Τ Α " Θ Υ Μ Α Τ Α " Τ Ω Ν Γ Υ Ν Α Ι Κ Ω Ν

Εχετε ακούσει φαντάζομαι, κάποια πράγματα σχετικά με την αράχνη εκείνη, την ταραντούλα, που τρώει και καταβροχθίζει τον « σύζυγό » της, αμέσως μετά από την εκπλήρωση των « συζυγικών » του υποχρεώσεων. Την αράχνη που ονομάζουν - ανεπίσημα - « μαύρη χήρα », εξ αιτίας του χρώματός της. Ισως μάλιστα να ξέρετε, ίσως να έχετε δεί και από κάποια σχετική εικόνα, ότι ο δυστυχής « σύζυγος », ξέρει εκ των προτέρων - πιθανώς από ένστικτο - ότι θα οδηγηθεί τελικά στο στομάχι της αξιαγάπητης « συζύγου », του. Και όμως, μιά ακατανίκητη δύναμη τον σπρώχνει σ΄αυτήν. Άφού τριγυρίσει επί αρκετή ώρα ολόγυρά της, τρέμοντας από το φόβο του, τελικά οδεύει προς το σκληρό πεπρωμένο του, που όπως είναι ολοφάνερο, είναι αδύνατο να το αποφύγει.
Αλλά έχω μιά απορία. Για ποιό τάχα λόγο να θέλει η ταραντούλα να τρώγει το αρσενικό της ; Υπάρχει καμμιά εξήγηση γι αυτή την ήκιστα ηθική συνήθειά της, που σημειωτέον, δεν παρατηρείται
σε κανένα άλλο ζωϊκό είδος και έχει την απόλυτη αποκλειστικότητα σ΄αυτό το θέμα ; Φαίνεται πάντως ότι δεν πρέπει να το κάνει επειδή είναι πεινασμένη. Οχι, αφ΄ένός επειδή το αρσενικό θύμα της, είναι πάρα πολύ μικρό και να χορτάσει δεν είναι δυνατό μ΄αυτό, και αφ΄ετέρου, υπάρχουν πάρα πολλά έντομα, που σε πρώτη αναζήτηση θα τα βρεί και θα κατασιγάσει την ενδεχόμενη πείνα της. Ισως - λέγω - όταν αναπτυχθεί η μελέτη της ψυχολογίας της, και υπάρξουν οι ειδικοί ψυχαναλυτές της ταραντούλας, να μάθουμε για ποιό άραγε λόγο προβαίνει στην πράξη της αυτή. Φυσικά, τέτοιοι ψυχαναλυτές δεν πρόκειται να υπάρξουν, αυτό είναι παραπάνω από βέβαιο, χάριν αστειότητας το είπα.
Είπαμε ότι μόνο στο αραχνοειδές αυτό παρατηρείται αυτή η « αρσενοφαγία », αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε το νεολογισμό αυτό. Ετσι είναι όμως ; Μήπως υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις, στις οποίες το αρσενικό πέφτει θύμα του θηλυκού ; Ας θυμηθούμε μερικά από τα θηλαστικά, ήμερα και κυρίως άγρια. Όπως ξέρουμε, οι « έρωτες » των μεγάλων θηλαστικών, λαμβάνουν χώραν σπανίως, ας πούμε μιά φορά το χρόνο, και διαρκουν μιά περιορισμένη περίοδο. Ας πούμε ένα μήνα. Τί γίνεται πολλές φορές στη διάρκεια αυτού του μήνα ; Γίνεται η μάχη των Πλαταιών, ανάμεσα στα πολλά αρσενικά, για το ένα και ιδιαίτερα επιθυμητό θηλυκό. Αγριες μάχες, που έχουν στο τέλος έναν μόνο νικητή. Δεν συμβαίνει κι εδώ να υπάρχουν « θύματα » στην διεκδίκηση του επιθυμητού θηλυκού ;
Έχουν περάσει πάνω από σαρανταπέντε χρόνια, από την εποχή που ο Νίκος Γουναρης, ο μεγαλύτερος κατά τη γνώμη μου τραγουδιστής ελαφρού τραγουδιού στην Ευρώπη της εποχής εκείνης, μεγαλύτερος κι από τον Κορσικάνο Τίνο Ρόσσι, έλεγε σε ένα αρχοντορεμπέτικο που πολύ μου αρέσει, το παρακάτω τετράστιχο :

Λ έ ν ε π ω ς ε ί ν α ι ο ι γ υ ν α ί κ ε ς π ο ν η ρ έ ς,
τ ο ν κ ά θ ε ά ν τ ρ α π ω ς τ ο ν θ έ λ ο υ ν ν ά ΄ν α ι θ ύ μ α.
θ α τ ό ΄χ ω π ε ί κ α ι θ α ν΄ τ ο π ώ π ο λ λ έ ς φ ο ρ έ ς,
χ ω ρ ί ς γ υ ν α ί κ α σ τ η ζ ω ή δ ε ν κ ά ν ω β ή μ α.

Τώρα θα τεθεί ένα ερώτημα μεγάλης σημασίας : Είναι αλήθεια ότι είναι όλες οι γυναίκες πονηρές, και ότι θέλουν τους άντρες να είναι πάντα θύματα ; Πρόκειται για ερώτημα διπλό, το πρώτο σκέλος λέει ότι είναι πονηρές, το δεύτερο ότι θέλουν τους άντρες να είναι τα θύματά τους. Για το πρώτο σκέλος, θα μπορούσαμε να απαντήσουμε ότι πολλές, ίσως οι περισσότερες γυναίκες είναι πονηρές, πολύ πιθανόν για λόγους άμυνας και μή προς κακοφανισμό τους. Οσο όμως για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, θα πούμε ότι η αναφορά αυτή, είναι εξαιρετικά υπερβολική. Σίγουρα υπάρχουν κάποιες - λίγες ίσως - γυναίκες, που θέλουν να βλέπουν τους άντρες να γίνονται θύματά τους, αλλά πιστεύω ο αριθμός αυτός των γυναικών είναι μικρός, ότι πρόκειται για μιά πολύ μικρή μειοψηφία, στατιστικά ασήμαντη. Ετσι ώστε, να μην μπορεί να δοθεί γενίκευση πάνω σ΄αυτή την αποψη.
Οι λιγοστές αυτές γυναίκες, είναι περισσότερο γνωστές με το όνομα « μοιραίες » γυναίκες. ( Στα αγγλικά f a t a l w o m e n, στα γαλλικά f e m m e f a t a l e ). Σίγουρα ξέρουμε αυτόν τον τύπο γυναίκας από τον κινηματογράφο. Αλλά ίσως να έχουμε υπ΄όψιν μας και κάποιες εξωκινηματογραφικές περιπτώσεις γυναικών, που μεταβάλλουν τους άντρες σε θύματα. Ασκούν μιά τρομακτική και καταστροφική επιρροή επάνω τους, που τους μεταβάλλει σε εντελώς άβουλα όντα, που τα κάνει να σέρνονται κυριολεκτικά κατάχαμα. Γι αυτό τον τύπο των γυναικών θα γίνει τώρα ο λόγος.
Οι γυναίκες αυτού του τύπου, έχουν σαν στόχο τους, πάντα ανθρώπους με μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Ο ένας και μοναδικός σκοπός τους, είναι πώς να απομυζήσουν όσο μπορούν περισσότερα χρήματα, περιουσιακά στοιχεία και δώρα από τα πλούσια θύματά τους. Φυσικά, πρέπει να βρούνε και τον κατάλληλο άντρα που θα υποκύψει εντελώς στην επιρροή τους, θα κάνει την όποια θυσία - οικονομική βέβαια - που θα του ζητηθεί. Από εκεί και πέρα, δυό είναι οι επόμενες εξελίξεις. Η μία είναι να διαλύσουν τη νόμιμη σχέση που έχουν οι αντρες αυτοί, και να γίνουν νόμιμες γυναίκες τους, αυτή η εξέλιξη είναι η λιγότερο συχνή. Η δεύτερη, είναι να διαλυθεί η σχέση, πράγμα απόλυτα φυσικό, αυτού του είδους οι καταστάσεις οδηγούνται προς ένα φυσικό τέλος από την ίδια την αρχή τους. Και τελικά, να μείνουν τα όσα οικομικά οφέλη απεκόμισε η « μοιραία » αυτή γυναίκα. Πολλά χρήματα, βίλλες και άλλα περιουσιακά στοιχεία, κέρδη της « ταραντουλικής » συμπεριφοράς τους.
Μιά πολύ πιό μικρότερης κλίμακας τέτοια περίπτωση, μπορεί να συμβεί και με γυναίκες με λιγότερες τέτοιες ικανότητες, και που προσελκύουν άντρες με πολύ πιό χαμηλό οικονομικό επίπεδο, αλλά με τον ίδιο πάντα στόχο. Δεν πρόκειται εδώ για f a t a l w o m e n, είναι φανερό αυτό, πρόκειται για φτηνές απομιμήσεις. Οπωσδήποτε, υπάρχουν και άντρες που πέφτουν θύματα αυτών των απομιμήσεων μοιραίων γυναικών, μπορεί να έχετε υπ΄όψιν σας κάποιο τέτοιο παράδειγμα. Και στις περιπτώσεις αυτές, οι εξελίξεις είναι πάλι οι ίδιες, όπως αναφέρθηκαν παραπάνω, ή μένουμε με τον άντρα που τον κερδίσαμε με τα πονηρά κόλπα μας, ή τον παρατάμε στα κρύα του λουτρού και πάμε γι άλλο θύμα. Ο κόσμος είναι γεμάτος από άντρες που υποκύπτουν εύκολα στον πειρασμό, τον οποιοδήποτε πειρασμό. Που είναι όπως ξέρουμε μεγάλος για όλους, και για τον οποίο πειρασμό, είχε πεί ο Οσκαρ Ουάϊλντ, δυό αποφθεύγματα. Το ένα από αυτά, λέει : « Σε όλα μπορώ να αντισταθώ, εκτός από τον πειρασμό ». Και το δεύτερο : « Ο καλύτερος τρόπος να αντισταθείτε στον πειρασμό, είναι να υποκύψετε σ΄αυτόν ».
Να λοιπόν που βρίσκουμε και στους ανθρώπους την περίπτωση της ταραντούλας, υπό διαφορετική βέβαια έκδοση. Εδώ, η αράχνη δεν καταβροχθίζει κυριολεκτικά το θύμα της και το κατεβάζει στο στομάχι της - θα ήταν πολύ άκομψο αυτό για όμορφα πλάσματα όπως είναι οι γυναίκες - αλλά ξεκοκκαλίζει τις περιουσίες τους. Και όταν φτάσουν αυτά να μείνουν άφραγκα, τα εγκαταλείπει ασπλάχνως, δεν τα χρειάζεται πιά. Στο ρεμπέτικο τραγούδι, συναντάμε μερικά τέτοια παραδείγματα εγκατάλειψης, που δηλώνουν πολλά σχετικά με τις μάλλον σπάνιες - όπως είπαμε - περιπτώσεις αυτές. Λέει λοιπόν ο Γιωργος ο Μητσάκης, την ίδια περίοδο με τον Γούναρη, τα παρακάτω λόγια :

Ο σ ο α γ α π ώ, ό σ ο α γ α π ώ τ η μ ά ν α μ ο υ,
α γ ά π η σ α, α γ ά π η σ α κ α ι σ έ ν α.
Ο σ α ε ί χ α κ α ι δ ε ν ε ί χ α, μ ο υ τ α μ ά σ σ η σ ε ς,
κ α ι μ π α τ ί ρ η σ τ ο φ ι ν ά λ ε μ ε π α ρ ά τ η σ ε ς.

Σε άλλο τραγούδι του, ο Μητσάκης έχει μεγάλο παράπονο. Αφού του τα έχει φαει όλα, ανάμεσα σ΄αυτά και πολλά δαχτυλίδια αξίας, διαμαντένια κ.λ.π. αντί να τον διώξει, τον έχει κάτι σαν υπηρέτη και τον βάζει να κοιμάται στα σανίδια,, χειρότερα κι από τους δούλους της αρχαιότητας, που ίσως είχαν και κάποιο στρώμα πάνω στο οποίο κοιμόντουσαν.

Μ ο ύ ΄φ α γ ε ς ό λ α τ α δ α χ τ υ λ ί δ ι α,
κ α ι τ ώ ρ α κ ο ι μ ά μ α ι, κ ο ι μ ά μ α ι σ τ α σ α νί δ ι α.

Και παρακάτω προσθέτει

Δ ε ν μ ε ν ο ι ά ζ ε ι γ ι α τ α δ α χ τ υ λ ί δ ι α,
μ ό ν ο π ο υ κ ο ι μ ά μ α ι, κ ο ι μ ά μ α ι σ τ α σ α ν ί δ ι α

Αυτό το νοιάζει όλο κι όλο το θύμα, το ότι κοιμάται στα σανίδια, στο πάτωμα. Τα γύρευε όμως και τα βρήκε, δεν τον φταίει κανένας άλλος. Λοιπόν, Δεν βλέπουμε και εδώ, στις αναφορές αυτές, κάποια πράγματα που θυμίζουν την ταραντούλα ; Βλέπουμε τη γυναίκα, που αφού « απολαύσει » ότι της παρέχει ο άντρας που έγινε το θύμα της, τον « καταβροχθίζει » με την συμβολική έννοια της λέξης, τον έχει αφήσει « ταπί » κατά την χαρτοπαικτική διάλεκτο. Και που βιάζεται ίσως να βρεί άλλο θύμα, για να επαναλάβει τα ίδια πράγματα, και να αποκομίσει και άλλα κέρδη. Που σημειωτέον, είναι και αφορολόγητα, καμμιά οικονομική υπηρεσία δεν μπορεί να τα « πιάσει ». Χαλάλι της όμως.


E M Π Ο Ρ Ι Ο Λ Ε Υ Κ Η Σ Σ Α Ρ Κ Α Σ

Πολλά ακούμε αυτό τον καιρό για « επαγγέλματα » που δεν τα ξέραμε καθόλου πριν από λίγες δεκαετίες; πριν από είκοσι ας πούμε χρόνια. Το ευγενές επάγγελμα του ληστή τραπε-ζών, που αρκετοί το ασκούν και στη χώρα μας, λίγο θάρρος, λίγη τόλμη χρειάζεσαι για να το ασκήσεις. Το άλλο λαμπρό επάγγελμα του λαθρέμπορου διαφόρων αγαθών, που θα σου αφή-σει σημαντικά κέρδη. Το εξαιρετικά δύσκολο επάγγελμα του παραχαράκτη χαρτονομισμά-των, που απαιτεί τεράστιες τεχνολογικές ικανότητες. Και το επάγγελμα του εμπόρου λευκής σάρκας, όπως επίσημα ονομάζεται, αν και πρόκειται για σάρκα διαφόρων χρωμάτων, περι-λαμβανομένου βέβαια και του λευκού.
Είναι γνωστό, ότι ένα από τα αρχαιότερα « επαγγέλματα » - όχι ίσως το αρχαιότερο, ό-πως πιστεύεται - είναι και το γνωστό, που δεν το κατονομάζουμε για λόγους ευνόητους. Το οποίο από τις αρχές του, ήταν απόλυτα ιδιωτικής φύσης, οι ευγενείς κυρίες που το ασκούσαν, δεν είχαν ανάγκη εμπορικών αντιπροσώπων, ούτε διαφήμισης, ούτε πρακτορείων εξυπηρέτη-σης πελατών. Οσες ασκούσαν το επάγγελμα αυτό, είχαν οι ίδιες και την διαχείρησή τους, κά-ποτε βέβαια και με τη συνδρομή και κάποιου άντρα. Που στήριζε με τη δύναμή του, αυτήν που σαν αδύνατο φύλο, είχε και κάποια ανάγκη προστασίας. Ο άντρας λοιπόν αυτός, θεω-
ρούσε τον εαυτό του ένα είδος προστάτη, με το αζημίωτο βέβαια.
Αλλά τα πράγματα και οι καταστάσεις αλλάζουν, αυτό έλεγε και ο ημέτερος φιλόσοφος
Ηράκλειτος με το γνωστότατο « τα πάντα ρεί ». Και όπως συνέβη και με άλλα πράγματα,
ήλθε και στην περίπτωση αυτή στην οποία αναφερόμαστε, η εμπορευματοποίησή της. Η συ-στηματική οργάνωση και εκμετάλλευσή της. Και την εμπορευματοποίηση του επαγγέλματος αυτού, την ανέλαβαν άνθρωποι που είχαν τις ειδικές ικανότητες που ήσαν απαραίτητες για
να επιτύχει, για να είναι αποδοτική.
Και ποιές να ήσαν άραγε οι ειδικές ικανότητες που χρειαζόντουσαν για να ανπτύξουν το λίαν επικερδές εμπόριο αυτό ; Πολλές. Κατά πρώτο λόγο, να βρούνε το « εμπόρευμα », ό-που κι αν βρισκόταν αυτό. Κατόπιν, να μπορέσουν να το εισαγάγουν ( ή αν θέλετε να χρησι-μοποιήσουμε τη μοντέρνα « απορρυθμισμένη » γλώσσα, να το « εισάγουν » ) λαθραία στη χώρα τους, καθώς επίσημη εισαγωγή δεν επιτρέπεται. Κατόπιν να κάνουν διαλογή των εμπο-ρευμάτων, να βάλουν τις διατιμήσεις τους ανάλογα με την ποιότητα. Και ύστερα, να έλθουν σε επαφή με διάφορα « γραφεία », ή πρακτορεία του εσωτερικού ή του εξωτερικού, και να αρχίσουν τις αποστολές των « εμπορευμάτων », όπου αυτές είχαν ζητηθεί και συμφωνηθεί.
Σε παλιές εποχές, υπήρχε ένα περιορισμένο τέτοιο εμπόριο, με το οποίο ασχολιόντουσαν οι ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων διασκέδασης ειδικής φύσης, αυτών που ονομάζανε τότε καφέ - σαντάν ή καμπαρέ. Επειδή δεν μπορούσαν να βρούνε εύκολα « καμπαρετζούδες » στο εσωτερικό της χώρας - εδώ αναφερόμαστε στη δική μας χώρα - κατέφευγαν στην εισαγωγή τέτοιων « καλλιτέχνιδων » από ευρωπαϊκές χώρες. Στην ίδια την πόλη μας, τη δεκαετία του 1930, εκαμναν εισαγωγή από την Ρουμανία και την Ουγγαρία, ίσως και από άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης, καθώς στην εντόπια αγορά, υπήρχε μεγάλη ζητηση σ΄αυτό το προϊόν. Μάλιστα, δεν το πιστεύετε αλλά έτσι είναι, η πόλη μας και ο νομός της, έπλεαν τότε σε πολύ
μεγάλο πλούτο, εξ αιτίας της μεγάλης αξίας του καπνού.
Οι καλλιτέχνιδες αυτές των καμπαρέ ( στην πόλη μας υπήρχαν αρκετά τέτοια, με πρώτο και καλύτερο το διαβόητο « Μαύρο γάτο » ), εκτός του ότι τραγουδούσαν στα εν λόγω « πο-λιτιστικά » κέντρα, έκαμναν και μερικές ακόμη παράπλευρες εργασίες, για τις οποίες δεν χρειάζεται να αναφερθούμε με λεπτομέρειες. Ισως δεν έκαμναν αυτή την παραπλεύρη εργα-σία όλες οι εργαζόμενες στον τομέα αυτό, πάντως πρέπει να υπήρχε ένας αριθμός από αυτές που ασκούσαν και το λεγόμενο « αρχαιότερο επάγγελμα » στον κόσμο. Ο καιρός πάντως αυ-τής της μεγάλης ζήτησης στην πολη μας, έπαυσε να υπάρχει από την εποχή που έπεσε η αξία του καπνού στις διεθνείς αγορές. Τί να κάνουμε, έχει και ο καιρός γυρίσματα.
Εδώ και μερικά χρόνια, μεγάλη ήταν η οικονομική δυσπραγία που έπεσε πάνω σε αρκε-τές χώρες της ανατολικής Ευρωπης, κι αυτό έγινε για πολιτικούς αποκλειστικά λόγους. Πεί-να αληθινή παρουσιάστηκε στις χώρες αυτές, και οι άνθρωποι άλλων χωρών - περιλαμβανο-μένης και της δικής μας - έσπευσαν να « βοηθήσουν » τις φτωχές και πεινασμένες κοπέλλες των χωρών αυτών. Επρεπε ομως να γίνει πρώτα η λεγόμενη « διερεύνηση της αγοράς », και εξ άλλου, δεν μπορείς να αναζητάς στα τυφλά τα προϊόντα ενός τόπου που δεν τον γνωρίζεις καθόλου. Λοιπόν, έπρεπε να συνεταιριστούν με εγχώριους εμπόρους του προϊόντος αυτού, και σαν αποτέλεσμα της συνεργασίας αυτής, θα ήταν η επιλογή και μεταφορά του « εμπορεύ-
ματος » στο εξωτερικό. Και η περαιτέρω διανομή τους στους « καταναλωτές » του.
Γνωστό είναι από τα παλιά χρόνια, ότι οι Ελληνες είναι πολύ μερακλήδες όταν προκει-ται για υποθέσεις που αφορούν τις γυναίκες. Από τα αρχαία χρόνια, είχαν επιδόσεις στις λε-γόμενες τότε « εταίρες », κυρίες που ασκούσαν το γνωστό και μη εξαιρεταίο επάγγελμα, που συχνά είναι πολύ προσοδοφόρο γι αυτές που το ασκούν ευδοκίμως. Αλλά και οι νεώτεροι δεν πάνε πίσω σε τέτοια ζητήματα, ξέρουν να διαλέγουν την ποιότητα απ΄έξω κι ανακατωτά. Δεν έχουν τους δεύτερους τους, εξαιρουμένων ίσως των γειτόνων Ιταλών.
Εχοντας λοιπόν αυτά τα προσόντα, ξεκίνησαν από τις αρχές της οικονομικής κατάρρευ-σης να πάνε στις ανατολικές χώρες που είπαμε, και να έλθουν γρήγορα σε επαφή με ντόπιους « ατζέντηδες ». ( Ετσι θα τους ονομάσουμε, κατά το λεγόμενο για τους ατζέντηδες των καλ-λιτεχνών, ηθοποιών, τραγουδιστών και λοιπών ). Με τις επαφές αυτές, κατάφεραν να προσ-ελκύσουν πολλές νεαρές που πεινούσαν και εργασία δεν εύρισκαν, και τις έδιναν υποσχέσεις ότι θα τις φέρουν στην πατρίδα μας την ξακουστή, για να τις βρούνε εργασία. Τί εργασία ; Ας πούμε σε μπαρ, αυτές που λέμε « μπαργούμεν », που γεμίζουν τα ποτήρια των πελατών με οινοπνευματώδη ποτά. Αλλά που κάνουν και τη γνωστή « κονσομασιόν », πίνοντας με τους πελάτες, και κάποτε ακολουθώντας τους σε κρυφά μονοπάτια για τα περαιτέρω. Πάν-
τως, χωρίς να είναι υποχρεωτική και η τελευταία εξυπηρέτηση.
Λοιπόν, πήγαν οι λαμπροί αυτοί συμπατριώτες μας, που μεγάλο επιχειρηματικό πνεύμα έχουν, και βρήκαν τους ντόπιους ανατολικούς. Τους εξήγησαν ότι ήθελαν να μεταφερουν ει-δικά εμπορεύματα στη χώρα μας, εμπορεύματα που θα τους παρέδιδαν οι εκεί προμηθευτές τους. Ετσι και έγινε, οι ενδιάμεσοι αυτοί τοπικοί προμηθευτές άρχισαν με ζήλο το έργο τους. « Ελάτε κορίτσια, άνοιξε η τύχη σας. Θα πάτε σε μιά χώρα πολύ πλούσια, όπου θα περάσετε πολύ όμορφα. Μάλιστα, ήλθαν να σας παραλάβουν σπουδαίοι άνθρωποι από την καινούργια σας χώρα, που θα φροντίσουν και για την άνετη εγκατάστασή σας, αλλά και για την εργασία σας. Που άλλωστε την έχουν ετοιμάσει για σας »..
Οι καλοί αυτοί επιχειρηματίες που πήγαν στις χώρες των πεινασμένων, συγκέντρωσαν τις κοπέλλες, τις ετοίμασαν από κάθε πλευρά, και ξεκίνησαν να έλθουν εδώ. Τώρα, το πώς
κατάφεραν ( και εξακολουθούν να τα καταφέρνουν ) να τις περάσουν από τα σύνορα, χωρίς
διαβατήρια, είναι μυστήριο. Αλλά επειδή βρισκόμαστε σε μιά χώρα που κρύβει πολλά μυ-στήρια, δεν θα πρέπει να απορούμε και τόσο πολύ γι αυτά τα πράγματα.
Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, οι « ατζέντηδες » αυτοί, αφού περάσουν λαθραία τις κο-πέλλες αυτές τις φτωχές, τις παραδίδουν σε άλλους, που με τη σειρα τους τις τακτοποιούν στις εργασίες τους. Που αρχικά μπορεί να είναι η θέση της « μπαργούμαν », που κάμνει και κονσομασιόν στο μαγαζί στο οποίο εργάζονται.. Και που μπορεί - όχι υποχρεωτικά - να απ-
λώσει τις δραστηριότητες και παραπέρα, κάμνοντας συντροφιά σε άντρες μερακλήδες που α-ρέσκονται πολύ σ΄αυτού του είδους τις συντροφιές. Αλλωστε, το ξένο είναι πάντα πιό γλυκό.
Σε άλλες περιπτώσεις όμως, διαφορετική είναι η εξέλιξη των πραγμάτων. Οι « ατζεντη-τηδες » που φέρνουν τις κοπέλλες, τις μαντρώνουν σε κάποιο σπίτι, σε κάποιο διαμέρισμα, και κατόπιν τις « δανείζουν » σε κάποιους, μιά δραστηριότητα που πολλά χρήματα τους απο-φέρει. Πέφτει και πολύ ξύλο, το οποίο όπως ξερουμε συνετίζει τους απειθάρχητους. Και με το οποίο αναγκάζονται να συμμορφωθούν στο καινούργιο αυτό εργασιακό καθεστώς. Κάπο-τε όμως, συμβαίνει να καταφέρνουν να δραπετεύσουν οι « εργαζόμενες » αυτές, και να κα-ταφύγουν στις αστυνομικές αρχές, για να αποφύγουν αυτού του είδους την εργασία. Τελευ-ταίως, ακούγονται από τα δελτία των ειδήσεων, τέτοιες ιστορίες με κορίτσια που καταφέρ-νουν να το σκάσουν από αυτή την κατάσταση, κι αυτό γίνεται αυτό τον καιρό συχνά.
Εχω πάντως μιά απορία. Γνωρίζουν άραγε όλες οι κοπέλλες αυτές, όταν στρατολογούν-ται στις πατρίδες τους, για ποιές εργασίες προορίζονται ; Δεν θα πρέπει να υποψιάζονται τι-ποτε σχετικά με αυτό το ζήτημα ; Φυσικά, δεν μπορούμε να ξέρουμε τίποτε στα σίγουρα, άλ-λωστε η κάθε περίπτωση μπορεί να διαφέρει από τις άλλες. Ισως μερικές ή και πολλές από αυτές, να ξέρουν για ποιά αποστολή προοριζονται. Άλλες όμως, ίσως νομίζουν ότι θα τους προσφερθεί κάποια συνηθισμένη δουλειά, όχι αυτή που βρίσκουν όταν έρχονται εδώ.
Το εμπόριο αυτό της λευκής - και άλλων χρωμάτων - σάρκας, δεν φαίνεται να έχει πολύ
μεγάλη ανάπτυξη στην περιοχή μας. Οχι ότι δεν έχουμε κι εδώ τέτοιες μεταφορές « εμπορευ-μάτων » από το εξωτερικό. Αλλά μάλλον το φαινόμενο μοιάζει να είναι αρκετά περιορισμέ-νο. Ακούγονται κάποια πράγματα, που δείχνουν ότι και εδώ κάτι γίνεται, άλλωστε παντού υ-πάρχουν άντρες που νοστιμεύονται εξωτικά φαγητά, ψέμματα είναι ;