Τ Α Θ Υ Μ Α Τ Α Τ Η Σ T R A P P O L A

Τ Α Θ Υ Μ Α Τ Α Τ Η Σ T R A P P O L A

Μά τι είναι πάλι αυτή η t r a p p o l a, πάλι το ρίξαμε στις ξένες γλώσσες ; Ετσι φαίνεται, μου αρέσει να σας μπερδεύω με τα ελάχιστα που γνωρίζω από ξένες γλώσσες, έτσι για να κάνω τη φιγούρα μου, άλλωστε όλοι σχεδόν οι Ελληνες είναι φιγουρατζήδες, ψέμματα ; Γιατί και εγώ που είμαι επίσης Ελληνας όσο και εσείς, να αποτελώ εξαίρεση, δεν έκανα τίποτε απολύτως στο πηγάδι.
Λοιπόν, η λέξη αυτή είναι Ιταλική, όπως και ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο πλήθος λέξεων που χρησιμοποιούμε στην καθημερινή ζωή. Ούτε καν υποψιαζόμαστε ότι αυτές οι λέξεις είναι ιταλικές, όμως οι γνωρίζοντες τα ιταλικά τις ξέρουν. Και ποιός θα φανταζόταν ότι η λέξη « αλαμπουρνέζικα » είναι ιταλική ; Οι ναυτικοί μας που δεν έπαψαν ποτέ να έχουν στενές σχέσεις με την Ιταλία, δεν μπορούσαν με τα ιταλικά που ήξεραν να καταλάβουν τη γλώσσα που μιλούσαν οι κάτοικοι του Λιβόρνο, λιμανιού της Κεντρικοδυτικής Ιταλίας. Γι αυτό όταν ήθελαν να πούν για κάποιες φράσεις ή λέξεις που δεν τις καταλάβαιναν, έλεγαν ότι αυτά είναι αλαμπουρνέζικα, κάπως σαν « αλιβορνέζικα ».
Η λέξη t r a p p o l a σημαίνει « παγίδα », είναι η ίδια με την αγγλική λέξη t r a p που σημαίνει επίσης παγίδα και έχουν προφανώς και οι δυό λατινική προέλευση. ( Ισως θα έχετε ακούσει για το θεατρικό έργο της Άγκαθα Κρίστι « M o u s e t r a p », την « ποντικοπαγίδα », που παίζεται στο Λονδίνο επί σαραντα επτά συνεχή χρόνια, το πιστεύετε δεν το πιστεύετε).Η t r a p p o l a ( που όπως είπαμε σημαίνει παγίδα), στα ελληνικά έγινε « τράπουλα » και σημαίνει τη δεσμίδα των παιγνιοχάρτων, την τράπουλα με την οποία παίζουμε χαρτιά.
Δεν ξέρω αν και στην Ιταλία μεταχειρίζονται τη λέξη αυτή και για την τράπουλα της χαρτοπαιξίας, αλλά φαντάζομαι ότι και εκεί θα έχει και αυτή τη χρήση. Και γιατί να έχει την έννοια αυτή ; Νομίζω ότι όλοι σας εννοοείτε το λόγο. Επειδή η τράπουλα είναι μιά αληθινή παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί, και αρκετοί απ΄αυτούς δεν μπορούν να βγούνε έξω, όπως ακριβώς δεν μπορεί να βγεί ο ποντικός από την ποντικοπαγίδα.
Όπως ίσως δεν ξέρουμε - ούτε κι εγώ το ήξερα, το έμαθα όπως πάντα απ΄την εγκυκλοπαίδεια-τα τραπουλόχαρτα εφευρέθηκαν στην Ινδία, από εκεί πέρασαν στην Κίνα και στην Ιαπωνία και από εκεί ήλθαν στην Ευρώπη. Τα πρόσωπα που υπήρχαν πάνω στα τραπουλόχαρτα, ήσαν διαφορετικά από χώρα σε χώρα, τελικά όμως επεκράτησαν οι γαλλικές φιγούρες. Οι ανεστραμμένες μορφές και τα νούμερα, επινοήθηκαν στην Αγγλία, σε εποχή που δεν τη γνωρίζω. Δεν μπορώ να τα ξέρω όλα, ούτε και στην εγκυκλοπαίδεια από όπου πήρα τα στοιχεία αυτά - τα είχα πάρει και μιάν άλλη φορά -υπάρχει κάποια χρονική αναφορά ως προς το θέμα αυτό, δεν φταίω λοιπόν εγώ για την έλλειψη πληροφόρησης πάνω σ΄αυτό το ζήτημα της αναστροφής των τραπουλόχαρτων.
Πόσα παιχνίδια παίζονται με την τράπουλα ; Πάρα πολλά, ών ουκ έστι αριθμός. Θα ήταν ματαιοπονία να προσπαθήσουμε να τα αναφέρουμε, δεν θα βγάζαμε άκρη. Και εξ άλλου δεν θα είχε καμμιά χρησιμότητα ακόμα κι αν μπορούσαμε να τα ξέρουμε όλα, ο σκοπός μας είναι να ασχοληθούμε μόνο με το « επαγγελματικό » χαρτοπαίγνιο, κι αυτό παίζεται με ελάχιστα είδη παιχνιδιών.
Το κύριο παιχνίδι που χρησιμοποιείται στο επί χρήμασι παιχνίδι, είναι το πόκερ σε όλες τις παραλλαγές του που είναι πολλές αλλά η πιό συνηθισμένη είναι η πόκα. Το « κλασσικό » πόκερ παίζεται με τριάντα δύο χαρτιά, από τους άσσους μέχρι τα εφτάρια. Μοιράζονται πέντε φύλλα και γίνεται ένα « χτύπημα » με βάση τα πρώτα αυτά φύλλα. Αν κάποιος παίκτης δεν θέλει να ακολουθήσει - είτε επειδή δεν έχει καλό χαρτί, είτε διότι μη έχοντας χαρτί δεν θέλει να « μπλοφάρει » - αποσύρεται από αυτό τον γύρο. Οι υπόλοιποι παίκτες κάμνουν άλλον έναν γύρο, αλλάζοντας μερικά χαρτιά, από ένα μέχρι τρία συνήθως, ή δεν αλλάζουν κανένα, εφ΄όσον έχουν έτοιμο χαρτί στο χέρι τους ή επειδή θέλουν να μπλοφάρουν. Μετά τη δεύτερη διανομή φύλλων επακολουθεί δεύτερος γύρος « χτυπημάτων » και « αντιχτυπημάτων », μετά τα οποία οι παίκτες δείχνουν τα χαρτιά τους και κερδίζει αυτός που έχει το καλύτερο φύλλο.Αν αποσυρθούν όλοι οι παίκτες στα χτυπήματα και μείνει ένας που τους « έδιωξε » όλους, αυτός δεν ανοίγει τα χαρτιά του, ούτε μπορούν να τον υποχρεώσουν να το κάνει εφ΄ όσον έχουν αποσυρθεί από το « κόλπο ».
Η πόκα είναι μιά παραλλαγή του πόκερ κατά την οποία μοιράζονται στην αρχή ένα ή δυό κλειστά χαρτιά και ένα ανοιχτό, και γίνονται « χτυπήματα » με βάση αυτά τα χαρτιά, κυρίως βάσει του ανοιχτού. Στη συνέχεια μοιράζεται άλλο ένα φύλλο, και επακολουθεί το γνωστό « χτύπημα ». Οσοι αντέχουν να ακολουθήσουν - με βάση τα χαρτιά που έχουν - παίρνουν άλλο ένα φύλλο, και αυτή η διαδικασία ακολουθείται μέχρι να μοιραστούν πέντε φύλλα, οπότε τελειώνει ο γύρος όπως στο πόκερ.
Στο πόκερ, δεν έχει και τόση σημασία το πόσο καλό χαρτί έχει ο παίκτης, όσο η ικανότητά του να παίζει με την απαιτούμενη ψυχολογία, με την οποία προσπαθεί να ψυχολογήσει τους αντιπάλους του και τα χαρτιά που έχουν πιθανώς στα χέρια τους. Με βάση αυτά, προσπαθεί να ακολουθήσει το παιχνίδι, κάμνοντας περιστασιακά και « μπλόφες », με τις οποίες προσπαθεί να διώξει τους αντιπάλους του. Από την άλλη μεριά, προσπαθεί να αντιληφθεί πότε ο αντίπαλός του μπλοφάρει, έτσι ώστε να μην πέσει στην παγίδα του.
Στην πόκα, όπου ένα ή δυό χαρτιά είναι ανοιχτά, η ψυχολογία παίζει πάλι το ρόλο της, όχι όμως τόσο όσο στο πόκερ. Όμως, στην πόκα με τα συνεχή « χτυπήματα » σε κάθε μοιρασιά φύλλου, μπορεί κανείς να χάσει περισσότερα χρήματα απ΄ ότι στο ποκερ. Τα δυό
αυτά παιχνίδια είναι όπως είπαμε τα πιό συνηθισμένα ανάμεσα σε παίκτες που παίζουν με χρήματα, λίγα ή πολλά.
Μιά απαραίτητη σχεδόν προϋπόθεση για να γίνει ένα παιχνίδι πόκερ -και λιγότερο πόκας -είναι να είναι όλοι οι παίκτες του ίδιου περίπου οικονομικού επιπέδου, αλλως ο πλούσιος παίκτης άναγκάζει τον « φτωχό » να αποσύρεται συνεχώς απ΄ το παιχνίδι, καθώς δεν αντέχει στα συνεχή χτυπήματα που του κάμνει ο αντίπαλός του.
Τόσο το κλασσικό πόκερ, όσο και η κλασσική πόκα, παίζονται με τριανταδυό φύλλα. Αν οι παίκτες είναι περισσότεροι από τέσσερις, μπορούν να χρησιμοποιηθούν κατόπιν συμφωνίας και άλλα χαρτιά. Το κλασσικό πόκερ παίζεται με τέσσερις παίκτες.
Στα φιλμς « Γουέστερν », βλέπουμε ότι το πόκερ παίζεται με πενήντα δυό χαρτιά, δηλαδή με ολόκληρη την τράπουλα. Ετσι βλέπουμε - επειδή είναι δύσκολο να γίνει μεγάλο χαρτί - να κερδίζει ένας παίκτης που έχει έναν άσσο και διάφορα άλλα χαρτιά ή έχοντας ένα ζευγάρι μόνο, λόγου χάριν δυό ντάμες.Υπάρχει και το ενδεχόμενο να κλέβει ένας παίκτης, οπότε όταν τον κάνουν τσακωτό, μπορεί ένας συμπαίκτης του να βγάλει ένα περίστροφο - ας πούμε ένα Κολτ - και να σκοτώσει τον αντίπαλό του που κλέβει, ίσως να θεωρείται αυτό νόμιμο, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αυτή την πράξη του - τελείως αυθαίρετα βέβαια - σαν ενέργεια ανθρώπου ευρισκομένου εν « χαρτοπαικτική αμύνη ».
Ας αφήσουμε όμως το Φαρ Ουέστ κι ας έλθουμε στα δικά μας. Οι μανιώδεις παίκτες που παίζουν με χρήματα, συνήθως πηγαίνουν σε χαρτοπαικτικές λέσχες όπου συγκεντρώνονται οι τακτικοί θαμώνες, κάθονται γύρω από το τραπέζι που είναι επικαλυμμένο με πράσινη τσόχα, και το παιχνίδι αρχίζει. Αρχίζει νωρίς το βράδυ και συνεχίζεται μέχρι τις πρωϊνές συχνά ώρες. Υπάρχει μεγάλη αγωνία στο παιχνίδι, τόσο μεγάλη που θεωρείται ότι βλάπτει σοβαρώτατα την υγεία, ιδίως σε άτομα προδιατεθειμένα.
Το πάθος για τη χαρτοπαιξία είναι - όπως αναγνωρίζεται από πολλούς - το ισχυρότερο από τα πάθη, δεν μπορεί να το « κόψει » κανείς όσο κι αν προσπαθεί. Φυσικά, όταν πτωχεύσει ο παίκτης και έχει πουλήσει το σπίτι του και ότι άλλο έχει, δεν μπορεί πιά να συνεχίζει να παίζει, παρεκτός και αν αρχίσει να επιδίδεται σε κλοπές προς ανεύρεση χρημάτων. Πάντως, υπάρχουν πολλοί παίκτες που ορίζουν το ποσόν που είναι διατεθειμένοι να χάσουν και όταν φτάσουν σ΄αυτό το όριο, σταματούν το παιχνίδι και αποσύρονται για τη νύχτα εκείνη.
Οι άνθρωποι που πιάνονται στην παγίδα που πολύ σοφά ονομάζεται t ra p p o l a , είναι πραγματικά αξιολύπητοι. Μου είναι αδύνατο να τους κατηγορήσω για το πάθος τους αυτό, ακόμα κι αν ξέρω ότι έχουν οικονομικώς καταστραφεί κι ότι διαλύθηκε η οικογένειά τους. Ξέρω πόσο δύσκολο - ή μάλλον αδύνατο - είναι να σταματήσουν αυτή την εξάρτησή τους, ώστε τους δικαιολογώ απόλυτα.
Αυτό που μπορεί να γίνει είναι η πρόληψη, όχι η θεραπεία. Να μην παίξει κανείς χαρτιά ποτέ του, τουλάχιστον επί χρήμασι, έτσι ώστε να μην αποκτήσει την έξι αυτή. Γιατί, άπαξ και την απόκτησε, πάσα προσπάθεια πέφτει στο κενό, ακόμα και ένας ψυχίατρος δεν μπορεί να κάνει τίποτε. Μιά γνώμη μόνο θα προσθέσω. Επειδή, πάσσαλος πασσάλω εκκρούεται, ίσως ένα άλλο πάθος, πολύ ισχυρό κι αυτό, θα μπορούσε να γιατρέψει το πάθος του χαρτοπαιγνίου. Αλλά - στην περιπτωση που αυτή η μέθοδος θα έχει επιτυχία - πάλι ίσως χρειαστούν προσπάθειες να «κοπεί » το δεύτερο αυτό πάθος αντικαθιστάμενο με άλλο και ούτω καθεξής.
Η χαρτοπαιξία - η επί χρήμασι επαγγελματική εννοώ - δημιουργεί ισχυρότατη εξάρτηση, μεγαλύτερη κατά πολύ από την εξάρτηση που έχει κανείς από την ηρωϊνη ή το αλκοόλ. Και όπως βλέπουμε, ο χαρτοπαίκτης δεν παίρνει καμμιά χημική ουσία, πρόκειται λοιπόν για « ψυχολογική » εξάρτηση. Το ίδιο και απαράλλαχτο συμβαίνει και με τα ναρκωτικά. Εχουν μιά σωματική εξάρτηση από την ουσία που παίρνουν, αλλά η εξάρτηση αυτή σταματά μέσα σε τρεις ή τέσσερις μέρες. Όμως, η παράλληλη « ψυχολογική » εξάρτηση που έχουν, χρειάζεται χρόνια να περάσει, και πάλι λίγοι το καταφέρνουν αυτό και μάλιστα μέσα σε ειδικά ιδρύματα. Είναι κατά κάποιο τρόπο η ψυχολογική εξάρτηση που έχει και ο χαρτοπαίκτης.
Θα το επαναλάβουμε για μιά ακόμα φορά : Ο άνθρωπος είναι δούλος των παθών του, έχει « βίτσια » - αληθινές διαστροφές - από τα οποία δεν μπορεί να απαλλαγεί με καμμιά κυβέρνηση. Αν ένας έχει το χαρτοπαίγνιο, άλλος έχει τα λαχεία, άλλος τις γυναίκες, άλλος
έχει το ποτό, άλλος τα ναρκωτικά και γενικώς είναι σπάνιο να βρείς κάποιον άνθρωπο που να είναι έξω από κάποιου είδους « εξάρτηση ».