ΕΝΑΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ

Ε  Ν  Α Σ     Π  Ρ  Ο  Ο  Δ  Ε  Υ  Τ  Ι  Κ  Ο  Σ     Κ  Α  Θ  Η  Γ  Η  Τ  Η  Σ



Η Ιταλία είναι μιά χώρα της Νότιας Ευρώπης, όπως είναι και η Ελλάδα, η Ισπανία και με-ρικές ακόμα. Εχει έκταση- αν θυμάμαι καλά - τριακόσιες δεκαπέντε χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, και έχει γύρω  στα εξήντα εκατομμύρια κατοίκους, μαζύ μάλλον με τους οικονομικούς μετανάστες, που  είναι λίγα ή αρκετά  εκατομμύρια. Ολοι αυτοί οι άνθρωποι, κατοικούν σε πόλεις  και χωριά, όπως  άλλωστε συμβαίνει  σ΄ ολόκληρο  τον κόσμο. Οι  μεγάλες πόλεις της, είναι - όπως τις  ξέρουμε όλοι - η  πρωτεύουσα Ρώμη, ( η λεγόμενη  και άλλως  « αιώνια πόλις » ), το Μιλάνο, η Νάπολι, το Τορίνο, η Τζένοβα, η Βενετία με  τα κανάλια  και τις γόνδολές της, η Φλωρεντία και μερικές ακομα μεγάλες πόλεις.

Εκτός όμω από τις μεγάλες πόλεις  της, η γειτόνισσα χώρα  έχει και πάμπολλες μικρές ή μεσαίες. Πολλές  από αυτές έχουν  Πανεπιστήμια, όπου  σπουδάζει η  νεολαία της χώρας αυτής. Φυσικά, Πανεπιστήμια έχουν και οι μεγάλες πόλεις, αλλά εμάς μας ενδιαφέρουν αυτή τη στιγμή οι μικρές πόλεις, όπου  και πιό εύκολα  μπορούν να ζήσουν  οι φοιτητές, μέχρι τέλους των σπουδών τους. Στα Πανεπιστήμια  των μικρών και των  μεσαίων πόλεων, συνηθίζουν να σπουδάζουν και παιδιά από την Ελλάδα, γιατί προφανώς είναι και λιγότερα τα έξοδα, και ευκολώτερες οι μετακινήσεις εντός πόλεως.

Λοιπόν, σε μιά  τέτοια μικρή πόλη ( που για  ειδικούς λόγους δεν  θα αναφέρω το όνομά της ), υπάρχει  ένα Πανεπιστήμιο, στο  οποίο πηγαίνουν να σπουδάσουν και αρκετά παιδιά από την Ελλάδα, αγόρια και κορίτσια. Παρέλειψα να τονίσω ότι η Ιταλία προσφέρει ένα σοβαρό πλεονέκτημα γι αυτούς που θέλουν να πάνε σε Πανεπιστήμιο του εξωτερικού, είναι πολύ κοντά στη χώρα μας, και μπορούν να πηγαινοέρχονται οι Ελληνες φοιτητές με λίγα έξοδα και λίγη φασαρία, κυρίως στις μεγάλες γιορτές και τις μικρές ή μεγάλες διακοπές.

Όπως ξέρετε, οι άνθρωποι που διδάσκουν τις επιστήμες στα Πανεπιστήμια, είναι οι καθηγητές, οι αναπληρωτές  καθηγητές, οι βοηθοί τους και οι λοιποί παρατρεχάμενοι. ( Αυτό άλλωστε συμβαίνει στα Πανεπιστήμια όλου του κόσμου, δεν  είναι Ιταλική επινόηση ). Λοιπόν, και το περί ού ο λόγος επαρχιακό Ιταλικό Πανεπιστήμιο, έχει τους καθηγητές του και το υπόλοιπο διδακτικό προσωπικό, του οποίου το καθήκον είναι να προσφέρει στους σπουδαστές της κάθε σχολής τη διδασκαλία των μαθημάτων που περιέχονται στο πρόγραμμα της σχολής.

Ανάμεσα στους πολλούς καθηγητές του  ανώτατου αυτού εκπαιδευτικού ιδρύματος, βρέθηκε να συγκαταλέγεται  και ένας καθηγητής - άγνωστης  σε μάς σχολής - ο  οποίος αυτές τις μέρες έγινε αφορμή να ακουστούν  μερικά πράγματα, που  για πολλούς ήσαν πρωτότυπα, αλλά που δεν  είναι καθόλου  τέτοια. Οι  ειδήσεις μεταδόθηκαν από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, και έφτασαν και στη χώρα  μας, που άλλωστε  γειτονεύει με  την Ιταλία, και κάθε τι που συμβαίνει στους γείτονές μας, κατά κανόνα ενδιαφέρει και εμάς.

Αυτός που λέτε ο  καθηγητής, είχε μερικές πρωτοποριακές ιδέες ως προς τον τρόπο διδασκαλίας και αξιόλόγησης της βαθμολογίας  κατά τις προσδιορισμένες εξετάσεις του μαθήματος  που δίδασκε. Και θα προσθέσουμε - αυτό  είναι απόλυτα  αναγκαίο - ότι οι  ιδέες του αυτές, που θα αναπτυχθούν εν συντομία  παρακάτω, αφορούσαν μόνο και  αποκλειστικά τις κοπέλλες φοιτήτριες που είχαν σχέση με το μάθημα που δίδασκε.

Λοιπόν, για να μην  τα πολυλογούμε, ο θαυμάσιος αυτός  πανεπιστημιακός δάσκαλος, είχε την αντίληψη  ότι οι φοιτήτριες που επρόκειτο να εξεταστούν στο μάθημα που δίδασκε, έπρεπε για να  « περάσουν » επιτυχώς τις εξετάσεις, ή και  να πάρουν έναν  πολύ καλό βαθμό, να παίξουν πρωτύτερα  σε μερικές  κινηματογραφικές  παραγωγές  που ο ίδιος  ο καθηγητής - σαν γνήσιος εκπρόσωπος της λαμπρής κινηματογραφικής παράδοσης της Ιταλίας - είχε αναλάβει την παραγωγή, τη σκηνοθεσία και το σενάριο, ως άλλος Τσάρλι Τσάπλιν, αντάξιος του κορυφαίου εκείνου ανθρώπου, που στον κινηματογράφο τα έκαμνε  όλα μόνος του, μέχρι και τη μουσική των ταινιών του την έγραφε ο ίδιος.

Μέχρις εδώ καλά. Αλλά  σε πολλές  περιπτώσεις, ξέρουμε  ότι υπάρχει και ένα  « αλλά ». Και το « αλλά » αυτό, ήταν ότι οι φοιτήτριες που ήθελαν να πάρουν το βαθμό στο μάθημα, έστω και μόνο τη βάση για να  απαλλαγούν από αυτό και να προχωρήσουν στα άλλα μαθήματα, έπρεπε να παίζουν στις  ταινίες του  εξαιρετικού αυτού καθηγητή, ρόλους γυναικών που διαδραματίζονται σε κρεββάτια, μάλιστα, αυτό εννοούσα με το  « αλλά » που ανέφερα προηγουμένως.

Οι ταινίες  που έχουν  σαν βασική  υποδομή και  προϋπόθεση να  έχουν τις περισσότερες σκηνές τους γυρισμένες πάνω  σε κρεββάτια, έχουν ένα συγκεκριμένο όνομα, που για ευνόητους λόγους το  παραλείπω, που όμως το  ξέρουν όλοι  οι παροικούντες  την Ιερουσαλήμ. Οι ταινίες αυτές, όταν  είναι  « ελαφρού » τύπου, παίζονται και στην τηλεόραση, αλλά σε πολύ προχωρημένες ώρες, πολύ μετά τα μεσάνυχτα δηλαδή, όταν όμως είναι  « σκληρού » τύπου, παίζονται είτε μόνο σε ειδικές κινηματογραφικές αίθουσες, είτε κατ΄ιδίαν, αφού προηγουμένως τις πάρει ο  ενδιαφερόμενος  από το  βιντεοκλάμπ, και  εν  συνεχεία τις  τοποθετήσει στο προσωπικό του βίντεο.

