Ακούμε αυτούς τους τελευταίους καιρούς, ότι έχει αυξηθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό η εγκληματικότητα στο Δυτικό κόσμο, και κυρίως στις Ενωμένες Πολιτείες και σε αρκετές χώρες της Ευρώπης. Εχουν ασχοληθεί με το φαινόμενο αυτό άνθρωποι διαφόρων ειδικοτήτων, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι και διάφοροι άλλοι - λόγοι. Και έχουν καταλήξει ύστερα από πολλή και κουραστική σκεψη, σε συμπεράσματα που δεν συμφωνούν πάντοτε μεταξύ τους ( όπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε με τα θέματα με τα οποία ασχολούνται ειδικοί διαφόρων ειδικοτήτων, οι οποίοι βλέπουν τα πράγματα κάτω από διαφορετικές οπτικές γωνίες ).
Δεν θα ασχοληθούμε δια μακρών - παρά την κακίστη συνήθεια που έχουμε - με τις αιτίες που προκαλέσανε την αλματώδη αυτή αύξηση της εγκληματικότητας. Θα αναφέρουμε μόνο δυό -τρεις από τις πολλές ενδεχομένως αιτίες που μάλλον πρέπει να ενοχοποιηθούν. Ενας λόγος, μπορεί να είναι ο πειρασμος της απόκτησης εύκολου χρήματος, που επιδεικνύεται συνεχώς και ακαταπαύστως μπροστά στα μάτια ανθρώπων που είτε στερούνται, είτε θέλουν περισσότερα από όσα έχουν. Πρέπει να έχουμε υπ΄ όψιν μας, ότι το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, έχει μεγαλώσει υπερβολικά σε σχέση με ότι υπήρχε σε παλιότερες εποχές, κι αυτό μπορεί να φέρει σε πειρασμό πολλούς ή έστω αρκετούς ανθρώπους. Μπορεί ακόμα να δημιουργήσει ομάδες ανθρώπων, να τους συσπειρώσει σε συμμορίες, που θα κάνουν πιό εύκολη την αρπαγή του χρήματος. ( Αυτό βρίθισκεται σε άμεση σχέση με το ρητό « εν τη ενώσει η ισχύς »). Συμβάλλλει στην υπόθεση αυτή και η τάση για υπερκαταναλωτισμό που βρίσκεται σε μεγάλη έξαρση σε πολλές χωρες του Δυτικού κόσμου. Κι όταν δεν έχεις χρήματα για να μετάσχεις στην καταναλωτική προσπάθεια που όλοι σχεδόν κάμνουν, τί σου μένει ; Να αρπάξεις από τους έχοντας και κατέχοντας, αυτή είναι μιά αλήθεια που δεν επιδέχεται κανενός είδους αμφισβήτηση.
Αφού μιλήσαμε με γενικότητες και χωρίς λεπτομερείς αναλύσεις - στις οποίες όπως ελέχθη δεν έχουμε ειδικότητα - θα πάμε κατ΄ευθείαν στο θέμα. Αλλά επειδή υπάρχει και προϊστορία, θα πάμε τέσσερις αιώνες πίσω, και θα πάμε στην Αγγλία. Και γιατί παρακαλώ να πάμε στην Αγγλία και όχι κάπου αλλού ; Λοιπόν, υπάρχει λόγος, πολύ σοβαρός λόγος γι αυτό. Και ιδού γιατί θα πρέπει να πάμε στο νησί αυτό.
Διάβασα κάπου ένα άρθρο Αγγλου επιστήμονα, που έλεγε ότι οι Αγγλοι είναι άνθρωποι πολύ σκληροί, ίσως από τους πιό σκληρούς που κατοικούν στον πλανήτη αυτό. Ισως αυτός είναι ένας από τους βασικούς λόγους, που εξηγεί το γιατί έχουν κερδίσει ολους σχεδόν τους πολέμους που έχουν κάνει με διάφορους αντιπάλους, και πρόσφατα με τον Ναπολέοντα, τον Γερμανό Κάϊζερ στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, και τον Αδόλφο Χίτλερ στον δεύτερο πόλεμο. Οι Αγγλοι είναι ένα μίγμα αποτελούμενο κυρίως από γερμανικό αίμα, ανακατεμένο με λίγα στοιχεία από τους αρχαίους εκείνους Βρεττανούς που είχε νικήσει ο Ιούλιος Καίσαρας λίγο πριν τα χρόνια ου Χριστού. Και όπως ξέρουμε όλοι, οι γερμανικές φυλές χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη σκληρότητα και αντοχή από τους λοιπούς Ευρωπαϊους. Το γιατί συμβαίνει αυτό, ομολογώ ότι δεν το γνωρίζω.
Φαίνεται, ότι στο νησί αυτό το οποίο οι γερμανικής καταγωγής φυλές, ( Σαξωνικής, Δανέζικης και Νορβηγικής ), είχαν αρχίσει να κατακτούν γύρω στα 800 μ.Χ, υπήρξε απ΄αρχής σημαντικού βαθμού εγκληματικότητα, αυτό φαίνεται από στοιχεία που έχουμε από την εποχή εκείνη. Με την πάροδο των αιώνων, η κατάσταση φαίνεται ότι χειροτέρευε όσο περνούσε ο καιρός, αυτό προκύπτει από στοιχεία που έχουμε από τις εποχές εκείνες. Και στο δέκατο έκτο και τον δέκατο έβδομο αιώνα, η κατάσταση έγινε αφόρητη. Η χώρα - που είχε περάσει από το 1066 στα χέρια των Νορμανδών ( που ήσαν κι αυτοί γερμανοί από τη Νορβηγία, οι γνωστοί μας Βίκινγκς ) είχε γεμίσει από εγκληματίες παντός είδους, κλέφτες, διαρρήκτες, φονιάδες και και ότι άλλο μπορούμε να φανταστούμε.
Tις εποχές εκείνες, ένα πολύ συνηθισμένο θεαμα που αντίκρυζε ο διαβάτης περνώντας από κεντρικούς δρόμους, είτε εντός της πόλης, είτε υπεςραστικούς, ήσαν οι κρεμασμένοι από στύλους στις άκρες των δρόμων άνθρωποι, που είχαν απαγχονιστεί για κάποιο έγκλημα, και που τους άφηναν εκει επί ημέρες προς παραδειγματισμό και προς εκφοβισμό των επίδοξων εγκληματιών. Νομίζω ότι τέτοιου είδους θεάματα, δεν αναφέρονται για κανένα άλλο μέρος στην παγκόσμια ιστορία, τουλάχιστον σ΄αυτή την κλίμακα. Αν πάτε σήμερα στο μουσείο κέρινων ομοιωμάτων της μαντάμ Τισσό στο Λονδίνο και κατεβήτε στα υπόγεια του κτιρίου, θα δείτε ένα θέαμα που δεν θα το ξεχάσετε ποτέ. Απ΄τη μιά μεριά του διαδρόμου κι από την άλλη, βρίσκονται μισοφωτισμένα κελλιά, όπου υπάρχουν κέρινα ομοιώματα ανθρώπων που « έγραψαν » ιστορία στα εγκληματολογικά χρονικά της χώρας αυτής. Η ατμόσφαιρα στο υπόγειο είναι καταθλιπτική, ακριβώς όπως στις φυλακές των παλιών χρόνων, γεμάτη κρύο και υγρασία, χαμηλό φως, με τους επώνυμους κακοποιούς να κάθονται σε διάφορες στάσεις - και πολύ αληθινούς, μάλιστα - ενώ έξω από το κελλί τους είναι γραμμένα τα ονόματά τους και ο αριθμός και το είδος των φοβερών εγκλημάτων που διέπραξαν, με ολες τις λεπτομέρειες. Σε πιάνει ένα είδος σύγκρυου, όταν βλέπεις αυτό το λίαν εντυπωσιακό αλλά και αποτρόπαιο θέαμα. Σου φέρνει μιά ανατριχίλα στη ραχοκοκκαλιά σου. Είναι ένα θέαμα που δεν πρόκειται - όπως είπαμε πιό πάνω - να το ξεχάσεις ποτέ σου.
Εξ άλλου, οι εραστές του αστυνομικού μυθιστορήματος σ΄ ολόκληρο τον κόσμο, ξέρουν πολύ καλά, ότι οι δυό μεγαλύτεροι και πρωτοπόροι συγγραφείς στο φιλολογικό αυτό είδος, ο σερ Αρθουρ Κόναν Ντόϋλ -δημιουργός του πασιγνωστου Σέρλοκ Χολμς -και η Άγκαθα Κρίστι, η πιό πολυτάλαντος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων με τους γνωστούς Ηρακλή Πουαρώ και μις Μαρπλ, ήσαν Αγγλοι. Δεν συνηγορεί και αυτό στα όσα ειπώθηκαν πάνω στο ζήτημα που μας απασχολεί ;
Αλλά το παρατραβήξαμε το σχοινί με τους Αγγλους και την τάση τους προς το έγκλημα, μάλιστα είναι πολύ πιθανόν ότι τα παραείπαμε τα πράγματα. Όπως όμως και να έχει η κατάσταση, το γεγονός που θα αναφέρω είναι αρκετά ενδεικτικό των όσων συνέβαιναν στο νησί τους πριν από καμμιά εικοσαριά χρόνια, και που ατυχώς συμβαίνουν σήμερα και σε όλον τον « πεπολιτισμένον » και μή κόσμο. Και να τί ειχε ανακοινωθεί πριν από δυό περίπου δεκαετίες στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Η Βρεττανική λοιπόν κυβέρνηση, είχε τότε ανακοινώσει ότι οι φυλακές του Ενωμένου βασιλείου της Μεγάλης Βρεττανίας και Ιρλανδίας, είχαν γεμίσει μέχρι τα μπούνια, όχι μόνο δεν χωρούσαν να πάρουν καινούργιους « πελάτες », αλλά και τους εγκλωβισμένους εκεί μέσα, δεν τους χωρούσαν με κάποια στοιχειώδη άνεση.( Στη χώρα μας βέβαια, στοιβάζονται τριπλάσιοι κατάδικοι στις φυλακές από όσους μπορούν να χωρέσουν, αυτό δεν επιτρέπεται στις ευρωπαϊκές φυλακές ). Και πάρθηκε τότε μιά πρωτοφανής μάλλον απόφαση : Να βγάλουν από τις φυλακές, όσους είχαν ποινές μέχρι δύο χρόνια, αλλά και όσους είχαν υπόλοιπο ποινής δυό μόνο χρόνων. Το μέτρο αυτό ανακούφισε κάπως την κατάσταση, δεν ξέρω για πόσο διάστημα, και εν τω μεταξύ μπορεί να κτίστηκαν και καινούργια δεσμωτήρια.
Αφήνουμε προς το παρόν τους Αγγλους με τους εγκληματίες τους, και καταπιανόμαστε με τους Αμερικανούς των Ενωμένων Πολιτειών. Και λοιπόν, εκεί είναι που γίνεται το έλα να δείς, κατά την σημερινή αργκό. Πλήθος αμέτρητο - πολλά εκατομμύρια - οι κατάδικοι, μέγα πλήθος - αλλά όχι και πάθος - οι φυλακές με τους « σωφρονιστικούς » υπαλλήλους τους. Οι Αμερικανοί έχουν μπόλικα δολλάρια, μπορούν λοιπόν να χτίσουν όσες φυλακές τους χρειάζονται, δεν υπάρχει καμμιά ανάγκη να βγάζουν έξω τους ελαφροποινίτες. Η κατάσταση αυτή ήταν από παλιά έτσι, τώρα όμως έχει χειροτερέψει πάρα πολύ, φαίνεται ότι οι συνθήκες της σημερινής ζώής που αναφέρθηκαν πιό πάνω, είναι και εκεί - και κατ΄εξοχήν εκεί - ο λόγος της τεράστιας αύξησης της εγκληματικότητας. Αλλά όχι μόνο αυτός. Κάθε τόσο και λιγάκι, σχεδόν κάθε βδομάδα, ακούεται από την τηλεόραση ότι κάποιος μανιακός έχει εισβάλλει σε ένα σχολείο και σκότωσε μαθητές και δασκάλους, και άλλα παρόμοια περιστατικά. ( Γνωστόν και το γεγονός ότι κάθε Αμερικανός έχει και τον προσωπικό του ψυχολόγο, όπως φαίνεται έχουν σχεδόν όλοι τους κάποια ψυχολογικά προβλήματα, μ΄άλλα λόγια, όλοι τους λίγο ή πολύ, έχουν κάποιο « ψώνιο. Ετσι τουλάχιστον θα το λέγαμε στην απλή ελληνική γλώσσα ). Και η καλύτερη δουλειά που μπορεί κανείς να κάνει στις Ενωμένες Πολιτείες, είναι αυτή του ψυχολόγου και του ψυχίατρου.
Ξαναγυρίζουμε στην Ευρώπη. Και παρατηρούμε ότι τη ζηλευτή πρώτη θέση που είχαν από αιώνες οι Αγγλοι, την έχουν χάσει τώρα. Πρώτοι τώρα έγιναν οι Πορτογάλοι, οι Αγγλοι έχουν περάσει στη δεύτερη θέση. Οι Πορτογαλικές φυλακές είναι τώρα εμάτες από κατάδικους, δεν ξέρω αν η Πορτογαλία έχει τις οικονομικές δυνατότητες - που μάλλον δεν τις έχει - να χτίσει καινούργιες και πολιτισμένες φυλακές, και παράλληλα να τις επανδρώσει με το κατάλληλο και επαρκές προσωπικό.
Το ζήτημα είναι τί γίνεται με εμάς, την ένδοξη φυλή των Ελλήνων, που εδώ και τέσσερις χιλιάδες χρόνια κατοικεί σ΄αυτή τη μικρή γωνιά της γής. Πού να βρισκόμαστε άραγε από πλευράς παραβατών του κοινού ποινικού δικαίου, κακοποιών δηλαδή πάσης φύσεως ; Γνωστό είναι βέβαια, ότι και σ΄αυτόν τον τομέα διαπρέπουμε από αιώνες πολλούς, το θέμα όμως είναι αν βρισκόμαστε στην πρώτη θέση, ή μήπως είμαστε πολύ χαμηλά σ΄αυτή την ιστορία. Και το να μην έχουμε την πρωτιά σε οτιδήποτε τιμά την από αιώνων κουλτούρα μας, είναι νομίζω εξόχως υποτιμητικό για μας. Παραφράζοντας το γνωστό ρητό - με το έτσι θέλω βέβαια - θα έλεγα, ότι « του Ελληνος ο τράχηλος, δεύτερες θέσεις δεν υποφέρει ».
Από ότι πάντως ακούμε και βλέπουμε εσχάτως, φαίνεται καθαρά ότι προχωρούμε ολοταχώς προς την πρώτη θέση, αν δεν την έχουμε καταλάβει ήδη. Οι φυλακές μας είναι γεμάτες σε βαθμό ασφυξίας - με τη βοήθεια βέβαια και αρκετών αλλοδαπών, που βρίσκουν ότι έχει περισσότερες « δουλειές » στην Ελλάδα - και η ασφυκτική αυτή κατάσταση δεν μας τιμά καθόλου σαν πολιτισμένος λαός που είμαστε. Οι έγκλειστοι των φυλακών είναι στοιβαγμένοι ο ένας επάνω στον άλλο, ούτε αναπνοή δεν μπορούν να πάρουν. Δεν φτάνει που είναι φυλακισμένοι, αλλά δεν διαθέτουν και καθόλου χώρο να απλώσουν τα πόδια τους. Και το πράγμα δεν παίρνει καθόλου αναβολή, μπορεί να μην είμαστε σε θέση να θρέψουμε τους εκτός των φυλακών φτωχούς, τους μικροσυνταξιούχους και τους άνεργους, αλλά τους ευρισκόμενους για διάφορους λόγους στη « στενή », θα πρέπει να τους έχουμε σε κάποια στοιχειώδη έστω άνεση, κι ένας λόγος παραπάνω, για να μην μας κάνει - όπως συνηθίζει άλλωστε - και δριμύτατες παρατηρήσεις η Ευρωπαϊκή Ενωση.
Πρέπει λοιπόν να χτίσουμε και άλλες φυλακές, έχοντας μάλιστα υπ΄ όψιν ότι μάλλον θα αυξηθεί ακόμα περισσότερο η « πελατεία » τους. Αλλά με τις φυλακές, συμβαίνει ότι και με τους τόπους υγειονομικής ταφής των απορριμάτων των πόλεων - δηλαδή των σκουπιδότοπων - ιδίως των αρκετά μεγάλων πόλεων. Δεν τις θέλουν οι κάτοικοι των περιοχών αυτών. Και δεν τις θέλουν για λόγους που μάλλον φαίνονται δυσνόητοι. Ισως φοβούνται ότι κάποια μέρα μπορεί να δραπετεύσουν ομαδικά οι κρατούμενοι, και να εισβάλουν στην πόλη τους με άγνωστες συνέπειες. Εμείς όμως που κατοικούμε στην πόλη αυτή την ηρωϊκή με την μεγάλη ιστορία, κάτι τέτοια δεν τα φοβόμαστε. Ετσι, αποφασίσαμε να δεχτούμε την κατασκευή μιάς φυλακής στα κοντινά της πόλης. Αλλά μεταξύ μας, άλλος ήταν ο λόγος αυτής μας της απόφασης. Το χρήμα, το χρήμα, το χρήμα, όπως λέει κι ο Αττίκ σε ένα από τα λιγότερο γνωστά τραγούδια του. Γιατί - και εδώ θα αντιστρέψω με το έτσι θέλω το ρητό - την δόξαν πολλοί εμίσησαν, τον πλούτον ομως ουδείς. Και αυτές τις εποχές, ο πλούτος απουσιάζει από την περιοχή μας. Και ανάγκη είναι να έλθει και λίγος κατά δώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου