Ο Μ Ο Ν Ο Σ Ν Ο Μ Ο Σ Π Ο Υ Χ Ρ Ε Ι Α Ζ Ε Τ Α Ι
Υπάρχουν τόσο πολλά προβλήματα στα οποία δεν μπορεί να δοθεί μιά λύση χωρίς την ύπαρξη κάποιου νομικού πλαίσιου, ώστε είναι ανάγκη να υπάρχει ένας νόμος που να δίνει αυτή τη λύση. Απ΄τα πολύ αρχαία χρόνια, από την προϊστορική ακόμα περίοδο, σε πολλές χώρες της Μέσης Ανατολής, στην Αίγυπτο, στην Ελλάδα και κυρίως στη Ρώμη, την πατρίδα του σύγχρονου Δικαίου, νομοθέτες και νομοθετικά σώματα όπως η Ρωμαϊκή Γερουσία, ανάλαβαν να βάλουν μιά τάξη στις κοινωνίες τους, έτσι ώστε να αποδίδεται το δίκαιο όσο πιό καλύτερα γινόταν.
Κάναμε την εισαγωγή στο θέμα μας, μένει τώρα να δούμε ποιό είναι το ζήτημα που θα μας απασχολήσει. Και αυτό είναι το πλήθος των νόμων που υπάρχουν στη χώρα μας, τόσο μεγάλο πλήθος, που χάνεται κανείς μέσα σ΄ αυτό. Πολλοί το έχουν επισημάνει αυτό το ζήτημα, γιατί να μην ασχοληθούμε κι εμείς με ένα θέμα που και άλλους έχει απασχολήσει και θα εξακολουθήσει να απασχολεί και στο μέλλον.
Για να πάρουμε τα πράγματα απ΄ την αρχή, η Ελληνική νομοθεσία στηρίζεται κατά κύριο λόγο στη Γερμανική. Οι Ελληνες που νομοθέτησαν στο παρελθόν, τον προηγούμενο αιώνα, βρήκαν ότι ο Γερμανικός Ποινικός και Αστικός Κώδικας είναι καταλληλότεροι για την Ελλάδα. Και πραγματικά, βρήκαν τον τρόπο να δημιουργήσουν μιά νομοθεσία που επέτυχε σαν θεωρία, αλλά μπήκε κάτω από τη δοκιμασία της πρακτικής εφαρμογής της. Επειδή, άλλο είναι να έχεις νόμους που εφαρμόζονται με επιτυχία σε μιά χώρα, και άλλο είναι να έχεις τους ίδιους νόμους σε μιά άλλη χώρα και να περιμένεις να εφαρμοστούν το ίδιο καλά όπως και στην πρώτη. Και για να είμαστε ειλικρινείς και προσγειωμένοι, άλλο πράγμα η Γερμανία και άλλο η Ελλάδα - τουλάχιστον σ΄αυτόν τον τομέα.
Η νομοθεσία μας δεν πάσχει σε κανέναν τομέα, τουλάχιστον στο θεωρητικό επίπεδο. Η βουλή φροντίζει συχνά να καλύπτει τα κενά της νομοθεσίας, και μόλις διαπιστωθεί ότι χρειάζεται μιά διόρθωση παλιού νόμου, η κάποιος καινούργιος νόμος που θα καλύψει κάποια καινούργια ανάγκη, σπεύδει να νομοθετήσει χωρίς χρονοτριβή. Με όλα αυτά, μπορούμε να πούμε ότι έχουμε μιά από τις πιο πλήρεις νομοθεσίες που υπάρχουν στον πλανήτη μας.
Παρ΄ όλα αυτά, κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η λειτουργία της Δικαιοσύνης ήταν ποτέ σωστή στη χώρα μας, παρά το πλήθος των νόμων με τα αναρίθμητα άρθρα και τις ακόμα αναρίθμητες παραγράφους. Ολοι συμφωνούν ότι η πληρότητα των νόμων δεν εξασφαλίζει και τη σωστή απονομή της Δικαιοσύνης. Και εδώ θα παραθέσω τη γνώμη του μεγάλου Ούγγρου ευθυμογράφου Γκεόργκ Μικές, ( που έχει γράψει όλο σχεδόν το έργο του στα αγγλικά, καθώς από τα νεανικά του χρόνια εκπατρίστηκε στη Βρετανία και έγινε γνωστός σαν Τζωρτζ Μάϊκς ). Λέει λοιπόν ο Αγγλοούγγρος χιουμορίστας : Η κατάσταση στην Βρετανική νομοθεσία είναι πανάθλια. Υπάρχουν νόμοι που χρονολογούνται από τα μέσα του δέκατου ένατου αιώνα, και η σύγχρονη νομοθεσία αδυνατεί να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες. Και παρά ταύτα, δεν υπάρχει χώρα στον κόσμο στην οποία να αποδίδεται καλύτερα το δίκαιο, ενώ η ίδια η νομοθεσία κανονικά δεν θα το επέτρεπε αυτό. Η διαφορά που κάμνει τον Βρετανό δικαστή να υπερέχει όλων, είναι το δικαίωμά του να δημιουργεί μόνος του νόμο, όταν ο υπάρχων δεν επαρκεί.
Τώρα, πώς γίνεται να έχουμε μιά τόσο καλή νομοθεσία που δεν αφήνει κανένα κενό, και να μην έχουμε σωστή απόδοση δικαιοσύνης, αυτό είναι ένα αξεδιάλυτο μυστήριο. Δεν είναι κατανοητό το γεγονός ότι στη χώρα μας τα δικαστήρια λειτουργούν κατά τρόπο τριτοκοσμικό.Οι υποθέσεις αργούν να εκδικαστούν, οι προθεσμίες περνούν, οι υπόδικοι - που δεν είναι αναγκαίως ένοχοι - περιμένουν τη δίκη, και όταν μετά πολλούς μήνες συμβεί να αθωωθούν, κανένας δεν σκέφτεται αν πρέπει να αποζημιωθούν για τη φυλάκιση και την ταλαιπωρία που υπέστησαν. ( Είναι παγκοίνως γνωστό ότι το δημόσιο στην Ελλάδα δεν απόζημιώνει ποτέ και κανέναν ).
Αλλά και τα δικαστήρια - όταν καταφέρνουν να φέρνουν μιά υπόθεση στο ακροατήριο - δεν λειτουργούν με τον τρόπο που θα έπρεπε. Ο νόμος εφαρμόζεται κατά το δοκούν, έχουμε δεί τόσες αλλοπρόσαλλες αποφάσεις, που απορούμε αν οι δικαστικοί μας έχουν την κατάλληλη υποδομή για να εκτελέσουν το έργο τους. Κάπως καλύτερα φαίνεται πάντως ότι τα καταφέρνουν οι γυναίκες δικαστές, πάντοτε πίστευα ότι οι γυναίκες είναι ικανότερες από τους άνδρες όταν πρόκειται για ζητήματα πρακτικών εφαρμογών.
Πρέπει τώρα να πούμε τη μαύρη αλήθεια που - αλλοίμονο - την ξέρουν όλοι οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ. Μπορεί να υπάρχουν πάρα πολλοί νόμοι, όμως αυτοί ή δεν εφαρμόζονται καθόλου, ή εφαρμόζονται συχνά εις βάρος των αδύνατων. Το έχουμε πεί και άλλη φορά, αλλά δεν βλάπτει να το ξαναπούμε. O Σόλωνας, ο νομοθέτης της αρχαίας Αθήνας έλεγε : « Ο νόμος είναι σαν τον ιστό της αράχνης. Οσα έντομα είναι δυνατά, τον τρυπάνε και φεύγουν. Οσα είναι αδύνατα, πιάνονται σ΄αυτόν ».
Κάποιος παλιός Ελληνας πολιτικός που δεν θυμάμαι ποιός ήταν, έλεγε : « Η Ελλάδα δεν πάσχει από έλλειψη νόμων, το αντίθετο μάλιστα. Ο μόνος νόμος που χρειάζεται ακόμα είναι εκεινος που θα λέει ότι όλοι οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται ». Οσοι γνωρίζουν πόσο λίγο εφαρμόζονται στη χώρα αυτή οι νόμοι, και προπαντός π ώ ς εφαρμόζονται και σε π ο ι ο ύ ς εφαρμόζονται, θα καταλάβει τι εννούσε εκείνος ο πολιτικός της παλιάς εποχής όταν έλεγε τα λόγια αυτά.
Οι πρώτοι παραβάτες των νόμων είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί, οι υπουργοί, οι υπηρετούντες στις δημόσιες υπηρεσίες, και όλοι όσοι ασχολούνται με τις υποθέσεις του πολίτη. Κατά τον ένα ή τον άλλο τρόπο, θεωρούν τον πολίτη - αυτόν που τους εξέλεξε και τους αμείβει για τις υπηρεσίες τους, αν βέβαια παρέχουν κάποιες πράγμα μάλλον αμφίβολο - σαν δούλο του κράτους, ενώ κατά το σύνταγμα και τους νόμους, αυτός είναι ο πρωταρχικός παράγοντας στην κοινωνία, ενώ οι υπουργοί - που στα αγγλικά έχοουν το όνομα m i n i s t e r s που σημαίνει υπό ευρύτερη έννοια υ π η ρ έ τ ε ς - πρέπει να είναι οι άνθρωποι που ο λαός διάλεξε για να διαχειρίζονται για λογαριασμό του τις υποθέσεις του κράτους, δηλαδή τις υποθέσεις του λαού γιατί από το λαό συγκροτείται το κράτος. Και κάθε τόσο και λιγάκι, ακούμε ότι ο Αρειος Πάγος ή το συμβούλιο της Επικρατείας, ακύρωσε τον τάδε νόμο ως αντισυνταγματικό, δηλαδή στρεφόμενο κατά του ίδιου του λαού, γιατί αυτόν προστατεύει το σύνταγμα, όχι τους υπουργούς και τις δημόσιες υπηρεσίες.
Άλλες παραβάσεις έχουν πάλι σαν αυτουργούς υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, δηλαδή πάλι κυβερνητικούς παράγοντες που « καλύπτουν » παρανομίες άλλων επίσης « υψηλά ισταμένων » μη πολιτικών προσώπων. Ετσι, οι νόμοι εφαρμόζονται με διαφορετικά μέτρα και σταθμά, ανάλογα με τη θέση του ανθρώπου με τον οποίο πρόκειται να ασχοληθούν. ( Η να μην ασχοληθούν καθόλου, αν επεμβαίνουν εξωτερικές δυνάμεις που τον προστατεύουν ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου