Ε Ν Α Ε Ι Δ Ο Σ Ε Ν Α Ν Ε Π Α Ρ Κ Ε Ι Α

Περπατάς στο δρόμο και στο πεζοδρόμιο - αυτό για όσους περπατούν και δεν την αράζουν αναπαυτικά μπροστά στο βολάν του αραμπά τους - και βλέπουν πολύ περίεργα πράγματα. Η πόλη μας, η παλιά και ιστορική, έχει γεμίσει από ξανθές, κατάξανθες Σουηδέζες, που παρελαύνουν περήφανα και δείχνουν την ευρωπαϊκή εμφάνισή τους στους συμπολίτες μας. Και διερωτάται ο καθένας : « Μα γιατί αφήνουν την όμορφη πατρίδα τους και έρχονται εδώ, και μάλιστα φαίνεται ότι δεν θέλουν να ξαναγυρίσουν στη Στοκχόλμη, το Μάλμο, το Γκέτεμποργκ και τις άλλες πόλεις και περιοχές της πατρίδας τους ; Αυτό θα πρέπει να διερωτάται όταν τις βλέπει να τριγυρνούν σε τόσο μεγάλους αριθμούς, και απορεί για το τι να συμβαίνει άραγε μ΄αυτές τις Σκανδιναβές γυναίκες.
Όμως δεν είναι μονάχα οι Σουηδέζες που έχουν πλημμυρίσει την πόλη, μπορεί κανείς να παρατηρήσει και κάποιες Ιρλανδέζες, πολύ λιγότερες βέβαια, που κι αυτές έχουν έρθει όπως φαίνεται από το νησί αυτό του Ατλαντικού. Κοκκινομάλλες αλλά χωρίς τις γνωστές φακίδες στο πρόσωπο, φαίνεται να με μπερδεύουν μάλλον όσον αφορά την αληθινή τους προέλευση. Μπας και είναι κάποιο είδος « μιγάδων », από καστανούς και κοκκινόμαλλους, λέω κατ΄ιδίαν. Οι γνήσιοι Ιρλανδοί έχουν τα σημάδια αυτά που αυτές δεν τα έχουν. Τώρα το πώς γίνεται να έχουν γεμίσει μιά επαρχιακή πόλη της Ελλάδας, κοπέλλες μικρές και κυρίες μεγαλούτσικες αρκετά από το Βορρά και τον Ατλαντικό, δεν μπόρεσα να το μάθω.
Μέχρις ότου κάποιος φίλος απ΄τα παλιά, μου έδωσε την ερμηνεία των πραγμάτων. « Οχι, δεν είναι εκείνες οι ξανθομαλλούσες Σουηδέζες, δεν είναι ούτε καν Ρωσίδες που θα ήταν το πιό φυσιολογικό. Ούτε και οι κοκκινομάλλες που βλεπεις - πρόσθεσε ο φίλος - είναι Ιρλανδέζες, όλες αυτές είναι δικές μας, ολοδικές μας.
« Μπά, και πώς γίνεται αυτό ; », ρώτησα γεμάτος περιέργεια, « πώς γίνεται να έχουν ετούτες οι γυναίκες, μικρές και μεγαλούτσικες στην ηλικία, τέτοια ξανθά, έντονα ξανθά μαλλιά ; Και οι άλλες να έχουν αυτά τα κατακόκκινα μαλλιά, ε, πώς γίνεται αυτό φίλε μου ; ». Με αυτό τον τρόπο εξέφρασα τη δικαιολογημένη απορία μου.
« Αγαπητέ μου, φαίνεται ότι έχεις μείνει πολύ πίσω σε ορισμένα πράγματα, δεν παρακολουθείς καθόλου τις εξελίξεις της εποχής μας. Αυτές οι ξανθομαλλούσες που βλέπεις φίλε μου, δεν είναι γνήσιες ξανθές, γιαλαντζή είναι. Το ίδιο και οι κοκκινομάλλες σου, ούτε κι αυτές είναι γνήσιες, ψεύτικες ολωσδιόλου είναι. Η όλη ιστορία είναι οι βαφές, ουσίες δηλαδή με τις οποίες βάφονται τα μαλλιά »
« Μπά ; Και λοιπόν για μπογιές είναι όλα αυτά που μιλάμε ; Βρε κάτι είχα υπ΄όψιν μου από παλιά χρόνια, όλο και κάτι χρησιμοποιούσαν λιγοστές κοπέλλες - συνήθως όμως μικρής ηλικίας τότε - για να αλλάζουν το χρώμα των μαλλιών τους, οξυζενές νομίζω ότι ήταν. Τώρα που μου τα είπες, τα θυμήθηκα όλα αυτά. Ψεύτικες λοιπόν όλες αυτές οι ξανθούλες ».
Μόλις τα είπα αυτά, μου ήλθε κάτι άλλο στο νού. Πού είναι το πλήθος από τις καστανόχρωμες που είχαμε μέχρι πρό τινός ; Εξαφανίστηκαν από προσώπου γής ; Και φαίνεται ότι ετούτες είναι που άλλαξαν το χρώμα τους και το έκαναν ξανθό και λίγες απ΄αυτές κοκκινωπό. Αυτός είναι ο λόγος που αραίωσαν τόσο πολύ οι καστανές λοιπόν, κι όχι μονάχα αυτές, αλλά και οι πολλες μελαχροινές που πάντα έβλεπα στους δρόμους ».
Είναι αλήθεια ότι από μικρή - από την εφηβική για την ακρίβεια ηλικία μου - είχαν μιά ιδιαίτερη κλίση προς τα μελαχροινά κορίτσια. Οταν μιλάμε για μελαχροινά, δεν εννοώ φυσικά πρόσωπα κατράμι, όχι τόσο πολύ. Απλά τα μαύρα μαλλιά΄και τους με εντυπωσιάζανε από τότε, κι αυτό δεν μου έχει φύγει μέχρι τώρα. Και βλέπω ακόμα κάποιες - λιγοστές βέβαια - τέτοιες σκουρόχρωμες κοπέλλες και σήμερα. Δεν εχουν εξαφανιστεί ολότελα, δεν υποκύψανε στον πειρασμό να το παίξουν « γιαλαντζή » ξανθές όλες αυτές. Όπως και κάμποσες καστανές, που επιμένουν στο δικό τους χρώμα.
Επρεπε να το είχα προσέξει το πράγμα, τώρα που το σκέφτομαι πιό πολύ. Οι ξανθές που έβλεπα και βλέπω να κυκλοφορούν, έπρεπε να το καταλάβω από μόνος μου ότι ήσαν ψεύτικες, δεν είχα όμως προσέξει τα μάτια τους. Οι Σουηδέζες που είναι ξανθομάλλες, έχουν μάτια γαλανά, πολύ μάλιστα γαλανά, σχεδόν ξεθωριασμένα. Αυτές που έβλεπα και τις περνούσα για ξανθές, είχαν μάτια καστανά, μέχρι και μαύρα. Τώρα που με πληροφόρησε ο φίλος για το τί συμβαίνει, το πρόσεξα ιδιαίτερα αυτό.
Βέβαια, υπάρχουν και γνήσιες ντόπιες ξανθές, αυτό το ήξερα από τα μαθητικά μου χρόνια. Εϊχαμε λίγες, πολύ λίγες στ΄αλήθεια, κοπελλίτσες που και ξανθά μαλλιά είχαν, αλλά και πολύ γαλανά μάτια. Και βέβαια, δεν ήσαν κοπελλίτσες από το βορρά, Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία και άλλες βορεινές χώρες. Μπορεί να μην μου αρέσανε ιδιαίτερα, αλλά ήταν βέβαιο ότι δικές μας ήσαν, όχι εισαγόμενες.
Κάτι όμως είχα ξεχάσει εν τη ρύμη του λόγου. Κι αυτό αφορούσε μιάν άλλη περίπτωση, αυτή τη φορά δικών μας συμπολιτισσών. Είχα παρατηρήσει αλλά χωρίς να δώσω και πολλή σημασία, ότι αρκετές από τις δικές μας τσιγγάνες συμπολίτισσες, αντί να έχουν το παραδοσιακό και από πολλούς αιώνες γνωστό μαύρο μαλλί τους, είχαν περιέργως καστανό ή κάπως τέτοιο, κάτι σαν καστανοκόκκινο, όχι πάντως ξανθό.
Ρωτάω λοιπόν το φίλο μου, τί να σημαίνει άραγε αυτός ο νεωτερισμός. « Μήπως έχει γίνει κάποια μεταβολή στο Ντι - Έν - Έϊ τους ; » ρώτησα. « Μήπως κάτι μεσολάβησε ώστε να δημιουργηθεί μιά μετάλλαξη, και από μαύρα τα μαλλιά μερικών από αυτές τις κοπέλλες το γύρισαν σε καστανό το μαλλί τους ; Αποκλείεται να έχει γίνει κάτι τέτοιο, όλα να τα περιμένεις σ΄αυτή την παράξενη εποχή μας »
« Οχι, δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο », ήταν η άμεση απάντηση του φίλου. « Και εδώ συμβαίνει αυτό που είπαμε για τις γιαλαντζή ξανθές που δεν είναι ξανθές. Και για τις τσιγγάνες για τις οποίες μου λές ότι τις βλέπεις καστανομάλλες, ισχύει ακριβώς το ίδιο : Πολύ απλά, έχουν βάψει κι αυτές τα μαλλιά τους, τα έκαναν καστανά. Βλέπεις, δεν μπορούσαν να τα βάψουν ξανθά, θα πήγαινε πολύ μιά τέτοια αλλαγή. Και έγιναν καστανές ».