Είναι μεσημέρι και η ζέστη είναι μεγάλη. Κάθομαι λοιπόν σε ένα παγκάκι του Δημοτικού κήπου μετά από μακρά πεζοπορία - που δεν είναι μόνο προσωπικό « χόμπυ », είναι και ανάγκη για να ξεκουραστώ και να ξαναπάρω δυνάμεις για τη συνέχεια. Εκεί κοντά, κάθονται και άλλοι συμπολίτες, μερικούς από τους οποίους τους γνωρίζω εξ όψεως, η πόλη μας είναι μικρή και πολλοί γνωρίζονται αναμεταξύ τους μ΄αυτόν τον τρόπο.
Εκεί λοιπόν που κάθομαι και πέφτω στους συνηθισμένους συλλογισμούς μου περί ανέμων και υδάτων, βλέπω ένα εξόχως περίεργο θέαμα. Ενας άνθρωπος καλοντυμένος, κοστούμι, πουκάμισο στην τρίχα, γενικά « όπως πρέπει » - όπως λέγανε στα παλιά χρόνια - τριγυρίζει εκεί κοντά. Και κάποια στιγμή, κάμνει κάτι απροσδόκητο. Στέκεται δίπλα σε έναν από εκείνους τους μικρούς μαύρους κάδους απορριμάτων που έχει βάλει ο Δήμος στον κήπο, πάνω σε ένα μικρό κοντάρι, και τον περιεργάζεται εμβριθώς. Και αφού τον έχει εξετάσει από μέσα κι από έξω, τί νομίζετε ότι κάνει ; Βάζει το χέρι του μέσα στον μικρό κάδο που περιέχει τα απορρίματα που πετάνε οι θαμώνες του κήπου, και όταν το βγάζει, κρατά ένα μισοφαγωμένο σάντουϊτς. Που ήταν πρωτύτερα μέσα στον κάδο. Μάλιστα, αυτό έχει κάνει ο κατά τα άλλα αξιοσέβαστος - φαινομενικά τουλάχιστον - κύριος. Και αφού τον έχει παραλάβει, προχωρεί προς μιά από της εξόδους του κήπου και βγαίνει έξω.
Ενας συμπολίτης κάθεται εκεί κοντά, και έχει κι αυτός παρακολουθήσει τη σκηνή αυτή. Του κάνω νόημα να πεί τί σημαίνει αυτό το πράγμα, ή τον ρωτώ ευθέως τη γνώμη του. Απόκρίνεται λέγοντας, ότι ο άνθρωπός μας έχει πάρει το μισοφαγωμένο και πεταμένο σαντουϊτς, και θα πάει παραπέρα και θα το φάει. Ότι όπως φαίνεται, αυτή τη δουλειά την κάμνει συστηματικά, χώνει το χέρι του σε κάδους σκουπιδιων, παίρνει ότι του αρέσει, βρώμικο βέβαια, και το καταναλώνει. Ετσι περίπου περιέγραψε την κατάσταση από όσο θυμάμαι.
Λοιπόν, τί να συμβαίνει άραγε με τον άνθρωπο αυτό, που συμπεριφέρεται σαν ρακοσυλλέκτης των Παρισίων ; ( Θυμήθηκα ένα γαλλικό μυθιστόρημα παλιό μ΄αυτό τον τίτλο ). Η όλη του εμφάνιση δεν δείχνει άνθρωπο πάρα πολύ φτωχό, ενδεή δηλαδή, που δεν έχει μιά φέτα ψωμί να φάει. Αν και οι άνθρωποι με αυτές τις ελλείψεις, δεν μαζεύουν από τους κάδους των απορριμμάτων πράγματα για να τα φάνε, όλο και κάποιον άλλον τρόπο θα έχουν, κάποιο μικρό βοήθημα, μιά συνταξούλα του ΟΓΑ, τέλος πάντων κάτι που θα τους αποτρέπει από τέτοιου είδους ενέργειες, που μάλιστα γίνονται επιδεικτικά υπό τα βλέμματα άλλων ανθρώπων.
Μήπως έχει φτάσει σ΄αυτό που αναφέρει ο Βίκτορας Ουγκώ, να « φάει τη λυσσασμένη αγελάδα », όπως έλεγε ένα λαϊκό γαλλικό ρητό της εποχής εκείνης ; Οχι, δεν φαίνεται ότι αυτό συμβαίνει. Κάτι άλλο είναι στη μέση σίγουρα, όχι η λυσσασμένη αγελάδα.
Και λοιπόν, τί άραγε να ωθεί τον συμπολίτη μας αυτόν, να αρπάζει μέσα από τα σκουπίδια, τρόφιμα που τα πετάξανε άλλοι σαν ακατάλληλα ή μισοφαγωμένα, και να τα καταβροχθίζει ; Σαν να είχε μείνει νηστικός επί πολλές μέρες ; Είναι η πείνα, που όμως δεν του φαίνεται καθόλου ; Ή μήπως υπάρχει κάποιος άλλος λόγος που δεν τον ξέρουμε, και ίσως μόνο να τον υποπτευθούμε μπορούμε αλλά χωρίς βεβαιότητα ;
Φαίνεται ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβαίνει, κι αυτό το λέμε σαν απλή υποψία. Είναι πιθανό, αλλά όχι και βέβαιο, ότι ο άνθρωπός μας, έχει μιά τάση αναζήτησης τροφών από σκουπιδότοπους, ωθούμενος από κάτι που μοιάζει με τη γνωστή σε όλους μας κλεπτομανία, αυτή την εξήγηση μπορώ να δώσω, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο. Την « ιδιορρυθμία » τη διαστροφή αυτή, δεν την έχω διαβάσει, ούτε ακούσει ποτέ. Αυτό πάντως δεν αποκλείει την περίπτωση να υπάρχει πραγματικά μιά τέτοια διαστροφή. ( Ανάμεσα στις πολλές άλλες που έχουν οι άνθρωποι ). Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα στο οποίο έχω καταλήξει μετά από αυτό το πρωτοφανές θέαμα. Πάντως, μπορεί αυτή η ιστορία να αποτελέσει ένα θέμα προς μελέτην από τους ειδικούς, που βέβαια είναι οι ψυχολόγοι και άλλοι συναφείς.
Αυτά για την ειδική αυτή περίπτωση. Αλλά συλλογή τροφίμων από υπόλοιπα που μένουν από τα απούλητα ή ακατάλληλα των λαϊκών αγορών, είδαμε αυτές τις μέρες στην τηλεόραση. Μικρά παιδιά και φτωχοί γενικά άνθρωποι, να μένουν μετά το κλείσιμο των λαϊκών αγορών, και να ψάχνουν ανάμεσα στα παρατημένα λόγω ακαταλληλότητας οπωροκηπευτικά και άλλα τρόφιμα, να τα βρίσκουν και να τα μαζεύουν, και να τα παίρνουν μαζύ τους στην κατοικία τους. Με σκοπό να τα καταναλώσουν, όχι από καμμιά διαστροφή, αλλά από ανέχεια. Είδαμε τις σχετικές εικόνες, ακούσαμε και τους πωλητές των λαϊκών αγορών να μας τα λένε, και ομολογώ ότι ντράπηκα για το κατάντημά μας σαν πολιτισμένου λαού. Αν αυτά γινόντουσαν σε κάποιες παλιές εποχές, δεν θα έπρεπε να κάμνουν την εμφάνισή τους σήμερα, εικοστό πρώτο αιώνα. Οι εικόνες αυτές, ήσαν πραγματικά εικόνες τεταρτοκοσμικής χώρας.
Και με την ευκαιρία να αναφέρω και κάτι που έλεγε πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια ο εβραϊκός νόμος του Μωϋσή. « Ερχεται - έλεγε - ο καιρός της συγκομιδής των καρπών της γής, αυτών που σπείρατε στην εποχή τους, και τώρα θα τους μαζέψετε. Αλλά πρέπει να ξέρετε, ότι υπάρχουν άνθρωποι φτωχοί, που δεν έχουν πόρους ζωής. ( Ολα αυτά τα αναφέρω περιφραστικά, με πολλά λόγια. Στο κείμενο αναφέρονται πιό λιτά, όχι όμως και λιγότερο αληθινά ). Λοιπόν, όταν κάμνετε τη συγκομιδή των καρπών της γής σας, να μην ξεχνάτε τα ορφανά, τις χήρες και τους φτωχούς. Στην άκρη του χωραφιού σας, όταν περνάτε από εκεί, θα αφήνετε να πέφτουν απ΄τα χέρια σας, καμμάτια από αυτά που κρατάτε. Όλα αυτά που θα σας « πέφτουν », θα προορίζονται γι αυτούς τους άπορους, θα έρχονται κατόπιν σας και θα τα μαζεύουν ». Αυτά έλεγε ένας παλιός νόμος σε εποχή που δεν υπήρχε μέριμνα από πουθενά
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί ντρέπομαι όταν βλέπω τις σκηνές αυτές στην τηλεόραση. Σε μιά εποχή που δεν είναι πριν από τρεις χιλιάδες χρόνια, αλλά σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου