ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΡΟΪΔΑ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Δ Ε Ν Ε Ι Ν Α Ι Κ Ο Ρ Ο Ϊ Δ Α
Ο Ι Γ Υ Ν Α Ι Κ Ε Σ

Το έχουμε αναφέρει αυτό το γνωμικό και σε άλλη περίπτωση, πρόκειται για ένα γνωστό απόφθεγμα του Ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα Οσκαρ Ουάϊλντ - που είχε και τη γνωστή « ιδιαιτερότητα » που χαρακτηρίζει μερικούς ή αρκετούς άντρες - γνωστού πιό πολύ για τις τσουχτερές χιουμοριστικές του ρήσεις. Το οποίο απόφθεγμα, έλεγε : « Ολες οι γυναίκες πρέπει να παντρεύονται, κανένας όμως άντρας ». Αυτό έλεγε πριν από εκατόν είκοσι περίπου χρόνια ο διάσημος για τα εφυολογήματα του συγγραφέας.
Είχε δίκαιο ο Ιρλανδός συγγραφέας όταν έκαμνε τη δήλωσή του αυτή, πιθανώτατα σε κάποιο θεατρικό του έργο. Επρεπε άραγε να παντρεύονται ανυπερθέτως οι γυναίκες, σύμφωνα με τα κρατούντα τις εποχές εκείνες τις αρκετά παλιές ; Δεν θα μπορούσαν να κάθονται μόνες τους, χωρίς καμμιά υποχρέωση προς άλλους, και συγκεκριμένα προς έναν μόνο, τον αντρα τους ; Δεν θα περνούσαν όμως καλύτερα, χωρίς φροντίδες, χωρίς βάσανα, χωρίς τις επιδαψιλεύσεις προς το σύζυγο, χωρίς να πλένουν τα ρούχα του, τις πυτζάμες του, τις κάλτσες του και τα πουκάμισά του ; Χωρίς να σιδερώνουν επί ώρες τα παντελόνια του και τα εσώρρουχά του ; Χωρίς να καθαρίζουν τα σακκάκια του, τα καπέλλα του, τις μπότες που φορούσαν τότε ;
Οχι, θα μου πείτε όλοι εν χορώ, η γυναίκα που θα έμενε ανύπαντρη σ΄όλη της τη ζωή, θα εθεωρείτο ότι την έχουν απορρίψει οι άντρες, ότι τη βρήκαν άχαρη, άκομψη, άσχημη, ακατάλληλη να γίνει γυναίκα κάποιου άντρα. Kαι για όσο καιρό θα ζούσαν οι γονείς, καλώς, ας την έχουν στο ράφι, ας την συντηρούν. Τί γίνεται όμως όταν πεθάνουν οι γονείς της ; Επάγγελμα κανένα δεν ήξερε την εποχή εκείνη - οι γυναίκες δεν εργαζόντουσαν τις εποχές εκείνες εκτός από εργάτριες. Θα έπρεπε να πάει γκουβερνάντα ή υπηρέτρια σε ένα ξένο σπίτι, δεν μπορούσε να κάνει τίποτε άλλο. Η λύση έπρεπε να είναι μία και μοναδική : Να παντρευτεί έναν άντρα, και αυτός να της εξασφαλίσει τα προς το ζήν. Και όχι μόνο τα προς το ζήν, αλλά και την προστασία που μπορεί να παρέχει ένας άντρας.
Συμπέρασμα από όλη αυτή τη μικρή ανάλυση : Η ιδέα του Ουάϊλντ σχετικά με τις γυναίκες, ήταν απόλυτα σωστή, ανεξάρτητα από ποιά κίνητρα ξεκινούσε ο συγγραφέας όταν έγραφε αυτό το γνωμικό. Ανάγκη πάσα να παίρνει η κάθε γυναίκα τον έναν άντρα που της αναλογεί, κι ας έχει όλες τις φασαρίες του νοικοκυριού, τις ευθύνες για την ανατροφή και το μεγάλωμα των παιδιών, την απασχόληση με ένα σωρό οικιακές εργασίες.
Είναι.όμως και η άποψη που αναφέρεται στο χιουμοριστικό αυτό γνωμικό, και που αφορά τους άντρες. Ότι σε καμμιά περίπτωση δεν πρέπει να παντρεύονται. Κι αφού αυτοί δεν θα παντρεύονται, ερωτηματικό παραμένει το ποιούς θα παντρεύονται οι γυναίκες. Και με αυτή τη λογική, ουσιαστικά δεν θα υπάρχουν καθόλου γάμοι κανονικοί, ούτε φυσικά οικογένεια.
Πρόκειται για κάτι που είναι τελείως ανεφάρμοστο. Το να τα βγάζουν πέρα οι γυναίκες, είναι μάλλον εύκολο, πάντα με την προϋπόθεση ότι έχουν στη διάθεσή τους τους πόρους που χρειάζονται για να επιβιώσουν. Για τους άντρες όμως ; Τί θα γίνει μ΄αυτούς τους ανεπρόκοπους στην πλειοψηφία τους, πώς θα καταφερνουν να έχουν ένα σπίτι στοιχειωδώς περιποιημένο, καθαρό, με έτοιμο το φαγητό και τελειωμένες τις άλλες δουλειές του σπιτιού ; Θα πιάσουν τη σκούπα και το φαράσι μόλις επιστρέψουν από την κουραστική καθημερινή εργασία τους στο σπίτι ; Θα κάνουν όλες τις οικιακές εργασίες που αναφέρθηκαν πρωτύτερα, έστω κι αν χρησιμοποιούν όλα τα τεχνικά μέσα της σύγχρονης εποχής, που βέβαια δεν υπήρχαν καθόλου την εποχή που γράφτηκε το απόφθεγμα αυτό ; Θα κινούνται από το μανάβη στο μπακάλη, από εκεί στο χασάπη και στον ψαρά, θα σφουγγαρίζουν τα πατώματα, θα ράβουν τα σχισμένα παντελόνια τους, θα πλένουν τα πιάτα και τα μαγειρικά σκεύη ;Των αδυνάτων αδύνατο. Να πάρουν υπηρετικό προσωπικό που θα κάνει όλες αυτές τις δουλειές ; Ελάχιστοι έχουν αυτή την οικονομική άνεση που θα χρειάζεται για να πληρώνονται - ποιές άλλες ; - οι γυναίκες. Οι υπόλοιποι θα ζούνε μέσα στη μιζέρια, στη βρώμα, στο χάλι τους.
Φυσικά, άλλες ήσαν οι σκέψεις του Ουάϊλντ όταν έλεγε αυτή τη φράση, και δεν μπορούμε να ξερουμε τί αληθινά υπονοούσε. Όπως όμως κι αν έχει το πράγμα, οι εποχές εκείνες ανήκουν στο παρελθόν, που πέρασε και έφυγε. Καινούργια ήθη, καινούργια πρότυπα αναπτύ-χθηκαν από τον καιρό εκείνο μέχρι σήμερα. Και πολλά από αυτά που άλλαξαν, αφορούν τις γυναίκες. Οι οποίες άρχισαν να μπαίνουν στην παραγωγική διαδικασία, πέρασαν από τη φάση εκείνη που τις ήθελε μόνο σαν εργάτριες βιομηχανίας και βιοτεχνίας. Μπήκαν σιγά σιγά αλλά σταθερά, σε όλους τους τομείς της εργασίας, εκπόρθησαν όλα τα αντρικά οχυρά που υπήρχαν από χιλιάδες χρόνια. Και αποκτήσανε στη μεγάλη πλειοψηφία τους, πλήρη οικονομική ανεξαρτησία. Μιά ανεξαρτησία, που τις έκανε να μην έχουν καμμια εξάρτηση από τους άντρες, αντίθετα από την κατάσταση στην οποία ήσαν πρωτύτερα.
Ερχεται λοιπόν η στιγμή, που η γυναίκα της σημερινής εποχής, θα αποφασίσει αν θα δεσμευτεί με έναν άντρα. Δέσμευση που μπορεί να είναι βραχυχρόνια - όπως συνηθίζεται αυτούς τους καιρούς - ή μόνιμη, εφ΄όρου ζωής κατά το παλιό πρότυπο, που μερικοί το συνηθίζουν ακόμα. ( Αν και φαίνεται ότι αυτή η συνήθεια τείνει να λιγοστεύει ολοένα, να έχει πολύ λιγότερους οπαδούς, έτσι λένε οι επίσημες στατιστικές που γίνονται στο Δυτικό κόσμο). Και η απόφαση αυτή, δεν είναι καθόλου εύκολη σήμερα, τα πράγματα και οι συνθήκες έχουν αλλάξει εκ θεμελίων, και οι άνθρωποι σκέπτονται πολύ το κάθε βήμα που θα κάνουν.
Ας πούμε ότι μιά κοπέλλα της σημερινής εποχής, έχει αποφασίσει να δεσμευτεί με έναν άντρα, και βέβαια να τον παντρευτεί. Εχει άραγε υπ΄όψιν της, ότι αν μείνει με τον ίδιο αυτόν άντρα και φτάσει σε μιά μεγάλη ηλικία, θα έχει στο απώτερο μελλον να φροντίζει έναν ηλικιωμένο, ένα άτομο της τρίτης ηλικίας, που θα έχει προβλήματα υγείας, ενδεχομένψς και σοβαρά ; Εχει σκεφτεί ότι ο άντρας της μπορει να πάθει ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και να μείνει σχεδόν παράλυτος επί χρόνια ; Να έχει άλλο ή άλλα προβλήματα, που να χρειάζονται επιμελή περιποίηση από το περιβάλλον του ; Ότι το περιβάλλον του αυτό, δεν θα είναι τα παιδιά του, που μπορεί να βρίσκονται μακρυά ή να αδιαφορούν αν είναι κοντά, και ότι αυτή η ίδια θα πρέπει να βρίσκεται δίπλα του και να τον ενισχύει από κάθε άποψη ; Λοιπόν, επειδή είναι οικονομικά ανεξάρτητη, θα μπή ίσως μέσα στο μυαλό της και μιά τέτοια πιθανότητα, που εύκολα θα μπορεί να γίνει πραγματικότητα, σύμφωνα μάλιστα και με τις προσωπικές εμπειρίες που η ίδια θα έχει από τα γύρω της.
Για ποιό λόγο λοιπόν, θα πρέπει να φορτωθεί αυτό το ασήκωτο πολλές φορές βάρος, που αλλοίμονο, είναι πολύ πιθανό να της έλθει ; Στα παλιά χρόνια, όταν η γυνίκα δεν είχε πόρους ζωής, οι συνθήκες και τα έθιμα και ο κοινωνικός περίγυρος την υποχρέωναν να πάρει έναν άντρα με όλες τις συνέπειες που θα είχε στο μέλλον, κοντινό ή μακρυνό. Στις εποχές λοιπόν εκείνες, εκούσα ή άκουσα θα έπρεπε να διαλέξει ( ή να της διαλέξουν οι γονείς της ), έναν αντρα για σύζυγο, και το να τον αρνείται μιά, δυό και τρεις φορές, θα ήταν και αντίθετο με τα ήθη και τις συνήθειες της εποχής, αλλα και χάσμα θα δημιουργούσε ανάμεσα σ΄αυτή τη ίδια και τους γονείς της, χωρίς να λογαριάσουμε και τον αντίκτυπο που θα είχε στον συγγενικό και τον κοινωνικό της περίγυρο.
Και λοιπόν, γιατί να παντρεύονται στη σημερινή εποχή οι γυναίκες ; Για να έχουν σε μεγάλες ηλικίες, μετά τη συνταξιοδότηση, τους ηλικιωμένους και βαρετούς άντρες τους που θα χρειάζονται περιποίηση μεγάλη ; Που μπορεί κάποια στιγμή - κούφια η ώρα που τ΄ ακούει - να πάθουν ένα εγκεφαλικό επεισόδιο και να μείνουν μισοανάπηροι ή και τελείως ανάπηροι στα υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους ; Μήπως για να πάρουν τη σύνταξή τους, που έτσι και αλλοιώς δεν τη δικαιούνται, μιάς και έχουν τη δική τους σύνταξη ; Για να υποφέρουν τις αδιάκοπες γκρίνιες που θα τους φέρει η μεγάλη ηλικία τους, που θα γκρινιάζουν ολοένα για το ένα και το άλλο που δεν θα τους αρέσει ; Είναι λοιπόν ανάγκη να φορτώνονται έναν άντρα που από κάποια στιγμή και ύστερα, να τον αγαπάνε δεν θα μπορούνε πιά, να τον ανέχονται δεν θα μπορούν επίσης, και όλα που θα του προσφέρουν θα είναι μιά σχέτη αγγαρεία ;
Το πράγμα πηγαίνει εκεί, θέλουμε δεν θέλουμε. Καλώς, να έχουν άντρα, πολλούς αντρες στη σειρά, να απολαμβάνουν όλα τα καλά μιάς σχέσης ερωτικής, μάλιστα αυτό το κατάλαβαίνω. Χωρίς βέβαια να τον παντρεύονται και να τον έχουν βάρος στην καμπούρα τους, με τις χίλιες απαιτήσεις που συνεπάγεται η μόνιμη σχέση, ο γάμος. Θα μου πείτε, ότι μιά γυναίκα θέλει ενδεχομένως να αποκτήσει παιδιά, ένα ή περισσότερα. Και τί μ΄αυτό ; Δεν μπορεί να διαλέξει έναν από τους δεσμούς της με τους άντρες, να της κατασκευάσει ένα, και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά ; Εκεί είναι που θα σκαλώσουμε ; Είχα ακούσει κάποτε, πριν από πολλά χρόνια, ότι στη Γερμανία, κάποιες δεν έπαιρναν μόνιμους άντρες, τους ήθελαν μόνο για λίγο διάστημα, κι αυτό αποκλειστικά και μόνο για τις κάνουν παιδιά. Και ύστερα, δρόμο από εκεί που ήλθατε. Κι αυτό, επειδή τότε, οι βόρειες αυτές αγαπούσαν πολύ τα παιδιά.
Βέβαια, αυτά τα προβλήματα των ηλικιωμένων, μπορεί να τα έχουν και οι γυναίκες που θα έχουν μείνει μοναχές. Αλλά δεν είναι δύσκολο να πάρουν μιά βοηθό που θα τις περιποιείται, θα μαγειρεύει, θα δίνει τα φάρμακά τους, θα τις βοηθά σε ότι έχουν ανάγκη. Οσο για τη μοναξιά που φέρνει η μεγάλη ηλικία, έ, λοιπόν, οι γυναίκες δεν εχουν κατά κανόνα μοναξιά σε καμμιά ηλικία. Εχουν το δικό τους κύκλο, μαζεύονται και πίνουν τους καφέδες τους και συζητούν επί παντός επιστητού. Ενώ οι άντρες που θα μείνουν μόνοι τους, είναι για κλάμματα, γνωστή είναι η κατάθλιψη που παθαίνουν όταν χάσουν τη γυναίκα τους. Συμπέρασμα : Ολοι οι άντρες πρέπει να παντρεύονται, καμμιά όμως γυναίκα.
Επί του παρόντος, η κατάσταση δεν έχει φτάσει ακόμη σ΄αυτό το σημείο, να αποφεύγουν οι γυναίκες να παντρεύονται. Συνεχίζουν - ίσως από κεκτημένη ταχύτητα - την παλιά ιστορία. Αλλά με κάποιες ουσιώδεις διαφορές. Παίρνουν έναν άντρα, κάθονται μαζύ του κάποιον καιρό, βλέπουν ότι τα χνώτα τους δεν ταιριάζουν, και του δίνουν τα παπούτσια του στο χέρι. Αλλος έχει τώρα σειρά, ας τον δοκιμάσουμε κι αυτόν, ίσως βγεί καλός. Κι αν μεν βγεί, έχει καλώς, τον κρατάνε για κάποιο καιρό, μπορεί και καμμιά δεκαετία, μπορεί και για πάντα. Δεν τους βγήκε κι ο δεύτερος καλός ; Του δίνουν κι αυτουνού τα παπούτσια του στο χέρι, και δρόμο, χάσου από μπροστά μου. Προτιμώ να μείνω μονάχη μου, παρά να δοκιμάζω τον ένα μετά τον άλλο τους άντρες, σαν να είναι παπούτσια που προβάρω για να αγοράσω.
Ο καιρός που ο άντρας είχε το πάνω χέρι ( που κάποτε το κατέβαζε και πάνω στη ράχη της γυναίκας ), έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αλλάξαν οι εποχές, και να δούμε αν θα φτάσουμε και στο « όλοι οι άντρες πρέπει να παντρεύονται, αλλά γυναίκα καμμιά ».