Έναν καιρό κι ένα ζαμάνι -κι αυτό το ζαμάνι δεν ήταν πολύ καιρό πριν - οι άνθρωποι είχαν τη συνήθεια να περπατάνε, σπάνια χρησιμοποιούσαν για τις εντός πόλεως ή χωρίου μετακινήσεις τους, κάποιο μέσο μεταφοράς, λ.χ. ένα γάϊδαρο ( μετά συγχωρήσεως όπως λέει ο λαός ). Και φυσικά, στους παλιούς καιρούς υπήρχε μόνο ο δρόμος, που τον χρησιμοποιούσαν άνθρωποι τε και ζώα, ανάγκη πεζοδρομίων δεν υπήρχε, όλος ο δρόμος ήταν ταυτόχρονα και πεζοδρόμιο. Κάποτε όμως, στις πολιτισμένες χώρες κρίθηκε ότι ήταν καλό να υπάρχουν στα πλάγια των δρόμων και ειδικά δρομάκια για τους πεζούς, και τούτο για να μην τους πατήσει κανένα κάρρο ή μιά πολυτελής άμαξα, στην οποία επέβαινε διακεκριμένο και οικονομικής επιφάνειας μέλος της κοινωνίας.
Τους πρώτους λοιπόν καιρούς, το πεζοδρόμιο υπήρχε μόνο στις λεγόμενες και τώρα « ανεπτυγμένες » χώρες, ενώ στις υποανάπτυκτες, δεν υπήρχε και πολύς λόγος να στρώνουν οι δήμαρχοι τα πλαϊνά των δρόμων με κάποιο υλικό, λ.χ.πλάκες πέτρινες. Αλλά κάποτε η πρόοδος φθάνει και στα πιό απόμακρα μέρη. Ετσι, ήλθε και η εποχή που και οι πόλεις της χώρας μας απόχτησαν πεζοδρόμια. Και πάνω σ΄αυτά κυκλοφορούσε πλήθος από διαβάτες, που άλλοι πήγαιναν στις δουλειές τους, και άλλοι απλώς έκαμναν βαδιστικές προπονήσεις, ή περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους ανεβοκατεβαίνοντας τις στενές αυτές ατραπούς.
Στη σημερινή εποχή, το πεζοδρόμιο χρησιμεύει σε πολύ πιό σημαντικές αποστολές. Οι δρόμοι είναι - τουλάχιστον στα κέντρα των πόλεων -γεμάτοι από τα πάσης φύσεως τροχοφόρα, ο πεζός δεν έχει και πολλές δυνατότητες να βαδίσει πάνω στο κατάστρωμα του δρόμου. Πρέπει λοιπόν να περιορίζεται στις μετακινήσεις του μόνο επάνω στην επιφάνεια του πεζοδρομίου, αν και μερικές φορές, ούτε εκεί είναι απόλυτα ασφαλής.
Και τώρα τα σχετικά με τα πεζοδρόμια της πόλης μας. Η πόλη μας φημίζεται από δεκαετίες για τα πολύ άβολα , στενά, ανώμαλης κατασκευής πεζοδρόμια που έχει. Μάλιστα, υπάρχουν δρόμοι ή κομμάτια δρόμων, που δεν έχουν καθόλου πεζοδρόμιο. Ναι, και αυτό μπορείς να το παρατηρήσεις σε μερικά μέρη όπου έχει γίνει κατάφωρη παράβαση του πολεοδομικού σχεδίου, δεν ξέρω μέσω ποιών μηχανισμών, χρηματικών ανταλλαγμάτων και λοιπών συναλλαγών που δεν είναι καθόλου νόμιμες αλλά που κανένας δεν ανέλαβε να τις ξεκαθαρίσει καταφεύγοντας σε δικαστικές αρχές. ( Αλλωστε, είναι πασίγνωστο, ότι κάποιοι ελικοειδείς και στενοί δρόμοι, φτιάχτηκαν έτσι λόγω κραυγαλέων παραβάσεων του πολεοδομικού, προς δόξαν αιώνιον των δημοτικών κρατούντων των διαφόρων εποχών. Άφεριμ δημοτικοί άρχοντες της πόλης μας, του μακρυνού και κάπως εγγύτερου παρελθόντος ).
Συνεχίζουμε με τον τρόπο που είναι κατασκευασμενα τα πεζοδρόμιά μας. Σε μερικά σημεία, είναι αρκετά καλής κατασκευής. Αλλά αυτό μόνο σε ορισμένα σημεία, σε πολλά άλλα επικρατεί ακαταστασία και κακοτεχνία. Το πεζοδρόμιο συμβαίνει να είναι «φουσκωμένο », και οι πλάκες του να εξέχουν επικίνδυνα. Σε άλλα πάλι, υπάρχουν κενά και τρύπες μεγάλες, έτσι ώστε αν δεν έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα, υπάρχει φόβος να βρεθείς φαρδύς- πλατύς στο έδαφος, με άγνωστες για σένα συνέπειες. Αυτό μπορώ να σας το βεβαιώσω υπεύθυνα και εν γνώσει των συνεπειών του νόμου περί ψευδούς δηλώσεως, καθώς και ο ίδιος υπήρξα θύμα μιάς κακοτεχνίας η οποία παραμένει ως είχε μετά από αρκετούς μήνες, προφανώς λόγω έλλειψης ελέγχου από την αρμόδια υπηρεσία, και κυρίως επειδή βαρέθηκα να πάω και να ειδοποιήσω την υπηρεσία αυτή, αλλωστε στη χώρα μας δεν δίνουν και πολλή σημασία στα παράπονα των πολιτών, έτσι δεν είναι ;
Στη σημερινή εποχή, λίγους ανθρώπους βλέπεις να κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια, οι πολλοί εποχούνται αυτοκινήτων και δικύκλων μοτοσυκλεττών, ακόμη και οι γυναίκες πάσης ηλικίας. Οι συνήθεις « ύποπτοι », είναι οι συνταξιούχοι που δεν έχουν αυτοκίνητα ή αν έχουν, προτιμούν να μην τα χρησιμοποιούν επειδή δεν έχουν επαγγελματικές υποχρεώσεις που να τους αναγκάζουν να κινούνται γρήγορα. ( Αν και μεταξύ μας, πολλές φορές, είναι πιό γρήγορη η μετακίνηση με τα πόδια από την κίνηση με μηχανικά μέσα, μπορεί να το διαπιστώσει αυτό ο καθένας που βλέπει τα μποτιλλιαρίσματα σε ώρες αιχμής, στους δρόμους πέριξ του κέντρου της πόλης ).
Οι συνταξιούχοι αυτοί που βλέπουμε να μετρούν τα πεζοδρόμια κατά μήκος και πλάτος ( το πλάτος είναι απλό σχήμα λόγου, είναι τόσο στενά, ώστε δεν χρειάζεται κανείς να το μετρήσει), αυτοί λοιπόν οι συνταξιούχοι, είναι πρώην εργαζόμενοι που συμπλήρωσαν τα κεκανονισμένα χρόνια υπηρεσίας, εργαζόμενοι εντατικά -αν ήσαν ιδιωτικοί υπάλληλοι ή ιδιωτικά αφεντικά -ή εντελώς τεμπέλικα και δυσανασχετώντας -αν συνέβαινε να είναι κρατικοί υπάλληλοι ή διευθυντές - και που αποσύρθηκαν απ΄την ενεργό δράση και τώρα είναι παράσιτα της κοινωνίας. Ένα τέτοιο παράσιτο είναι και ο γράφων, που και αυτός ασχολείται εντατικά με τη μέτρηση των πεζοδρομίων από αρκετά χρόνια, είναι και αυτή μιά μορφή ενασχόλησης που δεν απαιτεί κόπο μεγάλο.
Αυτοί που λέτε οι συνταξιούχοι που εργαζόντουσαν με ενεργητικότητα ή με τεμπελιά, ήσαν από μικρή ηλικία αναγκασμένοι να ξυπνούν από τα άγρια χαράματα για να ετοιμαστούν για να πάνε στη δουλειά τους. Κάθε μέρα το ίδιο βιολί, το ξυπνητήρι - αυτή η σατανική εφεύρεση - τους ξυπνούσε από τον γλυκό πρωϊνό ύπνο, και τους έστελνε πουρνό πουρνό ( πρόκειται για μεταφορά στη δημοτική γλώσσα του « πρωϊνό πρωϊνό »),στον καθημερινό μόχθο, και αυτό κράτησε επί πολλά χρόνια, επί δεκαετίες. Και τελικά, μαζέψαν τα μπογαλάκια τους και απήλθαν οίκαδε.
Εκτός από τους συνταξιούχους και τους έχοντες κάποια εργασία μέσα στην αγορά - ψώνια στα μαγαζιά - βλέπει κανείς και πολλές κυρίες, κατά κανόνα κομψευόμενες, που τριγυρίζουν στα πεζοδρόμια, παρατηρώντας και εξετάζοντας εμβριθώς τις βιτρίνες των καταστημάτων μόδας. Η πρόθεσή τους είναι συνήθως αναγνωριστική. Να δούνε τα εκτειθέμενα, να μελετήσουν τις τιμές τους και αργότερα να εισβάλουν στα εν λόγω μαγαζιά για να παραλάβουν αυτά που αποφασίστηκε να αγοράσουν. Ακούω τελευταίως - αλλά αυτό πρέπει να γινόταν από πολύ καιρό πριν - ότι μεγάλα ποσά ξοδεύονται από νεαρές κοπέλλες σε αντικείμενα μόδας, και μάλιστα υπερβολικής αξίας, ιδίως αν δούμε την οικονομική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η πόλη μας. Πρόκειται για μανία επίδειξης ; Μάλλον περί αυτού πρόκειται, δεν βρίσκω καμμιά άλλη εξήγηση.
Υπάρχει και μιά άλλη ιστορία που εξελίσσεται στο πεζοδρόμιο, όχι των μικρών πόλεων αλλά των πολύ μεγαλύτερων. Πρόκειται για το γνωστό « επάγγελμα », που οι υπηρετούσες αυτό, αναζητούν την πελατεία τους στους χώρους των πεζοδρομίων. Όταν μιλάμε για τέτοιου είδους «πεζοδρόμιο », συνήθως το αναφέρουμε για μιά συγκεκριμμένη κατηγορία γυναικών, των μετερχομένων το λεγόμενο ανεπιτυχώς « αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου ». ( Σε άλλο σημείο προσπαθήσαμε να αποδείξουμε ότι αυτός ο ισχυρισμός δεν έχει και πολλά στοιχεία πάνω στα οποία μπορούμε να στηριχτούμε ). Βέβαια, πρόκειται κυρίως γι αυτή την τάξη των επαγγελματιών γυναικών, αλλά όχι μόνο. Μπορεί να συναντήσει εκεί και « άντρες » - τα εισαγωγικά έχουν βαρύνουσα σημασία εδώ - που ασχολούνται και αυτοί με την άγραν πελατών. Ολοι γνωρίζουμε τα σχετικά « στέκια » της λεωφόρου Συγγρού, όπου τις νυχτερινές ώρες, παρατηρείται συνωστισμός ανθρώπων που τρέχουν πίσω απ΄ το κυνηγητό αυτής της πελάτείας, που και αυτή βρίσκεται εκεί στο πόστο της για τα περαιτέρω και μη κατανομαζόμενα.
Η πόλη μας δεν συγκαταλέγεται βέβαια στις μεγαλουπόλεις, κάθε άλλο μάλιστα. Ετσι, δεν υπάρχει -εξ όσων γνωρίζω τουλάχιστον - το « πεζοδρόμιο » με την έννοια που αναφέρθηκε, με τις « εργαζόμενες » σ΄ αυτό αξιαγάπητες καθ΄ όλα επαγγελματίες, τις διεθνώς ονομαζόμενες « τροτέζες ». Και μιάς και δεν υφίσταται αυτού του είδους το πεζοδρόμιο, κάμνουν « πεζοδρόμιο » οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι και οι πάσης φύσεως αργόσχολοι. Ισως κάποιοι θα προτιμούσαν να έχουν στη διάθεσή τους το άλλο « πεζοδρόμιο » - παρά τους γνωστούς κινδύνους που παρουσιάζει -αλλά όπως είναι τα πράγματα αυτό δεν είναι δυνατόν. Και έτσι παραμένει η κλασσική χρήση του πεζοδρομίου, θέλουμε δεν θέλουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου