Ξ Υ Λ Ο Μ Ε Τ Η Σ Ε Σ Ο Υ Λ Α
Εδώ κοντά στην περιοχή μας, υπάρχει μιά χώρα, της οποίας το όνομα δεν θα το αποκαλύψω. Είναι τα « απόρρητα προσωπικά δεδομένα » του σινιόρ Ντα Φέρμο, που αποφεύγω να τα παραβιάζω ( όταν μου καπνίσει βέβαια, αλλοιώς τα παραβιάζω σε πρώτη ευκαιρία ). Πρόκειται για μιά μεγάλη σε έκταση χώρα, πολλαπλάσια από τη δική μας, και εξαπλάσιος είναι ο πληθυσμός της. Ο λαός της έχει έλθει από την κεντρική Ασία πριν από εφτά - οκτώ αιώνες, και ενώ πριν έλθουν οι άνθρωποι του λαού αυτού είχαν κάποια θρησκεία που δεν την ξέρω, μόλις έφτασαν στη Μέση Ανατολή, αγάπησαν με πάθος έναν « προφήτη » από τα νότια της Μέσης Ανατολής. Και έγιναν οπαδοί του, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι της Μέσης Ανατολής. ( Ισως μάλιστα τη θρησκεία που δίδαξε ο « προφήτης » αυτός, να την είχαν πριν ξεκινήσουν απ΄τα εσώτερα της Ασίας, δεν είμαι και τόσο βέβαιος για τα πράγματα αυτά ). Με αυτά τα πολύ ασαφή στοιχεία, είναι βέβαιο ότι δεν καταλάβατε περί ποιάς χώρας πρόκειται.
Η διδασκαλία της θρησκείας αυτής όταν πρωτοϊδρύθηκε πριν από χίλια τετρακόσια χρόνια, περιείχε πλήθος από διατάξεις, άρθρα και παραγράφους, που στρέφονταν εναντίον του γυναικείου φύλου, που ανέκαθεν στις περιοχές εκείνες, εθεωρείτο παρακατιανό πολύ σε σχέση με το αντρικό φύλο. Οι γυναίκες εθεωρούντο σαν κάτι μεταξύ ζώου και ανθρώπου, και αυτή ήταν η κατάσταση του λαού αυτού, όταν ήλθε να γειτονέψει μ΄εμάς πριν από τα χρόνια που αναφέρθηκαν νωρίτερα.
Όμως, πριν από επτά περίπου δεκαετίες, αυτή η χώρα άλλαξε αρκετά την εμφάνισή της. Ενώ πρωτύτερα ήταν μιά χώρα στην οποία το κράτος ήταν άμεσα συνδεδεμένο με τη θρησκεία του Ισλάμ, και λίγο πολύ η δικαιοσύνη αποδιδόταν με κεντρική βάση τον Ισλαμικό νόμο, ήλθε μιά νεωτεριστική κίνηση από τη νότια Ευρώπη, που τα άλλαξε όλα. Εφυγαν όλα τα εξωτερικά στοιχεία, οι φερετζέδες - σήμα κατατεθέν των Μουσουλμάνων γυναικών - έφυγαν και τα φέσια, τα καλπακια και ότι άλλο θύμιζε το θρησκευτικό κράτος. Αλλαξε επίσης και τη γραφή, εγκατέλειψε την πολύπλοκη αραβική γραφή, για να βάλει στη θέση της έναν τύπο λατινικής γραφής. Το κράτος αυτό, χωρίστηκε από την θρησκεία, έγινε αυτό που λέμε « λαϊκό κράτος ». Και ήταν μάλιστα το πρώτο κράτος με θρήσκευμα το Ισλάμ, που έγινε λαϊκό σ΄ολόκληρο τον κόσμο. Ακολούθησαν πολύ πιό ύστερα, μερικές άλλες χώρες, Τυνησία, Αλγερία, Αίγυπτος, Ιράκ, Πακιστάν, και πρόσφατα η Ινδονησία, το Μαρόκο, η Λιβύη και μερικές ακόμα χώρες.
Το γετονικό μας αυτό κράτος, έρχεται τώρα να ζητήσει να μπεί μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Θέλει να γίνει και τυπικα ευρωπαϊκή χώρα, μιάς και ουσιαστικά, έχει ένα μικρό κομμάτι της μέσα σε ευρωπαϊκό έδαφος. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι κύκλοι μέσα στη χώρα - αλλά και έξω απ΄αυτήν - που αντιδρούν σε μιά τέτοια προοπτική, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Όμως, η πλειοψηφία των κατοίκων της ενδιαφερόμενης χώρας, είναι υπέρ της ένταξης στην Ενωση των ευρωπαϊκών χωρών, πάνω σ΄αυτό δεν μπορεί να γεννηθεί καμμιά αμφιβολία. Και ήδη, περιμένουμε να αρχίσουν οι προκαταρκτικές διαπραγματεύσεις πάνω στην μελλοντική - μετα από κάποια χρόνια - εισδοχής της στην Ενωση.
Στην Ευρωπαϊκή λοιπόν Ενωση μιά χώρα, η οποία μέχρι πριν ογδόντα χρόνια, είχε τα δικαιώματα της γυναίκας ουσιαστικά ανύπαρκτα ; Μάλιστα, έχουμε άλλαξει ιδέες, έτσι λένε οι ενδιαφερόμενοι αυτοί Ευρωασιάτες. Και αρχίζουν να ερευνούν με διάφορους τρόπους την εσωτερική κατάσταση της χώρας, για να δούνε αν η λαϊκή σκέψη και συμπεριφορά, έχει γίνει πιά αρκετά ευρωπαϊκή. Και ένα καλό μέσον γι αυτή την έρευνα, είναι και η πολύ γνωστή και σύγχρονη μέθοδος των δημοσκοπήσεων.
Το πώς γίνονται οι δημοσκοπήσεις, είναι πολύ γνωστό. Δυό τρόπους μεταχειρίζονται κυρίως τα αρμόδια ινστιτούτα. Ο ένας είναι με τη γνωστή μεθοδος της « κάλπης », όπως δηλαδή γίνεται με τις ψηφοφορίες για την εκλογή βουλευτων, δημάρχων και άλλων εκλεγόμενων με ψηφοφορίες. Ο υπάλληλος της εταιρείας που ενεργεί την έρευνα, έχει μαζύ του ένα κουτί και ένα πακέτο που περιέχει κάρτες με διάφορες ερωτήσεις. Σταματά έναν διαβάτη στο δρόμο, και του δίνει μιά κάρτα. Ο διαβάτης, γράφει τις απαντήσεις του στην κάρτα, και τη ρίχνει μέσα στο κουτί. Με τον τρόπο αυτό και σε τυχαία δείγματα, μετριούνται στα κεντρικά γραφεία οι απαντήσεις, και βγαίνουν τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης.
Ένα άλλος τρόπος, λιγότερο ίσως αποδοτικός και αξιόπιστος, είναι η ίδια μεν διαδικασία, μόνο που αυτή γίνεται με τηλεφωνικές κλήσεις στην τύχη, και μπαίνουν τα ερωτήματα στον καλούμενο να απαντήσει. Αυτός απαντά, και οι απόψεις του καταχωρούνται όπως και στην προηγούμενη περίπτωση. Και βγαίνει πάλι το στατιστικό συμπέρασμα. Και στις δυό περιπτώσεις αυτές, ένα δείγμα χιλίων ή δυό χιλιάδων ερωτώμενων, ανάγεται σε εκατοστιαία αναλογία, και έτσι βγαίνει ο επί τοις εκατό αριθμός. Και στις δυό αυτές μεθόδους μετρήσεων, τα δείγματα παίρνονται στην τύχη, από ανθρώπους διαφορετικών τόπων κατοικίας, διαφορετικής οικονομικής κατάστασης, εντελώς τυχαία δηλαδή.
Εγινε λοιπόν, ανάμεσα και σε άλλες δημοσκοπήσεις, και μιά ακόμα στην οποία καλούσαν τις γυναίκες της χώρας να απαντήσουν σε ένα καίριο όσο και παράδοξο ερώτημα. Ρωτήθηκαν λοιπόν οι γυναίκες της χώρας αυτής που επιθυμεί να γίνει μελος της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αν τις δέρνουν οι άντρες τους, ( με την προϋπόθεση βέβαια ότι ήσαν παντρεμένες ). Και αν τις έδερναν, για ποιούς λόγους το έκαμναν αυτό, και αν είχαν λόγους να διαμαρτύρονται γι αυτή τους τη συμπεριφορά. Αυτές πάνω κάτω ήσαν οι ερωτήσεις που έγιναν.
Και ιδού τί απαντήσανε οι παντρεμένες γυναίκες σ΄αυτές τις ερωτήσεις. Το εξηνταένα τοις εκατό, απάντησε ότι, όχι, δεν τις έδερναν οι αντρες τους. Το υπόλοιπο τριανταεννιά τοις εκατό, είπε ότι μάλιστα, « έτρωγαν » ξύλο, λίγο ή πολύ, δεν έγινε ερώτηση ως προς τη συχνότητα και την ποσότητα του ξυλου που « τρώνε ». Μάλιστα, δήλωσαν κατά πλειοψηφίαν, ότι έχουν δίκαιο οι άντρες όταν ξυλοκοπούν τις γυναίκες τους. Και πώς λοιπόν το δικαιολόγησαν αυτό ; Λέγοντας ότι μάλιστα, πρέπει να τις δέρνει ο άντρας τους όταν καίνε το φαγητό, όταν είναι απρόθυμες στο κρεββάτι ( φυσικά, υπάρχουν λόγοι για τέτοιες αρνήσεις, αδιαθεσία, πονοκέφαλος και άλλα τοιαύτα ), και αναφέρθηκαν μάλλον και μερικοί άλλοι λόγοι μαλακού ή αγρίου ξυλοκοπήματος, όπως μέθη, εκνευρισμός και τα παρόμοια.
Απότομη προσγείωση για τους κοντινούς από αιώνες γείτονες αυτές οι απαντήσεις των γυναικών εν μέσω του εικοστού πρώτου αιώνα μ.Χ. Που σίγουρα θα έβαλαν σε προβληματισμό τους αρμόδιους και τους αναρμόδιους. Μα πώς θα πάμε στους ευρωπαϊκούς λαούς με τέτοιου είδους συμπεριφορές ; Θα μας πάρουν στο ψιλό οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, έτσι δεν είναι ; Θα πούνε ότι οι μισοί περίπου άντρες μας είναι γαϊδούρια ( μετά συγχωρήσεως, όπως λέει ο λαός, δεν ξέρω γιατί τα γαϊδούρια φέρνοται συχνά σαν παράδειγμα άσχημης συμπεριφοράς, πρόκειται για αγαθά και άκακα ζώα, έτσι δεν είναι ; ). Αυτά και μερικά άλλα τέτοια, πρέπει να σκέφτηκαν οι άνθρωποι, και πολύ να προβληματίστηκαν.
Αυτά για τις γυναίκες της ασιατοευρωπαϊκης αυτής χώρας, που θέλει να γίνει εντελώς ευρωπαϊκή και να απαρνηθεί το ιστορικό ασιατικό παρελθόν της. Τρώνε ξύλο, έτσι λένε οι γυναίκες αυτές, και τονίζουν ότι τους χρειάζεται αυτό το ξύλο, που ως γνωστόν, έχει βγεί από τον Παράδεισο. Πάντως, το ξυλοφόρτωμα των γυναικών από τους άντρες τους, δεν πρόκειται με κανένα τρόπο να εμποδίσει την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Λοιπόν, αυτά συμβαίνουν στην γειτονική σε μας χώρα - της οποίας το όνομα δεν πρόκειται να αποκαλύψω με καμμιά κυβέρνηση - που είναι στα πρόθυρα της εισόδου της στην Ευρώπη. Αλλά πρέπει να έχουμε υπ΄όψιν μας, ότι περίπου τα ίδια γινόντουσαν και στη δική μας χώρα πριν από κάμποσο καιρό, ας πούμε πριν από μερικές δεκαετίες, ιδίως στις αγροτικές περιοχές. Αλλά και στις αστικές κοινωνίες, δεν ήταν σπάνιο να ξυλοφορτώνονται οι γυναίκες μέχρι πριν από λίγο καιρό, θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπάρχουν κρούσματα δαρμού γυναικών και σήμερα. Μάλιστα, στα παλιά χρόνια, ακουγόταν από πολλές γυναίκες το γνωστό : « Ο άντρας μου δεν με αγαπά πιά. Το κατάλαβα όταν έπαψε να με δέρνει ». Το ξύλο λοιπόν, εθεωρείτο κάποτε σαν απόδειξη αγάπης από κάποια μερίδα γυναικών. Και η διακοπή του, σήμαινε ότι οάντρας έπαυε να αγαπά τη γυναίκα του. Και μή χειρότερα δηλαδή.
Στις σημερινές εποχές βέβαια, ούτε λόγος να γίνεται για βιαιοπραγίες σε βάρος γυναικών, όχι μόνο στην Ευρώπη - όπου θέλει να μπεί η γειτόνισσα - αλλά ούτε και στη χώρα μας. Οι γυναίκες μας είναι τώρα αυτεξούσιες από οικονομική άποψη, και έτσι και σηκώσεις λίγο το χέρι σου να τις χτυπήσεις, μαζεύουν τα συμπράγκαλά τους και σε αφήνουν σύξυλο και φεύγουν ανεπιστρεπτί. Εχουν τώρα τους δικούς τους πόρους, και δεν κάθονται να τις « μαζεύουν », όπως έκαμναν κάποιες σε άλλες εποχές, όταν δεν είχαν πού την κεφαλήν κλίναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου