ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΛΕΣ ΜΑΜΜΑΔΕΣ

Τ Ο Π Α Ι Δ Ι Μ Ε Τ Ι Σ Π Ο Λ Λ Ε Σ Μ Α Μ Α Δ Ε Σ

Δεν ξέρω πόσα πράγματα ακόμα θα ακούσωμε, αλλά το προχθεσινό με έβαλε σε βαθειές σκέψεις. Εχω διαβάσει τον « Φρανκεστάϊν » της Μαίρης Σέλλεϋ, έχω διαβάσει πληθος από βιβλία επιστημονικής φαντασίας, έχω διαβάσει Ισαάκ Ασίμωφ, Αρθουρ Κλαρκ, Ραίϋ Μπράν-τμπερυ και πολλούς άλλους. Αλλά κάτι σαν κι αυτό, ούτε το έχω διαβάσει πουθενά, ούτε από τη σκέψη μου πέρασε ποτέ. Και στην αρχή - για να πώ την αλήθεια - δεν κατάλαβα περί τίνος επρόκειτο, το συνειδητοποίησα την επόμενη μέρα και έμεινα κατάπληκτος.
Πάνε είκοσι χρόνια από τον καιρό που γεννήθηκε το πρώτο « παιδί του σωλήνα » στη Βρεττανία. Εγινε μεγάλος ντόρος την εποχή εκείνη, για κοίτα ρέ πώς γίνονται τα παιδιά την σήμερον ημέραν, είπαν όλοι την εποχή εκείνη. Βάζεις σ΄ένα μπουκάλι ένα ωάριο, προσθέτεις ένα σπερματοζωάριο, και ιδού που δημιουργείται το πρώτο κύτταρο, που θα γίνει μετά από εννιά μήνες ένας καινουργιος άνθρωπος. Αλλά εννοείται, ότι μετά τις πρώτες μέρες, το μικρότατο αυτό πλάσμα που δεν φαινότανε με γυμνό μάτι, το τοποθετούσαν στη φυσική του θέση, και εκεί έμενε μέχρι την ώρα του φυσιολογικού τοκετού.
Πολύ θόρυβος δημιουργήθηκε τότε μ΄αυτή την ανακάλυψη, που όμως δεν ήταν τίποτε το ιδιαίτερο, ξεχωριστό από τον συνηθισμένο τρόπο αναπαραγωγής του ανθρώπου, που απλώς παρέκαμπτε κάποιες δυσκολίες στην αρχή της εγκυμοσύνης, που προερχόντουσαν από φυσικές δυσκολίες από μέρους του άντρα. Αυτό ήταν όλο κι όλο και δεν έτρεχε τίποτε άλλο πα-ράξενο ή επαναστατικό στην όλη διαδικασία. Τα παιδιά που ερχόντουσαν στον κόσμο με τη μέθοδο αυτή, ήσαν τα ίδια « φυσιολογικά » παιδιά. Ησαν το ίδιο κανονικά όπως και τα με την « κλασσική » μέθοδο δημιουργούμενα.
Τα παιδιά αυτά του σωλήνα, είχαν έναν πατέρα - τον κανονικό πατέρα τους κατά το πλε-στον - και μιά μητέρα, όπως συνέβαινε πάντοτε από δεκάδες χιλιάδες χρόνια. Τίποτε το ιδιαίτερο, τίποτε το ξεχωριστό. Και ο όλος θόρυβος που είχε τότε δημιουργηθεί, ήταν μάλλον άσκοπος, φαίνεται ότι αυτό που έκαμνε εντύπωση ήταν ο « σωλήνας » και τίποτε άλλο. Κι από τότε, εκατοντάδες χιλιάδες ή και εκατομμύρια παιδιά δημιουργήθηκαν μ΄αυτό τον ελάχιστα « ανορθόδοξο » τρόπο.
Τα παιδιά αυτά μεγάλωσαν κατά τον πιό φυσιολογικό τρόπο, χωρίς καμμιά διαφορά από τα υπόλοιπα. Πήγαν κανονικά στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια, πρόκειται οσονούπω να σχηματίσουν δικές τους οικογένειες, και γενικά όλα βαίνουν καλώς σχετικά με την ιστορία αυτή των « παιδιών του σωλήνα » που έχει γίνει πιά ιατρική ρουτίνα.
Αλλά όπως ξέρουμε, όταν αρχίσει ο άνθρωπος κάτι, ψάχνει να βρή και άλλα μονοπάτια απ΄ τα οποία ξεκινώντας να φτάσει σε άλλους στόχους. Στην προκειμένη περίπτωση, ο αρχικός δρόμος που πήρε ήταν ο « σωλήνας », και τα μονοπάτια ξεκίνησαν ακριβώς από αυτόν το δρόμο. Αυτοί που ανακατεύτηκαν αυτή τη φορά στις καινούργιες αναζητήσεις, ήσαν οι γενετιστές, ένα πρόσφατο φρούτο της εποχής μας που είχε ξεκινήσει τον δέκατο ένατο αιώνα με τον Μέντελ, εκείνον τον ιερωμένο απ΄την Αυστρία, που διασταύρωνε τα μπιζέλια και εβγαζε μπιζελοαπόγονους που είχαν διάφορα χρώματα.
Τελευταίως, αυτοί οι γενετιστές, χώνουν τη μύτη τους παντού, θέλουν να ασχολείται η κοινή γνώμη συνέχεια και αποκλειστικά μ΄αυτούς. Σαν να μην υπάρχει δηλαδή σ΄αυτόν τον κόσμο τίποτε αλλο σημαντικό, και πέσαμε όλοι με τα μούτρα στις έρευνες που καμνουν αυτοί οι τύποι που υπόσχονται ότι θα αλλάξουν τον άνθρωπο εκ θεμελίων, θα τον κάνουν κάτι το αλλοιώτικο από αυτό που είναι σήμερα, με τον ίδιο τρόπο που δημιουργούν τα μεταλλαγμένα τρόφιμα.
Επανέρχομαι τώρα σ΄αυτό που άκουσα από τις ειδήσεις αυτές τις μέρες και με άφησε να διερωτώμαι γύρω απ΄ αυτά τα ζητήματα, και να λέω - σαν τον Βασίλη Αυλωνίτη - « βρε πού πάμε, πού πάμε ! ». Και φαντάζομαι ότι η μεγάλη πλειοψηφία από αυτούς που άκουσαν την είδηση, θα είπαν κάτι παρόμοιο, κάτι σχετικό. Επειδή, καλό είναι βέβαια να δοκιμάζουμε πολλά πράγματα για να φτάσουμε στο καλύτερο αποτέλεσμα, αλλά καλό είναι και να μην ακροβατούμε σε ένα τεντωμένο σχοινί πάνω από τους καταρράκτες του Νιαγάρα, δεν είναι και τόσο ασφαλές αυτό το πράγμα.
Η είδηση αυτή έλεγε τα παρακάτω λίαν ενδιαφέροντα. Ολοι ξέρουμε, ότι ένα έμψυχο πλάσμα - εκτός από τους μονοκύτταρους μικροοργανισμούς - προέρχεται και δημιουργείται από την ένωση δυό κυττάρων που προέρχονται από δυό γονείς διαφορετικού φύλου, έτσι άρχισε ο κόσμος από την αρχή και έτσι συνεχίστηκε μέσα από τους γεωλογικούς αιώνες. Ένα αρσενικό εύρισκε μιά θηλυκιά, και το αποτέλεσμα ήταν να προκύψουν ένας ή περισσότεροι απόγονοι, που όλοι τους είχαν έναν « πατέρα » και μιά « μητέρα ». Εξαίρεση στον κανόνα αυτό δεν υπήρξε ποτέ.
Λοιπόν, αυτό το πράγμα μπορεί να αλλάξει τώρα, και τους λόγους αυτής της αλλαγής δεν κατάφερα να τους ανακαλύψω μέχρι τώρα, παρά το γεγονός ότι έβαλα κάτω το κεφάλι και σκέφτηκα όσο πιό εντατικά μπορούσα, Κάποιοι γενετιστές που κατοικοεδρεύουν στις Ενωμένες Πολιτείες και τους πληρώνουν για να ανακατευουν τα πάντα και να τα κάμνουν Ρωσική σαλάτα, σκέφτηκαν κάτι το εντελώς πρωτότυπο και ριζοσπαστικό. Μέχρι τώρα - λένε - όλα τα πλάσματα, έχουν έναν πατέρα και μιά μητέρα. Εμείς λοιπόν θα δημιουργήσουμε έναν καινούργιο τύπο ανθρώπου, που θα εχει μεν έναν πατέρα, αλλά όχι μιά, αλλά δυό μητέρες. Μάλιστα, αυτό ήταν που σκέφτηκαν. Και όχι μόνο το σκέφτηκαν, αλλά και το έβαλαν σε άμεση εφαρμογή.
Τί έκαναν λοιπόν ; Πήραν από ένα θηλυκό κύτταρο - ένα ωάριο δηλαδή - από δυό γυναίκες, τα κοπάνισαν καλά μέσα σ΄ένα γουδί και τα έκαναν ένα μίγμα. Υστερα πήραν ένα αρσενικό κύτταρο - ένα σπερματοζωάριο δηλαδή - και το βάλανε κι αυτό μέσα στο μίγμα. Τα ανακάτεψαν καλά όλα αυτά, και ιδού, μας προέκυψε ένα παιδί που είχε ένα πατέρα, αλλά δυό μητέρες. ( Βέβαια, η ανάμιξη δεν έγινε με αυτόν ακριβώς τον τρόπο , το είπαμε έτσι για να γίνει πιό παραστατικό το φαινόμενο ).
Όταν θα πήγαν να δηλώσουν το παιδί στο ληξιαρχείο, θα πρέπει να ρώτησε ο ληξίαρχος τα ονόματα των γονέων. Και πρέπει να δήλωσαν το όνομα του πατέρα, όπως απαιτεί ο νόμος. ( Κι αν ο πατέρας δεν είναι γνωστός, γράφει ο αρμόδιος « αγνώστου πατρός » ). Και ό ταν έφτασε η στιγμή να γραφτεί το όνομα της μητέρας, του δήλωσαν δυό ονόματα, μάλιστα, έτσι πρέπει να έγινε αν τηρήθηκε το γράμμα του νόμου, πράγμα για το οποίο ζωηρώς αμφιβάλλω. Αλλά εάν εν πάση περιπτώσει δήλωσαν και τα δυό ονόματα, ο ληξίαρχος θα τους κοίταξε απορημένος. Και τότε θα δόθηκαν οι απαραίτητες εξηγήσεις, έτσι φαντάζομαι ότι έγιναν τα πράγματα.
Αναφέρθηκε στις ειδήσεις ότι με αυτό τον πρωτοποριακό τρόπο, γεννήθηκαν κάπου διακόσια παιδιά, του ενός πατέρα και των δύο μητέρων. Και γιατί άραγε λέτε να έγινε όλη αυτή η φασαρία, και δεν έχουμε και το βασιλιά Σολομώντα να αποφασίσει ποιάς μητέρας είναι το παιδί, σε περίπτωση που θα το διεκδικούσαν και οι δυό τους ; Πρέπει να υπήρχε κάποιος σημαντικός λόγος για να γίνουν αυτά τα πράγματα.
Και νά ποιός φαίνεται να είναι ο σημαντικός αυτός λόγος. Η μιά μητέρα είναι πολύ όμορφη, δυστυχώς όμως δεν είναι έξυπνη. Η άλλη μητέρα δεν είναι και τόσο όμορφη, είναι όμως πανέξυπνη, πιάνει πουλιά στον αέρα. Κάποια έχει μεγάλο συγγραφικό ταλέντο, που βέβαια μιά άλλη δεν έχει. ( Είναι σπάνιο πράγμα να βρείς άνθρωπο που να έχει όλα τα καλά ). Η άλλη όμως έχει πολύ ωραία φωνή, θα μπορούσε να είναι μιάς πρώτης σειράς τραγουδίστρια ή λυρική καλλιτέχνιδα. Λοιπόν, αυτές οι ιδιότητες βρίσκονται μέσα στο γονιδιακό υλικό της έλικας του DNA της καθεμιάς από τις δυό αυτές γυναίκες, που επιλέχτηκαν να γίνουν μαζύ μητέρες ενός παιδιού, που θα έχει τα προτερήματα και των δύο μαμάδων του.
Ετσι φαίνεται θα πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Αλλά μόλις προ ολίγου μου ήλθε στο νού μιά παλιά ιστοριούλα που την είχα διαβάσει πριν από αρκετές δεκαετίες. Σε μιά δεξίωση, μιά κυρία πλησίασε τον Μπέρναρντ Σώου, τον διάσημο Ιρλανδό συγγραφέα και μεγάλο σατιρικό που διακρινόταν για την ειρωνική του διάθεση σε κάποιες περιπτώσεις, και του είπε : « Σκεφθείτε κύριε Σώου, αν κάμναμε ένα παιδί μαζύ, πόσο σπουδαίο θα ήταν. Θα έπαιρνε τη δική μου ομορφιά και τη δική σας εξυπνάδα ». Και ο Σώου : « Αλλά για σκεφθείτε κυρία μου, τι θα γινόταν στην περίπτωση που θα έπαιρνε τη δική μου « ομορφιά » και τη δική σας « εξυπνάδα ! ».
Αλλά έστω ότι τα πειράματα αυτά στέφονται με απόλυτη επιτυχία. Γιατί να περιοριστούμε μονάχα σε δυό μαμάδες και να μην ανακατώσουμε το γονιδιακό υλικό τριών, πέντε, δέκα ή και πενήντα διαφορετικών γυναικών, που θα έχουν πλήθος από σπουδαία χαρίσματα, και να δημιουργήσουμε έτσι τον τέλειο άνθρωπο, τον υπεράνθρωπο που ονειρευόταν ο Φρήντριχ Νίτσε και ο Αδόλφος Χίτλερ ; Αν αυτή την ανάμιξη μπορούμε να την κάνουμε με ωάρια δυό γυναικών, είναι απόλυτα δυνατόν να το κάνουμε με πλήθος μέγα ωαρίων από πολλές γυναίκες. Και να μεταβληθούμε σε μοντέρνους δόκτορες Φρανκενστάϊν, σαν τον ομώνυμο ήρωα της Μαίρης Σέλλεϋ, που πήρε κομμάτια από πολλούς νεκρούς ανθρώπους, τα ένωσε με χειρουργικές συρραφές, και εκθέτοντάς τα σε υψηλής τάσης ατμοσφαιρικό ηλεκτρισμό, δημιούργησε - σαν ένας θεός - έναν άνθρωπο ζωντανό, που αλλοίμονο, στράφηκε εναντίον του και εξόντωσε όλη την οικογένειά του και τον ίδιο τον δόκτωρα.
Πρέπει να θυμόμαστε πάντοτε, ότι πολλά από τα επιτεύγματα του ανθρώπου, από κάποια στιγμή και ύστερα, στράφηκαν εναντίον του, ακριβώς όπως το τέρας του δόκτορα Φρανκενστάϊν στράφηκε εναντίον του δημιουργού του. Να τα αναφέρουμε όλα ή πολλά από αυτά ; Νομίζω ότι δεν χρειάζεται καθόλου, και ένα παιδί τεσσάρων χρονών μπορεί να καταλάβει μερικά τουλάχιστον από αυτά.
Η λαϊκή παροιμία λέει : « Οποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρών οι κότες ». Οπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε με τα ρητά της λαϊκής σοφίας, φαίνεται ότι και εδώ μπορεί να έχουμε ακόμα μιά περίπτωση ανακατέματος με τα πίτουρα. Και βλέπω τσούρμο μεγάλο από κότες, που έρχονται ακάθεκτες να φάνε αυτούς που ανακατεύτηκαν με αυτά.