Ο Ι Κ Ο Ι Ν Ω Ν Ι Κ Ε Σ Τ Α Ξ Ε Ι Σ
Μιά φορά κ έναν καιρό, ούτε πλούσιοι υπήρχαν, ούτε και φτωχοί, οι τότε άνθρωποι είχαν απόλυτη ισότητα ως προς τις λεγόμενες « τάξεις », που διαμορφώθηκαν στις αστικές κοινωνίες, όταν αυτές άρχισαν να δημιουργούνται. Πρωτύτερα, κι από την εποχή που τα όντα με τα δυό πόδια και το πολύ μυαλό, κατοικούσαν πρώτα σε σπηλιές και αργότερα σε καλύβες, η μόνη διάκριση που υπήρχε, ήταν στο θέμα του τοπικού καθοδηγητή του οικισμού, ενός είδους ας το πούμε « δημάρχου » ή « κοινοτάρχη », της μικρής και περιορισμένης σε έκταση συγκέντρωσης των λίγων κατοίκων του οικισμού.
Πριν όμως από κάπου έξι χιλιάδες χρόνια ή και λίγο νωρίτερα, άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες μικρές στην αρχή, και κάπως μεγαλύτερες σε πληθυσμό και έκταση πόλεις. Στην Αίγυπτο, στη Μεσοποταμία - στις εκβολές των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη - και στην Κίνα, αυτές ήσαν οι περιοχές όπου δημιουργήθηκαν τα πρώτα αστικά κέντρα. Που από ανάγκη και άλλους παράγοντες, έπρεπε να έχουν αφ΄ενός έναν τοπικό άρχοντα, έναν βασιλιά μικρού μεγέθους, και μία τάξη μεσαία, που είχε – με την ανακάλυψη εν τω μεταξύ και του χρήματος – την αμέσως κατώτερη τάξη, αυτή που θα την ονομάζαμε μεσαία « αστική » τάξη. Και πιό κάτω απ΄αυτήν, βρισκόντουσαν και οι περιουσιακά πιό χαμηλά ευρισκόμενοι, που αποτελέσανε την τρίτη τάξη, την ας την πούμε τάξη των πιό φτωχών.
Μετά από την εποχή των βασιλιάδων και την μεσαία τάξη τους, ήλθε σε μερικές περιοχές της Μέσης Ανατολής, και η εποχή των αυτοκρατόρων, που μαζύ τους ήταν ξανά και οι δυό τάξεις, οι προηγούμενες. Και αφού πέρασαν χρόνια και δεκαετίες και ζαμάνια ( που στην αραμαϊκή γλώσσα, που κάποια εποχή έγινε η διεθνής γλώσσα της Μέσης Ανατολής, σημαίνει « αιώνες » ), ήλθε και η σειρά της Ευρώπης να έχει τους βασιλιάδες της, και μαζύ μ΄αυτούς, και μιά καινούργια τάξη, που μπήκε ανάμεσα στο βασιλιά και τη μεσαία τάξη. Και ήταν η τάξη της αριστοκρατίας, δηλαδή των λεγόμενων « τιτλούχων ». Που ήσαν - εκτός από τους πρίγκηπες που ήσαν στη θέση των διαδόχων των θρόνων, οι Δούκες, οι Μαρκήσιοι, οι Κόμητες, οι Βαρώνοι κι οι οι Βαρωνέτοι.
Πολύ πριν από την εποχή των ευρωπαίων αριστοκρατών με τους μεγάλους, μεσαίους και μικρούς αυτούς τίτλους, βρίσκουμε στην Ινδία του Βραχμανισμού, τη διαίρεση της ινδικής κοινωνίας σε πέντε τάξεις, τις λεγόμενες « κάστες », τις πιό πολλές που αναφέρονται στην ι-στορία των κοινωνικών τάξεων. Και αυτές ήσαν αρχίζοντας από τις πιό υψηλά ιστάμενες, μέχρι τις κατώτερες οι εξής. Πρώτη οι Βραχμάνες ή το ιερατείο. Δεύτερη οι Κσατρίγια, ή η τάξη των πολεμιστών. Τρίτη οι Βαίσυ, δηλαδή οι αστοί. Τέταρτη οι Σούνρα, δηλαδή οι τεχνίτες, και Πέμπτη και καταϊδρωμένη η κάστα των Παρία, η πιό εξευτελισμένη τάξη που υπήρξε ποτέ στην ιστορία του κόσμου.
Κάπου στα χίλια εννιακόσια πενήντα – ή ακριβώς εκείνη τη χρονιά αν θυμάμαι καλά – η πρώτη πρωθυπουργός της Ινδίας, η Ίντιρα Γκάντι, κατάργησε με νόμο τη διαίρεση αυτή σε τάξεις του ινδικού λαού. Αλλά παρά την νομοθετική κατάργηση των τάξεων, αυτές εξακολουθούν να υπάρχουν, και φαίνεται ότι δεν θα εξαφανιστούν ποτέ. Ο Παρίας, δεν είναι μέλος της κοινωνίας, δεν τον δέχονται πουθενά, δεν του μιλούν σχεδόν ποτέ, όλοι οι απόγονοί του μέχρι χιλιοστής και πέραν γενεάς, θα ανήκουν στην τάξη των Παρία. Ακόμα κι αν καταστραφεί όλος ο κόσμος και μείνουν – ο λόγος το φέρνει - μονάχα οι Ινδοί, αυτοί θα εξακολουθουν το ίδιο το βιολί τους, και οι Παρίες θα είναι πάντοτε Παρίες.
Ας αφήσουμε όμως τώρα τους Ινδούς και τις « κάστες » τους, και ας έλθουμε εδώ στην Ευρώπη. Οι Δουκες, οι Μαρκήσιοι και οι λοιποί αριστοκράτες των ευρωπαϊκών χωρών, ύστερα από τη γαλλική επανάσταση, άρχισαν σιγά σιγά να φεύγουν απ΄τη μέση. Εχουν μείνει βέβαια καποια κατάλοιπα σε λιγοστές χώρες, αλλά ουσιαστικά δεν θα τους βρεις, όσο κι αν ψάξεις. Εμειναν μονάχα πρίγκηπες, σε όσες χώρες έχουν βασιλιάδες, κάποιοι θα πρέπει να τους αντικαταστήσουν κάποτε. Κι αυτοί βρίσκονται μονο σε βορεινές χώρες της Ευρώπης.
Και τώρα, ας έλθουμε στην φτωχούλα τη χώρα μας. Που είναι μεν φτωχή σε πλούτο, σε παραγωγή, σε πολλά άλλα πράγματα, δεν είναι όμως φτωχή σε μαλαγανιές, σε απάτες πάσης φύσεως, σε τρικλοποδιές στους αντιπάλους της, σε λαμογιές και σε πλήθος άλλο παρόμοιων πραγμάτων. Τόσο πολύ αναπτυγμένη είναι σ΄αυτούς τους τομείς, που θα της έδιναν βραβείο Νομπέλ γι αυτά τα κατορθώματά της, αλλά δυστυχώς τέτοιο βραβείο δεν σκέφτηκαν να βάλουν. Ισως κάτι να σκεφτούν στο μελλον, δεν μπορεί να υπάρχει τόσο μεγάλη αδικία, έστω και σ΄αυτόν τον ήκιστα ελκυστικό τομέα.
Λοιπόν στη χώρα μας, από την εποχή της ανεξαρτησίας της από τον ζυγό των τεσσάρων αιώνων, άρχισε να διαμορφώνεται ένα ασαφής διαχωρισμός σε τάξεις, που άλλωστε υπήρχε και στα χρόνια της τεσσάρων αιώνων κατοχής, με τους γνωστούς κοτσαμπάσηδες. Και μετά την απαλλαγή από τους κατακτητές,άρχισε να διαμορφώνεται η τάξη των πλούσιων που ήσαν οι πλούσιοι της αγροτικής παραγωγής και η τάξη των φτωχών στην ίδια κατηγορία. Και άρχισε σιγα σιγά, διαμορφώνεται η γνωστή διαίρεση σε τάξεις, όπως έγινε και στις άλλες χώρες. Ηταν η τάξη των πλούσιων, που είχε χωράφια, κτήματα και πολλά φράγκα, και αργότερα και στο επιχειρηματικό πεδίο. Ηταν και και η μεσαία τάξη των μεσοαστών, που όσο πήγαινε και μεγάλωνε, και ήταν και η τάξη των φτωχών, που δεν είχαν περιουσιακά στοιχεία στην αρχή, αλλά σιγά σιγά, άρχισαν και αυτοί να αποκτούν κάποια λιγοστά.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η μεσαία τάξη των αρκετά μέχρι πολύ εύπορων, όσο πήγαινε και μεγάλωνε. Κι αυτό, κατά κύριο λόγο, οφειλότανε στο γεγονός, ότι σε πολλές οικογένειες, εργαζόντουσαν και τα δυό μέλη της οικογένειας, που σε παλιότερες εποχές δεν συνεβαινε. Και το μόνο έσοδο προερχόταν από την κεφαλή της οικογένειας, κι αυτή η κεφαλή ήταν ο άντρας, που συντηρούσε ολόκληρη την οικογένεια. Με τη συμμετοχή και της γυναίκας, το εισόδημα αυξήθηκε αρκετά μέχρι πολύ, και η μεσαία τάξη μεγάλωσε περισσότερο.
Εδώ και λίγο καιρό όμως, βαρειά κρίση έπεσε με το οικονομικό κραχ που ξέσπασε σ΄όλόκληρο τον κόσμο. Αυτό βέβαια, σημαίνει ότι είτε έπαψαν να υπάρχουν δυό έσοδα σε μιά οικογενεια, ή άλλως, μειώθηκαν τα έσοδα του ενός ή και των δύο μελών της οικογένειας. Με αυτόν τον τρόπο, μ΄αυτή την - προσωρινή βέβαια, έτσι πιστεύουμε - εξέλιξη των οικονομικών πραγμάτων, είναι φανερό ότι είτε η δύναμη της μεσαίας τάξης μίκραινε, είτε πολλά μέλη της μεσαίας αυτής τάξης, έπεσαν από την τάξη αυτή σε μία κατώτερη. Που μπορεί να μην κατεβαίνει στο επίπεδο της ταξης των φτωχών, όμως διαμορφώνει μία καινούργια ενδιάμεση τάξη, των λιγότερο εύπορων. Τα πράγματα κάποτε αλλάζουν, για μην επικαλεστούμε το ρητό του Ηράκλειτου « τα πάντα ρεί », τα πάντα αλλάζουν στην πορεία του χρόνου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου