ΓΙΝΑΜΕ ΣΤ΄ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΣΟ ΦΤΩΧΟΙ ;

Γ Ι Ν Α Μ Ε Σ Τ΄ Α Λ Η Θ Ε Ι Α Τ Ο Σ Ο Φ Τ Ω Χ Ο Ι ;

Εδώ και ενάμισυ χρόνο περίπου, - το λέμε και το ξαναλέμε – βρισκόμαστε όλοι, όλοι λίγο πολύ, σε κρίση οικονομική, συνεπεία του τραπεζιτικού κραχ που έγινε ακριβώς όπως είχε γίνει και πριν από κάπου οχτώ δεκαετίες. Ειδικότερα, η δική μας χώρα, έπεσε στα πιό χαμηλά από όλες τις άλλες χώρες του κόσμου, για λόγους που τους είπαμε πολλές φορές και δεν χρειάζεται να τους επαναλαμβάνουμε συνεχώς. Και το τελικό συμπέρασμα που φτάνουμε κάθε φορά, είναι ότι γίναμε πολύ φτωχοί, η φτωχότερη χώρα του κόσμου. Και μεγάλο, πολύ μεγάλο ποσοστό των κατοίκων της χώρας, έχουν γίνει φτωχοί, αυτή η ιδέα επικρατεί συνεχώς και αδιαλείπτως.
Είναι όμως η πάσα αλήθεια αυτή, ή νομίζουμε απλώς ότι είναι ο Ελληνας τελικά, ο συνενεχώς και ακαταπαύστως που σιγοτραγουδάει αυτό αυτό το ρεφραίν, που όλο και λέει ότι έχουμε φτωχήνει με αυτά που η τρόϊκα κάνει ; Μπορούμε να κάνουμε μιά κάπως πρόχειρη εξέταση του θέματος αυτού, και να καταλήξουμε σε κάποιο λογικό συμπέρασμα, χρησιμοποι-ώντας τα όσα στοιχεία μπορούμε να έχουμε στη διάθεσή μας ; Ε, λοιπόν, νομίζω ότι δεν βλάπτει να δηλώσουμε κατι τέτοιο, και αν αποτύχουμε, ε, δεν πειράζει και τόσο, εδώ αποτυγχάνουν οι ειδικοί, γιατί να έχουμε απαιτήσεις να πετύχουμε εμείς, έχουμε τάχατες το αλάθητο του Πάπα ; Που βέβαια, δεν το έχει και δεν το είχε ποτέ.
Πριν από όλα, πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα, ότι σε κάθε κοινωνία, ανεξαρτήτως της οικονομικής ισχύος της χώρας, πάντοτε υπήρχαν και υπάρχουν και τώρα, άνθρωποι φτωχοί, χωρίς να έχει μεσολαβήσει κανενός είδους κραχ. Υπάρχει όμως μιά ειδοποιός διαφορά.΄Αλλου επιπέδου είναι οι φτωχοί της Σουηδίας, άλλου οι φτωχοί της Αλγερίας, και άλλου επιπέδου οι φτωχοί της Ουγκάντα. Και όχι μόνο είναι σε διαφορετικό επίπεδο φτώχειας, αλλά και μεγάλες διαφορές υπάρχουν, τεράστιες θα λέγαμε, ως προς τα ποσοστά των φτωχών τάξεων από χώρα σε χώρα. Στην περίπτωση λόγου χάριν της Σουηδίας που αναφέρθηκε, το ποσοστό της χαμηλής τάξης των φτωχών, είναι ελάχιστο, ας πούμε το τρία τοις εκατό του συνολικού πληθυσμού της χώρας αυτής, της Αλγερίας αρκετά μεγάλο, και της Ουγκαντα τεράστιο.
Οσον αφορά το ποσοστό του φτωχού πληθυσμού της δικής μας χώρας, αυτό – χωρίς να έχω επίσημα στοιχεία για παλιές εποχές – ήταν πριν το κραχ, ακριβώς εικοσιδύο τοις εκατό.
Μετά την έκρηξη της τραπεζικής κρίσης στη Γουώλλ Στρητ πριν από από ενάμισυ χρόνο, μόνο αδρούς υπολογισμούς μπορούμε να κάνουμε, που όμως δεν πρέπει να απέχουνκαι πολύ από την αλήθεια. Υπολογίζοντας λοιπόν τις συνέπειες της κρίσης στην οικονομία μας και τα διάφορα συνεπακόλουθα που έφερε αυτή, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι το νούμερο που αναφέρθηκε, θα πρέπει να αυξήθηκε μόνο κατά ένα μικρό ποσοστό, ας πούμε ότι έφτασε κάπου μεταξύ του εικοσιπέντε με εικοσιοκτώ τοις εκατό. Οπότε, δεν μπορεί να θεωρηθεί μεγάλη η αύξηση αυτή.
Πάνω από την κατώτερη, τη φτωχή τάξη, είναι ο μεγάλος όγκος της μεσαίας τάξης, που αποτελεί στις περισότερες πολιτισμένες και εξελιγμένες χωρες, τη ραχοκοκκαλιά της κοινωνίας. Μπορεί κι αυτή να υπολογιστεί χονδρικά, και για τη χώρα μας, θα λέγαμε ότι θα φτάνει στο περίπου εβδομήντα τοις εκατό. Και αυτή είναι η τάξη που έχει υποστεί τη μεγαλύτερη ζημιά. Είναι οι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα, είναι οι μικροπιχειρηματίες που έχουν έναν δυό ή τρεις ή και κανέναν υπάλληλο στην επιχείρησή τους. Μαγαζιά μικρά, λίγο μεγαλύτερα, και αρκετά μεγάλα. Και είναι σ΄αυτήν την τάξη και οι επιστήμονες που δεν είναι μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι, μεγαλομηχανικοί και κάποιοι άλλοι της ίδιας σειράς.
