ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΄Η ΠΡΟΓΝΩΣΗ ;

Φαίνεται ότι όσο περνά ο καιρός, όλο και περισσότεροι άνθρωποι το παίρνουν χαμπάρι ότι η επιβίωση των ζωντανών στον πλανήτη αυτό, όλο και δυσκολεύει. Και φοβούνται ότι η υπόθεση δεν μπορεί να πάει πολύ μακρυά ακόμα, ότι σε έναν – δυό αιώνες, η κατάσταση θα φτάσει στο απροχώρητο, κι αυτό βέβαια δεν πρόκειται να γίνει από κανέναν άλλο παράγοντα, παρά μόνο από τον ίδιο τον άνθρωπο. Το αγλάϊσμα αυτό αν όχι του σύμπαντος, αλλά τουλάχιστον της γής, του κακομοίρη αυτού πλανήτη, που υπέφερε και θα υποφέρει ακόμα. Και μιά επί πλέον γνώμη πάνω σ΄αυτό το ζήτημα, ακούστηκε αυτές τις μέρες, από τον μεγάλο Σκωτσέζο αστρονόμο, τον Στήβεν Χώκινγκ.
Οσοι γνωρίζουν από τα μέσα ενημέρωσης τα σχετικά με τον επιστήμονα αυτόν, δεν χρειάζονται κάποιες ειδικές πληροφορίες σχετικά με αυτόν. Για εκείνους όμως που δεν τον έχουν ακουστά, χρήσιμο είναι να αναφερθούν εδώ μερικά πράγματα, που θα τους αφήσουν πραγματικά σύξυλους, τόσο απίθανα είναι αυτά που σχετίζονται με τον Σκωτσέζο αυτόν, που φαί-νονται εντελώς απίστευτα. Και εξόχως περίεργα για την περίπτωσή του.
Ο άνθρωπος αυτός, είναι εντελώς παράλυτος, δεν ξέρω από πότε, ίσως από την παιδική του ηλικία. Δεν μπορεί να κουνήσει κανένα μέλος του σώματός του, χέρι, πόδι ή οτιδήποτε άλλο, όλα είναι εντελώς παράλυτα. Και ακόμα, δεν μπορεί να μιλήσει καθόλου, δεν έχει δηλαδή καθόλου φωνή. Αντί για τη δική του φωνή, έχει ένα μηχάνημα, με το οποίο, πατώντας τα πληκτρα του, βγαίνει μιά τεχνητή φωνή εντελώς αχρωμάτιστη, ψεύτική δηλαδή. Και μάλλον, ούτε ακούει καθόλου, είναι δηλαδή στο έσχατο σημείο αναπηρίας, στο οποίο μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος. Και όμως, παρ’όλα αυτά, είναι η κορυφή σε όλο τον κόσμο στην επιστήμη του της αστρονομίας και της φυσικής, και φυσικά και των μαθηματικών. Απίστετα όλα αυτά, έτσι δεν είναι ;
Εδώ και λίγα χρόνια, ακούμε συνεχώς για τις κλιματικές αλλαγές που γίνονται στον πλανήτη, ακούμε για το φαινόμενο του θερμοκηπίου, και βλέπουμε και ακούμε για πράγματα που δεν τα φανταζόμασταν ποτέ στο παρελθόν, ακόμα και στο σχετικά κοντινό παρελθόν. Και βλέπουμε και τη χρονιά αυτή, πολύ παράξενα πράγματα στις κλιματολογικές συνθήκες σε όλες τις περιοχές της γής. Στην νότια Αμερική-Περού, Κολομβία-ισχυρότατες βροχοπτώσεις με κατακρημνίσεις εδαφών και καταστροφές από κατολισθήσεις του εδάφους ολόκληρων κατοικημένων περιοχών.
Παρόμοια φαινόμενα έχουμε πολλά και στις ανατολικές ευρωπαϊκές χώρες, αρχίζοντας από την Πολωνία κα ι κατεβαίνοντας προς την Τσεχία, Αυστρία και Ρουμανία. Καταρράκτες από τον ουρανό, με τεράστιες πλημμύρες και ανθρωπινα θύματα, που υπήρξαν πολλά και στη Νότια Αμερική. Και κάπως τα ίδια και στις ακτές του Ατλαντικού, Ισπανία και Πορτογαλία. Και να΄ σου και το ακατανόητο : Πολύ υψηλές θερμοκρασίες, απίστευτα υψηλές, που έφεραν και τεράστιου μεγέθους και διάρκειας πυρκαγιές με πολύ τοξική σκόνη, που σκέπασε μεγάλες περιοχές της Βόρειας Ρωσίας και « επνιξε » επί πολλές μέρες και την Μόσχα. Όλα αυτά, και οι άλλοι καταρράκτες στο Πακιστάν, που σκέπασαν πολύ μεγάλες εκτάσεις του εδάφους, και εξαφάνισαν κατοικημένες περιοχές. Και όλα αυτά, αποτέλεσμα του φαινόμενου του θερμοκηπίου, που ποιός ευθύνεται για τη δημιουργία του ; Εμεις, μόνο εμείς.
Και λοιπόν, πριν από λίγες μέρες, νά τι να είπε ο μεγάλος αυτός Σκωτσέζος. Με κάποια λόγια, δήλωσε ότι πρέπει μετά διακόσια χρόνια – στο περίπου βέβαια – να εγκαταλείψουμε τον πλανήτη μας. Και θα πρέπει να τον εγκαταλείψουμε, επειδή θα είναι τότε ακατάλληλος στο να ζεί κανένας άνθρωπος σ΄αυτόν. Εννοώντας προφανώς, ότι θα είναι επίσης ακατάλληλος για να ζεί σ΄αυτόν και ένα ζώο ή ακόμα και ένα φυτό. Αυτά περίπου είπε ο μεγάλος αυτός ανάπηρος μεν στο σώμα, αλλά πολύ δυνατός στο μυαλό Σκωτσέζος επιστήμονας.
Μάλλον αισιόδοξο θα χαρακτήριζα αυτό το μήνυμα που έστειλε ο αστρονόμος αυτός. Που πιστεύει ότι ο πλανήτης αυτός πάνω στο οποίο ζούμε, εργαζόμαστε και διασκεδάζουμε προς το παρόν, θα μπορέσει να κρατήσει επί διακόσια χρόνια ακόμα, ενώ τα σημεία που φαίνονται ήδη από τώρα, μας λένε ότι μάλλον δύσκολα θα βγάλει και τα εκατόν χρόνια. Ισως θα μπορεί και μετά από τα εκατόν αυτά χρόνια, να διατηρεί κάποιες μορφές ζωής, ίσως και ανθρώπους ακόμα, αλλά σε μιά κατάσταση που διστάζω να ομολογήσω το πώς θα είναι.
Αυτούς τους καιρούς, ακούγονται και άλλες φωνές ειδικών της ατμόσφαιρας και άλλων ειδικοτήτων, που λένε ότι τα πράγματα στον κόσμο μας, όσο πάνε και στραβώνουν με μεγάλη – αν και όχι ορατή στους πολλούς – ταχύτητα. Βλέπουν ερημοποίηση μεγάλων περιοχών του πλανήτη, όχι σε διακόσια, όχι σε εκατόν, αλλά σε τρεις τέσσερις δεκαετίες. Γνωστή είναι η μετριοπαθής άποψη πολλών ειδικών, ότι μετά από περίπου σαράντα χρόνια, η περιοχή της Ευρώπης που βρίσκεται στη Μεσόγειο θάλασα, θα έχει το κλίμα της Βόρειας Σαχάρας, ενώ η Σουηδία που είναι κοντά στον Βορειο αρκτικό κύκλο από γεωγραφική άποψη, θα έχει τον καιρό εκείνο, το κλίμα που έχουν τώρα οι Μεσογειακές χώρες.
Ο Σκωτσέζος επιστήμονας, ούτε το προς τα πού θα πρέπει να κατευθυνθούμε, ούτε με ποιόν αποτελεσματικό αλλά και εφαρμόσιμο τρόπο ανέφερε στη δήλωσή του αυτή, έτσι τουλάχιστον μεταδόθηκε η δήλωσή του για την εγκατάλειψη της γής. Φυσικα, θα έπρεπε να εννοεί, ότι για τη μετακόμιση αυτή – που θα γινόταν για έναν πολύ μικρό αριθμό ανθρωπων, ας πούμε για είκοσι ή εκεί περίπου άτομα – θα πρέπει να γίνει με ένα διαστημικό όχημα, που θα εκτοξευθεί από τη γή με τη συνηθισμένη διαδικασία της χρήσης ενός εξαιρετκά ισχυρού πυραύλου, κάτι σαν κι αυτούς που στέλνονται στη Σελήνη και γενικά στο διάστημα, αλλά με εκατονταπλάσια ή χιλιοπλάσια ταχύτητα. Και με αυτό τον πιθανό προορισμό και την ταχύτητα του διαστημικού μέσου θα ασχοληθούμε αμέσως παρακάτω.
Ας δούμε πρώτα, πού μπορούμε να πάμε, ποιά είναι τα κοντινότερα ουράνια σώματα, στα οποία μπορούμε θεωρητικά να οδηγήσουμε τα διαστηματικά οχήματα που υποτίθεται ότι θα έχουμε στη διάθεσή μας. Δυό μονάχα προορισμοί είναι ας τους πούμε « προσιτοί » στα οχήματά μας αυτά. Ο ένας προορισμός μας, είναι ο « ηλιος » που ονομάζουμε Αλφα του αστερισμού του Κενταύρου. Απέχει από εμάς, τέσσερα χρόνια και τρεις μήνες με την ταχύτητα του φωτός, που όπως είναι γνωστόν, έχει έχει ταχύτητα τριακόσιες χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, δηλαδή, το φώς που έρχεται από αυτόν τον αστέρα, κάνει αυτά τα τέσσερα χρόνια και τρεις μήνες να έλθει μέχρι σε μας.
Ο άλλος κοντινός « ήλιος », είναι ο πασίγνωστος λαμπρότερος αστέρας που υπάρχει στον δικό μας ουρανό, και είναι ο Σείριος. Αυτός απέχει πολύ περισότερο από τον πρώτο, είκοσι χρόνια με την ταχύτητα του φωτός. Και πρέπει να πούμε εδώ, ότι δεν ξέρουμε αν αυτοί οι δυό « ήλιοι », έχουν πλανήτες κοντά, και που γυρίζουν ολόγυρά τους. Αλλά θα πρέπει να πούμε -έστω υποθετικά - ότι πρέπει να παραδεχτούμε ότι όντως έχουν ο καθένας από αυτούς, κι από ένα πλανητικό σύστημα.
Κι ας πούμε ότι αποφασίζουμε μίαν των ημερών, ύστερα από τα διακόσια χρόνια που είπαμε, να ξεκινήσουμε για τον πιό κοντινό, τον Αλφα του Κενταύρου. Αν ξεκινούσαμε με τις ταχύτητες που διαθέτουν τα σημερινά διαστημικά οχήματα, τα δεκαπέντε χιλιόμετα το δευτερό-λεπτο, δεν θα φτάναμε ποτέ σ΄αυτόν. Πρέπει να πάμε με μιά ταχύτητα τριάντα χιλιάδων χιιομέτρων το δευτερόλεπτο, αδύνατο πράγμα βέβαια να γίνει, αλλά με την καλπάζουσα φαντασία μας, ας πούμε ότι το καταφέρναμε. Λοπόν, θα φταναμε αισίως εκει σε σαραντατρία περίπου χρόνια, δεν είναι πολλά, έτσι δεν είναι ;
Φτάσαμε λοιπόν εκεί, και αρχίζουμενα ψάχνουμε να βρούμε έναν πλανήτη που να έχει ατμόσφαιρα, αυτό είναι το πρώτο που ζητάμε. Αλλά ποιά ατμόσφαιρα ; Που πρέπει να διαθέτει οξυγόνο, όχι μεθάνιο ή άλλο ακατάλληλο αέριο. Οξυγόνο λοιπόν, κι ας μην έχει την πυκνότητα των εικοσιένα τοις εκατό που έχει ο πλανήτης μας.( Τώρα, το ποιός μας είπε ότι η γή είναι δικός μας πλανήτης, είναι για κλώτσο και μπάτσο, τέλος πάντων ). Αντε λοιπόν, ψάχνουμε αλλά δεν βρίσκουμε κανέναν τέτοιο πλανήτη, απίθανο εντελώς θα ήταν κάτι τέτοιο.
Αλλάζουμε κατεύθυνση και τραβάμε ολοταχώς για τον Σείριο. Αυτός είναι πολύ μακρυά, και μ΄ αυτήν την ιλιγγιώδη ταχύτητα, θα χρειαστούμε διακόσια χρόνια για να φτάσουμε εκεί. Και άντε ψάξιμο για έναν πλανήτη, που να έχει και την ατμόσφαιρα που είπαμε, αλλά που να είναι και σε μία τέτοια απόσταση από τον ήλιο αυτό, που να είναι κατάλληλη. Δεν αρκεί να έχει το οξυγόνο που είπαμε, πρέπει να είναι και στην κατάλληλη απόσταση από τον κενρικό ήλιο, τον Σείριο. Αν είναι κοντά, θα μας ζεματίσει με τους εκατοντάδες βαθμούς Κελσίου που θα έχει στην επιφάνειά του, αν είναι μακρυά πολύ, θα ξυλιάσουμε από τη φοβερή παγωνιά που θα βρούμε. Και τζάμπα τόσος κόπος που κάναμε.
Αλλά όλα αυτά αν το διαστημικό μας όχημα τρέχει με την ταχύτητα που είπαμε. Αν όμως πηγαίνει μόνο με τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο – που κι αυτό δεν μπορεί να γίνει - θα κάνουμε δυό χιλιάδες χρόνια για να φτάσουμε εκεί, και να αρχίσουμε να ψάχνουμε και τα λοιπά. Παλαβομάρες όλα αυτά, έτσι δεν είναι ; Και φαντάζομαι, ότι όταν είπε την κουβέντα εκείνη ο Σκωτσέζος αστρονόμος, θα εννοούσε μάλλον ότι τίποτε δεν γίνεται, να καθήσουμε στα αυγά μας και να περιμένουμε το τέρμα των πραγμάτων εδώ στη γή τη δική μας. Ετσι δεν πρέπει να σκέφτηκε ; Τί λέτε επί του προκειμένου ;
Όπως κι αν είναι τα πράγματα, ένα είναι το συμπέρασμα όλων αυτών που είπαμε : Το γνωστό : Οτι σπέρνεις, αυτό και θερίζεις.