ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΚΑΙ ΑΚΑΤΑΛΗΛΕΣ

Κ Α Τ Α Λ Λ Η Λ Ε Σ Κ Α Ι Α Κ Α Τ Α Λ Λ Η Λ Ε Σ

Υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που επιμένουν να κυκλοφορούν μέσα στην πόλη με τον αρχέγονο « βαδιστικό » τρόπο, που στις μέρες μας φαίνεται εντελώς αναχρονιστικός. Γιατί ρε παιδιά εξακολουθείτε να χρησιμοποιείτε τα κάτω άκρα σας για να τριγυρνάτε εντός των τει-χών ασκόπως -ή και σκοπίμως βέβαια για να πηγαίνετε στην αγορά - ενώ το κανονικό μέσο μετακίνησης στους καιρούς μας, είναι ο τουρκιστί λεγόμενος αραμπάς ; Γιατί λοιπόν να επιμένετε να συνεχίζετε τον αρχαϊκό εκείνο τρόπο του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σοφοκλή και πολλών άλλων αρχαίων και πανάρχαιων, που δεν είχαν βέβαια άλλους τρόπους μετακίνησης εκτός από τα πόδια τους τις μέρες εκείνες τις παλιές ;
Αυτά θέλουν να μου πούνε οι επί τροχών κινούμενοι συμπολίτες μου, αλλά για λόγους ευπρέπειας και στοιχειώδους ευγένειας δεν μου το λένε. Αν και το διαβάζω στα μάτια τους, ουδέν κρυπτον υπό τον ήλιον. Αλλά κάνω ότι δεν το καταλαβαίνω, και συνεχίζω αυτό που επί δεκαετίας έχω συνηθίσει να κάμνω, και όπως ξέρουμε, έξις δευτέρα φύσις. Όπως ο τοξικομανής και ο καπνιστής του τσιγάρου δεν μπορούν να κόψουν τη συνήθειά τους αυτή, ακριβώς με αυτό τον τρόπο σκέψης το παίρνω το ζήτημα.
Λοιπόν, βαδίζω χωρις να παραμιλώ, αντίθετα απ΄ότι λέει το γνωστό παλιό ρεμπέτικο τραγούδι. Και καθώς βαδίζω, παρατηρώ στη διαδρομή διάφορα πράγματα, που με κάνουν όχι να παραμιλώ, αλλά να σκέφτομαι. Κι όταν σκέφτεται κανείς, μπορεί και να οδηγείται και σε κάποια συμπεράσματα. Και σε κάτι τέτοια συμπεράσματα θα καθήσω τώρα να αναφερθώ, σε πράγματα και παρατηρήσεις που έχω κάνει αυτόν τον καιρό.
Είναι γνωστό από στατιστική έρευνα που έχει γίνει πρόσφατα, ότι ο πληθυσμός της χώρας αυτής της ιστορικής, κατεβαίνει με ταχύ ρυθμό αυτά τα τελευταία είκοσι ή λίγο παραπάνω χρόνια, και ότι ο ρυθμός ελάττωσης του πληθυσμού, όσο περνά ο καιρός μεγαλώνει. Είναι τελευταια και καταϊδρωμένη η χώρα μας από όλες τις ευρωπαϊκές - και ολόκληρου μάλλον του κόσμου - χώρες. Και η Ελληνες στατιστικολόγοι, είναι εξαιρετικά απαισιόδοξοι σ΄αυτόν τον τομέα, λένε ότι σε τριάντα χρόνια από τώρα, ο πληθυσμός θα είναι κατά δύο εκαττομμύρια κατοίκους μικρότερος, Και μετά από πενήντα χρόνια, θα φτάνει μόλις τα τεσσεράμισυ με πέντε εκατομμύρια ανθρώπους, από τα δέκα εκατομμύρια που είναι σήμερα.
Εχοντας αυτά τα στοιχεία ( που μπορεί να μην επαληθευτούν βέβαια άν άλλάξει κάτι στην κατάσταση), παρατηρώ με πολύ ενδιαφέρον τις μητέρες που κυκλοφορούν στο κέντρο της πόλης, κουβαλώντας μαζύ τους και τα παιδιά τους. Αλλοτε κρατώντας τα από το χέρι, άλλοτε σπρώχνοντας το καρροτσάκι με το μικρό που βρίσκεται μέσα σ΄αυτό. Το πράγμα όμως που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον, δεν είναι τόσο ο αριθμός των παιδιών, όσο η εμφάνιση που έχουν αυτές οι μητέρες. Εκεί εστιάζω το ενδιαφέρον μου κυρίως.
Οι μαμάδες λοιπόν που βλέπω να κυκλοφορούν με τα παιδιά τους και συχνά και με τον πατέρα των παιδιών, είναι μιάς σχεδόν τυποποιημένης εμφάνισης. Οι διαφορές ανάμεσά τους υπάρχουν βέβαια, αλλά σε πολλά σημεία υπάρχει μιά ομοιότητα που πρωτύτερα δεν την είχα παρατηρήσει. Θα πεί κανείς : Μα είναι άραγε φυσικό να υπάρχει μιά τυποποιοιημένη εμφάνιση σε γυναίκες και πιό ειδικά σε μητέρες ; Δεν έχει η καθεμιά γυναίκα το δικό της τύπο, κάποια χαρακτηριστικά που είναι δικά της, που την ξεχωρίζοιυν από τις άλλες γυναίκες, είτε πρόκειτα για μητέρες - δηλαδή για παντρεμμένες - ή για ανύπαντρες και χωρίς απογόνους για την ώρα ;
Και είναι και μερικά άλλα χαρακτηριστικά που έχω προσέξει, και που κάνουν ακόμα πιό έντονη την ομοιόμορφη σχεδόν εμφάνιση των μαμάδων αυτών. Ολες είναι μέτριου αναστήματος - αυτές τουλάχιστον που έχω παρατηρήσει -ούτε ψηλές αλλά ούτε και κοντές, θαρρείς πως τις έχουν κόψει με μιά αόρατη μεζούρα. Και κάτι ακόμα. Δεν μου φάνηκε να είναι καμμιά από αυτές « γιαλαντζή » ξανθιά, κατά πως είναι η μόδα αυτούς τους καιρούς. Το φυσικό χρώμα των μαλλιών τους φαίνεται να έχουν.
Αν μου τα έλεγαν αυτά πριν από μερικούς μήνες, δεν θα το πίστευα ούτε κι ο ίδιος. Αυτό λέει η λογική. Αλλά οι εικόνες που βλέπω, φαίνεται να αντίκεινται στη συνηθισμένη λογική. Και όλη αυτή η εικόνα, με έβαλε σε σκέψεις όσον αφορά το παράδοξο αυτό φαινόμενο. Και κάποια στιγμή νομίζω ότι φάνηκε να εξηγούνται τα πράγματα.
Λοιπόν, οι κοπέλλες με τα μικρά τους που βλέπω στους δρόμους, στην κεντρική πλατεία, στο δημοτικό κήπο και σε άλλες περιοχές, ούτε όμορφες δεν μπορείς να τις πείς, αλλά ούτε και άσχημες. Θέλω να πώ μ΄αυτό, ότι πρόκειται για πολύ συμπαθητικές γυναίκες, αλλά που βρίσκονται σε μιά μέση κατηγορία από άποψη εμφάνισης, δεν θα τις απέρριπτες ποτέ σαν άσχημες, δεν θα τις κατέτασσες όμως καθόλου στις καλλονές. Κι όταν λέω καλλονές, δεν εννοώ βέβαια την Αφροδίτη της Μήλου, όχι, εννοώ την κοινώς εννοούμενη ομορφιά. Αλλά αν τις ονόμαζα άσχημες, θα έπεφτα πάλι έξω, θα τις αδικούσα, δεν είναι καθόλου άσχημες. Ανάμεσα στα δύο άκρα, εκεί βρίσκονται.
Μα δεν βρίσκονται καθόλου όμορφες πολύ, έστω αρκετά όμορφες σήμερα γυναίκες που να τις θέλουν οι σύγχρονοι νεαροί άντρες για γυναίκες τους ; Βέβαια και υπάρχουν, αλλά είναι πολύ λίγες αυτές. Και ακόμα πιό λιγοστές είναι και οι άσχημες, αυτές ποτέ δεν τις ήθελαν οι άντρες για γυναίκες τους, όμως κι αυτές έβρισκαν κάποιον που να τις θέλει, είτε επειδή είχαν περιουσία και τις έπαιρναν κάποιοι φτωχούληδες, είτε διότι κάτι άλλο εκτός απ΄τη φυσική ομορφιά εκτιμούσαν οι άντρες σ΄αυτές. Ετσι είχαν τα πράγματα τότε.
Όμως τις παλιές εποχές, οι πολύ όμορφες και οι σχετικά όμορφες κοπέλλες, ήσαν αληθινά περιζήτητες. Δεν είναι όμως τώρα. Και ιδού το ερώτημα που μπαίνει. Γιατί δεν είναι πιά τόσο ευπρόσδεκτες εκείνες οι ομορφονιές που έσκιζαν στα παλιά χρόναι, και που μάχη αληθινή δινόταν αν΄μεσα στους άντρες για το ποιός θα τις αποχτήσει.
Και κάτι άλλο που έπεσε στην αντίληψή μου. Οι μαμάδες που βλέπω και που είναι στο μέσο ανάμεσα στις όμορφες και στις μή όμορφες, δεν είναι ιδιαίτερα καλλωπισμένες, δεν είναι φανταχτερά ντυμένες, δεν έχουν το στυλ της ας το πούμε « μοντέρνας » σημερινής γυναίκας. Είναι θα λέγεμε « συμμαζεμένες », αυτόν τον όρο μπορώ να χρησιμοποιήσω γι αυτές. Μέτριες και σ΄αυτόν τον τομέα είναι.
Ελεγαν στα παλιά χρόνια : « Οποιος παίρνει μιά πολύ όμορφη γυναίκα, για το γείτονα την παίρνει ». Ετσι ήταν τα πράγματα όμως πάντοτε ; Η αλήθεια είναι ότι μιά πολύ εντυπωσιακή γυναίκα, προκαλεί πολύ πιό εύκολα τον πειρασμό, αυτό δεν χρειάζεται συζήτηση. Το αν θα υποκύψει όμως στην πολιορκία που θα της στήσουν, είναι μιά άλλη υπόθεση. Όπως άλλη υπόθεση είναι και το αν μιά μέτρια σε εμφάνιση γυναίκα, δεν θα παρασυρθεί από κάποιον ξένο άντρα, κι αυτό το ήξερανν από παμπάλαια χρόνια.
Και λοιπόν, τί θα γίνει με τις πολλές όμορφες και « εξαντρίκ » ντυμένες κοπέλλες που δεν τις θέλουν για γυναίκες τους οι άντρες ; Θα μείνουν μόνες κι έρημες αυτές ; Ισως θα ήθελαν κι αυτές να τις αφήσουν ήσυχες οι άντρες. Ειδικά αν έχουν προοπτική καρριέρας, οπότε καμμιά απολύτως ανάγκη για άντρα δεν έχουν. Και πολύ καλά κάνουν.