Π Ω Λ Ο Υ Ν Τ Α Ι Π Α Ι Δ Ι Α

Π   Ω   Λ   Ο   Υ   Ν   Τ   Α   Ι      Π   Α   Ι   Δ   Ι   Α

Το είπαν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας προχτές. Ηταν  ένα καράβι που για φορτίο δεν είχε τσιμέντα, δεν είχε σίδερα ή άλλα πράγματα που κουβαλάνε τα φορτηγά. Μετέφερε εκατόν ογδόντα παιδιά που κάποιοι άνθρωποι τα είχαν αγοράσει από τους γονείς  τους αντί του ποσού των πέντε χιλιάδων δραχμών, και θα τα πουλούσαν  εκατόν πενήντα  χιλιάδες δραχμές σε κάποιους που θα τα χρησιμοποιούσαν όπως φαίνεται σαν εργάτες σε Αφρικανικά χρυσωρυχεία. Αυτά είπαν οι ειδησεις πριν από δυό  μέρες. Και άφησαν  άναυδους αυτούς που άκουαν τη σχετική πληροφορία.

Μας άφησαν άναυδους όλους, κι αυτό επειδή δεν ξέρουμε τις συνθηκες που επικρατούν σε χώρες του τέταρτου κόσμου, ας μην τις ονομάζουμε του « τρίτου κόσμου », δεν ανήκουν σε κάποιον τέτοιο κόσμο. Ο τρίτος κοσμος θα πρέπει να είναι λίγο πιό κάτω από το δεύτερο, δηλαδή την Πολωνία, τη Ρουμανία, την  Κροατία, γενικά  κάτω από τις μή  βιομηχανικές χώρες της Δύσης και της Ανατολής. Και ο τέταρτος, εντελώς στον πάτο, κάτω απ΄ αυτόν δεν μπορεί να υπάρχει άλλος.

Το πλοίο που μετέφερε τα παιδιά αυτά είχε ξεκινήσει από το Μπενίν, φτωχή, φτωχότατη χώρα στο κέντρο του κόλπου της Γουϊνέας, ακριβώς  στην Κεντρική Αφρική  και στο Δυτικό μέρος της.  Μάλιστα, φαίνεται ότι για κάποιο αρκετό διάστημα, η χώρα αυτή προσπάθησε να το « παίξει » σαν χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού, αυτές ήσαν οι πληροφορίες που είχα προ ετών. Αλλά φτώχεια και των γονέων, που έλεγε και ο στρατηγός Μακρυγιάννης, να φάνε δεν έχουνε, να πιούνε νερό δεν έχουνε, δεν ξέρω τι έχουνε τελικά.

Οπωσδήποτε δεν έχουν αυτό που στην Ευρώπη και ειδικά στην Ελλάδα, ονομάζουμε « δημογραφικό πρόβλημα », αντιθέτως ο πληθυσμός -όπως σε όλες τις Αφρικανικές χώρες - αυξάνεται και πληθύνεται διαρκώς. Αλλά επειδή τροφή δεν υπάρχει για τους ανθρώπους, προκύπτει  άλλο, μεγαλύτερο προβλημα, πώς να επιβιώσουν  όλοι αυτοί οι  πεινασμένοι άνθρωποι. Και λύση στο πρόβλημα αυτό δεν φαίνεται να υπάρχει.

Υπάρχουν όμως οι δουλέμποροι. Κάτι σαν τους βιοτέχνες της Ινδίας, που  βάζουν παιδιά των οκτώ χρονών να εργάζονται στα εργαστήρια παραγωγής χαλιών. Την ιστορία με τον μικρό Ικμπάλ την ξέρετε. Είχε αναστατώσει την Ινδία και ολόκληρο  τον κόσμο, καταγγέλοντας τους εκμεταλλευτές της παιδικής  δουλείας, γιατί  περί δουλείας  πρόκειται βέβαια. Και αφού πήρε ένα παράσημο, μιά διάκριση από τον Οργανισμό Ενωμένων Εθνών, δολοφονήθηκε από ανθρώπους των κατασκευαστών χαλιών, επειδή είχαν πέσει οι πωλήσεις Ινδικών χαλιών στη Δύση εξ αιτίας του.

Το πλοίο λοιπόν που ξεκίνησε από το Μπενίν - που στα παλιά χρόνια ήταν γνωστό με το όνομα Δαχομέη - δεν μπόρεσε να πιάσει λιμάνι σε καμμιά χώρα  της περιοχής, το έβαλαν στο κυνήγι οι αρχές των τριγύρω χωρών. Ετσι, πηγαίνοντας από  το ένα λιμάνι στο άλλο και χωρίς να μπορεί να αποβιβάσει τα παιδιά που  μετέφερε, ανοίχτηκε στη θάλασσα, και εκεί, καθώς φοβήθηκαν οι  δουλέμποροι ότι θα  πιαστούνε έχοντας  τα παιδιά στο πλοίο, φαίνεται ότι προτίμησαν να τα πετάξουν στη θάλασσα. Βέβαια, από τέτοιους « ανθρώπους », τέτοια πρέπει να περιμένεις.

Τα παιδιά του Μπενίν καθώς και άλλων Αφρικανικών χωρών της περιοχής, προορίζονται να εργαστούν -όπως αναφέρθηκε πιό πάνω -σε χρυσωρυχεία Αφρικανικά. Οι συνθήκες εργασίας είναι  υπερβολικά  σκληρές εκεί, ακόμα και για ενήλικες, πολύ  περισσότερο για μικρά παιδιά. Όπως συμβαίνει και με  τα παιδιά που  φτιάχνουν τα χαλιά στην Ινδία, και σ΄αυτή την περίπτωση η θνησιμότητα των παιδιών αυτών είναι πολύ μεγάλη, αν λάβουμε μάλιστα υπ΄όψιν ότι ούτε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη της προκοπής δεν έχουν. Για να πάμε πάλι στην Ινδία, θα ξέρετε ότι αρκετοί γονείς στη μεγάλη και  πολυάνθρωπη αυτή χώρα που κολυμπά στη φτώχεια, πουλάνε τα κορίτσια τους σε πλούσιους  Αραβες των πετρελαιοπαραγωγών χωρών, κορίτσια που είναι ηλικίας δώδεκα  και δεκατριών χρονών, για χρήση που όλοι την καταλαβαίνετε και δε χρειάζεται να την αναλύσουμε. Τώρα θα διερωτηθεί κανείς γιατί αποκτούν παιδιά, αφού κατόπιν αναγκάζονται να τα πουλήσουν, και μάλιστα για τέτοιους  σκοπούς ; Ωρισμένως, τα παιδιά αυτά είναι ανεπιθύμητα πριν γεννηθούν, και όταν έλθουν στη ζωή, όλο και κάποιος τρόπος θα υπάρξει να  τα ξεφορτωθούν. Για να υπάρχει δουλεμπόριο  μικρών αγοριών για τα  χρυσωρυχεία, και  μικρών κοριτσιών  για τους ανώμαλους παιδεραστές Αραβες δισεκατομμυριούχους, πρέπει να  υπάρχουν και παιδιά προς πώλησιν, αν δεν υπάρχουν δεν μπορούν και να πουλιούνται.

Όταν είπαμε πιό πάνω για χώρες του τέταρτου κόσμου, δεν πρωτοτυπήσαμε. Πραγματικά, οι χώρες αυτές στις οποίες πουλιούνται παιδιά για οποιοδήποτε σκοπό, πολύ χειρότερα γι αυτούς τους σκοπούς, δεν μπορούν να ανήκουν σε κάποιους  « κόσμους » από αυτούς που ξέρουμε. Να κάνουμε  και άλλα σχόλια  σχετικά με τα ζητήματα αυτά ; Μάλλον θα ήταν άσκοπο, τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους και δεν χρειάζονται περισσότερο σχολιασμό.