν σκέφτηκες να τα κρατήσεις για τον εαυτό σου ; ». « Πώς είπατε, για τον εαυτό μου ; Μά πώς μπορεί να γίνει αυτό ; Δεν μπορώ να κρατήσω πράγματα που δεν μου ανηκουν, έπρεπε να σας τα παραδώσω ».
Ο νεαρός Ιρανός είναι βέβαια Μουσουλμάνος, θα μπορούσε ίσως να είναι ενας από τους ελάχιστους άλλων θρησκειών που ζούνε στο Ιράν, και ίσως να είναι. Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, κάθομαι σκεφτικός και λέω στον εαυτό μου : « Αραγε, αν ήταν ένας συμπατριώτης μας αυτός που είδε τα χαρτονομίσματα να πέφτουν και ήξερε τίνος ήταν, θα έτρεχε μ΄αυτή τη φούρια να σταματήσει τον άνθρωπο από τον οποίο έπεσαν ; Και να του τα παραδώσει, λέγοντας μάλιστα ότι δεν μπορεί να κρατά οτιδήπποτε δεν είναι δικό του, είναι ξένο ; »
Βέβαια, ξέρω περιστατικά στα οποία νεαροί ή μεγαλύτεροι, ενεργήσανε μ΄αυτό τον τρόπο. Και μάλιστα όταν έχουν βρεί χρήματα πολλαπλάσια από αυτά, και που τον κάτοχό τους δεν τον γνώριζαν καθόλου. Και τα παραδώσανε με το σχετικό πρωτόκολλο παράδοσης απωλεσθέντων αντικειμένων στην αστυνομία. Υπάρχουν και πρόσφατα τέτοια περιστατικά. Ενός νεαρού Αλβανού σε πόλη της Κρήτης, που τα πήγε τα χρήματα στον πατέρα του, κι αυτός τα πήγε μαζύ με το γιό του στην αστυνομία. Πριν λίγους μήνες έγινε αυτό.
Αλλά εδώ δεν μιλάμε για κάποια σπάνια ίσως περιστατικά. Αυτό που μας βάζει σε σκέψεις, είναι το πόσοι από τους δικούς μας θα ενεργούσαν μ΄αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορώ να πώ με βεβαιότητα - που είναι αδύνατο να την έχει κανείς - πόσοι θα ενεργούσαν έτσι. Ισως αρκετοί, ίσως λίγοι, ίσως και ελάχιστοι. Αλλά θυμάμαι ότι σε παλιότερες εποχές, οι πολλοί που έβρισκαν χρήματα ή άλλα αντικείμενα, τα παραδίνανε στους κατόχους τους.
Τί λέει η όγδοη εντολή που πήρε ο Μωϋσής στο Σινά ; Ού κλέψεις. Να μην αρπάζεις πράγματα που είναι αλλουνού ανθρώπου. Θα πεί κανείς : « Μα εδώ δεν πρόκειται για κλεψιά, δεν μπήκε κανένας στο σπίτι του ανθρώπου που έχασε τα χρήματά του, δεν του τα έκλεψε. Είναι ένας καλός τρόπος γιια να καταστρατηγεί κάποιος μιά εντολή, έναν νόμο, μιά παραγγελία. Δεν μπήκε μεν μέσα για να κλέψει, είδε όμως καθαρά τίνος ήταν τα χρήματα. Και όπως δήλωσε ο Ιρανός, αν τα κρατούσε, θα ήταν το ίδιο σαν να τα έκλεβε.
Οι Ιρανοί είναι όλοι - σχεδόν - μουσουλμάνοι. Ο ιδρυτής της θρησκείας τους, ο Μωάμεθ από τη Μέκκα, μπορεί να μην ήξερε πολλά γράμματα, είχε όμως πολλούς φίλους Εβραίους. Οι οποίοι είχαν μαζύ τους χειρόγραφα της Παλαιάς Διαθήκης. Και του τα διάβαζαν. Από εκεί ξεκίνησε ο άνθρωπος και έδιωξε την ειδωλολατρεία από την Αραβική χερσόνησο. Κι ανάμεσα στα άλλα, έδωσε αυστηρή εντολή να εφαρμόζονται οι Δέκα εντολές του Σινά. Και όντως τις εφαρμόζουν σχολαστικά, αντίθετα με άλλους μη μουσουλμάνους, που δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τις Δέκα εντολές.
Μπορεί μιά μερίδα - μικρή πάντως - από τους μουσουλμάνους, να είναι φανατικοί μέχρι το κόκκαλο, να σκοτώνουν τους λεγόμενους από αυτούς « άπιστους ». Αλλά η μεγάλη μάζα των οπαδών του Ισλάμ - και ένας απ΄αυτούς ήταν και ο νεαρός Ιρανός που κυνηγούσε τον άνθρωπο να του παραδώσει τα λεφτά του - είναι άνθρωποι έντιμοι, πολύ πιό έντιμοι από τους δυτικούς που παριστάνουν τους Χριστιανούς, αλλά σχεδόν τίποτε από αυτά που οι Γραφές τους διδάσκουν, δεν το εφαρμόζουν στην καθημερινή πράξη. Ενώ αυτοί θα έπρεπε να είναι υπόδειγμα για τους αλλόθρησκους, αντίθετα εξευτελίζουν τους θρησκευτικούς τους νόμους, που αφήνουν σε άλλους να τους εφαρμόζουν. Πρόκειτα για αληθινό κατάντημα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου