Β Ρ Ε, Π Ο Υ Κ Α Τ Α Ν Τ Η Σ Α Μ Ε !

Β Ρ Ε, Π Ο Υ Κ Α Τ Α Ν Τ Η Σ Α Μ Ε !

Η είδηση έχε ι ως εξής. Σε μιά πόλη της νοτιοδυτικής Ελλάδας, υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός λαθρομεταναστών, από το Πακιστάν το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τις κεντροαφρικανικές χώρες. Και μιά μέρα, δυό από αυτούς τους λαθρομετανάστες, έκαναν πραγματική έφοδο στο γραφείο των λιμενικών που ελέγχει την κίνηση το λιμάνι της πόλης, οι εισβολείς έβγαλαν μαχαίρια, και με την απειλή τους, άρπαξαν από τους λιμενικούς υπαλλήλους, τριακόσια Ευρώ και ένα κινητό τηλέφωνο. Ετσι έχει η ιστορία αυτή σε πρώτη ανάγνωση.
Η είδηση αυτή είναι όμως πλαστή. Αυτό που έγινε στην πραγμα- τικότητα, ήταν το ακόλουθο. Δυό λιμενικοί υπάλληλοι της πόλης αυτής, μπήκαν στο παλιόσπιτο των λαθρομεταναστών, και με την απειλή μα- χαιριών, άρπαξαν από τους λαθρομετανάστες τριακόσια Ευρώ και ένα κινητό τηλέφωνο. Αυτή είναι η αληθινή περιγραφή της ληστείας αυτής. Και η συνέχεια : Οι ληστευθέντες λαθρομετανάστες, αναγνώρισαν τους ληστές αυτούς, που καθήκον τους είναι να τηρούν την τάξη στο λιμάνι, και τους καταδώσανε στις αστυνομικές αρχές, που συνέλαβαν τους δράστες της ένοπλης αυτής ληστείας.
Ακούω αυτή την είδηση, και παρά λίγο να μου έλθει ταμπλάς. Θα πάω – λέω – στο μπαλκόνι και θα ριχτώ το πεζοδρόμιο, δεν το αντέχω αυτό το πράγμα. Δεν πάω όμως στο μπαλκόνι, είναι οχτώ μέτρα από το έδαφος και πάσχω και από υψοφοβία εδώ και δεκαετίες. Αλλά σκέ- φτομαι. Μα είναι πράγματα αυτά τα πρωτάκουστα ; Ανθρωποι που η πολιτεία τους έβαλε να προστατεύουν τους πολίτες – έστω και λαθρο- μετανάστες – να εφορμούν σαν γκάνγκστερς εναντίον τους ; Εχει α- κουστεί ποτέ κανένα τέτοιο πράγμα σε κάποια άλλη χώρα, έστω και τελείως υποανάπτυκτη, σε μία κεντρικοαφρικανική χώρα ας πούμε ;
Βέβαια, αυτόν τον καιρό, ακούμε και άλλα πράγματα, που αφορούν δικούς μας αστυνομικούς, που έχουν γίνει μέλη συμμοριών που κάνουν λάθρεμπόριο διαφόρων ναρκωτικών ουσιών, κι αυτό βέβαια είναι επίσης πολύ άσχημο για ανθρωπους, στους οποίους μεταξύ άλλων, έχει ανα - τεθεί και η καταπολέμηση του εμπορίου αυτού. Αλλά τί τα θές, τι τα γυρεύεις, το άτιμο το χρήμα, κάμνει τους ανθρώπους δούλους του πειθήνιους, δεν μπορούν να αποφύγουν τον πειρασμό της προδοτικής συμμετοχής τους σε τέτοιου είδους κυκλώματα. Ενώ η πολιτεία, τους έχει επιφορτίσει ακριβώς με το καθήκον να καταπολεμούν αυτό το κα- ταστρεπτικό για πολλούς άνθρώπους εμπόριο.
Αλλά αυτά που ακούμε καθημερινά και πολλές φορές τη μέρα, μας δείχνουν κάτι που πρέπει να το εχουμε πάντοτε υπ΄οψιν μας αυτούς τους καιρούς. Ότι όλα όσα ξέραμε για τα παλιά, τα πριν από εξήντα και πενήντα χρόνια, έχουν φύγει, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Ενας άλλος κόσμος, εντελώς διαφορετικός, εντελώς κακός, έχει αντικατα- στήσει αυτά που ξεραμε – αυτά που ηξεραν οι παλαιότεροι βέβαια – και τα οποία έχουν περάσει οριστικά και τελεσίδικα. Σχεδόν τίποτε από εκείνα που ξέραμε δεν υπάρχει τώρα, τα πάντα εχουν αναποδογυρι - στεί. Και δεν μπορούν να αντιστραφούν τα πράγματα, είναι μάλιστα σίγουρο από την πορεία που έχει πάει η κατάσταση, ότι όλα θα χειρο - τερέψουν. Καλύτερες μέρες, κάτι σαν τις παλιές, έφυγαν και επιστρο- φή δεν πρέπει να περιμένουμε. Αντίθετα, όλο και χειρότερα θα βλέ- πουμε να τραβά η κατάσταση, κι αυτό αποκλείει κάθε ελπίδα να ξανα- γυρίσουμε – έστω και λίγο - στις παλιες καταστάσεις, αυτό πρέπει να το χωνέψουμε καλά.
Θα αναφερθούμε με την ευκαιρία αυτών των εγκλημάτων των ορ- γάνων της τάξης που αναφέρθηκαν, για το πώς ήσαν τα εγκλήματα – που πάντοτε υπήρχαν – στην πριν από πενήντα με εξήντα χρόνια και σε πιό παλιά εποχή. Η αιτία τότε για τη διάπραξη μιάς εγκληματικής πράξης, δεν ήταν κατά κανόνα το χρήμα. Δεν υπήρχαν διαρρήξεις, δεν υπήρχαν κλοπές σημαντικές –εκτός από την αρπαγή μιάς γυναικείας τσάντας, κι αυτό μονάχα στην πρωτευουσα - δεν υπήρχαν συμμορίες για να οργανώσουν μιά μεγάλη κλοπή από καταστήματα και βεβαίως σπίτια. Δεν υπήρχαν ούτε καν όπλα, αν εξαιρέσουμε τις κυνηγετικές καραμπίνες, με τις οποίες γινόντουσαν εγκλήματα, όχι κλοπής, αλλά εκδίκησης και αντεκδίκησης.
Μπορούμε να δούμε μιά σκηνή που αρκετές φορές έχει παρουσι- αστεί σε ένα καφενείο χωριού στα παλιά χρόνια και αρκετά συχνά μά- λιστα, και σπάνια σήμερα. Δυό συντοπίτες, συζητούν σε έντονο ύφος, φαίνονται μάλιστα να μαλλώνουν. Οι διπλανοί στήνουν κάποια στιγμή αυτί και τους ακούνε. Ο ένας από αυτούς, λέει διάφορα προσβλητικά λόγια στον άλλο, κατηγορώντας τον για κάποια ζημιά που του προξέ- νησε. Η ιστορία φτάνει στα όρια της σύρραξης, και προσβλητικά λόγια εκτοξέυονται – βρισιές και άλλα τέτοια – από τον ένα στον άλλο. Ο ο- ποίος άλλος, νοιώθει να εξευτελίζεται στα μάτια των συντοπιτών του από τα λεγόμενα του αντίδικου, και γεμάτος από έντονη οργή, βγαίνει βιαστικά από το καφενείο.
Ο άλλος που είχε τη λεκτική σύρραξη με τον συντοπίτη του και τον βλέπει να βγαίνει φουριόζος έξω, θα έπρεπε να καταλάβει το αυτονόη- το, και να ενεργήσει ανάλογα. Δεν το καταλαβαίνει όμως, και ιδού η συνέχεια. Ο εξαγριωμένος που βγήκε εν βρασμώ ψυχής από το καφε- νείο, τρέχει στο σπίτι του, αρπάζει την κυνηγετική καραμπίνα του, και επιστρέφει οργισμένος στο έπακρο στο καφενείο. Και εισβάλοντας σ΄αυτό, πυροβολεί εκ του σύνεγγυς τον « αντίπαλό » του, και τον α- φήνει στον τόπο.
Λοιπόν, δεν πρόκεται για προϊόν φαντασίας αυτό το επεισόδιο. Πριν από λίγα χρόνια, ακριβώς, ένα τέτοιο γεγονός συνέβη σε ένα χω- ριό της νότιας Ελλάδας. Και το ανακοίνωσαν τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, με αυτό τον τρόπο που περιγράφηκε. Τέτοια επεισόδια που συνέβαιναν « εν βρασμώ ψυχής », ήσαν πολλά από τα εγκλήματα των παλιών εποχών, προσβολή παρουσία τρίτων, και ανταπόδοση της προσβολής με τον τρόπο που αναφέρθηκε.
Η ιστορία των δύο λιμενικών σε βάρος των λαθρομεταναστών, δεν είναι κάτι μεμονωμένο. Η σημερινή κατάσταση πουτην βλέπουμε και την ακούμε από τα ειδησιογραφικά δελτία, δείχνει την πραγματική εικόνα της σημερινής εποχής. Που είναι διαμετρικά αντίθετη με αυτά που συνέ- βαιναν πριν από τις πέντε - έξι και περισσότερες δεκαετίες σ΄αυτήν την χώρα. Δεν ξέρω ποιές εξηγήσεις δίνουν οι κοινωνιολόγοι που βλέπουν με τα δικό τους μάτι τα πράγματα, αυτό πάντως που φαίνεται στα μάτια του κοινού ανθρώπου που κάνει συγκρίσεις ανάμεσα σε εποχές, είναι τελείως αποκαρδιωτικό.
Ας πάρουμε κάτι που ήταν τον δέκατο όγδοο αιώνα, στη σφαίρα της φαντασίας του Αγγλου συγγραφέα Ντάνιελ ντε Φόε, με την ιστορία του Ροβινσώνα Κρούσου, και ας την μεταφέρουμε στα σημερινά πλαί- σια. Στο μυθιστόρημα υτό που ήταν κάποτε πολύ δημοφιλές, ο Ρόμ- πινσον Κρούζο, ναυαγεί σε ένα νησάκι κοντά στις ακτές της Βραζιλίας, όπου και μένει επί εικοσιοκτώ χρόνια, απομονωμένος εκεί, εκτός από τα τελευταία δυό χρόνια, που έχει για παρέα του τον ελληνιστί μετα- φρασθέντα Παρασκευά – από το αγλικό F r i d a y - τον οποίο έχει απελευθερώσει από τα χέρια των πειρατών. Και ας φανταστούμε έναν τέτοιο Ελληνα Ρόμπινσον Κρούζο, να μένει σε απομόνωση τη σημερινή εποχή, επί όχι εικοσιοχτώ, αλλά πενήντα ή εξήντα χρόνια. Και να ξανα- γυρίζει στην πατρίδα του, που θεωρητικά είναι η Ελλαδα της σημερινής εποχής. Και να βλέπει την καινούργια κατάσταση, εντελώς άσχετη με εκείνη που άφησε πριν από τα εξηντα χρόνια που είπαμε. Τί θα νομίζει λοιπόν ο υποθετικός Ρόμπινσον Κρούζο μας, όταν βλέπει μιά κατάστα- ση εντελώς αναποδογυρισμένη από εκείνη που ήξερε ; Απλά, ότι δεν βρίσκεται στη χώρα που άφησε πριν από έξι δεκαετίες, αλλά σε μιά άλ- λη χώρα, εντελώς διαφορετική από τη δική του.
Λοιπόν, τα παλιά χρόνια, παρ΄όλο που υπήρχαν κλοπές και άλλα μικροαδικημάτα, τα σοβαρά εγκλήματα, ήσαν οι φόνοι από εκδίκηση για κάτι που έκανε το υποψήφιο θύμα εναντίον κάποιου μέλους της οικο- γένειας. Η βεντέττα, που ανθούσε πολύ στην Κρήτη και στη Μάνη, ό- πως και σε άλλες νότιες νησιώτικες μεσογειακές περιοχές, ιδίως νησιά, όπως η Σικελία και η Σαρδηνία. Αυτά πάντως που γίνονται τους σημε- ρινούς καιρούς, ούτε που τα φανταζόντουσαν τότε, πολύ λιγότερο ή- ταν το να τα κάνουν.
Και το τι συμβαίνει σήμερα, θα ήταν ίσως περιττό να αναφερθεί, όλοι ακούμε στα δελτία των ειδήσεων της Τι – Βι, το τι γίνεται σήμερα στην περιοχή μας, αλλά και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, εκεί βέβαια σε μικρότερη κλίμακα. Και δεν είναι αυτά μόνο που χαρακτηρίζουν τη σημερινή εποχή που θα κατέπλησσε και τον Ροβινσώνα Κρούσο. Η εξαι- ρετικά αγενής συμπεριφορά προς τους ηλικιωμένους, άγνωστο πράγμα σε παλιές εποχές. Η ολωσδιόλου έλλειψη κοινωνικής αγωγής από τους σκληρά εργαζόμενους γονείς προς τα παιδιά τους, που είναι όπως φαί- νεται η ρίζα όλων των άσχημων πραγμάτων που βλέπουμε σήμερα. Και που θα πάει πολύ γρήγορα προς το χειρότερο, όσο περνά ο καιρός. Κι αυτά που βλέπουμε σήμερα, τα μαχαιρώματα ηλιωμένων γυναικών για λίγα Ευρώ που έχουν μαζύ τους ή στο σπίτι τους, θα φαίνονται πο- λύ λίγα, μπροστά στα μελλούμενα να φανούν. Προς τα εκεί φαίνεται ολοφάνερα να πηγαίνει η κατάσταση.