ΜΕΓΑ ΚΟΛΥΜΒΗΤΙΚΟ ΚΑΤΟΡΘΩΜΑ

Οσο περνά ο καιρός, τόσο και το φαινόμενο γίνεται εντονώτερο, και όπως δείχνουν τα πράγματα, θα εξακολουθήσει να μεγαλώνει συνεχώς και ακαταπαύστως. Για πιό πράγμα μιλάμε, τί είναι αυτό που όλο και διογκώνεται με την πάροδο του χρόνου ; Θα το πώ αμέσως. Είναι οι άνθρωποι που εγκαταλείπουν τις φτωχές πατρίδες τους, φτωχοί και αυτοί, για να αναζητήσουν κάποια καλύτερη τύχη, ή τουλάχιστον τα στοιχειώδη για μιά απλώς υποφερτή διαβίωση σε κάποιες άλλες χώρες. Μ΄ άλλα λόγια, το ζήτημα της μετανάστευσης από τις φτωχές χώρες της Ασίας και της Αφρικής, προς τις πιό αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, περί αυτού ακριβώς του πράγματος πρόκειται.
Επειδή πολλά γράφτηκαν και πολλά ειπώθηκαν σχετικά με τη μετανάστευση που φουσκώνει συνεχώς για πολλούς και διάφορους λόγους ( που όλοι σχεδόν τους ξέρουν, ας είναι καλά τα δελτία των ειδήσεων ), και έχουμε μάλιστα ασχοληθεί σε άλλη περίπτωση με τις αιτίες της, θα τα παραβλέψουμε τώρα όλα αυτά. Αυτό που μας έδωσε την αφορμή για να ασχοληθούνε με το ζήτημα, δεν έχει κατ΄ουσίαν καμμιά σχέση με αυτό καθεαυτό το ίδιο το θέμα της μετανάστευσης, αλλά με κάτι που έμμεση σχέση έχει μ΄αυτήν.
Πριν προχωρήσουμε στο ζήτημα, θα αναφερθούμε εν τάχει στους τρόπους με τους οποίους εισδύουν στην Ευρωπαϊκή ήπειρο οι πεινασμένοι αυτοί άνθρωποι, αναζητώντας λίγο ψωμί, μιά ταπεινή εργασία και μιά ελευθερία που την στερούνται στις χώρες τους, που δεν πολυφημίζονται για τα δημοκρατικά τους πολιτεύματα. Οι πύλες εισόδου τους στην Ευρώπη, είναι τέσσερις, οι εξης τρεις, η Ιταλία και η Ελλάδα. Γιατί είναι αυτές ειδικά οι πύλες εισόδου για τους λαθρομετανάστες ; ( Γι αυτούς γίνεται η όλη συζήτηση κατά κανόνα, για τους νόμιμους δεν υπάρχει και τόση βαβούρα ). Λοιπόν, οι πύλες αυτές εισόδου, προτιμώνται για λόγους καθαρά γεωγραφικούς, είναι ίσως οι μόνες προσιτές στους μεταφορείς των μεταναστών, αυτών που τους ονομάζουν συνήθως « δουλέμπορους », αν και δεν μεταφέρουν δούλους, ούτε τους πουλάνε στα σκλαβοπάζαρα.
Είναι απλώς μεταφορείς, όπως χαρακτηριστηκαν πιό πάνω. Το ότι αμείβονται ηγεμονικά για τη μεταφορά τους για τα υψηλά τους ναύλα, έχει κάποια εξήγηση. Η δουλειά αυτή δεν στερείται κινδύνων, όχι μόνο επειδή συλλαμβάνονται από τις αστυνομικές αρχές και τους λιμενικούς, αλλά και επειδή τα σκάφη μεταφοράς τους είναι πολύ μικρά και παμπάλαια, και κινδυνεύουν να βουλιάξουν σε πρώτη ευκαιρία. Κι όταν βουλιάζουν, υπάρχει κίνδυνος να πνιγούν και οι λαθραίοι μετανάστες που μεταφέρουν, αλλά και οι ίδιοι οι μεταφορείς τους.
Η θαλάσσια μεταφορά που συνήθως προτιμάται παρά τους κινδύνους που περιέχει, έχει όπως είπαμε και υψηλό κόστος, πολύ υψηλό μάλιστα για τα ισχνά βαλάντια των μεταφερόμενων. Πράγμα που υποχρεώνει μερικούς ή αρκετούς από τους λαθραία εισερχόμενους, να προτιμούν κάποιον άλλον τρόπο να μπούνε στην ξένη χώρα, που να μην έχει σχέση με τη θάλασσα. Κι αφού δεν θα έχει σχέση με τη θάλασσα, θα έχει αναγκαστικά με την ξηρά. Μεταφορείς που χρησιμοποιούν αντί για καραβάκια, αυτοκίνητα, δοκιμάζουν να περάσουν τα σύνορα, με καλή κι αυτοί αμοιβή. Αλλά συχνότατα, συλλαμβάνονται κι αυτοί, πού να κρύψεις ένα τσούρμο ανθρώπους, όταν το καμιόνι σου δεν μπορεί να τους χωρέσει, και επί πλέον είναι εύκολα προσιτό σε έρευνα ; Και τότε, προτιμάται το πέρασμα των συνόρων με τα ποδια. Αλλά και εδώ ελλοχεύει μέγας κίνδυνος, τα ναρκοπέδια. Με τα γνωστά αποτελέσματα που ακούμε κάθε λίγο και λιγάκι.
Όλα αυτά ισχύουν κυρίως για τη χώρα μας, θάλασσα, ναυάγια, ναρκοπέδια και λοιπά. Δύσκολη υπόθεση να περάσεις από τη γείτονα και λίαν φιλική από αιώνων χώρα, στη χώρα του Σωκράτη, του Αριστοτελη, του Ηράκλειτου. Δύσκολο είπα ; Ε, λοιπόν, ιδού και το πιό δύσκολο από όλα. Το είπαν στα δελτία των ειδήσεων προ ολίγου καιρού, και φάνηκε ολωσδιόλου απίστευτο. Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι - ύστερα από λίγους μόνο μήνες - θαρρώ πως είναι δημιούργημα της φαντασίας μου. Και να τί αναγγέλθηκε από τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά δελτία ειδησεων.
Σε μιά παραλία ενός νησιού της Δωδεκάνήσου, που όπως θυμάμαι ήταν η Κώς του μεγάλου Ιπποκράτη, βρέθηκε ένας λαθρομετανάστης - σε πολύ άσχημη η αλήθεια κατάσταση - ο οποίος είχε κολυμπήσει από τα τουρκικά παράλια μέχρι το νησί. Απίστευτο, έτσι δεν είναι ; Διατυπώθηκε λοιπόν η άποψη, ότι ίσως κατά τη διαδρομή είχε κάνει στάση σε κάποιο μικρό νησάκι, πιθανόν σε κάποια βραχονησίδα από τις πάμπολλες που υπάρχουν στην περιοχή, και αφου πήρε κάποιες δυνάμεις, συνέχισε την κολυμβητική πορεία του προς την κατοικημένη από ανθρώπους Κώ. Αυτό το είπαν οι δημοσιογράφοι τελειως υποθετικά, σαν μιά πιθανή ερμηνεία του μεγάλου αυτού διάπλου χωρίς ενδιάμεσο σταθμό.
Η απόσταση του νησιού από τα τουρκικά παράλια - στο ελάχιστο μέρος της - είναι περίπου τρία με τρεισήμισυ ναυτικά μίλλια, δηλαδή γύρω στα έξι χιλιόμετρα. Απόσταση που για εξασκημένους σε μακρές διαδρομές κολυμβητές, δεν θεωρείται ιδιαίτερα μεγάλη. Αυτό υπό κανονικές καιρικές συνηθήκες, με καλές θερμοκρασίες στον αέρα και στο νερό. Αν οι συνθήκες δεν είναι καλές, το πράγμα γίνεται πολύ δύσκολο. Και αν πρόκειται για άνθρωπο που δεν είναι κολυμβητής μεγαλων αποστάσεων, ο διάπλους αυτής της απόστασης κάτω από τέτοιες συνθήκες, πρέπει να θεωρείται μέγα κατόρθωμα.
Ο λαθρομετανάστης, που φαίνεται ότι είναι Κούρδος, είχε αλείψει το σώμα του με λίπος, πράγμα που κάνουν όλοι οι κολυμβητές μεγάλων αποστάσεων για να μην αποβάλουν μεγάλη ποσότητα θερμότητας από το σώμα τους. Παρά ταύτα, ο Κούρδος αυτός που πέρασε από την τουρκική παραλία στην ακρογυαλιά της Κώ, ειχε πάθει υποθερμία από τη χαμηλή θερμοκρασία που επικρατούσε κατά τη διάρκεια της διαδρομής, και από τη χαμηλή επίσης θερμοκρασία του νερού. Πάντως, με τα λίγα και με τα πολλά, ο άνθρωπος μεταφέρθηκε στο τοπικό νοσοκομείο, και η υπόθεση τακτοποιήθηκε.
Τώρα, κάποιος από εσάς, αγαπητοί αναγνώστες του μικρού αυτού χρονικού, θα μπορούσε να πεί : « Σιγά το κατόρθωμα ! Κι εγώ θα μπορούσα να κολυμπήσω αυτά τα τρία - τέσσερα μίλλια, και μάλιστα σε τρεις τέσσσερις ώρες το πολύ. Και μάλιστα, χωρίς να φτάσω παγωμένος στη στεριά. Μήπως είναι και τόσο σπουδαίο αυτό το πράγμα ; ». Ε, λοιπόν, όχι, αυτοί που γνωρίζουν καλά αυτού του είδους τα πράγματα, μας λένε ότι πρόκειτα για κάτι εξαιρετικά δύσκολο εγχείρημα, ας μην λέμε λοιπόν τόσο μεγάλα λόγια.
Σε πολλά μέρη του κόσμου, έχουν καθιερωθεί αγώνες μέσα στη θάλασσα, από ένα σημείο σε ένα άλλο, που μπορεί να απέχει από λίγα μέχρι αρκετά μίλλια. Ένα τέτοιος αγώνας γίνεται συχνά - μάλλον κάθε χρόνο - στον Κορωναίο κόλπο της Χαλκιδικής. Πάντως, ο πιό διάσημος αγώνας που γίνεται σε παγκόσμια κλίματκα, είναι το πέρασμα της Μάγχης, από το Ντόβερ μέχρι το Καλαί, ή από το Καλαί στο Ντόβερ.
Γυρίζουμε πίσω καμμιά πενηνταριά χρόνια, αρχές της δεκαετίας του 1950. Διαβάζουμε στις εφημερίδες και ακούμε στο ραδιόφωνο - η τηλεόραση δεν έχει ευτυχώς ακόμα κάνει την εμφάνισή της - για κάποιον κολυμβητή ή κάποια κολυμβήτρια, που διέσχισε το στενό της Μάγχης σε τάδε ώρες, λεπτά και δευτερόλεπτα. Μάλιστα, αυτό μπορεί να γίνεται και δυό, και τρεις φορες τη βδομάδα, κάποτε και με δυό κολυμβητές την ίδια μέρα. ( ¨Όλα αυτά τους καλοκαιρινούς μήνες εννοείται ).Υπάρχει επίσημος χρονομέτρης, δίδεται η εκκίνηση, ξεκινά ο πασαλειμμένος με λίπος κολυμβητής με τη συνοδεία μικρών βοηθητικών σκαφών για περίπτωση ανάγκης - αδιαθεσίας και όποιας άλλης ανωμαλίας - και η υπόθεση προχωρά μέχρι να φτάσει ο κολυμβητής στην αντίπερα όχθη. Οπότε και σταματά η χρονομέτρηση. Και την άλλη μέρα, γίνεται επίσημη ανακοίνωση στα μέσα ενημέρωσης.
Το στενό της Μάγχης, δεν είναι καθόλου εύκολο να το κολυμπήσεις. Είναι τριάντα τρία χιλιόμετρα απόσταση, κάπου δεκαοκτώ ναυτικά μίλλια. Υπάρχουν συχνά δυνατά ρεύματα, που μπορούν να παρασύρουν τον κολυμβητή και να τον εκτρέψουν από την πορεία του, και όταν επανέλεθει σ΄αυτή, θα έχει χάσει αρκετή ώρα και αρκετές δυνάμεις. Να θυμηθούμε, ότι γύρω στο 1580 έτος - αν δεν με ξεγελά η μνήμη μου - διαλύθηκε από τα ρεύματα και τους ανέμους, η περίφημη Ισπανική Αρμάδα που είχε πάει να κονταροχτυπηθεί με τους Εγγλέζους της Ελισάβετ της Α΄. Και άλλη φορά δεν πήγαν προς τα εκεί οι Ισπανοί, αν σ΄αρέσει μπάρμπα Λάμπρο, ξαναπέρνα από την Ανδρο.
Το ρεκόρ του διάπλου της Μάγχης, είναι γύρω στις έντεκα ώρες, ίσως μερικά λεπτά λιγότερο. Περίπου δώδεκα ώρες είναι το αντίστοιχο ρεκόρ των γυναικών. Τη διαδρομή αυτή την έκανε εκείνη την εποχή και ένας Ελληνας, ο ταγματαρχης Ιάσονας Ζηργάνος. ( Ιάσων την εποχή εκείνη ), σε χρόνο γύρω στις δεκατέσσερις ώρες, ίσως και πιό λίγο. Ο Ζηργάνος είχε κάνει και άλλα περάσματα, κυρίως σε ελληνικόύς πορθμούς, λεπτομέρεις όμως δεν θυμάμαι.