Μ Α Θ Η Μ Α Σ ΤΟ Υ Σ Α Ν Θ Ω Π Ο Υ Σ

Η Κένυα είναι μιά χώρα της Βορειανατολικής Αφρικής, κάπου νότια της Αιθιοπίας και του Σουδάν, δυτικά της Σομαλίας, ανατολικά της Ουγκάντα και και βόρεια της Τανζανίας. Ολα αυτά τα είδα στην εγκυκλοπαίδεια, αδύνατο να τα θυμάται κανείς τα πράγματα, ακόμα κι αν τα ξέρει από πρωτύτερα, και φυσικά τα είχα πολύ ασαφή και από τα πριν. Η χώρα αυτή ήταν Βρεττανική αποικία μέχρι το 1962, και υπήρχε και το γνωστό επαναστατικό κίνημα των πασίγνωστων Μάου - Μάου στα μέσα της δεκαετίας του 50. Και κάποια στιγμή - που θα ερχόταν όπως και να΄ναι με την πάροδο του χρόνου, όπως έγινε και στις υπόλοιπες αποικίες - πήρε την ανεξαρτησία της. Που θα την έπαιρνε έτσι κι αλλοιώς, και χωρίς το κίνημα των Μάου - Μάου. Και έγινε αυτόνομο και ανεξάρτητο κράτος, με χαλαρή σύνδεση με πλήθος άλλων κρατών που αποτελούν τη λεγόμενη « Βρεττανική Κοινοπολιτεία ». Που βέβαια, είναι μιά φιλική σύνδεση κρατών της πρώην βρεττανικής αυτοκρατορίας, και που υποτίθεται ότι δεν συγκρούονται ποτέ μεταξύ τους. Υποτίθεται βέβαια, γιατί όλοι ξέρουν τη μακρόχρονη διένεξη για το Κασμίρ, ανάμεσα σε δυό μέλη της Kοινοπολιτείας, Ινδία και Πακιστάν.
Το νεότευκτο κράτος της Κένυα, είναι πολύ μεγάλο σε έκταση, όπως συμβαίνει άλλωστε και με άλλα καινούργια κράτη της αφρικανικής ηπείρου. Η έκταση της είναι πεντακόσιες ογδόντα τρείς χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι δηλαδή τέσσερις και πλέον φορές μεγαλύτερη από τη χώρα μας. Ο πληθυσμός της είναι μάλλον μικρός, κι αυτό όπως και σε άλλες αφρικανικές χώρες. Το 1964 είχε περίπου εννιά εκατομμύρια κατοίκους, και τώρα θα πρέπει να είναι κάπου στα δεκαπέντε με δεκαοκτώ εκατομμύρια, έτσι πρέπει να τα υπολογίζουμε, δεν έχω επίσημα στοιχεία. Η χώρα είναι πολύ ορεινή, υπάρχουν όμως και πολλές πεδινές εκτάσεις, κατάλληλες για γεωργοκτηνοτροφικές καλλιέργειες. Όμως, οι πολύ λίγοι λευκοί που έχουν απόμείνει στη χώρα, κατέχουν μεγάλο μέρος από τα καλά εδάφη της, και το μισό ίσως εισόδημα της χώρας, πηγαίνει στα χέρια των Ευρωπαίων κατοίκων της, αυτό τουλάχιστον αναφέρεται σε στοιχεία που υπήρχαν πριν από μερικές δεκαετίες.
Υπάρχει πολύ μεγάλη φτώχεια στον πληθυσμό, τα στοιχεία που ήλθαν στην επικαιρότητα πρόσφατα - με αφορμή το γεγονός που θα μας απασχολήσει - αναφέρουν ότι το μηνιαίο εισόδημα του Κενυάτη, είναι περίπου τριάντα Ευρώ. Είναι πάρα πολύ μικρό, ακόμα κι αν λάβουμε υπ΄όψιν, ότι τα πράγματα είναι πολύ πιό φτηνά από ότι στις αναπτυγμένες οικονομικά χώρες. Φτώχεια μεγάλη λοιπόν, και λίγοι είναι εκείνοι που έχουν ένα κάπως καλό εισόδημα, μιλάμε βέβαια για του ντόπιους κατοίκους, τους Αφρικανούς δηλαδή, όχι τους πλούσιους Ευρωπαίους. Και σαν να μην έφταναν αυτά, έχουμε και μιά μεγάλη - σχετικά τουλάχιστον - εισβολή του γνωστού ιού που δεν χρειάζεται να τον κατονομάσουμε, όλοι ξέρουν ότι αρκετές χώρες της δυτικής και της νότιας Αφρικής, έχουν το πρόβλημα αυτό και να το αντιμετωπίσουν δεν μπορούν στα χρόνια αυτά.
Όπως συμβαίνει και σε άλλες φτωχές χώρες, μεγάλη είναι η αύξηση του πληθυσμού και στην Κένυα. Προγραμματισμός δεν υπάρχει στην « παραγωγή » παιδιών. Επειδη όμως πολλά από αυτά είναι μάλλον ανεπιθύμητα - μεγάλη δυσκολία στην ανεύρεση τροφής και άλλων στοιχειωδών -συμβαίνει να μην τα θέλουν. Οχι μόνο τα προερχόμενα από « παράνομες » εγκυμοσύνες, αλλά και από νόμιμες, μέσα στην οκογένεια. Αμβλώσεις δεν είναι καθόλου εύκολο να γίνονται, κυρίως στις αγροτικές και εκτός τωνδύο μεγάλων« αστικών » κέντρων, της πρωτεύουσας Ναϊρόμπι και του λιμανιού της Μομπάσα. Τί γίνεται λοιπόν με τα ανεπιθύμητα παιδιά ; Σε πολλές περιπτώσεις, μόλις γεννηθούν, τα εγκαταλείπουν οι γονείς τους σε κάποιες ερημιές, και είναι φυσικό ότι άγρια ζώα που αφθονούν στη χώρα, να βρίσκουν σ΄αυτά την τροφή τους. Οσο αποκρουστική κι αν φαίνεται η αναφορά αυτή.
Και τώρα στην ιστορία που είδε το φώς της δημοσιότητας αυτές τις μέρες. Σε μιά περιοχή της χώρας, μέσα σε έναν οικισμό, κάποιος κάτοικος που ίσως ήταν λευκός - δεν αναφέρεται τίποτε σχετικά με αυτό, απλή υπόθεση κάνω - βγαίνοντας το πρωϊ από το σπίτι του, αντίκρυσε ένα περίεργο θέαμα. Μέσα στην αυλή του, και κοντά στο μέρος όπου βρισκόντουσαν τα μικρά νεογέννητα σκυλάκια που είχε αποκτήσει η σκυλίτσα του σπιτιού, είδε και ένα μωρό, ένα μωρό ανθρώπου, τυλιγμένο μέσα σε πρόχειρες πάνες. Και πώς βρέθηκε εκεί το νεογέννητο αυτό, κοντά στα σκυλάκια ;
Η λύση στο ερώτημα αυτό, δεν άργησε να φανεί. Το νεογέννητο ανθρωπάκι, το είχε φέρει στην αυλή, κοντά στα δικά της, η σκυλίτσα του σπιτιού. Μάλιστα, αυτό διαπιστώθηκε. Το ζώο αυτό, περιδιάβαζε στο κοντινό δασος, και καθώς γύριζε εδώ και εκεί, αντιλήφθηκε - μάλλον από τη χαρακτηριστική ικανότητα που έχουν στις διάφορες οσμές οι σκύλοι - ότι εκεί κοντά, βρισκόταν το μωρό. Το βρήκε γρήγορα, το πήρε με τα δόντια της και άρχισε να το μεταφέρει με προσοχή προς την μεριά του σπιτιού. Πέρασε το δάσος ( που δεν ήταν μακρυά από τον εξωτερικό χωροι ), και κουβαλώντας με προσοχή το δέμα με τα δόντια της, διέσχισε την περιοχή. Περνώντας μάλιστα - αν θυμάμαι καλά - και έναν φράχτη από συρματόπλεγμα και έναν αγροτικό δρόμο. Και έφτασε στο σπίτι, όπου και απόθεσε το μικρό κοντά στα δικά της. Οπου και το βρήκε το αφεντικό της, το μετέφερε στο πιό κοντινό νοσοκομείο, και εκεί διαπιστώθηκε ότι το μωρό βρισκόταν σε πολύ καλή κατάσταση.
Πολύ σκεφτικό με έκανε το άκουσμα αυτής της ιστοριούλας με το μωρό και τη σκυλίτσα. Και ίσως το ίδιο σκεφτικούς θα πρέπει να έκανε και πολλούς άλλους που άκουσαν την είδηση αυτή. Δεν ξέρω τί σκέφτηκε το ζώο αυτό όταν ξεκίνησε να ενεργήσει μ΄αυτό τον τρόπο - και αρκετά από τα ανώτερα θηλαστικά ή και άλλα πλάσματα του ζωϊκού βασίλειου, έχουν κάποιο τρόπο σκέψης, πρωτόγονης ή ίσως και πιό προχωρημένης - ούτε μπορώ να υποθέσω τίποτε. Καλούνται οι « κυνοψυχολόγοι » ( που μάλλον δεν υπάρχουν, ποιός θα ασχοληθεί με την ψυχολογία των ζώων ; ), να αποφανθούν σχετικά. Για την ώρα πάντως, το πρώτο πράγμα που μπορεί κανείς να σκεφτεί, είναι νομίζω το μάθημα « ανθρωπιάς » που έχει δώσει η σκυλίτσα αυτή στους ανθρώπους. Ένα μάθημα που τους χρειάζεται αναμφίβολα. Καθώς βλέπουμε τα ευγενή αυτά δίποδα όντα που έχουν κατακλύσει τον πλανήτη, να χρειάζονται απόλυτα κάποια τέτοια μαθήματα. Συμφωνείτε ή διαφωνείτε, αυτή είναι η άποψή μου.
Γνωστές είναι πλήθος από ιστορίες που αναφέρονται σε σκύλους, καμμιά όμως μέχρι τα τώρα δεν είχε ένα τέτοιο χρώμα. Πάντως, πολλά θα μπορούσαν να διδαχτούν οι πονηροί ανθρωποι από τα πιστά και απονήρευτα αυτά τετράποδα, αυτό είναι περισότερο από βέβαιο. Να πάρουν μερικά μαθήματα που τους χρειάζονται απόλυτα, ειδικά αυτούς τους καιρούς που οι άνθρωποι φαίνονται πολύ πιό « χαλασμένοι » από κάθε άλλη προηγούμενη εποχή. Δεν το νομίζετε ;