Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΜΙΑ ΣΦΑΙΡ Η Ζ Ω Η Σ Ο Υ Α Ξ Ι Ζ Ε Ι Μ Ι Α Σ Φ Α Ι Ρ Α, Μ Π Λ Α Ι Η Κ Ανοίγεις; το πρωϊ τη συσκευή της τηλεόρασής σου, και ακούς τις πρώτες ειδήσεις της η-μέρας. Και δεν θα ήταν μεγάλη ανάγκη να σου πώ με πολλά λόγια, το τί ακούς. Κυρίως το τί ακούς για τα γεγονότα που λαμβάνουν χώραν στην πρωτεύουσα της χώρας την ιστορική, και στην συμπρωτεύουσά της, που δεν είναι βέβαια ιστορική. Ακούς λοιπόν - θα τα πώ, αν και τα ξέρεις πολύ καλά, καλύτερα κι από μένα - για απίστευτα πράγματα που γίνονται όλο το εικο-σιτετράωρο στις δυό αυτές μεγαλουπόλεις μας. Που τα ονομάζω απίστευτα, αλλά που αυτός ο χαρακτηρισμός, θα πήγαινε μόνο σε παλιότερες εποχές, αν γινόντουσαν τέτοια πράγματα τότε. Αυτές όμως τις εποχές που περνάμε τώρα, έπαψαν πιά να έχουν αυτόν τον ορισμό που τα ονομάζει « απίστευτα ». Είναι πολύ πιστευτά, κάτι που γίνεται καθημερινά, δεν μπορεί να ονομάζεται πιά απίστευτο. Όταν το ακούς αυτό συνέχεια, αρχίζει να σου φαίνεται όλο και πιό πολύ συνηθισμένο. Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και πιό συγκεκριμμένα. Μιλάμε για την εγκλημα-τικότητα, αυτό υποτίθεται ότι πρέπει να έγινε αντιληπτό, παρά την ασάφεια της εισαγωγής. Πάμε λοιπόν σε μιά παλιότερη εποχή, όχι πολύ παλιά βέβαια, άντε να πούμε σαράντα ή και τριάντα χρόνια πριν από τη σημερινή εποχή. Γινόντουσαν εγκληματικές πράξεις και τότε, γι-νόντουσαν και από πολλούς αιώνες νωρίτερα. Θα πούμε πρώτα για τη λεγόμενη « βαρειά εγκληματικότητα », τους φόνους δηλαδή ανθρώπων από άλλους ανθρώπους. Αυτή υπήρχε πάντοτε, κι αυτή ήταν και μέχρι πριν τα τριάντα και σαράντα χρόνια νωρίτερα. Για να είμαστε ακριβείς, δυό ήσαν οι τύποι της εγκληματικότητας αυτής. Ο ένας τύπος, ήταν τα λεγόμενα από πολύ παλιά « εγκλήματα τιμής », ένα είδος εκδίκησης για κάποιο προγενέστερο έγκλημα - έναν φόνο ας πούμε - έγκλημα που είχε διαπραχθεί σε βάρος ενός μέλους μιάς οικογένειας, που ζητούσε να πάρει το αίμα της πίσω. Μέσα στον τύπο αυτό της αντεκδίκησης, βάζουμε και την περιώνυμη « βεντέττα », που διαιωνιζότανε από γενιά σε γε- νιά, κυρίως και ίσως αποκλειστικά σε νησιώτικες περιοχές της Μεσογείου, τη Σαρδηνία, τη Σικελία, την Κρήτη και μιά μη νησιώτική περιοχή, τη Μάνη. Ενας άλλος τύπος εγκλήματος, πολύ συνηθισμένος από την αρχαιότητα και σε όλα τα μη-κη και πλάτη της γής, ήταν τα γνωστά σαν εγκλήματα « εν βρασμώ ψυχής ». Χωρίς καμμιά προμελέτη, και πολύ συχνά και χωρίς καμμιά σπουδαία αιτία, δυό άτομα ερχόντουσαν σε μιά σύγκρουση που δεν είχε τίποτε προηγούμενο ανάμεσα στα δυό αυτά άτομα. Και σε μιά στιγ- μή έντονου εκνευρισμού, όταν κάποιος από τους δυό « έβγαινε από τα ρούχα του » - κατά το κοινώς λεγόμενο - ο ευέξαπτος από τη φύση του άνθρωπος, σκότωνε τον άλλο, χωρίς να κα-λοκαταλαβαίνει τί κάμνει. Και που ευθύς μετανοούσε για το ανόητο έγκλημα που διέπραξε. Υπήρχαν και περιπτωσεις δόλου σε κάποιο άλλο είδος εγκλήματος κατά της ζωής. Οικο- νομικά ζητήματα, ζητήματα κληρονομιάς και διάφορα άλλα οικονομικής κυρίως φύσεως, ω- θούσαν κάποιους κακούς ανθρώπους σε τέτοιου είδους εγκληματικές πράξεις. Ακόμα, με τις ίδιες αιτίες, υπήρχαν εγκλήματα που αποβλέπανε σε ληστεία, αρπαγή δηλαδή περιουσιακών στοιχείων κάποιου άλλου ανθρώπου. Υπήρχαν κι αυτά, αν και μάλλον ήσαν σπανιώτερα από τα άλλης αιτίας εγκλήματα κατά της ζωής του θύματος. Τέτοιου είδους εγκλήματα, έφτασαν στο σημείο να γίνονται από οργανωμένες ομάδες αν-θρώπων που είχαν κοινά κίνητρα και επιδιώξεις. Σχηματίστηκαν - αυτό έγινε σχετικά πρόσ-φατα, πριν από δεκαετίες - οι ομάδες με το όνομα « συμμορίες ». Που δρούσαν σε συνεργα-σία των μελών της ομάδας, και συνήθως με έναν επικεφαλής της ομάδας, που οργάνωνε το όλα σχέδιο δράσης της ομάδας.. Όλα αυτά ήσαν μέχρι και πριν από καμμιά εικοσαριά χρόνια, άντε και μέχρι λίγο νωρίτε-ρα. Και σιγά σιγά, το σκηνικό άρχισε να μεταβάλλεται με αργό αλλά συνεχή ρυθμό. Πρώτα άρχισαν να αυξάνονται οι διαρρήξεις σπιτιών, έγινε αυτό όχι μόνο στις δυό μεγάλες πόλεις της χώρας - εδώ θα περιοριστούμε στα καθ΄ημάς, δεν έχουμε σαφή εικόνα του τι γίνεται έ-ξω από τα σύνορά μας - αλλά και στις μικρότερες, μέχρι και σε κωμοπόλεις. Μιά συχνή αι-τία αυτών των εισβολών σε σπίτια, ήταν το άρπαγμα λίγων έστω χρημάτων, για την αγορά ουσιών ναρκωτικών, που δεν είναι βέβαια φτηνές. Αυτά ήσαν στην πρώτη φάση. Ακολούθησε μιά διαρκώς αυξανόμενη σειρά από ληστείες σε μαγαζιά και σπίτια, με σκοπό να κερδίσουν οι ληστές των πόλεων που αναπτύχθηκαν στις μεγάλες πόλεις κυρίως, ποσά μεγάλα, όχι πιά για αγορές ναρκωτικών, αλλά για να γεμίζει ο κουμπαράς. Ποιά μπορεί να ήταν η αιτία ή οι αιτίες που έδωσαν μεγάλη αύξηση σ΄αυτού του είδους τις επιχειρησεις ; Πολλές μπορεί να ήσαν αρχικά, μερικές φορές η φτώχεια και η έλ-λειψη των απολύτως αναγκαίων, και που με την πάροδο των καιρών, προχώρησε πιό παρα-κάτω. Και το παρακάτω βήμα, ήσαν οι ληστείες των τραπεζών, φαινόμενο πρωτοφανές για τη χώρα μας, που όμως προϋπήρχε σε πιό αναπτυγμένες χώρες. Φτάσαμε αισίως σε μιά κατάσταση, στην οποία είχαμε δυό και τρεις ληστείες σε τράπε-ζες κάθε μέρα. Απορούσαμε μάλιστα, όταν ερχόταν μιά μέρα - αν και δεν ήταν συχνό αυτό - να μην έχουμε καμμιά ληστεία σε τράπεζα. Επειδή οι τραπεζικοί ταμίες δεν προβάλλανε καμμιά αντίσταση στην πληρωμή των χρημάτων, δεν είχαμε - ίσως με κάποιες σπανιώτατες εξαιρέσεις -πυροβολισμούς στην τράπεζα, επέλαση της αστυνομίας και άλλα τέτοια που βλέ-πουμε σε αμερικανικές ταινίες. Οι ληστές έπαιρναν ήσυχα ήσυχα τα φράγκα από το γκισέ του ταμία, και έφευγαν σαν κύριοι από την έξοδο της τράπεζας. Και αφού συνηθίσαμε σ΄αυτού του είδους τις επιδρομές στα φιλανθρωπικά αυτά κατα-στήματα, τις Τράπεζες, ήλθε και η ώρα να δοκιμάσουμε τα πιό σκληρά, τα πολύ σκληρά. Κι αυτά είναι τα εγκλήματα με ασήμαντη αφορμή, που φαίνεται ότι σ΄αυτά αποκτούμε σιγά σι-γά την πρωτοπορεία. Μιά πρωτοπορεία που μπορεί να αφορά μιά παγκόσμια πρωτιά, δεν ξέ-ρω καθόλου το τί συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά εδώ το πράγμα έχει πάρει γι-γαντιες διαστάσεις. Τί ακούμε σχεδόν κάθε μέρα ; Τη μιά μέρα, ότι μαχαιρώσανε μιά ηλικιωμένη γυναίκα για να αρπάξουν την τσάντα της. Μήπως φοβήθηκαν ότι θα τους φέρει αντίσταση η ογδοντά-ρισσα ; Αστειότητα. Πάρε την τσάντα και φύγε, κανένας δεν πρόκειται να σε κυνηγήσει στη γωνιά που έχεις κάνει την κλοπή αυτή, ούτε το θύμα μπορεί να βγάλει φωνή για βοήθεια. Μα τί άραγε συμβαίνει και ο ληστής αυτός - ακούτε συχνά τέτοιες ιστορίες - δεν λογαριάζει κα-θόλου τη ζωή μιάς γυναίκας που κοντεύει τα εκατό χρόνια ; Οσο κι αν το σκεφτεί κανείς, λο-γική καμμιά δεν θα βρεί σε μιά τέτοια ενέργεια. Άλλες ιστορίες. Ο άνθρωπος που κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο στους δρόμους της πρω-τεύουσας, οπλισμένος με πιστόλι, πυροβολεί εναντίον όποιου βρεθεί μπροστά του, κανένα κίνητρο δεν μπορείς να βρείς σε μιά τέτοια πράξη. Καμμία ; Όχι ακριβώς. Ο άνθρωπος είναι ολότελα παλαβός, δεν τον έχει πάρει κανείς χαμπάρι ότι είναι για τα σίδερα, κανείς δεν εν-διαφέρεται για τις συμπεριφορές των διπλανών του. Ακόμα ένα πρόσφατο. Ένας επιβάτης ταξί, χωρίς εμφανή λόγο και αιτία, μαχαίρωσε δε-καεπτά φορές τον οδηγό ενός ταξί και τον σκότωσε με πρωτοφανή αγριότητα. Ο ίδιος άγνω-στος προς το παρόν άνθρωπος, προσπάθησε να ξανακάνει σε άλλον οδηγό ταξί τα ίδια, αυτή τη φορά όμως ο οδηγός γλύτωσε με τραύματα. Και τρίτη απόπειρα του ίδιου μυστηριώδους ανθρώπου εναντίον οδηγού ταξί, έγινε τις τελευταίες μέρες στη συμπρωτεύουσα, όπου είχαν γίνει και οι προηγούμενες, αυτή τη φορά δεν προκλήθηκαν ούτε τραυματισμοί. Πρόκειται και εδώ για μανιακό δολοφόνο αποκλειστικά εναντίον οδηγών ταξί, ή μήπως κάποιος οδηγός του έκανε πρωτύτερα κάτι που τον πείραξε υπερβολικά ; Αν είναι απλά ψυχοπαθής, γιατί επι-τίθεται μόνο εναντίον ταξιτζήδων, γιατί δεν επιτίθεται και εναντίον άλλων ανθρώπων ; Ό-τι δεν είναι καλά στα μυαλά του πάντως, είναι απόλυτα βέβαιο. Στη χαμηλή εγκληματικότητα, υπάγονται δυό κατηγορίες κακοποιών. Η μία, είναι των διαρρηκτών, συνήθως σπιτιών, για την απόκτηση μάλλον μικρών χρηματικών ποσών. Αυτοί οι κακοποιοί, κατά κανόνα - που έχει και σπάνιες εξαιρέσεις - δεν είναι οπλισμένοι, αυτό που εξασκούν είναι η τέχνη του ανοίγματος θυρών με κάποια δεξιοτεχνία, άλλοτε μικρή, άλλοτε μεγάλη. Όταν γίνονται αντιληπτοί, πολλές φορές - αν όχι όλες - το βάζουνν στα πόδια, δεν ο-πλοφορούν συνήθως και ως εκ τούτου δεν θέλουν να εμπλακούν σε μάχες με τους ενοίκους των σπιτιών που προσπαθούν να παραβιάσουν τις πύλες. Πριν λίγες μέρες, ανακοινώθηκε - ανεπίσημα μάλλον - ότι στην συμπρωτεύσα γίνονται κατά μέσον όρον την ημέρα πενήντα διαρρήξεις σπιτιών. Νούμερο πολύ μεγάλο, ακόμα και για πόλη τόσο μεγάλη. Αν κάνουμε έναν υπολογισμό πολλαπλασιάζοντας τον αριθμό των διαρρήξεων, θα βρούμε ότι γίνονται χίλιες πεντακόσιες διαρρήξεις το μήνα και δεκαοκτώ χι-λιάδες το χρόνο, αριθμός που είναι εξαιρετικά μεγάλος και που χρειάζεται κάποια ειδική ερ-μηνεία. Και να τί σκέφτηκα πάνω σ΄αυτό το θέμα. Ενας αριθμός από αυτές τις διαρρήξεις, είναι προφανώς απαραίτητος για κάποιους που χρειάζονται πολλά χρήματα, περισσότερα από όσα μπορεί να έχουν. Υπάρχει όμως μεγάλη φτώχεια - ας μην ξεχνάμε ότι το εικοσιδύο τοις εκατό των κατοίκων της χώρας είναι κάτω α-πό το όριο τρης φτώχειας - και η μεγάλη φτώχεια είναι κακός σύμβουλος για ανθρώπους που έχουν οικογένεια, γυναίκα, παιδιά, που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα επιδόματα α-νεργίας ( αν βέβαια έχουν τέτοια ). Σε μιά τέτοια κατάσταση λοιπόν, ο πειρασμός είναι μεγά-λος, λίγα εκατοστάρικα Ευρώ μπορούν να φέρουν μιά ανακούφιση για κάποιο διάστημα, αρ-γότερα βλέπουμε πώς θα συνεχίσουμε, η αρχή είναι δύσκολη. Απαξ και μάθαμε την τέχνη του διαρρηγνύειν θύρας, το κατόπιν φαντάζει μάλλον εύκολο. Αυτά για τις διαρρήξεις των σπιτιών, και σπανιώτερα καταστημάτων, Υπάρχει όμως και η δεύτερη μορφή της σχετικά χαμηλής παραβατικότητας. Αυτή η μορφή, που είναι πολύ πιό βίαια, μπορεί να φτάσει κάποτε και σε εγκλήματα κατά της ζωής, είναι η ληστεία. Μπαίνει ο ληστής - συνήθως κραδαίνοντας και ένα όπλο ή μαχαίρι - σε ένα κατάστημα, και απαιτεί να του δοθεί ότι περιέχεται μέσα στο ταμείο του μαγαζιού. Δυό ειδών είναι οι αντιδράσεις των ληστευομένων σ΄αυτήν την περίπτωση. Η μία - και συνηθέστερη - είναι να ανοίξει ο μαγαζά-τορας το ταμείο και να παραδώσει στο ληστή το περιεχόμενό του. Η δεύτερη και με πολύ ρί-σκο, είναι ι να φέρει αντίσταση, να μην θέλει να υποκύψει στις απαιτήσεις του επιδρομέα. Δυό είναι τότε οι αντιδράσεις του ληστή του μαγαζιού. Αυτός που δεν θέλει να ασκήσει βία και να μην παρεκτραπεί σε σκληρές ενέργειες, είναι καλύτερο να το βάλει στα πόδια, είναι η καλύτερη λύση. Η δεύτερη αντίδραση του ληστή που βλέπει να του φέρνουν αντίσταση, είναι να μεταχει-ριστεί βίαια μέσα, που δεν είναι άμοιρα κακών συνεπειών και για τον ληστευόμενο και για τον ληστή. Οπλο ή μαχαίρι που κρατά στο χέρι να το βάλει σε ενέργεια, δεν έχει παρά να πα-τήσει τη σκανδάλη ή να καταφέρει μαχαιριές στον άνθρωπο που ληστεύει, και εκεί σταματά η αντίδραση του ληστευόμενου. Εδώ όμως πρόκειται να περάσει σε μιά άλλου είδους ενέρ-γεια. Να γίνει απόπειρα φόνου ή και αληθινός φόνος, οπότε τα πράγματα θα είναι καταστρε-πτικά σε περίπτωση που κάποτε θα συλληφθεί ο δράστης. Διαλέγει λοιπόν το τί είναι προτι-μώτερο να κάνει, μιά ποινή λίγων ετών, ή μιά άλλη τριάντα ετών φυλάκισης και βάλε. Φυσι-κά, έχει προετοιμαστεί και για ένα ενδεχόμενο τέτοιας αντίδρασης από τον ληστευόμενο, ό-πως έχει προετοιμαστεί και εκείνος που θα το βάλει στα πόδια. Αφήνουμε τη χαμηλή εγκληματικότητα, για να περάσουμε σε μιά σκληρή μορφή, τη βα- ρειά εγκληματικότητα. Αρχή το εμπόριο των ναρκωτικών, που το οργανώνουν μεγαλέμποροι εισαγωγείς από το εξωτερικό. Οπου γίνει η επεξεργασία τους, μπαίνουν ύστερα κατά μυστη-ριώδη τρόπο - στον οποίο μάλλον μετέχουν και κάποιοι « σύμμαχοι » εκ των ένδον που δεν καταφέρνουν να τους συλλάβουν οι αρχές. Αυτοί οι μεγαλέμποροι με τη σειρά τους, τα περ-νάνε σε μικρέμπορους κι από εκεί με μικρότερους διακινητές, τα γνωστά « βαποράκια », διο-χετεύονται στην αγορά. Οι αγοραστές ; Κατά κανόνο νεαρά άτομα που δεν έχουν προετοιμαστεί να αντέξουν τις πιέσεις της σημερινής ζωής. Κι από ποιούς δεν έχουν προετοιμαστεί ; Πρώτα πρώτα από το οικογενειακό τους περιβάλλον, που συνήθως σ΄αυτές τις περιπτώσεις όχι μονο δεν είναι το κατάλληλο, αλλά απεναντίας είναι ακατάλληλο. Γνωστό είναι ότι ο χαρακτήρας του ανθρώ-που διαπλάσσεται στα πρώτα πέντε - έξι χρόνια του, είναι πάρα πολύ δύσκολο στις σημερι-νές κοινωνικές συγκυρίες να μπορούν οι γονείς που ζούνε μέσα σε ένα « ανώμαλο » περιβάλ- λον, όπου δεν τους μένει καιρός να ασχοληθούν σοβαρά με τη διάπλαση του χαρακτήρα των παιδιών, να τα αφήνουν έρμαια στην τύχη τους. Και εκεί έρχεται ο πειρασμός υπό μορφήν ελαφρών στην αρχή, σκληρών κατόπιν ναρκω-τικών ή διεγερτικών ουσιών, να καταστρέψει σιγά σιγά αλλά σταθερά τον απροετοίμαστο έ-φηβο - σπανιώτερα μιά κοπέλλα - ή τον πολύ νεαρό άντρα. Που μπαίνει έτσι μέσα σε έναν κολασμένο λαβύρινθο, από τον οποίο δεν υπάρχει καμμιά εύκολη έξοδος. Πώς μπορεί να προληφθεί όλη αυτή η κατάσταση ; Πολλοί έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα, αλλά οι μεγαλέμ-ποροι των ουσιών αυτών, ξέρουν να προφυλάσσονται επιμελώς από τον νόμο. Αν και συμ-βαίνει να τους υποψιάζονται κάποτε, αλλά δεν μπορούν να αποδείξουν την ενοχή τους. Αντε λοιπόν να βάλεις τέρμα σ΄αυτήν την κατάσταση, που έχει χιλιάδες παραφυάδες και άκρη πο-λύ σπάνια βρίσκεις. Υπάρχουν και άλλες μορφές βαρειάς εγκληματικότητας, αρχή έχουν, τέλος όμως όχι στη σημερινή κοινωνία. Οι άνθρωποι της νύχτας, όπως ονομάζονται από τα μέσα ενημέρωσης. Σκοτεινοί τύποι που δρούν σε όντως σκοτεινούς δρόμους και μονοπάτια. Από τον ανταγωνι-σμό νυχτερινών κέντρων διασκέδασης, μέχρι πληρωμένους δολοφόνους που να τους ανακα-λύψεις είναι πάνω από τις δυνατότητες των διωκτικών αρχών. Εχεις κάποιον εχθρό στη δου-λειά σου ή στο εμπόριο ναρκωτικών ; Λοιπόν, έχεις τον τρόπο να βρεις έναν σκληρό τύπο - έχουν αυτή τη δυνατότητα, είναι γνωστοί στην πιάτσα τους - και να του αναθέσεις να « κα-θαρίσει » τον προσωπικό σου αντίπαλο. Και τη μέρα του εγκλήματος, εσύ θα βρίσκεσαι στις Βαλεαρίδες νήσους, οπου θα σε βλέπουν να κυκλοφορείς εκεί οι άνθρωποι του ξενοδοχείου, και άντε να αποδείξεις ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο ένοχος ενός εγκλήματος. Είπαμε για συμορίες από ανθρώπους που εργάζονται συλλογικά για σκοτεινές υποθέσεις. Εν τη δυνάμει η ισχύς λέει το αρχαίο γνωμικό. Και τί δεν μπορούν να κάνουνε όταν βρίσκον-ται εν αγαστή συνεργασία ; Πολλά πράγματα, ανάμεσα στα οποία και τις σπάνιες βέβαια α-παγωγές ανθρώπων με μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Σκληρή εγκληματικότητα αυτή, που πολύ δύσκολα μπορούν οι διωκτικές αρχές να την εξουδετερώσουν. Καθώς και οι ίδιοι οι α-παγόμενοι δεν μπορούν να βοηθήσουν. Αυτή η μορφή βαρειάς εγκληματικότητας, έχει μεγά-λους κινδύνους και για τα μέλη της σπείρας που με κάθε μέσον φροντίζουν να μην αποκαλύ-πτονται. Παίρνουν ιδιαίτερες προφυλάξεις, που μόνο πολύ οργανωμένες ομάδες μπορούν να πάρουν. Αυτά τα ολίγα για τη σημερινή κατάσταση των πραγμάτων. Μιά κατάσταση που βαίνει συνεχώς επί το χειρότερο. Τη βλέπουμε και την ακούμε καθημερινά, μέχρι που έχει πάψει πιά να μας κάμνει εντύπωση.Α, ΜΠΛΑΙΗΚ

Η   Ζ Ω Η   Σ Ο Υ   Α Ξ Ι Ζ Ε Ι   Μ Ι Α   Σ Φ Α Ι Ρ Α,   Μ Π Λ Α Ι Η Κ



Ανοίγεις; το πρωϊ τη συσκευή της τηλεόρασής σου, και ακούς τις πρώτες  ειδήσεις της ημέρας. Και δεν θα ήταν μεγάλη ανάγκη να σου πώ με πολλά λόγια, το τί  ακούς. Κυρίως το τί ακούς για τα γεγονότα που λαμβάνουν χώραν στην πρωτεύουσα της χώρας την  ιστορική, και στην συμπρωτεύουσά της, που δεν είναι βέβαια ιστορική. Ακούς λοιπόν - θα τα πώ, αν και τα ξέρεις πολύ καλά, καλύτερα κι από μένα - για απίστευτα πράγματα που γίνονται όλο το εικοσιτετράωρο στις δυό αυτές μεγαλουπόλεις μας. Που τα ονομάζω απίστευτα, αλλά  που αυτός ο χαρακτηρισμός, θα πήγαινε  μόνο σε παλιότερες εποχές, αν  γινόντουσαν  τέτοια πράγματα τότε. Αυτές όμως τις εποχές που περνάμε τώρα, έπαψαν  πιά να έχουν  αυτόν τον ορισμό που τα ονομάζει  « απίστευτα ». Είναι πολύ πιστευτά, κάτι που γίνεται καθημερινά, δεν μπορεί να ονομάζεται  πιά απίστευτο. Όταν  το ακούς αυτό  συνέχεια, αρχίζει  να σου φαίνεται  όλο και πιό πολύ συνηθισμένο.

Ας πάρουμε τα πράγματα  με τη σειρά και πιό  συγκεκριμμένα. Μιλάμε για την εγκληματικότητα, αυτό  υποτίθεται ότι πρέπει να έγινε αντιληπτό, παρά  την ασάφεια  της εισαγωγής. Πάμε λοιπόν σε μιά παλιότερη εποχή, όχι πολύ παλιά  βέβαια, άντε  να πούμε σαράντα ή και τριάντα χρόνια πριν  από τη σημερινή εποχή. Γινόντουσαν εγκληματικές πράξεις και τότε, γινόντουσαν και  από πολλούς αιώνες νωρίτερα. Θα πούμε πρώτα για τη  λεγόμενη  « βαρειά εγκληματικότητα », τους φόνους  δηλαδή ανθρώπων  από άλλους  ανθρώπους. Αυτή  υπήρχε πάντοτε, κι αυτή ήταν και μέχρι πριν τα τριάντα και σαράντα χρόνια νωρίτερα.

Για να είμαστε ακριβείς, δυό ήσαν οι τύποι της εγκληματικότητας  αυτής. Ο ένας τύπος, ήταν τα λεγόμενα από πολύ παλιά  « εγκλήματα τιμής  », ένα είδος εκδίκησης για κάποιο προγενέστερο  έγκλημα - έναν φόνο ας πούμε - έγκλημα που  είχε διαπραχθεί σε  βάρος ενός μέλους μιάς οικογένειας, που ζητούσε να πάρει το αίμα της πίσω. Μέσα στον τύπο αυτό της αντεκδίκησης, βάζουμε και την περιώνυμη  « βεντέττα », που διαιωνιζότανε από γενιά σε γενιά, κυρίως και ίσως αποκλειστικά  σε νησιώτικες περιοχές  της Μεσογείου, τη Σαρδηνία, τη Σικελία, την Κρήτη και μιά μη νησιώτική περιοχή, τη Μάνη.

Ενας άλλος τύπος εγκλήματος, πολύ συνηθισμένος από την αρχαιότητα και σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής, ήταν τα γνωστά  σαν εγκλήματα  « εν βρασμώ ψυχής ». Χωρίς καμμιά προμελέτη, και πολύ συχνά και χωρίς καμμιά σπουδαία αιτία, δυό άτομα ερχόντουσαν σε μιά σύγκρουση που δεν είχε τίποτε προηγούμενο ανάμεσα στα δυό αυτά  άτομα. Και σε μιά στιγμή έντονου εκνευρισμού, όταν κάποιος από τους δυό « έβγαινε από τα ρούχα του » - κατά το κοινώς λεγόμενο - ο ευέξαπτος  από τη φύση του άνθρωπος, σκότωνε τον άλλο, χωρίς να καλοκαταλαβαίνει τί κάμνει. Και που ευθύς μετανοούσε για το ανόητο έγκλημα που διέπραξε.

Υπήρχαν και  περιπτωσεις δόλου σε κάποιο άλλο είδος εγκλήματος κατά της ζωής. Οικονομικά ζητήματα, ζητήματα κληρονομιάς και διάφορα άλλα οικονομικής  κυρίως φύσεως, ωθούσαν κάποιους κακούς ανθρώπους σε τέτοιου είδους εγκληματικές πράξεις. Ακόμα, με τις ίδιες αιτίες, υπήρχαν εγκλήματα που αποβλέπανε σε  ληστεία, αρπαγή δηλαδή περιουσιακών στοιχείων κάποιου άλλου ανθρώπου. Υπήρχαν κι αυτά, αν και μάλλον ήσαν σπανιώτερα από τα άλλης αιτίας εγκλήματα κατά της ζωής του θύματος.

Τέτοιου είδους εγκλήματα, έφτασαν στο σημείο να γίνονται από οργανωμένες ομάδες ανθρώπων που είχαν κοινά κίνητρα και επιδιώξεις. Σχηματίστηκαν - αυτό έγινε σχετικά πρόσφατα, πριν από  δεκαετίες - οι ομάδες με το όνομα « συμμορίες ». Που δρούσαν σε συνεργασία των μελών  της ομάδας, και  συνήθως με έναν επικεφαλής της ομάδας, που οργάνωνε το όλα σχέδιο δράσης της ομάδας.

Όλα αυτά ήσαν μέχρι και πριν από καμμιά εικοσαριά χρόνια, άντε και μέχρι λίγο νωρίτερα. Και σιγά σιγά, το  σκηνικό άρχισε να μεταβάλλεται με αργό αλλά  συνεχή ρυθμό. Πρώτα άρχισαν να  αυξάνονται οι διαρρήξεις  σπιτιών, έγινε  αυτό όχι μόνο  στις δυό μεγάλες πόλεις της χώρας - εδώ θα περιοριστούμε στα  καθ΄ημάς, δεν έχουμε  σαφή εικόνα του τι  γίνεται έξω από τα σύνορά μας - αλλά και  στις μικρότερες, μέχρι  και σε κωμοπόλεις. Μιά συχνή αιτία αυτών των εισβολών σε σπίτια, ήταν το  άρπαγμα λίγων έστω χρημάτων, για την αγορά ουσιών ναρκωτικών, που δεν είναι βέβαια φτηνές.

Αυτά ήσαν στην πρώτη φάση. Ακολούθησε μιά διαρκώς αυξανόμενη σειρά από ληστείες σε μαγαζιά και σπίτια, με σκοπό να κερδίσουν οι ληστές των πόλεων που αναπτύχθηκαν στις μεγάλες πόλεις κυρίως, ποσά μεγάλα, όχι πιά για αγορές  ναρκωτικών, αλλά  για να γεμίζει ο κουμπαράς. Ποιά μπορεί να ήταν η αιτία ή οι αιτίες που έδωσαν μεγάλη αύξηση σ΄αυτού του είδους τις επιχειρησεις ; Πολλές  μπορεί να ήσαν  αρχικά, μερικές  φορές η φτώχεια και η έλλειψη των απολύτως  αναγκαίων, και που  με την πάροδο των καιρών, προχώρησε  πιό παρα-κάτω. Και το παρακάτω  βήμα, ήσαν οι ληστείες των  τραπεζών, φαινόμενο  πρωτοφανές για τη χώρα μας, που όμως προϋπήρχε σε πιό αναπτυγμένες χώρες.

Φτάσαμε αισίως σε  μιά κατάσταση, στην  οποία είχαμε δυό και τρεις ληστείες σε τράπεζες κάθε μέρα. Απορούσαμε μάλιστα, όταν  ερχόταν μιά μέρα - αν και δεν ήταν συχνό αυτό - να μην  έχουμε καμμιά  ληστεία σε τράπεζα. Επειδή οι τραπεζικοί ταμίες δεν  προβάλλανε καμμιά αντίσταση στην πληρωμή των χρημάτων, δεν είχαμε - ίσως με  κάποιες σπανιώτατες εξαιρέσεις - πυροβολισμούς στην τράπεζα, επέλαση της αστυνομίας και άλλα τέτοια που βλέπουμε σε αμερικανικές ταινίες. Οι ληστές  έπαιρναν ήσυχα  ήσυχα τα φράγκα  από το γκισέ του ταμία, και έφευγαν σαν κύριοι από την έξοδο της τράπεζας.

Και αφού συνηθίσαμε σ΄αυτού του  είδους τις επιδρομές  στα φιλανθρωπικά  αυτά καταστήματα, τις Τράπεζες, ήλθε και η ώρα να  δοκιμάσουμε τα πιό σκληρά, τα πολύ σκληρά. Κι αυτά είναι τα εγκλήματα με  ασήμαντη αφορμή, που  φαίνεται ότι σ΄αυτά αποκτούμε σιγά σιγά την πρωτοπορεία. Μιά πρωτοπορεία  που μπορεί να αφορά μιά παγκόσμια πρωτιά, δεν ξέρω καθόλου το  τί συμβαίνει σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, αλλά εδώ το πράγμα έχει πάρει γιγαντιαίες διαστάσεις.

Τί ακούμε σχεδόν κάθε μέρα ; Τη μιά  μέρα, ότι  μαχαιρώσανε μιά  ηλικιωμένη γυναίκα για να αρπάξουν την τσάντα της. Μήπως φοβήθηκαν ότι θα τους φέρει αντίσταση η ογδοντάρισσα ; Αστειότητα. Πάρε την τσάντα και φύγε, κανένας δεν πρόκειται  να σε  κυνηγήσει στη γωνιά που έχεις κάνει την κλοπή αυτή, ούτε το θύμα μπορεί να βγάλει φωνή για βοήθεια. Μα τί άραγε συμβαίνει  και ο ληστής  αυτός - ακούτε συχνά τέτοιες ιστορίες - δεν λογαριάζει καθόλου τη ζωή μιάς γυναίκας που κοντεύει τα εκατό χρόνια ; Οσο κι αν το σκεφτεί κανείς, λογική καμμιά δεν θα βρεί σε μιά τέτοια ενέργεια.

Άλλες ιστορίες. Ο άνθρωπος που κυκλοφορεί με ένα αυτοκίνητο στους δρόμους της πρωτεύουσας, οπλισμένος με πιστόλι, πυροβολεί  εναντίον όποιου  βρεθεί μπροστά  του, κανένα κίνητρο δεν μπορείς να βρείς σε μιά τέτοια πράξη. Καμμία ; Όχι  ακριβώς. Ο άνθρωπος είναι ολότελα παλαβός, δεν τον έχει πάρει κανείς χαμπάρι  ότι είναι για τα σίδερα, κανείς δεν ενδιαφέρεται για τις συμπεριφορές των διπλανών του.

Ακόμα ένα πρόσφατο. Ένας επιβάτης ταξί, χωρίς  εμφανή λόγο  και αιτία, μαχαίρωσε δεκαεπτά φορές τον  οδηγό ενός ταξί και τον σκότωσε με πρωτοφανή αγριότητα. Ο ίδιος άγνωστος προς το παρόν άνθρωπος, προσπάθησε να ξανακάνει σε άλλον οδηγό ταξί τα ίδια, αυτή τη φορά όμως ο οδηγός γλύτωσε με τραύματα. Και  τρίτη απόπειρα του ίδιου μυστηριώδους ανθρώπου εναντίον οδηγού ταξί, έγινε τις τελευταίες μέρες στη συμπρωτεύουσα, όπου είχαν γίνει και οι προηγούμενες, αυτή τη φορά δεν  προκλήθηκαν  ούτε τραυματισμοί. Πρόκειται και εδώ για μανιακό δολοφόνο αποκλειστικά εναντίον οδηγών ταξί, ή μήπως κάποιος οδηγός του έκανε πρωτύτερα κάτι που τον πείραξε υπερβολικά ; Αν είναι απλά ψυχοπαθής, γιατί επιτίθεται μόνο εναντίον ταξιτζήδων, γιατί  δεν επιτίθεται και  εναντίον άλλων  ανθρώπων ; Ότι δεν είναι καλά στα μυαλά του, πάντως, είναι απόλυτα βέβαιο.

Στη χαμηλή  εγκληματικότητα, υπάγονται  δυό κατηγορίες  κακοποιών. Η  μία, είναι των διαρρηκτών, συνήθως σπιτιών, για  την απόκτηση μάλλον μικρών χρηματικών ποσών. Αυτοί οι κακοποιοί, κατά κανόνα - που έχει και σπάνιες εξαιρέσεις - δεν είναι οπλισμένοι, αυτό που εξασκούν είναι η τέχνη του ανοίγματος θυρών με κάποια  δεξιοτεχνία, άλλοτε  μικρή, άλλοτε μεγάλη. Όταν γίνονται αντιληπτοί, πολλές φορές - αν όχι όλες - το βάζουν στα πόδια, δεν οπλοφορούν συνήθως και ως εκ τούτου δεν θέλουν να  εμπλακούν σε μάχες  με τους ενοίκους των σπιτιών που προσπαθούν να παραβιάσουν τις πύλες.

Πριν λίγες  μέρες, ανακοινώθηκε - ανεπίσημα μάλλον - ότι στην  συμπρωτεύσα γίνονται κατά μέσον όρον την ημέρα πενήντα  διαρρήξεις σπιτιών. Νούμερο  πολύ μεγάλο, ακόμα και για πόλη τόσο  μεγάλη. Αν κάνουμε έναν  υπολογισμό  πολλαπλασιάζοντας τον αριθμό των διαρρήξεων, θα βρούμε ότι γίνονται χίλιες πεντακόσιες διαρρήξεις το μήνα και δεκαοκτώ χιλιάδες το χρόνο, αριθμός που  είναι εξαιρετικά  μεγάλος και που χρειάζεται κάποια ειδική ερμηνεία. Και να τί σκέφτηκα πάνω σ΄αυτό το θέμα.

Ενας αριθμός από αυτές τις διαρρήξεις, είναι προφανώς  απαραίτητος για κάποιους που χρειάζονται πολλά  χρήματα, περισσότερα  από όσα μπορεί να  έχουν. Υπάρχει όμως μεγάλη φτώχεια - ας μην ξεχνάμε ότι το εικοσιδύο τοις εκατό των κατοίκων της χώρας είναι κάτω από το όριο της φτώχειας - και η μεγάλη φτώχεια είναι κακός σύμβουλος για ανθρώπους που έχουν οικογένεια, γυναίκα, παιδιά, που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα επιδόματα ανεργίας ( αν βέβαια έχουν τέτοια ). Σε μιά τέτοια κατάσταση λοιπόν, ο πειρασμός είναι μεγάλος, λίγα εκατοστάρικα Ευρώ μπορούν να φέρουν μιά ανακούφιση για κάποιο διάστημα, αργότερα  βλέπουμε πώς θα  συνεχίσουμε, η  αρχή είναι  δύσκολη. Απαξ και μάθαμε την τέχνη του διαρρηγνύειν θύρας, το κατόπιν φαντάζει μάλλον εύκολο.

Αυτά για τις διαρρήξεις των σπιτιών, και σπανιώτερα καταστημάτων, Υπάρχει όμως και η δεύτερη μορφή της σχετικά χαμηλής παραβατικότητας. Αυτή η  μορφή, που είναι  πολύ πιό βίαια, μπορεί να  φτάσει κάποτε και  σε εγκλήματα  κατά της ζωής, είναι η ληστεία. Μπαίνει ο ληστής - συνήθως κραδαίνοντας και ένα όπλο ή μαχαίρι - σε ένα κατάστημα, και απαιτεί να του δοθεί ότι περιέχεται μέσα στο ταμείο  του μαγαζιού. Δυό  ειδών είναι οι  αντιδράσεις των ληστευομένων σ΄αυτήν την περίπτωση. Η μία - και συνηθέστερη - είναι να ανοίξει ο μαγαζάτορας το ταμείο και να παραδώσει στο ληστή το περιεχόμενό του. Η δεύτερη και  με πολύ ρίσκο, είναι να φέρει  αντίσταση, να μην θέλει να  υποκύψει στις  απαιτήσεις του  επιδρομέα. Δυό είναι τότε οι αντιδράσεις του ληστή του μαγαζιού. Αυτός που  δεν θέλει  να ασκήσει βία και να μην παρεκτραπεί σε σκληρές ενέργειες, είναι καλύτερο να το βάλει  στα πόδια, είναι η καλύτερη λύση.

Η δεύτερη αντίδραση του ληστή που βλέπει να του φέρνουν αντίσταση, είναι να μεταχειριστεί βίαια μέσα, που δεν είναι  άμοιρα κακών  συνεπειών και για τον  ληστευόμενο και για τον ληστή. Οπλο ή μαχαίρι που κρατά στο χέρι να το βάλει σε ενέργεια, δεν έχει παρά να πατήσει τη σκανδάλη  ή να καταφέρει μαχαιριές  στον άνθρωπο που ληστεύει, και εκεί σταματά η αντίδραση  του ληστευόμενου. Εδώ όμως  πρόκειται να περάσει σε  μιά άλλου είδους ενέργεια. Να γίνει απόπειρα φόνου ή και αληθινός φόνος, οπότε τα πράγματα θα είναι καταστρεπτικά σε περίπτωση  που κάποτε θα συλληφθεί  ο δράστης. Διαλέγει λοιπόν το τί είναι προτιμώτερο να κάνει, μιά  ποινή λίγων ετών, ή μιά άλλη τριάντα ετών φυλάκισης και βάλε. Φυσικά, έχει προετοιμαστεί  και για ένα ενδεχόμενο  τέτοιας αντίδρασης από τον ληστευόμενο, όπως έχει προετοιμαστεί και εκείνος που θα το βάλει στα πόδια.

Αφήνουμε τη χαμηλή εγκληματικότητα, για να περάσουμε σε μιά σκληρή  μορφή, τη βαρειά εγκληματικότητα. Αρχή το εμπόριο των ναρκωτικών, που το οργανώνουν μεγαλέμποροι εισαγωγείς από  το εξωτερικό. Οπου γίνει η επεξεργασία τους, μπαίνουν ύστερα κατά μυστηριώδη τρόπο - στον οποίο μάλλον μετέχουν και κάποιοι  « σύμμαχοι »  εκ των ένδον που δεν καταφέρνουν να  τους συλλάβουν οι αρχές. Αυτοί οι μεγαλέμποροι με τη σειρά τους, τα περνάνε σε μικρέμπορους κι από εκεί με μικρότερους διακινητές, τα γνωστά « βαποράκια », διοχετεύονται στην αγορά.

Οι αγοραστές ; Κατά κανόνο νεαρά άτομα που δεν έχουν  προετοιμαστεί να αντέξουν τις πιέσεις της σημερινής ζωής. Κι από ποιούς δεν έχουν προετοιμαστεί ; Πρώτα πρώτα από το οικογενειακό  τους περιβάλλον, που  συνήθως σ΄αυτές  τις περιπτώσεις όχι  μονο δεν είναι το κατάλληλο, αλλά απεναντίας  είναι ακατάλληλο. Γνωστό είναι ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου διαπλάσσεται  στα πρώτα πέντε - έξι χρόνια  του, είναι πάρα  πολύ δύσκολο στις σημερινές κοινωνικές συγκυρίες να μπορούν οι γονείς που ζούνε μέσα σε ένα « ανώμαλο » περιβάλλον, όπου δεν τους μένει καιρός να ασχοληθούν σοβαρά με τη διάπλαση  του χαρακτήρα των παιδιών, να τα αφήνουν έρμαια στην τύχη τους.

Και εκεί έρχεται ο πειρασμός υπό μορφήν ελαφρών στην αρχή, σκληρών κατόπιν ναρκωτικών ή διεγερτικών ουσιών, να καταστρέψει σιγά σιγά αλλά σταθερά τον απροετοίμαστο έφηβο - σπανιώτερα  μιά κοπέλλα - ή τον πολύ νεαρό άντρα. Που μπαίνει  έτσι μέσα σε έναν κολασμένο λαβύρινθο, από τον οποίο δεν  υπάρχει  καμμιά  εύκολη έξοδος. Πώς  μπορεί να προληφθεί όλη αυτή η κατάσταση ; Πολλοί έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα, αλλά οι μεγαλέμποροι των ουσιών  αυτών, ξέρουν  να προφυλάσσονται  επιμελώς από τον  νόμο. Αν και συμβαίνει να τους υποψιάζονται κάποτε, αλλά δεν μπορούν να αποδείξουν την ενοχή τους. Αντε λοιπόν να βάλεις τέρμα σ΄αυτήν την κατάσταση, που έχει χιλιάδες παραφυάδες και άκρη πολύ σπάνια βρίσκεις.

Υπάρχουν και άλλες μορφές βαρειάς εγκληματικότητας, αρχή έχουν, τέλος όμως όχι στη σημερινή κοινωνία. Οι  άνθρωποι της  νύχτας, όπως  ονομάζονται από τα  μέσα ενημέρωσης. Σκοτεινοί τύποι που  δρούν σε όντως σκοτεινούς δρόμους και μονοπάτια. Από τον ανταγωνισμό νυχτερινών  κέντρων διασκέδασης, μέχρι πληρωμένους δολοφόνους που να τους ανακαλύψεις είναι πάνω  από τις δυνατότητες των διωκτικών αρχών. Εχεις κάποιον εχθρό στη δουλειά σου ή  στο εμπόριο  ναρκωτικών ; Λοιπόν, έχεις  τον τρόπο να  βρεις έναν  σκληρό τύπο - έχουν αυτή τη δυνατότητα, είναι γνωστοί στην πιάτσα τους - και να του αναθέσεις να  « καθαρίσει » τον προσωπικό σου αντίπαλο. Και τη μέρα του εγκλήματος, εσύ  θα βρίσκεσαι στις  Βαλεαρίδες νήσους, οπου θα σε βλέπουν να κυκλοφορείς εκεί οι  άνθρωποι του ξενοδοχείου, και άντε να αποδείξεις ότι αυτός ο άνθρωπος είναι ο ένοχος ενός εγκλήματος.

Είπαμε για συμορίες από ανθρώπους που εργάζονται συλλογικά για σκοτεινές υποθέσεις. Εν τη δυνάμει η ισχύς λέει το αρχαίο γνωμικό. Και τί δεν μπορούν να κάνουνε όταν βρίσκονται εν αγαστή  συνεργασία ; Πολλά  πράγματα, ανάμεσα στα  οποία και τις σπάνιες βέβαια απαγωγές  ανθρώπων με  μεγάλη οικονομική  επιφάνεια. Σκληρή  εγκληματικότητα  αυτή, που πολύ δύσκολα  μπορούν οι διωκτικές  αρχές να την εξουδετερώσουν. Καθώς και οι ίδιοι οι απαγόμενοι δεν μπορούν  να βοηθήσουν. Αυτή η μορφή βαρειάς εγκληματικότητας, έχει μεγάλους κινδύνους και  για τα μέλη της σπείρας που με κάθε μέσον φροντίζουν να μην αποκαλύπτονται. Παίρνουν ιδιαίτερες προφυλάξεις, που μόνο πολύ οργανωμένες ομάδες μπορούν να πάρουν.

Αυτά τα ολίγα για τη  σημερινή κατάσταση των πραγμάτων. Μιά κατάσταση που βαίνει συνεχώς  επί το χειρότερο. Τη βλέπουμε  και την ακούμε καθημερινά, μέχρι που έχει πάψει πιά να μας κάμνει εντύπωση.