Είναι βέβαια αλήθεια, ότι και η μεσαία τάξη έχει χάσει από τη δύναμή της αυτό το ίδιο διάστημα. Τόσο οι κρατικοί υπάλληλοι, που οι περικοπές των απολαυών τους ήσαν αρκετά σημαντικές, όσο και οι εκτός του δημόσιου τομέα της μεσαίας τάξης, έχουν χάσει αρκετά από τις οικονομικές τους δυνατότητες. Ότι υπάρχει μεγάλη ύφεση γενικά στην οικονομία, είναι ο-λοφάνερο, και δεν μπορεί να το αμφιβητήσει κανένας. Αυτά από την μιά μεριά, βλέποντας τη μία όψη των πραγμάτων.
Από την άλλη μεριά, υπάρχει κάτι που το βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους των πό-λεων, και είναι αξιοπαρατήρητο. Ο αριθμός των ιδιωτικών αυτοκινήτων, δεν φαίνεται να ελαττώνεται καθόλου, παρά την κρίση, παρά την αύξηση των τελών κυκλοφορίας, παρά την αύξηση των εξόδων κίνησης εξ αιτία της αύξησης της τιμής των καυσίμων. Θα περίμενε κα-νείς, ότι με όλα αυτά που αναφέρθηκαν, ότι δεν θα βλέπαμε να κινείται ίδιος στόλος των αυτοκινήτων στους δρόμους, αυτό λέει η λογική. Που εδώ, δεν φαίνεται να συμφωνεί με την πραγματικότητα. Τρία και τέσσερα και πέντε αμάξια της ίδιας οικογένειας, δεν φαίνεται να δηλώνουν καμμιά σπουδαία οικονομική δυσπραγία.
Είδαμε ακόμα και εφέτος, μιά μεγάλη εξόρμηση καλοκαιρινή προς τις εξοχές και τις παραλίες και τα νησιά για τις θερινές διακοπές, που δεν έμοιαζε να δείχνει μιά σοβαρή οικονομική πτώση της μεσαίας τάξης. Βέβαια, οι διακοπές ήσαν λιγότερων ημερών από ότι τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και αυτό το γεγονός, δεν δείχνει κάποια μεγάλη πτώση οικονομική στον πληθυσμό. Πάντοτε εννοώντας τον πληθυσμό της μεσαίας τάξης, καθώς οι φτωχοί, διακοπές κατά κανόνα δεν έβλεπαν και πριν, και φυσικά δεν θα έβλεπαν και εφέτος.
Αλλά βλέπουμε και κάτι άλλο, που δείχνει περισσότερο από κάθε τι, την σχετική τουλάχιστον οικονομική πτώση στη χώρα. Δεν πρέπει να βλέπουμε μονάχα τα αυτοκίνητα που μας θαμπώνουν, υπάρχουν και ενδείξεις που μας πληροφορούν ότι κάποια πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Πολλά είναι τα καταστήματα, που σε όλης τη χώρα, έχουν βάλει το λεγόμενο λουκέτο, κι αυτό λέει πολλά. Δεν κλείνει κανείς το μαγαζί του – υπάρχει και η υπερηφάνεια ενός μαγαζάτορα, που χρόνια πολλά φαίνεται στην αγορά – δεν το κλείνει λοιπόν, επειδή έτσι του κάπνισε, πρέπει να υπάρχουν σοβαροί οικονομικοί λόγοι για να το κάνει αυτό. Που δείχνει και μιά άλλη όψη της αλήθινής πραγματικότητας.
Μάλιστα λοιπόν, έχουμε πέσει σε φτώχεια. Αλλά ας μην το παίρνουμε και τόσο βαρειά, η φτώχεια μας φαίνεται μεγάλη σε ορισμένους των καινούργιων γενεών, όμως στους παλιούς που ξέρουν το πώς ήταν μιά φορά κι έναν καιρό τα οικονομικά πράγματα της χώρας, δεν κάνει και τόσο μεγάλη εντύπωση. Βέβαια, κι αυτοί είχαν καλομάθει αυτούς τους τελευταίους καιρούς, όμως τώρα που θυμούνται ξανά τις παλιές εκείνες καταστάσεις της μεγάλης φτώχειας, χωρίς τα σύγχρονα πλούτη, τα πάσης φύσεως αγαθά που έφερε η τεχνική πρόοδος, κα-ταλαβαίνουν ότι δεν είναι πραγματικά φτωχοί με την αληθινη έννοια της λέξης. Και ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα σε πολλούς ή και σε όλους τους τομείς της ζωής. Και ξανάρχονται στα λογικά τους.
Λοιπόν, δεν πρέπει να κλαψουρίζουμε συνέχεια για το δήθεν κατάντημά μας. Ας σκεφτούμε λιγάκι και το ενάμισυ δισεκατομμύριο των ανθρώπων σ΄αυτόν τον κόσμο, που στερούνται και τα στοιχειώδη. Που όχι μονο πεινάνε, αλλά δεν εχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη καμμιά απολύτως, που τους κατατρώγουν οι αρρώστειες, που δεν έχουν τα στοιχειώδη που πρέπει να έχει ένας άνθρωπος, που βρίσκονται σε πολύ χειρότερη μοίρα κι από τους αδέσποτους σκύλους που τριγυρνάνε στα πεζοδρόμια των πόλεών μας, που όμως τα φροντίζουν οι κοντινοί τους μαγαζάτορες να έχουν μιά στοιχειώδη διαβίωση, καλύτερη οπωσδήποτε από τους Αφρικανούς και τους Ασιάτες που τα στερούνται και αυτά τα ολίγα ακόμη.