ΛΟΞΑ, ΔΟΞΑ Ή ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ ;

Λ Ο Ξ Α, Δ Ο Ξ Α Ή Κ Α Τ Ι Α Λ Λ Ο ;

Καθημερινά ακούμε στις ειδήσεις, ότι μεγάλο πρόβλημα παρουσιάζεται στο τάδε υπουργείο, απεργιακές κινητοποιήσεις γίνονται από τους υπάλληλους που είναι αρμοδιότητας άλλου υπουργείου, δυσκολίες μεγάλες στην είσπραξη των εσόδων που προέβλεπε ο προϋπολογισμός, δυσκολίες στο δείνα υπουργείο, διαμαρτυρίες και παράπονα των πολιτών και πλήθος άλλων τέτοιων πραγμάτων που ταλαιπωρούν - ή θα έπρεπε να ταλαιπωρούν - τους αρμόδιους για κάθε κλάδο υπουργούς. Και διερωτώμαι πολύ συχνά : Αφού τέτοιους μπελάδες έχει ένας υπουργός, που μάλιστα κάποτε αποδοκιμάζεται από τους διαμαρτυρόμενους πολίτες, που του εκσφενδονίζουν ύβρεις και λοιπά κοσμητικά επίθετα, για ποιό λόγο ο άνθρωπος δεν κάθεται στ΄αυγά του και θέλει σώνει και καλά να είναι υπουργός ; Να έχει όλη αυτή τη φασαρία στο κεφάλι του ; Να πρέπει να στίβει το μυαλό του για να καταστρώσει ένα νομοσχέδιο και να το εισαγάγει στη βουλή προς ψήφιση, εν μέσω πλήθους διαμαρτυριών ; Για ποιό λόγο να υφίσταται όλο αυτό το καθημερινό μαρτύριο ;
Αυτά σκέπτομαι και απορώ. Και ψάχνω να βρώ μιά αιτία στο γιατί κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο πολύ μαζοχιστές, που θέλουν να ανακατεύονται με τα πίτουρα, ενώ είναι γνωστές οι συνέπειες ενός τέτοιου ανακατώματος. Και γιατί δεν κάθονται ήσυχα στο σπιτάκι τους, χωρίς να έχουν αυτές τις αφόρητες πιέσεις, ενώ μπορούν με τα τυπικα και ουσιαστικά προσόντα που διαθέτουν, να έχουν μιά αξιοπρεπή και αποδοτική εργασία, χωρις κανένα από τα φορτία που έχει ένας υπουργός ή ακόμα και ένας υφυπουργός ;
Πριν μερικά χρόνια, κάποιος δημοσιογράφος ρώτησε έναν πολιτικό, για ποιό λόγο ασχολήθηκε με την πολιτκή. Η απάντηση ήταν : « Από λόξα αγαπητέ μου, από ψώνιο και μόνο ». Λοιπόν, αυτό το καταλαβαίνω απόλυτα. Ολοι οι άνθρωποι - ή σχεδόν όλοι - έχουν κάποια λόξα, μερικοί μάλιστα έχουν περισσότερες από μιά. Και μπορεί κάποιος να έχει τη λοξα να ασχοληθει με την πολιτική. Ως εδώ ο πράγμα μου είναι κατανοητό. Να έχει κανείς την δημόσια προβολή του, να είναι επώνυμος, να ασχολείται κάπως και με τα κοινά. Αλλά να θέλει απλώς και μόνο να εκλεγεί βουλευτής ( ή « βολευτής » των υποθέσεων των ψηφοφόρων του, όπως είχε δώσει το χαρακτηρισμό παλιός πολιτικός ). Μέχρις εδώ, έχει καλώς. Βγαίνει ο ανθρωπος βουλευτής - ή βολευτής - εισπράττει τη μηνιαία αποζημίωσή του, πηγαίνει στη βουλή κάποιες ημέρες για να πάρει μέρος στις συζητήσεις και να ψηφίζει ή να καταψηφίζει νομοσχέδια. Και να κοιμάται τα βράδυα στα βουλευτικά έδρανα τον ύπνο του δικαίου, ή έστω του αδίκου.
Μέχρις εδώ, τον κατανοώ απόλυτα, το κέφι του κάνει ο άνθρωπος, και μάλιστα με το αζημίωτο. Και ύστερα από δυό βουλευτικές περιόδους, θα αποκτησει και το δικαίωμα να πάρει αργότερα και μιά όχι και τόσο ευκαταφρόνητη σύνταξη, που άλλος δεν την πάιρνει ούτε με τριανταπέντε ή σαράντα χρόνια εργασίας. Όμως, μέχρις εδώ, στο αξίωμα του βουλευτού, που δεν έχει τους μπελάδες ενός υπουργού, τις αφόρητες πιέσεις που αυτός δέχεται, και τις συχνές διαμαρτυρίες του κόσμου. Και το βάρος της ευθύνης που φορτώνεται, όταν αναλαμβάνει να λύσει όλα τα προβλήματα που θα έλθουν αργά ή γρήγορα επάνω στο κεφάλι του.
Και λοιπόν, γιατί σώνει και καλά, θέλει ένας άνθρωπος να χάσει την ησυχία του, να τραβολογιέται με τις υποθέσεις εκατομμυρίων ανθρώπων μέρα και νύχτα, και αναπαμό να μην έχει ; Πρέπει να βρούμε μιά λογική εξήγηση του πράγματος αυτού, κανένας άνθρωπος με υγιάς τας φρένας, δεν βάζει το κεφάλι του στον τορβά αν δεν υπάρχει κάποιος πολύ σημαντικός λόγος. Και το λόγο αυτό, καλούμαστε να προσπαθήσουμε - με όσες δυνάμεις έχουμε - να τον βρούμε.
Φεύγουμε από τη λόξα, το « ψώνιο » που ωθεί τους ανθρώπους να γίνουνται πολιτικοί. Να γίνουν μεν πολιτικοί, άλλά όχι παραπέρα. Αλλά υπάρχουν άραγε πολιτικοί που δεν θέλουν να γίνουν και υπουργοί, ή υφυπουργοί ή αναπληρωτές υπουργοί, έστω και για μιά βδομάδα, έτσι ώστε να μπορούν κατόπιν να γράφουν στα επισκεπτήρια τους τον τίτλο « τέως υπουργός » ; Και όταν τον καλούν στα τηλεοπτικά κανάλια ή στα τηλεοπτικά « παράθυρα », να τον προσαγορεύουν με τον λίαν τιμητικό - γι αυτούς τους ίδιους τουλάχιστον - τίτλο « Κύριε υπουργέ » ; Τι λέτε, υπάρχει πολιτικός που να μην θέλει μιά βραχεία περίοδο να καθήσει σε έναν υπουργικό θώκο ; Προσωπικά δεν το πιστεύω. Αλλά από το σημείο να θέλει κανείς τη δόξα, το p r e s t i g e. το o n o r e, το g l a m o u r, μιάς μικρής έστω θητείας σε ένα υπουργείο, μέχρι του σημείου να θέλει να φορτωθεί και όλες τις βαρειές ευθύνες μιάς παρατεταμένης θητείας στο υπουργείο, έ, αυτό φαντάζει μαζοχιστικό.
Τον πλούτον πολλοί εμίσησαν, την δόξαν όμως ουδείς, έτσι έλεγε ένα παλιό ρητό. Αλλά τους τελευταίους καιρούς, είναι φανερή η τάση αντιστροφής του ρητού αυτού, που θα πρέπει τώρα να αποδίδεται ως εξής : « Την δόξαν πολλοί εμίσησαν, τον πλούτον όμως ουδείς ». Αυτά τα σημεία δείχνουν οι καιροί μας. Και πάνω σ΄ αυτή την νεωτερίζουσαν παραλλαγή, φαίνεται ότι κινείται ένα μέγα πλήθος πολιτικών, που χωρίς να αρνούνται την δόξαν, δεν λένε όμως όχι στον πλούτο.
Οπως είναι γνωστό, όλα τα υπουργεία - άλλο μεγάλο, άλλο μικρό - έχουν τον προϋπολογισμό τους. Αυτός ο προϋπολογισμός - όπως συμβαίνει με όλους γενικά τους προϋπολογισ-μούς - έχει δύο σκέλη, το σκέλος των εσόδων και το σκέλος των εξόδων. Βέβαια, το σκέλος των εσόδων, καλύπτεται από το υπουργείο των οικονομικών, δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι το υπουργείο λ.χ. Παιδείας, θα έχει κάποια άλλα έσοδα, εκτός από αυτά που του δίνει ο υπουργός οικονομικών.
Το σκέλος των εξόδων του κάθε υπουργείου, αφορά τις δαπάνες που θα κάνει μέσα στο οικονομικό έτος το υπουργείο αυτό. Οι δαπάνες αυτές είναι πολλών μορφών. Υπάρχουν οι μισθοί, υπάρχουν τα έξοδα λειτουργίας κάποιων οργανισμών, και υπάρχουν και άλλες δαπάνες που αφορούν το κάθε υπουργείο. Κι ανάμεσα σ΄αυτές τις δαπάνες, υπάρχουν και οι κατάσκευές, κτίρια κ.λ.π., που γίνονται από το κάθε υπουργείο για να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες του. Στο παράδειγμα του υπουργείου Παιδείας που αναφέρθηκε, τέτοιες δαπάνες είναι η κατασκευή σχολείων, κτιρίων ανώτερων και ανώτατων σχολών και τα παρόμοια.
Λοιπόν, τώρα ερχόμαστε και στην «ταμπακιέρα », όπως ονομάζεται στη δημοσιογραφική γλώσσα το πιό ενδιαφέρον σημείο μιάς κατάστασης. Και στην προκειμένη περίπτωση, η όλη υπόθεση, έγκειται στην προκήρυξη των διαγωνισμών για τις κατασκευές που είπαμε, τη ανάληψη της κατασκευής των έργων, και το πιό σημαντικό από όλα, τα χρήματα που ενδεχομένως - όχι σε όλες τις περιπτώσεις, όχι σε όλους τους ανθρώπους για να είμαστε όσο μπορούμε δίκαιοι - δίνονται και παίρνονται « κάτω από το τραπέζι ».
Γνωστό είναι το λαϊκό ρητό : « Θέλει κι ο διάβολος ν΄ αγιάσει, αλλά δεν τον αφήνουν ». Και πολλοί άνθρωποι, που μπορεί να γίνουν και υπουργοί κάποια στιγμή, θέλουν κι αυτοί να αγιάσουν. Αλλά υπάρχουν κάποιοι άλλοι - αυτοί κι αν είναι διάβολοι - που με το δέλεαρ του χρήματος, που σ΄αυτό πολύ λίγοι άνθρωποι μπορούν ν΄αντισταθούν, τους αποτρέπουν απ΄την αγιωσύνη. Ειδικά στη χώρα μας - αλλά και σε πολλές, πάμπολλες άλλες χώρες - είναι γνωστές οι πασίγνωστες « προμήθειες », άλλως « μίζες ». Και αυτές τις προμήθειες, τις προσφέρουν οι κατασκευαστές στους αρμόδιους που ασχολούνται με τις κατασκευές των διαφόρων έργων. Και μ αυτό τον τρόπο, τους εμποδίζουν να αγιάσουν τους ανθρώπους.
Είναι παραπάνω από βέβαιο, ότι κανένας δεν μπαίνει στην πολιτική με τέτοιους στόχους, όσοι αρχίζουν μιά πολιτική καρριέρα, το κάμνουν σε αρχικά στάδια αποκλειστικά από τη λόξα που αναφέραμε, τη δίψα που έχουν πολλοί άνθρωποι για δημόσια προβολή. Αυτό δεν σημαίνει ότι ξεκινούν με τον ιερό σκοπό να βοηθήσουν την κοινωνία με την πολιτική τους δράση, δεν πάει να κουρεύεται η κοινωνία, εγώ θα λύσω τα πολύπλοκα προβλήματά που πάντοτε έχει ; Να γίνω βουλευτής - όχι « βολευτής » - να γράφουν για μένα οι εφημερίδες, να εμφανίζομαι τακτικά στην επικαιρότητα, να βγάλω όνομα, αυτό είναι που επιδιώκω. Αυτή είναι συχνά ή συνήθως η πρόθεση του ανθρώπου που μπαίνει στην πολιτική κονίστρα.
Το αν τα πράγματα αλλάξουν στην πορεία των πραγμάτων, είναι μιά άλλη υπόθεση. Το αν θα γίνουν υπουργοί, είναι θέμα επιλογής άλλων ανθρώπων. Αλλά το αν θα κάνουν κατάχρηση της θέσης που θα πάρουν, έ, αυτό είναι δική τους, αποκλειστικά δική τους επιλογή. Αν θέλουν να είναι εν τάξει με τη συνείδησή τους - πράγμα δύσκολο στο σημερινό κόσμο - θα αντισταθούν στο κάλεσμα των σειρήνων, θα δεθούν στο κατάρτι τους, όπως άλλοτε έκανε ο πολυμήχανος Οδυσσέας. Αλλά πόσοι είναι ικανοί να το κάνουν αυτό ; Νομίζω ότι μάλλον λίγοι είναι αυτοί που μπορούν να αντισταθούν στα τραγούδια των σειρήνων αυτών. Τα συμπεράσματα είναι δικά σας.