Οι Ελληνες που άρχισαν να πηγαίνουν στις Ενωμένες Πολιτείες φεύγοντας από τις άγονες αγροτικές περιοχές της Πελοποννήσου και αλλων περιοχών της χώρας, αναζητούσαν μιά καλύτερη τύχη, κάποιες ευκαιρίες να βρούν εργασία, που δεν εύρισκαν εδώ. Η αρχή της μετανάστευσης αυτής, πρέπει να αναχθεί στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, και κυρίως στις αρχές του εικοστού. Η ίδια τάση δημιουργήθηκε και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, περισσότερο στη νότια Ιταλία, λιγότερο στην κεντρική Ευρώπη, σε μεγάλη - όπως ήταν φυσικό - έκταστη Βρεττανία που ήταν « η μαμά των Πολιτειών, και σε κάποιο βαθμό στη Σκανδιναβία και μερικές σλαβικές χώρες. Ενώ από την Ισπανία και την Πορτγαλία, πήγαιναν στη νότια Αμερική ( οι Ισπανοί στις τέως αποικίες τους, οι Πορτογάλοι στη Βραζιλία ) Στην Αργεντινή, εκτός από τους Ισπανούς, πήγαν και πολλοί Ιταλοί, που αποτελούν το μισό του Αργεντίνικου πληθυσμού, το άλλο μισό είναι Ισπανικής προέλευσης.
Οσοι πήγαιναν στη νότια και την κεντρική Αμερική, εν τάξει, δεν είχαν κανένα πρόβλημα με το όνομά τους. Χοσέ Ροντρίγκεθ στην Ισπανία, το ίδιο με αλλαγή του « θ » σε « ς », δηλαδή Ροντρίγκες, αυτό ήταν όλο που χρειαζόταν να κάνει με το όνομά του, κι αυτό λόγω της διαφορετικής προφοράς μερικών ισπανικών συμφώνων. Το πρόβλημα όμως ανέκυπτε, όταν ένας Ευρωπαίος πήγαινε στις Πολιτείες. Και για μεν τους Αγγλους, Σκωτσέζους, Ουαλλούς και Ιρλανδούς, ουδέν πρόβλημα, αυτοί είναι Βρεττανοί που αποτελέσανε άλλωστε και την ιδρυτική ομάδα των Ενωμένων Πολιτειών. Επίσης και για τους Ιταλούς, μικρή ήταν η δυσκολία, κι αυτή μόνο στα πολυσύλλαβα επίθετα, που έπρεπε να κοντύνουν για να προσαρμοστούν
στις αμερικανικές φωνητικές ιδιορρυθμίες.
Οι δυσκολίες που είχαν να αντιμετωπίσουν τα γερμανικά ονόματα, ( και σ΄αυτά περιλαμβάνονται και τα διαφοροποιημένα γερμανικά, δηλαδή τα σουηδικά, νορβηγικά, δανέζικα,ολλανδικά ), ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα γινόταν « αμερικανική » η προφορά των συγγενικών προς τα αγγλικά και εύκολα στη γραφή ονομάτων τους. Πράγμα που δεν συναντούσε και πολλές δυσκολίες. Φυσικά όταν έλεγαν τα ονόματα και κυρίως τα επίθετά τους προφορικά, έπρεπε να δηλώνουν και το πώς γράφονται, αλλοιώς γινόταν Βαβυλωνία.
Στα σλαβικά ονόματα, τα πράγματα δεν ήσαν και τόσο εύκολα. Ο Νικολάϊ Γιεφίμοβιτς Ντομπροβόλσκυ, ήταν ένας γλωσσοδέτης, έπρεπε να απλοποιηθεί, δηλαδή να αμερικανοποιηθεί, να γίνει κάπως σαν Νικ Ντόμπρος, που κι αυτό ήθελε την ανάλυση της προφοράς του, που στα αγγλικά λέγεται s p e l l i n g, δηλαδή την κατά γράμμα απόδοση της λέξης. ( Από το ρήμα s p e l l, που σημαίνει : Προφέρω ή γράφω τα γράμματα μιάς λέξης, ένα ένα ). Αλλά για τα πολωνέζικα επίθετα, στα οποία υπάρχει απερίγραπτο χάος στη γραφή και την προφορά τους, έπρεπε να γίνει ριζική αναπροσαρμογή στα αμερικανικά δεδομένα. Πως να προφέρεις στα αγγλικά το όνομα λ.χ. Σκρμπντάνσκυ ( S c r b d a n s k y ), του ήρωα του Ράσπε στο βιβλίο του « Οι περιπέτειες του βαρώνου Μυγχάουζεν » ; Πώς να το αμερικανοποιήσεις ; Να το κάνεις Σκράμπ ; Ή μήπως Ντάνσκυ ; Ισως το δεύτερο, ακούγεται πιό εύηχο. Τέτοια μπερδέματα έχουν οι σλαβόφωνοι που μεταναστεύουν στις Πολιτείες.
Πηγαίνει τώρα ένας Ελληνας στην Αμερική. Το όνομά του είναι Παπαχριστοδουλόπουλος. Οι Αγγλοσάξωνες - και συνεπώς και οι Αμερικανοί - σού λενε ότι για να προφέρεις ένα τέτοιο όνομα, σίγουρα θα στραμπουλήξεις τη γλώσσα σου. Εδώ και εμείς οι ίδιοι που είμαστε συνηθισμένοι σε τέτοια μακαρονοειδή ονόματα ( και όχι μόνο ονόματα ), πάλι δυσκολευόμαστε να προφέρουμε κάποιες ελληνικές λέξεις και ονόματα. Πόσο μάλλον οι ξένοι. Και βλέπουμε ότι οι Ελληνες που πηγαίνουν στις Ενωμένες Πολιτειες, συντομεύουν τα επίθετά τους, τα κάμνουν τελείως αγνώριστα. Ακούς το επίθετο Παπ, και δεν μπορείς να φανταστείς ποιό να ήταν το αρχικό, το πρωτότυπο. Παπαδόπουλος, που είναι πολύ πιθανό. Και οποιοδήποτε άλλο που έχει σαν πρόθημα το Παπ, που ανήκει σε έναν απόγονο ιερωμένου. Πρόκειται για ένα επίθετο που πάρα πολλοί Ελληνες έχουν, καθώς οι ιερείς είχαν πολυμελείς οικογένειες, άρα και οι απόγονοί τους είναι πάμπολλοι.
Παρ΄όλα αυτά, όταν διαβάζω στους τίτλους των καινούργιων αμερικανικών ταινίων, τα ονόματα των διαφορων συντελεστών παραγωγής των, παραγωγών, σκηνοθετών, τεχνικών και λοιπών, βλέπω με έκπληξη μεγάλη, ότι πάρα πολλά από αυτά τα ονόματα δεν μπορώ να τα προφέρω. Και δεν ξέρω πώς τα προφέρουν οι ιδιοι οι Αμερικανοί, που ίσως να έχουν αλλάξει γούστα ως προς τη μεταποίηση των ξένων ονομάτων, καθώς αυτά τα ονόματα στα οποία αναφέρομαι, εναι σαφώς ξενικά, δεν έχουν αγγλοσαξωνικό χαρακτήρα. Και δεν ξέρω πώς θα γίνεται το πραγματικά δύσκολο s p e l l i n g των ονομάτων αυτών.
Αλλά μπορούμε να κάνουμε και μιά υπόθεση σχετικά με τα ονόματα που έχουν σε πολλες΄χώρες του κόσμου σήμερα. Λεω σήμερα, γιατί ίσως τα πράγματα θα είναι διαφορετικά σε κάποια άλλη εποχή. Είμαστε ήδη στην κατάσταση που ονομάζουμε « παγκοσμιοποίηση ». Η γή εχει γίνει ένα μεγάλο χωριό, κι όταν εχεις τεράστια ποικιλία ονομάτων που δυκολοπρόφερτα είναι πολλά απ΄αυτά, αποκλείεις την περίπτωση, μιά μέρα να « απλοποιηθουν » και τα δυσκολα ονόματα των ανθρωπων των λαών αυτών, κυρίως των κινέζικων. Και να αμερικανοποιηθούν κατά κάποιο τρόπο, έτσι ώστε να μπορούν να διαβάζονται, να λέγονται και να καμνουν εύκολο το s p e l l i n g τους ; Μιά υποθετική περίπτωση είναι κι αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου