Η Α Γ Ρ Ι Ο Τ Η Τ Α Ε Ν Ο Σ Κ Ο Λ Ο Μ Β Ι Α Ν Ο Υ
Πριν από λίγες βδομάδες - όλοι το έχετε ακούσει, είναι βέβαιο αυτό - πιάστηκε στην Κολομβία, εκεί που μεγαλώνουν οι μπανάνες « Τσικίτα », αλλά και εκεί που αναπτύσσεται το φυτό της κόκας από το οποίο βγαίνει η κοκαϊνη, που κάμνει πάμπλουτους κάποιους Κολομβιανούς, τους « βαρώνους » της κοκαϊνης, εκεί λοιπόν πιάστηκε από την αστυνομία ένας τύπος φριχτός, που όπως αναφέρθηκε, είχε βιάσει και κατόπιν σκοτώσει, γύρω στα εκατό σαράντα μικρά παιδιά. Μάλιστα, θεωρήθηκε ότι και κάποια παρόμοια εγκλήματα κατά μικρών παιδιών που είχαν γίνει με τον ίδιο τρόπο και στο γειτονικό Εκουαδόρ ή το Περού - δε θυμάμαι πού ακριβώς - υπήρχε βάσιμη υπόψία ότι τα είχε κάνει ο ίδιος άνθρωπος. Τώρα, θα μου πείτε γιατί ονομάζω το πλάσμα αυτό « ανθρωπο », θα ταίριαζε ένας κάποιος άλλος ορισμός, ας πούμε « τέρας » ή κάτι άλλο παρόμοιο. Λοιπόν, όχι, είναι άνθρωπος, μόνο άνθρωποι μπορούν να κάνουν τέτοια πράγματα, το έχω δηλώσει και στον πρόλογο, όπου δικαιολόγησα και τον τίτλο της συλλογής « ιστορίες για αγρίους », λέγοντας ότι το μόνο άγριο πλάσμα που κατοικεί εδώ πάνω στη γή, είναι ο ανθρωπος, όχι η τίγρις, όχι ο λύκος.
Μπορεί μέσα από το πέρασμα των αιώνων και των χιλιετιών, να έχει κάπως εξημερωθεί αυτό το άγριο πλάσμα, δεν χάνει όμως την ευκαιρια να δείξει ότι πάντοτε φιλοξενεί μέσα του το αρχέγονο άγριο ένστικτο που το έχει συμπιέσει οσο μπορεί, για να γίνει δυνατή κάποια στοιχειωδης κοινωνική ζωή και να μπορεί να συντηρείται η ύπαρξή του επάνω στη γή. Όμως, σε πρώτη ευκαιρία, το ένστικτο αυτό αναδύεται, και τότε ο άνθρωπος είναι ικανός να κάνει κάποια πράγματα που πρωτύτερα κανένας δεν τα φανταζότανε.
Αυτός ο Κολομβιανός είναι μιά ακραία περίπτωση αυτών που αναφέραμε, δεν είναι καθόλου συνηθισμένο να ενεργουν οι άνθρωποι - όσο « άγριοι » κι αν είναι - μ΄ αυτόν τον τρόπο. Η μεγάλη διαστροφή δεν είναι πολύ συχνό φαινόμενο, παρ΄ όλο που δεν είναι και πολύ σπάνιο. Ακούμε για παιδιά που - αρκετά συχνά μάλιστα - βιάζονται από τους ίδιους τους γονείς τους επί πολλά χρόνια, και λίγες απ΄ αυτές τις περιπτώσεις ερχονται στο φώς, οι πολλές μένουν κρυμμένες για ευνόητους λόγους. Ακούμε για « δράκους » - όπως ονομαζονται στα Ελληνικά οι καθ΄ έξιν ή κατά συρροή δολοφόνοι - που ένα ακατανίκητο ένστικτο τους ωθεί να σκοτώνουν εντελώς άγνωστους σ΄αυτούς ανθρώπους. Ακούμε για βαρβαρότητες που γίνονται σε καιρούς πολέμων, που σε κάνουν να διερωτασαι, τι είδους κατασκεύασμα είναι αυτό το πλάσμα που κυριάρχησε στη γή και κατάφερε να εξοντώσει τα λεγόμενα « θηρία », όπως τα λιοντάρια, τις τίγρεις, τους ιπποπόταμους και τους κροκόδειλους. Που στο κάτω κάτω της γραφής, είναι απλώς σαρκοφάγα και σκοτώνουν ζώα - πάντοτε άλλου είδους, ποτέ του δικού τους - για να φάνε και να επιβιώσουν.
Μήπως οι άνθρωποι που στο πολύ κοντινό παρελθόν έσχιζαν τις κοιλιές των εγκύων γυναικών για να σκοτώσουν τα έμβρυα, έχουν τίποτε το όμοιό τους με τα « άγρια » θηρία της ζούγκλας ; Ακούσατε ποτέ κάτι τέτοιο να έχει συμβεί σε κοπάδια λύκων ; Οχι βέβαια, αυτό θα κατέτασσε τους λύκους στο θλιβερό γένος των ανθρώπων, και αυτό οι λύκοι δεν θα το ήθελαν επ΄ουδενί λόγω. Τα άγρια ζώα δεν έχουν καμμιά επιθυμία να ταυτισθούν με τον « πολιτισμένο » άνθρωπο, αν είχαν γλώσσα να μιλήσουν, θα το δήλωναν αυτό ευθαρσώς.
Ξέραμε ότι σε παλαιότερες - όχι και πολύ παλιές - εποχές, υπήρχαν πολλές και πολύαριθμες φυλές ανθρωποφάγων. Τα τελευταία εκατό χρόνια το έθιμο της ανθρωποφαγίας τείνει να εκλέιψει κάτω από τις « πολιτιστικές » επιδράσεις του σύγχρονου τρόπου ζωής, που δεν επιτρέπουν αυτό το είδος σίτισης. Όμως, πριν από δυό - τρία χρόνια, ένας άνθρωπος στην Νότια Ρωσία - κοντά στο Ροστώβ, στις εκβολές του « Ηρεμου Ντον » του Μιχαήλ Σολόχωφ - σκότωσε και έφαγε ( έτσι υποστηρίχθηκε την εποχή εκείνη ), πενήντα επτά ανθρώπους, επειδή - λέει - το ανθρώπινο κρέας είναι το νοστιμότερο όλων, πράγμα που είναι απόλυτα αληθινό. Και ποιός ξέρει αν οι πρόγονοί του δεν έτρωγαν κι αυτοί ανθρώπους σε μιά πολύ παλιά εποχή,μπορεί να είναι κανείς βέβαιος γι αυτό ;
Ο Μπλαίζ Πασκάλ, ο μεγάλος φυσικομαθηματικός του δέκατου έβδομου αιώνα είχε πεί : « Ο άνθρωπος είναι η δόξα και το αίσχος του σύμπαντος ». Καμμιά φορά όμως διερωτώμαι μήπως είναι μόνο το αίσχος του σύμπαντος. Όταν ιδίως ακούω ιστορίες σαν κι αυτού του Κολομβιανού, αλλά και άλλων, να αναγγέλονται στα δελτία ειδήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου