Γ Ι Α Μ Ι Α Φ Ο Υ Χ Τ Α Ρ Ο Υ Π Ι Ε Σ

Γ Ι Α Μ Ι Α Φ Ο Υ Χ Τ Α Ρ Ο Υ Π Ι Ε Σ

Η ιστορία αυτή έγινε πριν από κάμποσο - όχι πολύ - καιρό. Και έλαβε χώραν σε μιά μεγάλη Ασιατική χώρα, την Ινδία, δεύτερη σε πληθυσμό χώρα της γής, που πλησιάζει να ύποσκελίσει την Κίνα, και να γίνει η πιό πολυάνθρωπη χώρα. Και όλοι ξέρουμε ότι πολύ φτωχή είναι η Ινδία, κάποιοι που πήγαν εκεί έτσι την περιγράφουν, αλλά είναι γνωστη η φτώχεια της και από άλλες, πιό αξιόπιστες πηγές.
Πριν από μερικά χρόνια, έγινε γνωστό στον κόσμο ένα επεισόδιο που δείχνει τη φτώχεια αυτής της χώρας, που το ογδόντα τοις εκατό των κατοίκων της είναι ίδιας καταγωγής με τους Ευρωπαίους. Ηταν μιά ιστορία ενός παιδιού, που εργαζόταν σε βιοτεχνία ταπητουργίας, και στις βιοτεχνίες αυτές, χρησιμοποιούνται κατά απόλυτη προτίμηση μικρά παιδιά, οκτώ και δέκα χρόνων, επειδή έχουν πολύ λεπτά δάχτυλα, κατάλληλα για την κατασκευή των χαλιών, ειδικά εκεί που δένονται οι κόμποι στα χαλιά. Ο μικρός εκείνος, συνεργάστηκε με μιά οργάνωση που είχε σαν σκοπο την καταπολέμηση της παιδικής εργασίας στη χώρα, και πιό πολύ στο είδος αυτό της εργασίας που εξοντώνει τα παιδιά πριν να φτάσουν στην εφηβεία.
Ο μικρός αυτός βραβεύτηκε σε ειδική συνεδρίαση μιάς αρμόδιας επιτροπής στις Πολιτείες, αλλά επιστρέφοντας στην Ινδία, βρέθηκε δολοφονημένος σε ένα παραλιακό χωριό. Κάποιοι άγνωστοι - που δεν θα ήσαν και τόσο άγνωστοι - τον πυροβόλησαν μέσα από αυτοκίνητο, και ο λόγος ήταν προφανής. Είχε δημιουργήσει διεθνές ζήτημα σχετικά με την παιδική εργασία που σε πολύ μεγάλη έκταση γίνεται στη χώρα, και έφερε πτώση στις παραγγελίες Ινδικών χαλιών από τους αγοραστές του εξωτερικού. Η ιστορία του μικρού αυτού, έγινε
περισσότερο γνωστή, από μιά ιταλική ταινία που είχε τον χαρακτήρα ντοκυμανταίρ.
Μιά άλλη σχετικά πρόσφατη ιστορία, είναι αυτή με τις μεταμοσχεύσεις οργάνων, που έχει γίνει αληθινή βιομηχανία στην Ινδία. Εξ αιτίας της φτώχειας τους, πολλοί ή αρκετοί Ινδοί,
προσφέρουν ένα από τα όργανα του σώματός τους - από αυτά βέβαια που είναι διπλά, όπως οι νεφροί - για μεταμόσχευση. Οσο κι αν ακούγεται άσχημα, έτσι είναι η κατάσταση. Υπάρχουν ειδικοί μεσάζοντες, που τριγυρνούν στα χωριά, μαζεύουν τους χωρικούς στην πλατεία, και διαλαλούνε την πρόθεσή τους να αγοράσουν όργανα από τους έχοντες οικονομική ανάγκη, έναντι πινακίου φακής. Κάποιοι παρουσιάζονται, και οδηγούνται στα ειδικά κέντρα μεταμοσχέυσεων, όπου τους παίρνονται τα στοιχεία, για να δούνε με ποιούς ασθενείς που έχουν ανάγκη μοσχευμάτων έχουν συμβατότητα. Αν δεν έχουν με κανένα από τους « πελάτες » των κέντρων, κρατούνται τα στοιχεία τους, και όταν παρουσιαστεί κάποιος έχων ανάγκη μοσχεύματος, που να είναι συμβατός με το δότη, τον καλούνε από το χωριό του και γίνεται η μεταμόσχευση. Εννοείται, ότι επίσημα είναι απαγορευμένο αυτό το εμπόριο, γίνεται όμως με την ανοχή των αρχών.
Η ιστορία αυτή, έγινε πιό γνωστή στο ελληνικό κοινό, με την αφήγηση μιάς κυρίας που είχε πάει από τη χώρα μας στην Ινδία γι αυτό το σκοπό, να υποβληθεί δηλαδή σε μιά μεταμόσχευση νεφρού. Είχε από πριν τις πληροφορίες της, και απευθύνθηκε στον κατάλληλο γιατρό για τα περαιτέρω. Από εκεί και μετά, βρέθηκε ο κατάλληλος και συμβατός δότης, και έγινε η μεταμόσχευση. Η κυρία αυτή - καθώς και άλλοι που πέρασαν από τα κέντρα αυτά μεταμοσχεύσεων - δήλωσε ότι οι Ινδοί γιατροί που τα επανδρώνουν, είναι εξαιρετικής κατάρτισης επιστημονικής, αν δεν ήσαν, θα γινόταν γνωστό και δεν θα είχαν την πελατεία τους αυτή. Ένα σημαντικό στοιχείο στην συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν και το εξής : Οταν η κυρία αυτή, ρώτησε το δότη του νεφρού, για ποιό λόγο και για ποιό ποσό, έδωσε το νεφρό του, της αποκρίθηκε ο νεαρός Ινδός : « Για να αγοράσω μιά δίκυκλη μοτοσυκλέττα, και μ΄αυτή να συντηρήσω την οικογένειά μου ». Μάλιστα, αυτή ήταν η απάντηση του δότη, που δηλώνει μιά κατάσταση πραγμάτων.
Το τελευταίο περιστατικό που ήλθε στο φώς πριν από λίγο καιρό, ήταν η πώληση από τη μητέρα του ενός μικρού παιδιού, μάλλον ενός βρέφους. Και λίγο πολύ, ακούμε από τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης, για μερικά κυκλώματα άγοραπωλησίας βρεφών που δρουν και στη χώρα μας. Και πιθανόν αυτό να γίνεται και σε άλλες χώρες, εξ αιτίας κυρίως της γραφειοκρατικής δυσκολίας της υιοθεσίας βρεφών, που παραμένουν επί καιρό στα βρεφοκομεία και σε άλλα ιδρύματα. Στην ελληνική αγορά, είναι σχεδόν σίγουρο ότι για να αγοράσεις ένα βρέφος, πρέπει να καταβάλεις τουλάχιστον εννιά με δέκα χιλιάδες Ευρώ, κάπου τρία εκτομμύρια παλιές δραχμές ( που τις νοσταλγούμε έντονα, αλλά πίσω δεν ξανάρχονται ). Μιά τέτοια -ανάμεσα βέβαια σε πολλές παρόμοιες - ιστορία, ανακοινώθηκε πρόσφατα ότι έγινε στην Ινδία.
Υπάρχει τίποτε το παραδοξο σε μιά τέτοια ιστορία ; Που καθημερινά μάλλον γίνεται στην πολυάνθρωπη και φτωχή αυτή χώρα ; Μάλιστα, υπήρξε ένα παράδοξο, πολύ παράδοξο στην όλη αυτή υπόθεση. Και ήταν αυτό, η διατίμηση που μπήκε σ΄αυτή την αγοραπωλησία. Που ήταν παρακαλώ, κάποιο ποσό σε ρουπίες - το εθνικό νόμισμα της Ινδίας - που μεταφραζόμενο καταλλήλως, ήταν έντεκα Ευρώ. Μάλιστα, τόσο εκτιμήθηκε η αξία του βρέφους αυτού, που αναγκάστηκε η μητέρα του - με τη σύμφωνη βέβαια γνώμη και του πατέρα του - να το πουλήσει σε κάποιον που ήθελε να το αγοράσει. Εντεκα Ευρώ, αυτό ήταν το όλο τίμημα.
Τί να συμβαίνει άραγε στη χώρα αυτή, ώστε να αναγκάζονται κάποιοι να πουλάνε, σε τέτοιες μάλιστα τιμές, τα παιδιά τους ; Μπορούμε να κάνουμε κάποιες υποθέσεις, μιάς και δεν ξέρουμε σχεδόν τίποτε, ούτε για τη γενικώτερη κατάσταση που επικρατεί στη χώρα αυτή, αλλά ούτε και τις κάποιες ιδιαιτερότητες στην προκειμένη περιπτωση. Δεν ξέρουμε λόγου χάριν, αν στην περίπτωση αυτή, επρόκειτο για μιά γυναίκα, που θα μπορούσε να πεί, όπως έλεγε σ΄εκείνο το ρεφραίν του παλιού ρεμπέτικου τραγουδιού :

T ώ ρ α ε ί μ α ι μ ι ά μ η τ έ ρα
μ ε π α ι δ ί χ ω ρ ι ς π α τ έ ρ α.

Δηλαδή μιά γυναίκα, που την εγκατέλειψε ο εραστής της με ένα μωρό στην αγκαλιά. Οχι, δεν είναι καθόλου πιθανό να συνέβαινε κάτι τέτοιο, δεν είναι η Ινδία μιά χώρα όπου συμβαίνουν τέτοια πράγματα, εκτός σπανιωτάτων βέβαια εξαιρέσεων. Το σχεδόν βέβαιο, είναι ότι και πατέρα είχε το μωρό, και ότι συγκατένευσε κι αυτός σ΄αυτήν την απόφαση της πώλησης του παιδιού. Είναι επίσης πολύ πιθανό - σχεδόν βέβαιο - ότι οι άνθρωποι αυτοί, είχαν και άλλα παιδιά, ίσως μάλιστα αρκετά. Όπως συμβαίνει σε πολλές οικογένειες στη χώρα αυτή. Και καθώς δεν είχαν τα οικονομικά μέσα να συντηρήσουν την οικογένεια, συν το καινούργιο μέλος της, αποφάσισαν να το δώσουν σε κάποιον άλλο. Οσο για το τίμημα, φτώχεια μεγάλη επικρατεί όπως φαίνεται στη χώρα, και τόσο λίγο εκτιμήθηκε η αξία του παιδιού, που άλλωστε, και χωρίς χρήματα μάλλον θα το έδιναν.
Μας είναι τελείως άγνωστο, αν δεν επιτρέπεται στη χώρα αυτή, να παίρνονται κάποιες προφυλάξεις για την αποφυγή μιάς ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, όχι βέβαια από τους νόμους του κράτους, αλλά από κάποια θρησκευτικού χαρακτήρα απαγόρευση. Δεν ξέρουμε ακόμα, αν διατίθενται στο εμπόριο κάποια κοινά και στοιχειώδη μέσα προφύλαξης, ή αν έχουν τη δυνατότητα να τα αγοράσουν οι γονείς, προκειμένου να αποφεύγουν τις πολλές εγκυμοσύνες και τα πολλά παιδιά, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες. Ετσι ώστε, να μην φτάνουν στο σημείο.αυτό, να γίνονται τέτοιου είδους πωλήσεις. Κάτι απ΄αυτά πρέπει να συμβαίνει, το λέμε εντελώς υποθετικά αυτό το πράγμα.
Οσο για τα έντεκα Ευρώ, ίσως θα έπρεπε να ρωτήσουμε τους πολύ φτωχούς της δικής μας χώρας, αν θα πουλούσαν το παιδί τους σε μιά πολλαπλάσια τιμή, παρά την ομολογημένη μεγάλη φτώχεια τους. Κι αν κάποιος απαντήσει θετικά, ότι μάλιστα, θα το έκαμνε αυτό, κανένας δεν πρόκειται να τον πιστέψει. Βέβαια, υπάρχουν κάποιες σπάνιες περιπτώσεις, στις οποίες μιά μητέρα με παιδί χωρίς πατέρα, πηγαίνει και το αφήνει στην είσοδο μιάς πολυκατοικίας, κι ακόμα χειρότερα, μέσα σε έναν κάδο σκουπιδιών. Αλλά εκεί πρόκειται για μιά τελείως διαφορετική κατάσταση, στην οποία θα πρέπει να φωνάξουμε έναν ψυχίατρο ή ψυχολόγο να έλθει να βοηθήσει αυτή την απερίσκεπτη μητέρα. Που θα μπορούσε να αφήσει το ανεπιθύμητο παιδί της σε κάποιο άσυλο, να το δώσει σε μιά οικογένεια που δεν έχει παιδιά, ή και να το πουλήσει. Αλλά όχι για έντεκα Ευρώ.