Π Ρ Ω Τ Α Θ Λ Η Τ Ε Σ Α Δ Ι Α Φ Ο Ρ Ι Α Σ

Π Ρ Ω Τ Α Θ Λ Η Τ Ε Σ Α Δ Ι Α Φ Ο Ρ Ι Α Σ

Υπάρχει μήπως και τέτοιο άθλημα που έχει μάλιστα και τους πρωταθλητές του ; Αυτό μας έλειπε τώρα, εκτός από τα αναρίθμητα αθλήματα που παίζονται σε ανοιχτούς και κλειστούς χώρους, να υπάρχει και ένα άθλημα μ΄ αυτόν τον πολύ περίεργο τίτλο. Από πρώτη ματιά, όχι, δεν υπάρχει κανένα τέτοιο σπορ, αν υπήρχε θα το ξέρατε, έτσι δεν είναι ; Προφανώς εδώ πρόκειται για κάτι άλλο, ο τίτλος είναι ψευδεπίγραφος.Μάλιστα, αυτό είναι, το ονόμασα « άθλημα », έτσι για να σας μπερδέψω. Αλλά δεν πρόκειται για αστείο -όπως μπορεί να το πάρει κανείς - το αντίθετο μάλιστα. Είναι κάτι πολύ σοβαρό, και θα εξηγηθώ παρακάτω.
Ισως έχετε ακούσει τον αγγλικό όρο « C a n d i d c a m e r a ». Η κάμερα είναι ως γνωσ-τον, η φωτογραφική η τηλεοπτική συσκευή που παίρνει εικόνες. Το επίθετο c a n d i d, σημαίνει : Αληθινός, ειλικρινής ( και τα παρόμοια ). Στο σύνολο του όρου, πρόκειται για μιά κάμερα, που είναι κρυμμένη, και κρυφά αποτυπώνει α λ η θ ι ν έ ς εικόνες, αυτή είναι η έννοιά της.
Λοιπόν, πριν από εικοσιπέντε περίπου χρόνια, ένας τηλεοπτικός σταθμός της Νέας Υόρκης, έστησε μερικές τέτοιες « κρυμμένες » κάμερες, πάνω σε μπαλκόνια ή στέγες ή σε άλλα κρυφά σημεία, σε μιά πολυσύχναστη περιοχή της Νέας Υόρκης, που έβλεπαν προς ένα συγκεκριμμένο σημείο ενός δρόμου με μεγάλη κίνηση τροχοφόρων και κυρίως πεζών, είχε μαγαζιά και πολλοί περνούσαν απ΄ εκεί για να ψωνίσουν. Σε ένα πεζοδρόμιο του πολυσύχναστου αυτού δρόμου, έβαλαν έναν γεροντάκο ξαπλωμένο στο έδαφος, και έπαιρναν συνεχώς εικόνες, για να δούνε τις αντιδράσεις των διερχομένων διαβατών και των επωχούμενων επί αυτοκινήτων.
Περίμεναν από τις πρωϊνές ώρες μέχρι το απόγευμα. Κανένας από τους διερχόμενους δεν πλησίασε τον ξαπλωμένο άνθρωπο για να δεί τι του συμβαίνει. Αλλά ούτε ειδοποίησε κανένας την αστυνομία ή κάποιο σταθμό πρώτων βοηθειών, για να επιληφθεί της καταστάσης. Το πράγμα ήταν εκπληκτικό, ούτε ένας απολύτως δεν έδειξε το παραμικρό ενδιαφέρον επί τόσο πολλές ώρες. Βέβαια, οι κάτοικοι των μεγάλων Αμερικανικών πόλεων, ξέρουν ότι κάποιοι προσποιούνται τον αναίσθητο, και όταν πλησιάσει κανείς για να μετακινήσει τον πεσμένο ανθρωπο, αυτός βγάζει ένα όπλο και τους ζητά το πορτοφόλι τους, οπότε φοβούνται να πλησιάσουν. Όμως, αυτό δεν θα έπρεπε να εμποδίσει τους διερχόμενους να ειδοποιήσουν κάποιον αστυφύλακα να πάει ο ιδιος και να ελέγξει την κατάσταση, πλήρης δηλαδή αδιαφορία, άξια για βραβείο, αν βέβαια υπήρχε ένα τέτοιο βραβείο.
Την επόμενη ημέρα, το τηλεοπτικό αυτό κανάλι που είχε πάρει τις εικόνες αυτές, τις πρόβαλε στη μικρή οθόνη, παραθέτοντας και κάποια καυστικά σχόλια για την συμπεριφορά των ανθρώπων της σύγχρονης Αμερικανικής κοινωνίας. Οι Νεοϋορκέζοι είδαν με μεγάλη τους ντροπή το κατάντημα αυτό των « πολιτισμένων » ανθρώπων, και ποικίλα σχόλια έγιναν πάνω στο συγκεκριμμένο περιστατικό, που απεικονίζει μιά υπάρχουσα κατάσταση. Και τα σχόλια αυτά δεν ήσαν - όπως θα το περίμενε κανείς αυτό - καθόλου κολακευτικά για τους κατοίκους της μεγαλούπολης αυτής. Και ότι παρατηρήθηκε στην προκειμένη περίπτωση, ισχύει βέβαια και για όλες τις Αμερικανικές πόλεις, ακόμα και τις μικρές.
Αν αυτά τα πράγματα συμβαίνουν στις Ενωμένες Πολιτείες, η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη στις μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Πριν από αρκετά χρόνια, είχα πληροφορίες από συμπολίτες μας που εργαζόντουσαν τότε στη Γερμανία, ότι και εκεί συνέβαινε κάτι ανάλογο, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Συγκεκριμμένα, μου ανάφεραν, ότι αν κάποιος βρεθεί ξαπλωμένος στο δρόμο, δεν τον πλησιάζουν για να δούνε τι συμβαίνει, αλλά τουλάχιστον ειδοποιούν την αστυνομία και τις πρώτες βοήθειες για να επιληφθούν του πράγματος. Δεν ξέρω αν στο μέλλον θα φτάσει η κατάσταση στα Αμερικανικά πρότυπα, ας ελπίσουμε όμως ότι δεν θα φτάσει.
Ένα άλλο περιστατικό θα αφηγηθώ, όπως το άκουσα πριν από πολλά χρόνια, και φαίνεται ότι ήταν αληθινό. Ενας νεαρός, οδηγούσε το αυτοκίνητό του σε έναν Αμερικανικό δρόμο όχι μεγάλης κυκλοφορίας και χωρίς την παρουσία περιπολικών της αστυνομίας - αυτό κάμνει την ιστορία μας χωρίς πολύ έρεισμα, καθώς τα περιπολικά βρίσκονται και σε δρόμους μικρής κυκλοφορίας μέρα και νύχτα, και φαντάζομαι ότι και τότε έτσι θα ήταν, χωρίς να αποκλείει όμως την αλήθεια της ιστορίας, αν ο δρόμος ήταν αγροτικός ή πολύ μικρής κυκλοφορίας. Το αυτοκίνητο του νεαρού έπαθε βλάβη και ακινητοποιήθηκε μέσα στη νύχτα. Κατά το διάστημα της νύχτας εκείνης, που ίσως ήταν παγερή, πέρασαν αρκετά αυτοκίνητα από το σημείο εκείνο, αλλά κανένα δεν σταμάτησε για να δώσει κάποια βοήθεια στο νεαρό. Πρατήρια βενζίνης δεν υπήρχαν σε κάποια λογική απόσταση. Ολη τη νύχτα οι οδηγοί προσπερνούσαν, δεν σταματούσαν - για το φόβο εγκληματικής ενέδρας βέβαια - αλλά και δεν ειδοποιούσαν κάποια αστυνομική υπήρεσία. Το πρωϊ, ο νεαρός βρέθηκε νεκρός στο δρόμο, και ένα σημείωμα που είχε αφήσει δίπλα του, έλεγε : « Αυτοκτονώ, γιατί δεν θέλω να ζώ σε έναν τέτοιο κόσμο ». Ενδεχομένως ο νεαρός αυτόχειρας να είχε και κάποια ψυχολογικά προβλήματα που επιδεινώθηκαν από τη νυχτερινή αυτή περιπέτειά του, πάντως κι αυτή η ιστορία δείχνει μιά αληθινή κατάσταση, άσχετα με το αληθές ή όχι του περιστατικού.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι το στοιχείο του φόβου υπάρχει σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις, κυρίως όταν μιλάμε για τις Ενωμένες Πολιτείες. Μιά άλλη παράμετρος που δεν πρέπει να παραβλέπουμε, είναι ότι πολλοί άνθρωποι δεν θέλουν να έχουν ανάμειξη σε έρευνες της αστυνομίας, ανακρίσεις και τα λοιπά. « Για κοίτα, μπάς και νομίσουν ότι εγώ είμαι ο ένοχος για την υπόθεση αυτή ; Αστυνομικοί είναι, όλα να τα περιμένεις από αυτούς ». Αυτή μπορεί να είναι μιά προσέγγιση του ζητήματος. Και γενικά, κανένας δεν θέλει να εμπλέκεται σε ιστορίες που αφορούν άλλους, αυτός είναι και ο λόγος που ενώ οι γείτονες, γνωρίζουν ότι κάτι ανώμαλο ή και σοβαρό συμβαίνει σε κάποια οικογένεια στη γειτονιά τους, προτιμούν να κρατούν το στόμα τους κλειστό, και όταν συμβεί να γίνει ένα έγκλημα στην οικογένεια αυτή, είτε κάνουν πως δεν είχαν καταλάβει τίποτε, ή ομολογούν ότι κάτι ύποπτο είχαν αντιληφθεί, αλλά δεν πήγαινε ο νούς τους στο κακό που θα ακολουθούσε. Προπαντός να μην μπλέκουμε σε υποθέσεις άλλων.
Πάντως, για να επανέλθουμε στο θέμα της αδιαφορίας που χαρακτηρίζει κάποιους « πεπολιτισμένους » αλλά « ψυχρούς » λαούς, λέτε να συμβαίνει κάτι τέτοιο και σε μάς τους νότιους και λιγότερο « πολιτισμένους » λαούς, όπως τους Ελληνες, τους Ιταλούς, τους Ισπανούς, τους Τούρκους, τους Μεσανατολίτες, τους Ινδούς και άλλούς « απολίτιστους » αλλά ευαίσθητους άνθρώπους των λαών αυτών ; Για τους άλλους δεν μπορώ να ξέρω, δεν έχω κάνει στα μέρη τους, αλλά θα θέσω το ερώτημα που αφορά τους δικούς μας, τους Ελληνες : Μπορείτε να φανταστείτε ότι κάποιος άνθρωπος πέφτει ξαφνικά σε έναν δρόμο της Αθήνας,και οι παρευρισκόμενοι και οι διαβάτες βλέπουν με τέλεια αδιαφορία τον άνθρωπο αυτό, που επί πλέον φαίνεται να έχει τραυματιστεί ; Η εντύπωση που έχω, είναι ότι ένα τσούρμο από τους παρευρισκόμενους, θα τρέξουν να δούν τι έγινε, θα γίνει αμέσως τηλεφώνημα στο 166 να έλθει ασθενοφόρο και τα σχετικά.
Πριν από λίγες μέρες, είχα τη μικρή ατυχία να σκοντάψω σε ένα πεζοδρόμιο - όχι και τόσο τέλειας κατασκευής - της πόλης μας, και να πέσω κάπως « άγαρμπα » στο έδαφος. ( Συνήθως πέφτω πιό « κομψά », αλλά αυτή τη φορά δεν μπόρεσα να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων ). Λοιπόν, εν ριπή οφθαλμού και σε χρόνο μηδέν - i n n o t i m e κατά την αγγλοσαξωνική έκφραση -είχαν μαζευτεί γύρω μου τέσσερις - πέντε νεαρές και νεαροί ( παρά τα θρυλούμενα περί αδιαφόρων νέων στην εποχή μας ), και στη στιγμή είχαν φέρει χαρτομάντηλα, ένα ποτήρι νερό και κάλεσαν ταξί από το παρακείμενο καρτοτηλέφωνο, για να με διακομίσει, ή να με πάνε ίσως και οι ίδιοι - επιμονή να δείς εκεί - στο νοσοκομείο, παρά την διαβεβαίωση που τους έδινα ότι δεν υπάρχει χρεία νοσοκομείου. Μάλιστα, μιά κοπελλίτσα - που δεν ξέρω ποιά είναι, αλλά πού θα πάει, θα την βρώ - πλήρωσε και τον οδηγό του ταξί, αντιλαμβανόμενη εσφαλμένως ότι δεν θα μπορούσα να τον πληρώσω ο ίδιος. Βέβαια, το περιστατικό αυτό έλαβε χώραν μέρα μεσημέρι σε κεντρικώτατο δρόμο, αλλά άραγε θα ήταν πολύ διαφορετική η εικόνα αν γινόταν κάπου τα μεσάνυχτα ; Και να σκεφτείτε, ότι η πόλη μας - όπως κι ολόκληρη η χώρα - είναι γεμάτη από κακοποιά στοιχεία, ημεδαπά και αλλοδαπά, κάπως αλλοιώς θα περίμενε κανείς τη συμπεριφορά των περίοικων. Ισως επ΄αυτού να έχετε ορισμένες επιφυλάξεις - που άλλωστε διατηρώ κι εγώ - αλλά το ότι υπάρχει μιά οφθαλμοφανής διαφορά νοοτροπίας, αυτό είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση.