ΟΙ " ΒΟΛΕΥΤΙΚΕΣ " ΕΚΛΟΓΕΣ

Ο Ι « Β Ο Λ Ε Υ Τ Ι Κ Ε Σ » Ε Κ Λ Ο Γ Ε Σ

Οχι, δεν πρόκειται για ορθογραφικό λάθος, είναι οι βολευτικές εκλογές, δηλαδή η εκλογή των αντιπροσώπων του λαού μέσω των γενικών εκλογών. Αυτών δηλαδή που συνήθως ονομάζουμε « βουλευτές », αλλά - που σύμφωνα με ρήση παλιού πολιτικού - είναι βο-
λευτές, δηλαδή οι άνθρωποι που « βολεύουν » τους ψηφοφόρους τους κατά πολλούς και διάφορους τρόπους, έτσι ώστε να εξασφαλίζουν και το δικό τους « βόλεμα », δηλαδή την
επανεκλογή τους στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.
Γύρω στο έτος 1500 - οκτώ χρόνια μετά την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο οι Τούρκοι είχαν κατακτήσει σχεδόν ολόκληρη την Ελλάδα. Επί τριακόσια πενήντα χρόνια και σε άλλες περιοχές επί τετρακόσια και πλέον χρόνια, ήσαν τα αφεν-
τικά σ΄αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Πολλά έθιμα των Ασιατών αυτών που είχαν έλθει από τας « στέππας της Κεντρώας Ασίας », όπως επιγράφεται το γνωστό και εν πολλοίς άγνωστο συμφωνικό ποίημα του Ρώσου συνάδελφου- γιατρού δηλαδή - Μποροντίν, πολλά λοιπόν έθιμα των Τούρκων κατακτητών, πέρασαν και στους υπόδουλους λαούς τους, μεταξύ των οποίων όπως είπαμε ήσαν και οι Ελληνες. Ανάμεσα σ΄αυτά, ήταν και το πασίγνωστο « ρουσφέτι », δηλαδή : Κυβερνητική παροχή προς φίλον κυβερνώντος κόμματος- δωροδοκία - και κατ΄επέκτασιν : Εκδούλευση, οποιαδήποτε χάρη.
Βέβαια, την πρώτη εποχή που άρχισε το ρουσφέτι, δεν υπήρχαν πολιτικά κόμματα, υπήρχε όμως το Τουρκικό κράτος, και οι πολίτες του - Τούρκοι ή υπόδουλοι - είχαν συναλλαγές μ΄ αυτό. Για να διεκπεραιωθεί όμως μιά δουλειά σου με τους κρατικούς φορείς, έπρεπε να έχεις κάποιο μέσον, οι Τούρκοι ήθελαν « μπαξίσι » για να σου κάνουν μιά εκδούλευση, και το χρήμα ήταν ένα καλό μέσον. Αν δεν είχες να δώσεις μπαξίσι ή δεν ήθελες να το δώσεις, κατέφευγες σε κάποιο γνωστό σου πρόσωπο που είχε επιρροή στον κρατικό μηχανισμό, και το πρόσωπο αυτό ενεργούσε - όχι με το τηλέφωνο βέβαια, αυτό εφευρέθηκε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα από τον Γκράϊαμ Μπελλ, αλλά με κάποιο άλλον τρόπο - και η δουλειά σου γινότανε στο άψε σβύσε. Αυτή η διαδικασία ήταν το ρουσφέτι.
Πέρασαν χρόνια και ζαμάνια, η Ελλάδα απελευθερώθηκε απ΄ τον Τουρκικό ζυγό. Κάποια όμως πράγματα που υπήρχαν κατά το μακραίωνο διάστημα της δουλείας, παρέμειναν στους ελεύθερους πλέον Ελληνες, και μεταξύ αυτών και το ρουσφέτι. Οι μηχανισμοί με τους οποίους επιτυγχάνετο αυτό ήσαν περίπου οι ίδιοι, πρόσωπα με επιρροή, φίλοι των υπουργών και των κρατικών υπαλλήλων και τα τοιαύτα. Και κάποτε άρχισαν να γίνονται και βουλευτικές εκλογές, από τις οποίες προέκυπτε και η κυβέρνηση του τόπου. Και όταν παρουσιάστηκε κι αυτός ο πολιτικός παράγοντας, έσπευσαν οι ψηφοφόροι της εκλογικής του περιφέρειας να εκμεταλλευτούν κι αυτόν, είτε τον είχαν ψηφίσει στις εκλογές, είτε όχι.
Ο πολιτευόμενος απ΄ την άλλη μεριά, ήθελε να κάμνει πάσης φύσεως εξυπηρετήσεις στους ψηφοφόρους της περιφέρειάς του, έτσι ώστε να αισθάνονται υποχρεωμένοι να του δίνουν την ψήφο τους σε κάθε εκλογική μάχη. Πρέπει να έχουμε υπ΄όψιν ότι οι κρατικές υπηρεσίες από συστάσεως του Ελληνικού κράτους, δεν ήσαν ποτέ φιλικές και εξυπηρετικές προς τον πολίτη, όπως άλλωστε συμβαίνει και τώρα. Η Ελλάδα κατοικείτο σχεδόν απόκλειστικά από ανθρώπους της επαρχίας, συνήθως απέχοντες πολύ από την Αθήνα, συγκοινωνίες με την πρωτεύουσα ήσαν σχεδόν ανύπαρκτες, έτσι, το να κατέβει ένας μάλλον αγράμματος και απροσάρμοστος στην Αθήνα για να τακτοποιήσει μιά υπόθεσή του, ήταν ένας άθλος που δεν μπορούσε να τον πετύχει. Ετσι, ανέθετε τη διεκπεραίωση της υπόθεσής του στα χέρια του βουλευτή του, ο οποίος ευχαρίστως την αναλάμβανε.
Ανάμεσα στα καθήκοντα που είχε ο βουλευτής - που ήταν ο άνθρωπος για όλες τις δουλειές - ήταν και ο διορισμός των παιδιών των ψηφοφόρων του σε κρατικές υπηρεσίες, δηλαδή το « βόλεμά » τους. Μ΄ αυτό τον τρόπο, από βουλευτής έγινε « βολευτής » των ψηφοφόρων του. Αλλά τα βολέματά του δεν περιοριζόντουσαν μόνο σ΄ αυτές τις υποθέσεις. Οποιαδήποτε ανάγκη των ανθρώπων της περιφέρειας, έπρεπε να αντιμετωπισθεί από τον εκλεγμένο αντιπρόσωπο του λαού, που έτσι, αντί να φροντίζει για τις υποθέσεις του κράτους, εξαντλούσε όλες του τις δυνάμεις, τρέχοντας από υπουργείο σε υπουργείο, από υπηρεσία σε υπηρεσία, από νοσοκομείο σε νοσοκομείο- γιατί και για τις νοσοκομειακές ανάγκες των ψηφοφόρων του έπρεπε να φροντίζει - και έτσι δεν του απέμενε χρόνος για να ασχοληθεί με τίποτε άλλο.
Ο βουλευτής που γινότανε βολευτής, ήξερε πολύ καλά ότι κι αυτός ο ίδιος « βολευότανε » με τα βολέματα που έκαμνε χάριν των ψηφοφόρων του. Με τον τρόπο αυτό, εξασφάλιζε την εκλογή του εφ΄ όρου ζωής, δεν υπήρχε λόγος για να ανησυχεί την εποχή που προκηρύσσονταν βουλευτικές - ή βολευτικές αν προτιμάτε - εκλογές, είχε την επανεκλογή του στο τσεπάκι του. Ετσι περνούσε κι αυτός καλά, και οι κάτοικοι της περιφέρειάς του, καλύτερα.
Τα χρόνια περνούσαν οι δεκαετίες περνούσαν, όλα σ΄αυτόν τον κόσμο άλλαζαν, αυτή όμως η ιστορία δεν άλλαζε. Καθώς το κράτος των Ελλήνων ήταν αφόρητα δύσκαμπτο, εξακολουθούσε πάντα να υπάρχει αυτή η στενή σύνδεση μεταξύ των πολιτευτών και των
ψηφοφόρων. Οι διορισμοί λίγο - πολύ γινόντουσαν με τον ίδιο « αδιάβλητο » τρόπο, τα υπουργεία ήσαν ήκιστα εξυπηρετικά εξ αιτίας της γραφειοκρατείας - που δυστυχώς δεν είναι αποκλειστικό Ελληνικό προνόμιο -και η ανάγκη προσφυγής στους εκλεκτούς του λαού
παρέμενε αμετάβλητη. Και έτσι παραμένει σε μεγάλο βαθμό και σήμερα.
Ο « βολευτής » ήταν αναγκασμένος να διατηρεί - λόγω ακριβώς των αναγκών που υπήρχαν - δυό πολιτικά, ( μάλλον « βολευτικά » ) γραφεία, το ένα στην εκλογική του περιφέρεια, το άλλο στην πρωτεύουσα, όπου θα τον εύρισκαν οι ψηφοφόροι -πελάτες του. Αυ-
τή ήταν μιά δαπανηρή υπόθεση. Επρεπε να έχει γραμματέα τόσο στην εκλογική του περιφέρεια, όσο και στην πρωτεύουσα, κι αυτοί οι γραμματείς έπρεπε να πληρώνονται, οι υπηρεσίες τους ήσαν πολύτιμες, ήσαν κι αυτοί κατά έναν τρόπο πολιτευόμενοι.
Τώρα θα μου πείτε : « Μα μόνο σε μας υπάρχουν αυτοί οι « βολευτές », δεν υπάρχουν σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου, όπου τέλος πάντων υπάρχουν κοινοβούλια, μόνο στη δική μας χώρα συμβαίνουν αυτά τα τριτοκοσμικά πράγματα ; ( Αν και εδώ που τα λέμε, δεν πιστεύω ότι στις χώρες του λεγόμενου « τρίτου κόσμου » υφίσταται μιά τέτοια κατάσταση . Ναι, είναι πολύ πιθανό ότι στις πάμφτωχες αυτές χώρες -που κατ΄ευφημισμό τις ονομάζουμε « αναπτυσσόμενες », ενώ στην πραγματικότητα είναι σχεδόν όλες υποανάπτυκτες - δεν πρέπει να υπάρχει μιά τέτοια κατάσταση, καθώς αυτές δεν πέρασαν απ΄ την Τουρκική κυριαρχία, κι έτσι δεν έμαθαν ούτε το « μπαξίσι », ούτε το ρουσφέτι, δεν είχαν τύχη οι άνθρωποι, δεν μπορούν όλοι να υπερηφανεύονται ότι είχαν επίδραση του υψηλού Οθωμανικού πολιτισμού ).
Αναφέρθηκαν τα « βολέματα » που παρέχονται από τους βολευτές στους ψηφοφό-ρους. Αναφέρθηκαν επίσης τα βολέματα που παρέχουν οι ψηφοφόροι στους βουλευτές με τις επανεκλογές τους. Ισως θα ήταν αναγκαίο να προστεθεί και ένα άλλο « βόλεμα » που κάνουν οι ψηφοφόροι στους « βολευτές » τους. Το ότι τους παρέχουν μιά πολύ καλή σύνταξη μετά από τρεις - ίσως και δυό - εκλογές τους στη Βουλή. Το έχουμε αναφέρει και σε άλλη περίπτωση : Για να πάρει κανείς σύνταξη, πρέπει να συμπληρώσει τριάντα ή τριαν-ταπέντε και περισσότερα χρόνια εργασίας με πολλές εισφορές και τα σχετικά. Στην περίπτωση όμως των βουλευτών - βολευτών, αρκούν οκτώ ή δώδεκα χρόνια. Και ύστερα σου λέει το Σύνταγμα, ότι όλοι οι πολίτες είναι ίσοι. Αλλά όπως λέει κι ο Τζωρτζ Οργουελλ στη « Φάρμα των ζώων », όλα τα ζώα -που στο βιβλίο του αυτό παριστούν τους υπήκοους του Σοβιετικού κράτους - όλα λοιπόν τα ζώα είναι ίσα, μερικά όμως είναι περισσότερο ίσα από τα άλλα.
Και σού έρχεται μετά ο κύριος Σπράος - αυτός ο καθηγητής δεν ξέρω ποιού Πανεπιστημίου κι ούτε έχει και πολλή σημασία -που τον κάλεσε η Ελληνική « Κυβέρνηση», ( καταλαβαίνετε γιατί έβαλα εισαγωγικά στη λέξη κυβέρνηση, αυτό ισχύει για όλες τις κυβερ-νήσεις, όχι μόνο την Ελληνική, ξέρετε τώρα πιά ποιοί κυβερνούν τον κόσμο ), τον κάλεσε λοιπόν να κάνει μιά μελέτη πάνω στο ασφαλιστικό μας σύστημα και στην κατάσταση των Ασφαλιστικών Ταμείων. Κι ο κύριος Σπράος μας είπε ότι τα Ταμεία έχουν βουλιάξει και όι μετά από δέκα ή το πολύ δεκαπέντε χρόνια, δεν θα μπορούν να δίνουν καθόλου συντά-ξεις. Αλλά μην ξεγελιέστε ως προς τις συντάξεις των « βολευτών », αυτές θα εξακολουθήσουν να δίνονται, παρά την μικρή θητεία των συνταξιοδοτουμένων. Αμ πώς !