Αυτά εγίνονταν στη  μικρή αυτή πόλη της γειτονικής και ιστορικής αυτής χώρας, που είχε στο Πανεπιστήμιό της και τον λαμπρό κατά τα άλλα αυτόν καθηγητή. Αλλά κρυφός παπάς δεν λειτουργεί,, έτσι λέει  το λαϊκό γνωμικό. Και μίαν  ωραίαν πρωϊαν - που όπως αποδείχτηκε κατόπιν δεν ήταν καθόλου ωραία για τον καθηγητή μας - έμαθαν  οι πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου αυτού, τα σχετικά μ΄αυτή την ιστορία. Συνεδρίασαν  εκτάκτως, και με πλήρη ομοφωνία διέγραψαν από το ανώτατο αυτό εκπαιδευτικό ίδρυμα τον φίλο μας καθηγητή. Και όχι μόνο αυτό, τον παραπέμψανε στις δικαστικές αρχές, καθώς κρίθηκε ότι υπήρχαν παραβάσεις του Ποινικού κώδικα σ΄αυτή την υπόθεση.

Αυτά τα γεγονότα έλαβαν χώραν  πριν από λίγο καιρό στη  μικρή αυτή  πόλη, κι αυτές ήσαν οι συνέπειές  τους για τον εξαίρετο  αυτό εκπαιδευτικό. Τί να πή κανείς για την αμορφωσιά των ανθρώπων που αποτελούν τις πρυτανικές αρχές αυτού του ιδρύματος ; Σε μιά χώρα που φημίζεται σε παγκόσμια κλίμακα για τον κινηματογράφο της, για τους μεγάλους σκηνοθέτες της, όπως τον Ροσσελίνι, τον Βιττόριο ντε Σίκα, τους αδελφούς Ταβιάνι, τον Φεντερίκο Φελλίνι, τον Μικελάντζελο Αντονιόνι  και πολλούς  άλλους, ιδού ότι βρέθηκαν άνθρωποι αστοιχείωτοι, που δεν καταλαβαίνουν τίποτε από έβδομη τέχνη. Που δεν καταλαβαίνουν τί είναι τέχνη, σε μιά  χώρα που έχει βγάλει  ένα Μιχαήλ Αγγελο, ένα Λεονάρντο  ντα Βίντσι και πλήθος από ζωγράφους, γλύπτες, που δεν θα έφτανε  ένα μεγάλος τόμος για να τους χωρέσει, τόσο πολλοί είναι. Μάλιστα, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν την παραμικρή ιδέα από τέχνη, αυτό είναι παραπάνω από σίγουρο, αλλοιώς δεν θα έκαμναν αυτά που έκαναν.

Το γεγονός που αναφέρθηκε  ακόμα στα  ειδησεογραφικά δελτία, ήταν  ότι ανάμεσα στις κοπέλλες που χρησιμοποίησε  ο ερίτιμος αυτός καθηγητής, ήσαν και κάποιες - μάλλον λίγες - Ελληνίδες  φοιτήτριες του Πανεπιστημίου αυτού. Μάλιστα, έγιναν και κάποια κακεντρεχή σχόλια σχετικά με τη συμμετοχή των κοριτσιών  αυτών στις  ταινίες που  αναφέρθηκαν. Και λοιπόν, γιατί  αυτά τα σχόλια ; Οι  κοπέλλες αυτές, είναι πολύ πιθανόν, ότι έχουν μιά έντονη καλλιτεχνική κλίση προς τον  κινηματογράφο, λοιπόν δόθηκε η  ευκαιρία να  δοκιμάσουν το ταλέντο και  τις ικανότητές τους  μέσα από αυτές τις  ταινίες. Αλλά  βλέπετε, ο  κόσμος είναι πάντοτε κακός, να μην δούνε κανέναν να προοδεύει. Ετσι δεν είναι ;