ΕΠΙΔΗΜΙΑ ΤΥΠΟΥ " ΤΕΡΕΖΑ ΡΑΚΕΝ "

Ε  Π  Ι  Δ  Η  Μ  Ι  Α      Τ  Υ  Π  Ο  Υ   « Τ  Ε  Ρ  Ε  Ζ  Α     Ρ  Α  Κ  Ε΄ Ν »



Η γυναίκα είχε μιά  παράνομη σχέση με έναν άλλο άντρα, ούτε η  πρώτη ήταν, ούτε η θα τελευταία, από κτίσεως  κόσμου αυτό γίνεται  και θα γίνεται. Και γιατί αυτό το φαινόμενο άραγε, που μπήκε και στις απαγορεύσεις των θρησκειών, ού μοιχεύσεις κ.τ.λ. ; Μήπως ο ξένος άντρας ή  η ξένη γυναίκα, είναι πιό όμορφοι, πιό ευγενικοί, πιό  « σικ », πιό έξυπνοι, πιό  « ερωτικοί » απο  το δικό μας ή  τη δική μας ; Μήπως ο άντρας μας μάς κακομεταχειρίζεται, μήπως η γυναίκα μας μάς ταλαιπωρεί μέχρις αφαντάστου σημείου ; Μπορεί να συντρέχουν αυτοί και κάποιοι τέτοιοι λόγοι, αλλά ο κύριος λογος δεν αναφέρθηκε ως εδώ. Είναι ότι το ξένο είναι πάντοτε  σχεδόν πιό γλυκό, αυτό είναι  το πιό ελκυστικό. Εχει  κανένας καμμιά αμφιβολία πάνω σ΄αυτό ; Δεν το νομίζω.

Η εν λόγω κυρία - όνομα και μη χωριό, άλλωστε θα έχετε ακούσει την ιστορία αυτή στις ειδήσεις - είπαμε ότι είχε αυτή την παράνομη σχέση. Ο άντρας με τον οποίο είχε συνάψει αυτή τη σχέση, ήταν  ανύπαντρος, νέος  στην ηλικία  και εξαιρετικά  αποδοτικός σε κάποιου είδους  « άθλημα », στο οποίο ο νόμιμος σύζυγος υστερούσε. Και γιατί υστερούσε παρακαλώ ; Εκ του λόγου ότι όταν έχεις κάτι κοντινό και προσιτό ανά πάσαν  στιγμήν κοντά σου, δεν ενδιαφέρεσαι να αναπτύξεις μιά έντονη  δραστηριότητα, δεν πρόκειται να σου φύγει και να χάσεις τις ευκαιρίες. Λογική η σκέψη αυτή, έτσι δεν είναι ;

Ιδού λοιπόν  που έχουμε  σχηματισμένο  το λεγόμενο  « Ιψενικό »  τρίγωνο. ( Που άλλες φορές, είναι και τετράγωνο, μπορεί  να είναι σπανιώτερα και πολύγωνο, και μάλιστα με πάμπολλες πλευρές ). Υπάρχει ο σύζυγος, υπάρχει εκ παραλλήλου και ο εραστής. Θα μπορούσαμε να τους έχουμε και τους δύο, αυτή είναι η πιό λογική άποψη. Αλλά  υπάρχει πάντοτε η περίπτωση να μπούνε ψύλλοι στ΄ αυτιά του νόμιμου, εξ αιτίας κάποιας αβλεψίας, κάποιας αφηρημάδας, κάποιας  παράλειψης. Και επειδή η σύζυγος δεν  είναι εργαζόμενη, όταν συλληφθεί  « στα πράσσα » - κατά το κοινώς λογόμενο - τη  διώχνει μέσω διαζυγίου ο σύζυγος, χωρίς να της δώσει την αποζημίωση της μισής περιουσίας που αποκτήθηκε ενόσω ήσαν μαζύ, έτσι λέει ο καινούργιος νόμος, το ξέρετε όλοι  αυτό. Και να μείνει η  εν λόγω κυρία  στους δρόμους άνεργη, πού να βρείς δουλειά αυτό τον καιρό ; Και στην περίπτωσή  μας, ο νεαρός παράνομος, δεν έχει ούτε  την πρόθεση, αλλά ούτε  την οικονομική δυνατότητα  να την αποκαταστή-σει ο ίδιος, καλά είναι που την έχουμε έτσι, για ποιό λόγο να τη φορτωθούμε κιόλας ;

Όμως δεν πρέπει να παραγνωριστεί και μιά άλλη - πολύ συνηθισμένη - εξέλιξη των πραγμάτων, που θα  ήταν εξαιρετικά  δυσάρεστη και μάλλον  καταστροφική για το παράνομο ζευγάρι. Μόλις  αντιληφθεί ο  κερασφόρος σύζυγος  τα συμβαίνοντα  κάτω από  τη μύτη του, να τους παραφυλάξει  με πονηριά, και μόλις  τους συλλάβει επ΄αυτοφόρω, να αρπάξει την κυνηγετική καραμπίνα του  και να την αδειάσει  επάνω τους. Είναι κι αυτό, κάτι που γίνεται αρκετά συχνά, όποιος ακούει δελτία ειδήσεων, το ξέρει αυτό πολύ καλά.

Ετσι, έρχεται η ώρα και η στιγμή, που πρέπει να ληφθούν οι μεγάλες αποφάσεις. Και που συνίστανται σε μιά μονάχα απόφαση : Να εξοντώσουν τον σύζυγο που μπορεί σε λίγο να γίνει πολύ ενοχλητικός, να  τον αφανίσουν, να  τον  « καθαρίσουν » κατά  το κοινώς λεγόμενο. Θα καταστρωθεί το σχέδιο με πάσαν επιμέλειαν, και θα εκτελέσθεί  με ακρίβεια και χωρίς να γίνουν λάθη, αυτό εξυπακούεται. Βέβαια, το τι θα γίνει κατόπιν, δεν είναι απόλυτα ξεκαθαρισμένο, το πώς θα  τα βγάλουν πέρα από  οικονομικής πλευράς, πώς θα παιχτεί θέατρο για την εξαφάνιση του ανθρώπου αυτού, το τί μπορεί  να συμβεί με τα περιουσιακά και κληρονομικά πράγματα, το πώς θα κρύβονται συνεχώς και ακαταπαύστως για να μην προκαλέσουν υποψίες και πολλά άλλα  που θα φανούν στην  πορεία. Αλλά - λένε - ας  ξεκινήσουμε  την υπόθεση και μετά βλέπουμε πώς θα προχωρήσουμε.

Και την ξεκινάνε. Το σχέδιο λέει ότι πρέπει να παρασύρουμε τον υπό  « εκκαθάρισιν » τύπο, κάπου κοντά στο σημείο Χ έξω από το χωριό. Μάλιστα, έτσι θα ξεκινήσουμε. Με κάποιο τρόπο, παρασύρουμε το υποψήφιο θύμα στο μέρος που κανονίσαμε, και εκεί τον  « σβύνουμε απ΄το χάρτη » κατά μιά λαϊκή ρήση. Με μαχαίρι, με  τη δική του  καραμπίνα, με σφυριές στο κεφάλι, δέκα , δεκαπέντε  ή είκοσι, όσες  χρειαστούν  εν πάση  περιπτώσει. Και κατόπιν απόχωριζόμαστε ο ένας από τον άλλο για να μην δίνουμε στόχο, και  ο καθένας μας πηγαίνει στο σπίτι του και περιμένει την εξέλιξη της υπόθεσης.

Το επόμενο βήμα - όπως προβλέπει το καλά σχεδιασμένο σχέδιο - λέει ότι θα πρέπει η σύζυγος - όντας σε  μεγάλη ανησυχία - να ειδοποιήσει  την αστυνομία. Να αναφέρει την εξαφάνιση του άντρα της, πού να πήγε άραγε και να χάθηκε ο άνθρωπος ; Μήπως έπεσε κάπου στο δάσος, ξέρετε είναι κυνηγός και τριγυρίζει εδώ και κεί, μπορεί να πήγε προς τα δάση. Ισως κανένας κακοποιος, κάποιος  αλλοδαπός  ή κάποιος που  του είχε έχθρα, να  τον παραφύλαξε και να του έκανε  κακό, ποιός ξέρει σ΄αυτό τον κόσμο που ζούμε τί μπορεί να μας συμβεί, έτσι δεν είναι κύριε αστυνόμε ;

Ο  « κύριος αστυνόμος » ακούει  προσεκτικά τις  δηλώσεις της συζύγου. Πρέπει να κινητοποιηθεί αμέσως  ο μηχανισμός της  υπηρεσίας, και να  αναζητηθούν τα  ίχνη του ανθρώπου που  εξαφανίστηκε  μυστηριωδώς  και κάτω από  αδιευκρίνιστες  συνθήκες. Κινητοποιούνται λοιπόν οι πάντες, μαθαίνουν όλοι στο χωριό το  τί έγινε, το  μαθαίνουν και στην πρωτεύουσα του νομού και έρχεται  συνεργείο της  τοπικής τηλεόρασης  για να κάνει  ρεπορτάζ. Δεν είναι και τόσο συνηθισμένα  αυτά τα θέματα στην επαρχία, και θα έχουν ακροαματικότητα τα δελτία των τοπικών ειδήσεων του πομπού.

Στήνεται η τηλεοπτική  κάμερα, και αρχίζει  η συζήτηση με τη σύζυγο του εξαφανισθέντος. « Πότε  τον είδατε για  τελευταία  φορά ; « Προχθές το  μεσημέρι », λέει  η γυναίκα, που κλαίει  σπαρακτικά. « Φοβάμαι, φοβάμαι  πολύ μ΄ αυτά που ακούω  τελευταία ». Παίζει έναν καταπληκτικό ρόλο μπροστά  στο φακό, θα έπρεπε να την πάρουν στο Εθνικό θέατρο να παίζει αρχαία ελληνική τραγωδία, Ευριπίδη, Σοφοκλή, Αισχύλο. Και Σαίξπηρ  αν χρειαστεί. Και το συνεργείο της τηλεόρασης αποχωρεί, και στέλνει τη συνέντευξη και στα Αθηναϊκά τηλεοπτικά μέσα. Και σε  λίγο, ολόκληρη η  χώρα βλέπει στα δελτία  ειδήσεων του  κέντρου, αυτά που ειπώθηκαν μέσα σε κλάμματα και αναφυλλητά της δυστυχισμένης γυναίκας, που προκαλούν τη συμπάθεια και τη συγκίνηση των  τηλεθεατών. Υπάρχουν  και εκπομπές αναζήτησης χαμένων προσώπων, βάζουν  κι αυτές να ψάξουν  να βρουν τα ίχνη  του εξαφανισθέντος, μήπως τον είδε  κανένας ;  Αν τον  είδατε, στείλτε  μήνυμα στο σταθμό. Να, είναι  αυτός που τη φωτογραφία του σας τη δείχνουμε τώρα στην οθόνη.

Η αστυνομία έχει άλλες σκέψεις επί του προκειμένου. Ξέρουν εκεί, ότι σε περιπτώσεις εξαφανίσεων ή και εγκλημάτων σε ένα ζευγάρι, ο πρώτος ύποπτος είναι - θεωρητικά πάντοτε-  ο έτερος του ζευγαριού, αν το θύμα είναι ο σύζυγος, η πρώτη ύποπτη είναι η γυναίκα του. Αν το θύμα είναι  η σύζυγος, ο πρώτος  ύποπτος - μεχρις  αποδείξεως του  εναντίου - είναι ο άντρας της. Αυτά λένε  τα βιβλία της εγκληματολογίας, αυτά λέει  και η πείρα από πολλές παρόμοιες περιπτώσεις. Που έχουν υπάρξει στο παρελθόν σε υπολογίσιμο αριθμό.

Οι αστυνομικοί που  ασχολούνται  με περίπλοκες  υποθέσεις, κυρίως με τη διαλεύκανση  εγκληματικών πράξεων, οι  άνθρωποι  των εγκλήματολογικών τμημάτων, έχουν τους δικούς τρόπους ανάκρισης, που δεν είναι και πολύ γνωστοί στο ευρύ  κοινό. Φυσικα, μιλάμε για την προανάκριση, χωρίς την παρουσία συνήγορου υπεράσπισης του ύποπτου για τέτοιες πράξεις. Πιέζουν με διάφορούς  τρόπους, προσπαθούν να  κάνουν τον ύποπτο να περιπέσει σε αντιφάσεις και έτσι να τον  στριμώξουν για  τα καλά. Μπορούν  ακόμα - αν και  εξαιρετικά σπάνια - να εφαρμόσουν τη « μέθοδο Σούμπερτ ». Την ξέρετε  αυτή τη μέθοδο ; Αν την ξέρετε, δεν υπάρχει λόγος να  ασχοληθείτε με τα παρακάτω γραφόμενα. Αλλά αν δεν την έχετε ακουστά, την παραθέτω παρακάτω.

Απ΄την αρχή, πρέπει να  δηλώσω ότι όλη  αυτή η ιστορία περί  μεθόδου, είναι βγαλμένη μέσα από ένα  ανέκδοτο, δεν βασίζεται σε αληθινά  περιστατικά. Και να τί έλεγε  αυτό το ανέκδοτο σχετικά  με τη  « μέθοδο Σούμπερτ » : Στη Πράγα, την  εποχή που βρισκόταν η Τσεχοσλοβακία πίσω  από το σιδερένιο  παραπέτασμα, μιά μέρα, δυό πράκτορες της μυστικής αστυνομίας του καθεστώτος, είδαν σε ένα  από τα δημόσια  πάρκα της πόλης, έναν νεαρό, που κρατώντας μιά δέσμη από χαρτιά, στεκόταν πολύ συλλογισμένος κοιτώντας τα. Τους φάνηκε μάλλον ύποπτος, ξέρετε τώρα για τα παρόμοια καθεστώτα, είχαμε και μείς κάτι ανάλογο προ ετών.  Τον πιάνουν λοιπόν και τον πηγαίνουν στην ασφάλεια.

« Τι έκαμνες εκεί στο πάρκο, κάτι ύποπτο μας μυρίζεται ». « Οχι, δεν έκαμνα τίποτε το ύποπτο, απλώς καθόμουν στο παγκάκι, και  έχοντας στα χέρια μου την ημιτελή συμφωνία του Σούμπερτ, σκεφτόμουν πώς άραγε  θα έπρεπε να  προχωρήσει ο Σούμπερτ στην ολοκλήρωσή της, αυτό ήταν όλο κι όλο » . « Αυτά δεν περνάν σε μας, σου φαινόμαστε  μήπως κουτοί ; Να μας πείς όλη την  αλήθεια ». « Μα αυτή  είναι η αλήθεια, πρόκειται για τη γνωστή ιστορία με τον Σούμπερτ και την ημιτελή συμφωνία του ».

Οι ασφαλίτες δεν πείθονται, τον φέρνουν την άλλη μέρα ξανά στην αίθουσα των ανακρίσεων. Αλλά πάλι  τα ίδια, επιμένει  ο νεαρός σ΄ αυτά που έλεγε  και χθες. Τον πάνε πάλι στο κελλί του. Την  τρίτη μέρα τον  ξαναφέρνουν, και του λένε :  « Ελα  τώρα να μας τα πείς όλα. Τον Σούμπερτ τον πιάσαμε χθες και τα ομολόγησε  όλα, έλα τώρα να  μας τα πείς κι εσύ, για να ελαφρύνεις τη θέση σου ».

Αλλά ας φύγουμε από το ανέκδοτο με τον Σούμπερτ, που όμως εφαρμόζεται με διαφορετικό τρόπο σε  άλλες περιπτώσεις, και ας έλθουμε στο ιστορικό μας. Με το έτσι και με το αλλοιώς, η πίεση αποφέρει το ποθούμενο αποτέλεσμα. Η θλιμμένη - μπροστά  στη τηλεόραση - σύζυγος, ομολογεί ότι τον άντρα της τον σκότωσε ο  φίλος της, εκείνος που  μένει στην άκρη του χωριού κοντά  στο ποτάμι. Μάλιστα, έτσι έγιναν  τα πράγματα, εγώ δεν έχω καμμιά συμμετοχή σ΄αυτή την ιστορία, μόνος του το αποφάσισε ».

Η αστυνομία σπεύδει να συλλάβει τον φίλο της εριτίμου κυρίας μετά την αποκάλυψη αυτή. Ο νεαρός - που αισθάνεται και με το δίκηο του προδομένος - αντιδρά όπως θα αντιδρούσε ο πάσα ένας στη θέση του. « Μάλιστα, εγώ τον σκότωσα με τα ίδια μου τα χέρια. Αλλά αυτή που με έσπρωξε σ΄αυτή την πράξη, ήταν η κυρία  αυτή, πρέπει να το  μάθετε αυτό. Μέρα και νύχτα μου πιπίλιζε  το μυαλό μ΄αυτή την  ιδέα. Και  καταλαβαίνετε, όταν κάθε  ώρα και κάθε στιγμή σου λένε αυτό τό πράγμα, σε  αναγκάζουν  τελικά να το κάνεις. Καταλάβατε τώρα τι έγινε ; »  Ετσι γίνεται πάντοτε σε τέτοιες ιστορίες, ο ένας ρίχνει τις ευθύνες στον άλλο, και οι δυό τέως εραστές, γίνονται θανάσιμοι  εχθροί, καθώς είναι στη μέση το γνωστό ρητό  « ο σώζων εαυτόν, σωθήτω ». Αλλά το γεγονός είναι  ότι και οι δυό τους είναι ένοχοι σ΄αυτή την πράξη. Ο άντρας - εραστής σαν φυσικός αυτουργός. Και η γυναίκα που τον εξώθησε να εκτελέσει αυτή την πράξη, σαν ηθική αυτουργός.

Ετσι έχει αυτή η ιστορια, που από χιλιάδες χρόνια γίνεται και ξαναγίνεται. Αλλά τί παρατηρούμε αυτόν τον τελευταίο καιρό ; Εγινε μιά φορά, λίγο ύστερα - μήνες  ολίγους κατόπιν - έγινε άλλη μιά φορά. Και τρίτη στη σειρά, αν δεν με γελά  η  μνήμη μου. Και ίσως και άλλες που δεν ήλθαν στο φώς, δεν έμαθε ποτέ  κανένας γι αυτά. Και πού  να κρατήσεις λογαριασμό για όλα όσα συμβαίνουν στον κοντινό  σου περίγυρο ; Ολο και  κάποια θα σου ξεφύγουν, δεν μπορείς να μένεις διαρκώς προσηλωμένος μπροστά στις οθόνες της τηλεόρασης, άλλωστε θα σου προκαλέσουν βλάβες  τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία που εκπέμπουν όλες αυτές οι ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές.

Το πράγμα δείχνει ότι ίσως έχουμε να κάνουμε  με ένα είδος επιδημίας. Αλλά μάλλον θα πρόκειται για μιά  προσωρινή συρροή παρόμοιων περιστατικών, όχι για  μόδα, όχι για επιδημία. Και  πιθανώτατα, θα περάσει  καιρός χωρίς  να ακουστούν άλλα παρόμοια  περιστατικά, δεν έχουν τάξη και σειρά οι πράξεις του  ανθρώπου. Αλλά ένα είναι  σίγουρο. Είτε πρόκειται για επιδημία, μιά  τάση αντιγραφής, είτε για συνήθισμένα γεγονότα με άτακτη σειρά, θα πρέπει να θυμόμαστε  αυτό που είχε  πεί τον δέκατο  ένατο αιώνα ένας Βρεττανός  πολιτικος για τον λόρδο Μπάϋρον : « Αυτός ο άνθρωπος έχει διαστρεβλώσει τελείως την ευαγγελική εντολή, με το να  εφαρμόζει τον  κανόνα : Να αγαπάς τη γυναίκα  του πλησίον  σου, και να μισείς τον άνδρα αυτής ». Από αυτή τη θέση ξεκινούν όλα αυτά που ακούμε.

Στα τέλη του  δέκατου ένατου  αιώνα, την εποχή δηλαδή που τελείωνε σχεδόν η περίοδος του ρωμαντισμού που είχε κρατήσει ολόκληρο τον αιώνα εκείνο, μιά καινούργια λογοτεχνική τάση  άρχιζε  στην ευρωπαϊκή  λογοτεχνία : Ο  νατουραλισμός. Που  προέρχεται από τη λατινική λέξη  « νατούρα », που  όπως ξέρουμε, σημαίνει  « φύση ». Πρωτεργάτης αυτού του λογοτεχνικού κινήματος ήταν ο Εμίλ Ζολά, ο γνωστός μας θαρραλέος υπερασπιστής του λοχαγού Ντρέϋφους στην πολύκροτη  εκείνη ιστορία που τάραξε ολόκληρη τη Γαλλία, και προκάλεσε παγκόσμιες αντιδράσεις με τις σκοπιμότητες της γαλλικής στρατιωτικής δικαιοσύνης.

Ο Ζολά - συγγραφέας με αναμφισβήτητο λογοτεχνικό ταλέντο - έγραψε σχεδόν αποκλειστικά μυθιστορήματα. Το πιό γνωστό από  αυτά είναι η  « Νανά ». Όμως, εμείς  δεν θα ασχοληθούμε εδώ  με τη Νανά  άλλο είναι που μας ενδιαφέρει, και που έχει άμεση σχέση με τις ιστορίες που αναφέρθηκαν. Πρόκειται για  ένα άλλο, λιγότερο  γνωστό, αλλά πολύ σημαντικό μυθιστόρημα του Ζολά, την « Τερέζα Ρακέν ». Με λίγα λόγια -που συνήθως γίνονται πολλά - θα πούμε  μερικά  πράγματα που  συμβαίνουν σ΄ αυτό το  μυθιστόρημα, που  αποκαλύπτει με σαφή τρόπο μιά πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

Λοιπόν, αυτή η Τερέζα είναι μιά νεαρή γυναίκα, όχι ιδιαίτερα όμορφη, μιά μάλλον συνηθισμένη γυναίκα. Κάποιος  άντρας βρίσκεται  στο δρόμο  της, και αυτοί  οι δυό γίνονται εραστές, εν αγνοία  βεβαίως του συζύγου που  είναι ένας « άχρωμος » άντρας μετρίου νοητικού επιπέδου. Οι δυό εραστές, δεν θυμάμαι με ποιά λογική, έχουν περάσει δεκαετίες από τον καιρό που διάβασα το βιβλίο, αποφασίζουν να βγάλουν απ΄τη μέση - όπως και στην ιστορία που αναφέραμε - τον άντρα της κυρίας αυτής. Και μιά μέρα, ενώ βρίσκονται και οι τρεις τους μέσα σε μιά βάρκα που πλέει μέσα στα βαλτόνερα της περιοχής, σπρώχνει ο εραστής τον σύζυγο και τον ρίχνει μέσα στο βάλτο. Ο άνθρωπος πνίγεται σε δευτερόλεπτα, και οι δυό εραστές επιστρέφουν στο σπίτι σαν να μην έγινε τίποτε. Φυσικά, το έγκλημα το  είχαν σχεδιάσει μαζύ και οι δυό τους από τα πριν, υπήρχε προμελέτη αν θυμάμαι καλά.

Την ίδια ή την  άλλη μέρα, πηγαίνουν οι καλοί σου στο κρεββάτι να επιδοθούν  - όπως έκαμναν κρυφά νωρίτερα - στις σχετικές  « ασκήσεις » τους. Και τότε συμβαίνει το αναπάντεχο, κάτι που δεν το είχαν ούτε καν σκεφτεί από τα πριν. Βλέπουν να στέκεται ανάμεσά τους - χωρίς  να υπάρχει  βέβαια στην  πραγματικότητα - το  πτώμα του  συζύγου, πράσινο από τα βαλτόνερα όπου τον είχαν ρίξει. Το ονειρικό θέαμα είναι τρομαχτικό, τους απομακρύνει αμέσως τον ένα από τον άλλο. Κι αυτό ξαναγίνεται και δεύτερη φορά ή και συνεχώς. Και όχι μόνο στο κρεββάτι, αν θυμάμαι καλά. Στέκεται  πάντοτε ανάμεσά τους, και στο τέλος τους κάμνει να αρχίσουν να μισούν θανάσιμα ο ένας τον άλλο. Κάπως έτσι περιγράφεται αυτή η ιστορία από τον Γάλλο συγγραφέα.

Φαίνεται πολύ φυσικό  να συμβαίνει αυτό σε  όλες ή στις περισσότερες τέτοιες περιπτώσεις, όχι βέβαια με την μορφή που περιγράφει ο Ζολά. Αλλά να αισθάνονται οι δυό συνεργοί ότι κάποιος στέκεται ανάμεσά τους, αυτός που έχει γίνει θύμα του έρωτα ή - μάλλον -του πόθου που είχαν  προς αλλήλους Και έχει  παρατηρηθεί, ότι  πραγματικά το έγκλημα τους χωρίζει μιά για πάντα, τον πόθο τον διαδέχεται σιγά σιγά- ή και γρήγορα - το μίσος του ενός προς τον άλλο. Και μόλις πιεστεί  ο ένας τους από  τις διωκτικές  αρχές, σπεύδει να ομολογήσει τα πάντα, ρίχνοντας βέβαια τα βέλη του αναθέματος στον άλλο. « Αυτός τα σκέφτηκε όλα αυτά, αυτός το έκανε μόνος του, εγώ του έλεγα να μην σκέφτεται τέτοια πράγματα, αλλά πού να με ακούσει ». « « Αυτή μου  έβαλε την ιδέα, στην αρχή με κάποια υπονοούμενα, αργότερα άρχι σε να μου τριβελίζει ολημερίς κι ολονυχτίς το μυαλό μ΄αυτή την υπόθεση, μέχρι που μου έγινε πλύση εγκεφάλου. Αυτά μου έκανε η κακούργα και τον έφαγα τον άνθρωπο. Και μάλιστα,  πήρε κι αυτή μέρος, του κοπάνισε μερικές σφυριές στιο κεφάλι για να τον αποτελειώσει ».

Γιατί φτάνουν τα πράγματα  μέχρις εκεί ; Γιατί δεν ακολουθούν άλλο δρόμο, άλλη διαδικασία ; Ψυχολόγοι  δεν είμαστε, άλλοι  είναι αρμόδιοι  να αναλύσουν το θέμα. Ξέρουμε όλοι μας πάντως, στο τί μπορεί να εξωθήσει τον άνθρωπο ένα ισχυρό πάθος. Και ένα τέτοιο πάθος είναι που δημιουργεί τέτοιες  καταστάσεις. Και κάτι άλλο  ακόμα : O άνθρωπος είναι στο βάθος του κακός, πολύ κακός, είναι η  φύση του που τον  κάμνει τέτοιο. Κι αν  δεν αφήνει  πάντοτε το κακό να  τον κυριεψει, αυτό  οφείλεται σε εξωτερικές  επιρροές, σε  άλλους παράγοντες, που μπορούν να ημερέψουν και το πιό  άγριο θηρίο. Και τέτοιο ανήμερο θηρίο, είναι φίλοι μου ο άνθρωπος, πιστέψτε με. Το αγριώτερο από όλα τα θηρία.