Σ Υ Ν Τ Α Ξ Η Σ Τ Α Ο Γ Δ Ο Ν Τ Α

Σ Υ Ν Τ Α Ξ Η Σ Τ Α Ο Γ Δ Ο Ν Τ Α !

Στα παλιά βιβλία της Βιολογίας διαβάζαμε για τα χρωματοσώματα και για τη μεταβίβαση των κληρονομικών ιδιοτήτων που γινότανε μέσω αυτών. Αυτά τα έλεγε ο Μέντελ, τα λέγανε και άλλοι. Θυμάστε βέβαια τον Μέντελ, τον καλόγηρο εκείνο που καλλιεργούσε μπιζέλια δυό χρωμάτων, τα διασταύρωνε μεταξύ τους, και οι απόγονοί τους ήσαν ενός χρώματος, αλλά οι παραπέρα απόγονοί τους, ξαναγινόντουσαν διαφόρων χρωμάτων, σαν τους προγόνους τους, αλλά σε διαφορετικές όμως και μαθηματικά κανονικές αναλογίες. Τα παρακάτω τα παραλείπω, γιατί όλοι σας τα ξέρετε απ΄ έξω κι ανακατωτά, δεν χρειάζεται να τα αναφέρω.
Υστερα μάθαμε για την έλικα του DNA, που περιέχει όλα τα γονίδια, δηλαδή ότι κουβαλάμε από τους πρόσφατους και τους μακρυνούς προγόνους μας, με όλες τις διασταυρώσεις που έχουν γίνει εν τω μεταξύ, γιατί, αν δεν το ξέρετε, ο άνθρωπος έχει μεν μιά μητέρα, αλλά έχει και έναν και μερικές φορές και περισσότερους πατεράδες, από τους οποίους όμως ο ένας είναι ο αληθινός, οι άλλοι είναι « γιαλαντζή » πατεράδες, οι τυπικά εμφανιζόμενοι στα μητρώα της Δημαρχίας. Τον αληθινό τον ξέρει μόνο η μητέρα, και μερικές φορές ούτε και η ίδια. Από τους δυό αυτούς γονείς, που ο καθένας τους είχε άλλους δυό γονείς και που κι αυτοί είχαν άλλους δυό γονείς κ.ο.κ., προερχόμαστε όλοι μας ανεξαιρέτως, είμαστε δηλαδή χιλιάδων επιμιξιών αποτελέσματα, και συνεπώς κουβαλάμε μαζύ μας - μέσα στην έλικα του DNA - όλων αυτών των προηγούμενων γενιών τα προτερήματα και τα ελαττώματα.
Αλλά δεν έχουμε μέσα σ΄αυτήν την έλικα, μόνο τα χαρακτηριστικά, τόσο τα σωματικά, όσο και τα μη σωματικά, κάποια δηλαδή που είναι πρωτογενή στοιχεία του χαρακτήρα
μας που όμως συμπληρώνεται και από άλλα στοιχεία που τα παίρνουμε από το περιβάλλον μας, τα επίκτητα δηλαδή στοιχεία. Στην έλικα αυτή, υπάρχουν και τα γονίδια που μας προδιαθέτουν σε διάφορες ασθένειες, και που κάτω από ειδικές και μή συνθήκες, μας κάμνουν
να αρρωστήσουμε κάποτε - νωρίς ή αργά - από αυτές τις ασθένειες.
Αυτά τα μάθαμε πριν από δεκαετίες, αλλά η ωφέλεια από τις καινούργιες γνώσεις μας δεν ήσαν και τόσο σημαντικές, μπορούσαμε να προβλέψουμε ποιές ήσαν οι ασθένειες που ήταν πιθανό να μας έλθουν, αλλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι για να τις εμποδίσουμε να μάς παρουσιαστούν. Αλλά η πρόοδος σε κάθε τομέα, έρχεται συνήθως σιγά σιγά. Ετσι, έφτασε κάποτε ο καιρός να προχωρήσει η έρευνα και να φανούν τα πρώτα πρακτικά απότελέσματά της.
Πρώτα πρώτα, αναζητήθηκε να απομονωθεί το γονίδιο που ευθύνεται για την κάθε ασθένεια, και άρχισαν να εντοπίζονται τα πρώτα απ΄ αυτά. Αυτό ήταν το πρώτο βήμα, που κατόπιν το ακολούθησαν και άλλα. Και τον τελευταίο καιρό, ανακοινώθηκε επίσημα από τα ερευνητικά κέντρα, ότι μέσα στα επόμενα επτά μέχρι είκοσι χρόνια,θα απομονωθούν τα περισσότερα ή σχεδόν όλα τα γονίδια που ευθύνονται για την εμφάνιση των κληρονομικών ασθενειών, θα εξουδετερωθούν με κάποιους τρόπους, που μου είναι ολωσδιόλου άγνωστοι, και με τον τρόπο αυτό θα εξαφανιστούν ως διά μαγείας όλες αυτές οι ασθένειες.
Είναι τόσο εύκολα όλα αυτά, όσο λέγονται ; Ισως να μην είναι τόσο εύκολα, αλλά ας μην ξεχνάμε πόσα πράγματα ήσαν δύσκολα, πολύ δύσκολα, και όμως πραγματοποιήθηκαν. Και πόσο προχωρά γρήγορα η έρευνα, άπαξ και βρεθεί ένα μονοπάτι που ήταν πρωτύτερα άγνωστο. Ετσι, δεν έχουμε πολλούς λόγους να αμφιβάλουμε τόσο για την κατάληξη αυτών των ερευνών.
Λοιπόν, φτάσαμε- σε δέκα, είκοσι χρόνια - σε μιά κατάσταση, όπου οι άνθρωποι, απαλλαγμένοι από ασθένειες όπως είναι ο διαβήτης, η υψηλή αρτηριακή πίεση, οι κακοήθεις όγκοι πάσης φύσεως, οι χρόνιες νευρολογικές παθήσεις και πολλές άλλες, θα ζούνε ανέτως εκατό και πλέον χρόνια, παρά το κάπνισμα και το άγχος που πάντοτε θα υπάρχουν. Μερικοί μάλιστα, θα φτάνουν τα εκατόν είκοσι, έτσι μας λένε οι ειδικοί και πρέπει να τους πιστέψουμε, αλλοιώς τι σόϊ ειδικοί θα ήσαν ;
Φτάσαμε λοιπόν τα εκατό - για να μην λέμε για παραπάνω και επαληθεύουμε τον κανόνα του Μέτσνικωφ - και όλα είναι όμορφα κι ωραία. Είναι όμως ; Κάποιες σκέψεις μού έρχονται στο νού, που με κάμνουν κάπως δύσπιστο ως προς αυτό το « όμορφα κι ωραία ».
Και νά τι σκέφτομαι. Εν τάξει, φτάνουμε τα εκατό. Εχουμε όμως πάρει σύνταξη στα εξήντα, άντε να πούμε εξήντα πέντε, κατά το πώς τα κάμνουν τα πράγματα οι φίλοι μας οι Ευρωπαίοι, και το ασφαλιστικό ταμείο μας συνεχίζει να μας συνταξιοδοτεί μέχρι αυτή την ηλικία, δηλαδή επί τριανταπέντε ή σαράντα ή και περισσότερα χρόνια. Λέτε ότι μπορεί να αντέξει αυτό το ταμείο αυτή την τρομερή επιβάρυνση, σας ρωτώ μπορεί να την αντέξει ; Εδώ ήλθε προ μηνών - νομίζω - ο κύριος Σπράος, και μας είπε ότι τα Ελληνικά ασφαλιστικά ταμεία δεν θα μπορούν να δίνουν καθόλου συντάξεις μετά από πέντε ή δέκα χρόνια, είναι σχεδόν όλα χρεωκοπημένα. Θα μου πείτε ότι ο Σπράος μιλούσε μόνο για την Ελλάδα. Μάλιστα, αυτή είναι η κατάσταση για την Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη υπάρχουν ήδη δυσκολίες όσον αφορά τις κοινωνικές παροχές και επίσης και τις συντάξεις. Και αν υπάρχουν δυσκολίες με τα σημερινά δεδομένα, τι θα υπάρχουν τότε με τους τεράστιους αριθμούς των τότε συνταξιούχων ;
Λοιπόν, για να « περπατήσει » η κατάσταση των ταμείων, θα υπάρξει ανάγκη να υψωθεί η ηλικία συνταξιοδότησης. Και όταν λέμε να υψωθεί, δεν εννοούμε για πέντε ή δέκα χρόνια. Εννοούμε να φτάσει τουλάχιστον τα ογδόντα, μάλιστα το πιό φυσικό θα ήταν να ανέβει στα ογδονταπέντε χρόνια. Ετσι θα βλέπουμε ανθρώπους ογδόντα χρονών ή και μεγαλύτερους, να εργάζονται σε γραφεία, πρατήρια βενζίνης, εργοστάσια, περίπτερα, στις υπηρεσίες καθαριότητας των δήμων, στις τράπεζες, στα μαγαζιά και στις άλλες πάσης φύσεως δουλειές. Και θα είναι σε θέση να τα βγάζουν πέρα, επειδή θα έχουν και την σχετικά καλή κατάσταση υγείας -παρά τη φθορά που θα έχει υποστεί ο οργανισμός τους -κατάσταση υγείας που δεν έχουν πολλοί σημερινοί εργαζόμενοι που παρουσιάζουν πολλές καταστάσεις ασθενικής υγείας, όπως διαβήτη, υπέρταση και τα συναφή.
Ας κάνουμε ένα άλμα τώρα να πάμε σ΄εκείνη την εποχή, όπως γίνεται στα μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας. Βλέπουμε τώρα τα υπερήλικα γερόντια να εργάζονται πυρετωδώς στα γραφεία, στα μέσα μαζικής μεταφοράς - τώρα οδηγούν λεωφορεία στα ογδόντα τους χρόνια, έχουν άλλωστε άριστη όραση και επίσης και τις άλλες αισθήσεις τους - στις τράπεζες, στα μαγαζιά και οπουδήποτε αλλού. Εργάζονται ολόκληρα οκτάωρα χωρίς να κουράζονται καθόλου, μάλιστα κάμνουν και πολλές υπερωρίες όταν χρειαστεί. Και όλα πηγαίνουν ομαλά.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν πηγαίνει ομαλά. Το ποσοστό των ανέργων έχει ξεπεράσει το σαράντα και σε μερικές χώρες και το πενήντα τοις εκατό. Πώς να βρείς δουλειά, όταν
εργάζονται τόσο πολλά άτομα σε τόσο μεγάλες ηλικίες ; Περιμένεις, περιμένεις να αδειάσει κάποια θέση στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα, τα χρόνια περνούν, η θέση δεν βρίσκεται, η κατάσταση έχει γίνει αδιέξοδη. Πηγαίνει ο άνεργος στο γραφείο ευρέσεως εργασίας και ρωτά αν υπάρχει καμμιά προοπτική για το κοντινό μέλλον για κάποια εργασία, οποιαδήποτε εργασία. « Μάλιστα », του λέει ο αρμόδιος υπάλληλος - που είναι κι αυτός ένας εβδομηντάρης - « θα υπάρξει μιά θέση πωλητή σε ένα κατάστημα νεωτερισμών, μόνο που θα πρέπει να περιμένουμε κανά δυό χρόνια, τώρα αμέσως θα σε βάλω στη σειρά προτεραιότητας, δεν είναι πολλά τα δυό χρόνια, έτσι δεν είναι ; ».
Οχι, δεν είναι πολλά τα δυό χρόνια, εδώ περιμέναμε ολόκληρη δεκαετία τα δυό χρόνια θα μας φοβήσουν ; Πού θα πάνε, θα περάσουν κι αυτά. Και ύστερα θα πιάσω δουλειά, και θα με βλέπουν οι άνεργοι και θα ζηλεύουν. Μάλιστα, αν έχεις υπομονή θα έλθει και η δική σου η σειρά, αυτό θα τους λέω. Και θα εξακολουθώ να εργάζομαι μέχρι να γίνω ογδονταπέντε χρονών, και τότε θα αποσυρθώ από το επάγγελμα και θα πάρω τη σύνταξή μου, που το ασφαλιστικό μου Ταμείο θα μου τη δίνει κάθε μήνα επί είκοσι ή και παραπάνω χρόνια.
Και τότε - μόλις αποσυρθώ απ΄τη δουλειά - ίσως μπορέσεις να βρείς και σύ δουλειά, αν έχεις σειρά προτεραιότητας. Αν δεν έχεις, μην απογοητεύεσαι, σε μερικά ή αρκετά ακόμη χρόνια, θα έλθει και η δική σου σειρά, μέχρι τότε θα πηγαινοέρχεσαι στα γραφεία εύρεσης
εργασίας, έτσι για να περνά η ώρα σου, και εν τω μεταξύ θα σου δίνουν και ένα μικρό επίδομα ανεργίας, ίσα ίσα για να μην πεινάς.
Πώς σας φαίνεται αυτή η εικόνα ; Δεν είναι ειδυλλιακή στ΄αλήθεια ;