ΤΟ ΣΑΡΑΝΤΑΤΕΣΣΕΡΑ ΤΟΙΣ ΕΚΑΤΟ

Τ  Ο     Σ  Α  Ρ  Α  Ν  Τ  Α  Τ  Ε  Σ  Σ  Ε  Ρ  Α     Τ Ο  Ι  Σ     Ε  Κ  Α  Τ  Ο



Ολο και κάτι ξέρουμε για κάποια μεθοδο με την οποία εξετάζεται ο βαθμός εξυπνάδας ενός άνθρώπου, είναι το μάλλον γνωστό I. Q., έτσι το λένε συντομογραφικά. ( Που το λένε έτσι στα αγγλικά, αλλά φαίνεται ότι και διεθνώς έχει επικρατήσει μ΄αυτόν τον ημιλατινικό τρόπο ). Που σε πλήρη ανάπτυξη είναι το  I n t e l l i g e n c e   q u o t i e n t.  Στα  ελληνικά πάντως, ονομάζεται  « διανοητικό πηλίκον », που σημαίνει ακριβώς ότι και το αγγλικό.

Λοιπόν, θέλεις να δείς αν είσαι έξυπνος πολύ, αρκετά έξυπνος, μέτριας ευφυϊας, ελαφρώς κουτούτσικος ή πολύ καθυστερημένος ; Πηγαίνεις στον αρμόδιο ψυχολόγο, σε καθίζει μπροστά του, και σου υποβάλλει κάποιες ερωτήσεις. ( Που είναι διαφορετικές για τις πολύ μικρές ηλικίες, τις λιγότερο  μικρές, και γενικά υπάρχουν ερωτήσεις για κάθε ηλικιακή ομάδα ). Μετρά λοιπόν  ο ψυχολόγος τις σωστές  απαντήσεις  που έχεις  δώσει, και σου  ανακοινώνει ένα νούμερο, που δηλώνει σε ποιό σκαλοπάτι βρίσκεται η νοημοσύνη σου.

Υπάρχει μιά κλίμακα, που το ανώτερό σκαλί της είναι  το 140, και το πιό  χαμηλό κάπου στα 60 ή 70. Αν είσαι  στα 140 και πάνω, ή  έστω στα 130, είσαι  εξαιρετικής  εξυπνάδας ανθρωπος. Αν πάλι  βρίσκεσαι ανάμεσα  στο 130 και το 110, μπορείς  να περηφανεύεσαι ότι είσαι αρκετά ή πολύ έξυπνος. Κάτω από το 110 και μέχρι το 90, είσαι κανονικός μεν, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο, ένας  συνηθισμένης ευφυϊας άνθρωπος. Στην περίπτωση πάλι που είσαι κάτω από 90 ή  και 80, δεν τα  πάς καθόλου  καλά, είσαι ελαφρώς  χαζούλης. Κάτω  από το 80 - έτσι λέει το τεστ - είσαι με το  συμπάθειο, ένας βλάκας  και μισός. Κάτω και από τα 70, είσαι πολύ καθυστερημένος, θα σε κατατάξουν στην κατηγορία του  « ιδιώτη », όχι ας πούμε του       ιδιώτη που « ιδιωτεύει », κατά  το κοινώς λεγόμενο, αλλά του  εντελώς καθυστερημένου i d i o t, που το λένε και σαν βρισιά.

Λοιπόν, οι μετρήσεις που έγιναν, έδειξαν ότι σε όλους τους πληθυσμούς τους επί της γής, το ποσοστό του  άνω του 110, είναι  περίπου στο εικοσιεφτά τοις εκατό των ανθρώπων. Ανάμεσα στο 119 και το 90, βρίσκεται η μεγάλη μάζα, το 45 τοις  εκατό των ανθρώπων. Οι κάτω του 90 ευρισκόμενοι, είναι το υπόλοιπο εικοσιεφτά τοις εκατό. Απόλυτη ισότητα και ισορροπία δηλαδή υπάρχει ανάμεσα στα σαϊνια και στους κουτούτσικους ( μαζύ με τους βλάκες και τους κάπως πιό ψηλά ιστάμενους  « ηλίθιους » ). Η κάθε κατηγορία  έχει από εικοσιεφτά τοις εκατό του πληθυσμού. Ισοπαλία  λοιπόν  ανάμεσα  στους υψηλά  ιστάμενους διανοητικά, και τους χαμηλούς σε εξυπνάδα.

Προς τί τώρα όλη αυτή η μακρά εισαγωγή ; Λοιπόν, έχει σχέση με μιά στατιστική που έγινε στη χώρα  μας πριν από λίγους  μήνες. Η οποία  στατιστική, ανέφερε κάτι που δεν θα το περίμενε κανένας : Ότι το σαραντατέσσερα και επτά δέκατα στα εκατό παιδιά της σύγχρονης εποχής - αυτό  αποκλειστικά για  τη χώρα μας  - δεν έχει παρακολουθησει Γυμνάσιο και Λύκειο, είναι με τις σπουδές που έκανε στην βασική εκπαίδευση, στο δημοτικό σχολείο δηλαδή.

Αν ρωτούσες τους πολίτες  αυτής της χώρας πριν να ακουστούν αυτά τα νουμερα, σχετικά με το ποσοστό των παιδιών που  μένουν έξω από  τις Γυμνασιακές σπουδές, θα σου έδινε ένα πολύ μικρό, ασήμαντο  ποσοστό. Δεν είμαστε στις κάπως παλιές, πριν απο μερικές δεκαετίες εποχές, στις οποίες ο αριθμός των παιδιών που πήγαιναν στο Γυμνάσιο, και  προχωρούσαν μάλιστα και μερικές  τουλάχιστον τάξεις, ήταν μικρός, πολύ μικρός. Αυτό φαίνεται ολοφάνερα, όταν πάρει  κανείς πληροφορίες για  τον αριθμό των Λυκείων  και Γυμνασίαν που υπήρχαν τότε σε επίπεδο νομού. Ησαν δυό ή το πολύ τρία, μάλιστα σε μιά εποχή πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο  πόλεμο, Γυμνάσιο  και Λύκειο, υπήρχε  μόνο ένα στην  πρωτεύουσα του νομού μας. Με ελάχιστους κι αυτό μαθητές.

Ο πολύς πληθυσμος τις εποχές εκείνες, κατοικούσε  σε αγροτικές  περιοχές, όπου δεν έβλεπαν αφ΄ενός την ανάγκη  να στείλουν τα παιδιά τους να πάνε σε ανώτερες σπουδές. Και από την άλλη μεριά, δεν είχαν  τα οικονομικά μέσα  να τα στείλουν στην πόλη, την πρωτεύουσα του νομού, όπου θα έπρεπε να νοικιάζουν σπίτι, να έχουν και τα υπόλοιπα  έξοδα, διατροφή και λοιπά. Από τα κοντινά προς την πόλη χωριά και κωμοπόλεις, μπορούσαν να στέλνουν αυτά τα παιδιά που  φαινόντουσαν  πολύ έξυπνα, ή  που οι δάσκαλοι  συνιστούσαν στους γονείς ότι έπρεπε να τα στείλουν στο γυμνάσιο, θα ήταν αδικία να τα αφήσουν χωρίς παραπέρα σπουδές. Και  ενδεχομένως και πιό  ψηλά, στις ανώτατες  σχολές.. Τα υπόλοιπα παιδιά, μαζύ με πλήθος από παιδιά  της πόλης της ίδιας, έμεναν με το δημοτικό σχολείο, στρέφονταν σε επαγγέλματα που και πολλά ήσαν, και που σου έδιναν και τα προς το ζήν αναγκαία.

Το 1938, το υπουργείο  παιδείας, αποφάσισε  ότι για το νομό μας θα έβαζε κατόπιν εισαγωγικών εξετάσεων, εξήντα περίπου μαθητές  στο γυμνάσιο. Τί λέτε γι αυτό το μικρό νούμερο για ένα νομό  που τότε είχε  πληθυσμό  εκατόν είκοσι  χιλιάδων  κατοίκων, περισσότερων δηλαδή από τους σημερινούς κατά είκοσι τοις εκατό ; Ότι ο αριθμός ήταν πάρα πολύ μικρός, σίγουρα υπήρχαν δεκαπλάσια παιδιά με ικανότητες να  φοιτήσουν στην ανώτερη - και πολλά από αυτά και στην  ανώτατη - εκπαίδευση. Όμως, τα χρήματα  που διέθετε το κράτος τις εποχές εκείνες και πιό  νωρίτερα, ήσαν πάρα πολύ λίγα, και δεν μπορουσαν να καλύψουν τις δαπάνες που  χρειαζόντουσαν. Και για  να πούμε και  την αλήθεια, ούτε  και κτίρια  που να αξίζουν το όνομα  « γυμνάσιο »  δεν υπήρχαν, εκτός  από λίγες εξαιρέσεις. Τα πρώτα καλής κατάσκευής γυμνασιακά  οικοδομήματα, άρχισαν να  χτίζονται μετά  το 1932, και το κτίριο του τοπικού γυμνασίου, τέλειωσε το 1936, ή ένα χρόνο νωρίτερα, δεν μπορώ να είμαι πολύ ακριβής στο θέμα αυτό.

Μετά τον πόλεμο  κι αφού πέρασε και  κάποιο χρονικό  διάστημα, αποφασίστηκε  από το υπουργείο, ότι η κατώτερη εκπαίδευση θα ήταν υποχρεωτική για όλα  ανεξαιρέτως τα παιδιά. Τρόπος του λέγειν βέβαια, δυόμισυ  μέχρι τρία στα εκατό παιδιά, δεν μπορούν να ακολουθήσουν ούτε το δημοτικό  σχολείο, βρίσκονται στο κατώτερο σκαλί από πλευράς διανοητικής ικανότητας. Το υπόλοιπο ενενήντα εφτά τοις εκατό περίπου, μπορούσε  να ακολουθήσει αυτή την εντολή, που καθιερώθηκε και με νόμο. Όμως και πάλι, αρκετά  παιδιά έμεναν έξω από τη βασική εκπαίδευση, ή  απλά δεν την ολοκλήρωναν.

Σύμφωνα με τις αναλογίες που μας δίνουν οι υπολογισμοί του I. Q, θα έπρεπε να βγάζουν το δημοτικό σχολείο οι εικοσιεφτά  στους εκατό  μαθητές, πρόκειται για το ποσοστό που βρίσκεται στα χαμηλά κλιμάκια από πλευράς νοημοσύνης, και η  παρακολούθηση γυμνασιακών σπουδών δεν φαίνεται να  είναι εφικτή. Όμως, παραμένουν τα υπόλοιπα  εβδομήντα τρία τοις εκατό των παιδιων, που  έχουν τις δυνατότητες - σύμφωνα με τη  στατιστική - να βγάλουν το γυμνάσιο. Και ένα ποσοστό σαρανταπέντε συνολικα τοις εκατό, έχει δυνατότητες για ανώτερες και ανώτατες σχολές.

Όμως,, τα αποτελέσματα  της έρευνας που  έγινε πρόσφατα, έδειξαν ότι από το ικανό αυτό εβδομήντα τρία τοις  εκατό, προχωρά  στο γυμνάσιο  ένα ποσοστό  κάπου πενήντα έξι τοις εκατό, μένουν δηλαδή έξω από τις γυμνασιακές σπουδές περίπου  ένα εικοσιεφτά τοις εκατό, που έχουν τις δυνατότητες να  προχωρήσουν παραπέρα. Για να μην μπερδευόμαστε περισσότερο - έχω κι εγώ τώρα μπερδευτεί - βάζουμε το τρία τοις εκατό που δεν μπορούν το δημοτικό να παρακολουθήσουν, και  ένα εικοσιτέσσερα  τοις εκατό που  μπορεί να βγάλει το δημοτικό, σύνολο  εικοσιεφτά στα  εκατό. Περισσεύουν  λοιπόν οι εβδομήντα  τρεις στους εκατό, που έχουν  I. Q, πάνω από το 90, που μπορούν να πάνε στο γυμνάσιο και νατο προχωρήσουν αρκετά, και ίσως και να το βγάλουν και να προχωρήσουν και να βγάλουν και  το Λύκειο. Αλλά προχωρά μόνο το  πενήντα πέντε περίπου  στους εκατό, μένει  απ΄έξω το δεκαεφτά τοις εκατό, που έχει τις δυνατότητες αλλά δεν επιχειρεί. Και εκεί  βρίσκεται το έλλειμα. Σημειωτέον εδώ, ότι  άτομα με  Ι Q  της τάξης  του 100, μπορούν με πολλή  μελέτη - και  κάποια ίσως  « μέσα » - να γίνουν μέχρι και καθηγητές σε ανώτατες σχολές.

Γιατί λοιπόν το υπολογίσιμο ποσοστό  του εικοσιεφτά  τοις εκατό που  έχει δυνατότητες, μένει μακρυά από το Γυμνάσιο και το Λύκειο, μακρυά από τη μόρφωση ; Ζητούνται απαντήσεις, που δεν  είναι καθόλου  εύκολο να  δοθούν. Οικογένειες  που βρισκονται  και οι ίδιες σε δύσκολη θέση  από διάφορους  παράγοντες, μπορεί να είναι μιά από τις αιτίες. Και βέβαια, υπάρχουν και άλλες αιτίες που  μπαίνουν στη  μέση, και  κάθε περίπτωση έχει  και το δικό της χαρακτήρα. Και  πρέπει να  ομολογήσω, ότι  κοινωνιολόγος δεν  υπηρξα ποτέ, ούτε  και πρόκειται να γίνω από εδώ και πέρα.

Δεν είναι όμως μόνο  οι ανώτερες σπουδές του Γυμνασίου και του Λυκείου που αποκλειστικά και μόνο θα είναι  η μόνη λύση σε  πολλούς ανθρώπους. Υπάρχουν  ένα σωρό δουλειές που δεν έχουν καμμιά ανάγκη από γυμνασιακές σπουδές. Γυρίστε το κεφαλι σας στην αγορά, και θα δείτε  πόσων ειδών  δουλειές γίνονται - και πολύ  καλά μάλιστα - από  ανθρώπους που δεν πήγαν στο Λϋκειο, ούτε  καν στο Γυμνάσιο. Εχουν  βγάλει τη βασική  εκπαίδευση, έχουν μάθει κάμποσα  πράγματα, και  φαίνεται ότι αυτά  τους φτάνουν, δεν είναι ανάγκη να ξέρουν όλοι άλγεβρα και Θουκιδίδη. Και σε μας δεν πέφτει καθόλου λόγος.