MYΘIKA KAI AΛHΘINA " BAΜΠIΡ "

Βρισκόμαστε στα Καρπάθια, βουνά που ανήκουν σε χώρες της κεντρικής Ευρώπης, Ρουμανία, Ουγγαρία και Πολωνία. Σε μιά περιοχή των Καρπαθίων, είναι χτισμένος ένας πύργος, που ανήκει στον κόμητα Βλάντ Ντράκουλα, ευγενή Ρουμάνο του δέκατου πέμπτου αιώνα. Στη γύρω περιοχή, στα κάπως κοντινά, αλλά και στα μακρυνά χωριά, πολλά ακούγονται για τον ιδιοκτήτη του πύργου αυτού. Αυτό που λέγεται επίμονα, είναι ότι κάτι το τρομακτικό είναι κρυμμένο μέσα σ΄αυτό τον πύργο, αλλά κανένας δεν λέει λεπτομέρειες, μιά σιωπή που προκαλείται από έναν περίεργο φόβο που βασιλεύει σ΄όλη την περιοχή.
Ο Ρουμάνος κόμητας, είναι στην πραγματικότητα ένας βρυκόλακας, ένας άνθρωπος βαμπίρ, που κοιμάται όλη τη μέρα μέσα σε ένα φέρετρο, και ξυπνά μόλις πέσει το φως του ήλιου και επιτίθεται σε ανθρώπους. Επιτίθεται μεταμορφωμένος σε μιά τεράστια νυχτερίδα, και αφού τους τραυματίζει στο λαιμό, πίνει το αίμα τους, που αποτελεί και τη μόνη τροφή που μπορεί να τον κρατά στη ζωή, μετατρέποντάς τους και αυτούς σε βρυκόλακες. Γιατί τα κάμνει αυτά και δεν κάθεται στο αιώνιο σκοτάδι ; Για να εκδικηθεί το θάνατο της αγαπημένης του γυναίκας, αυτό είναι όλο.
Για κάποιο λόγο που δεν τον θυμάμαι, ο κόμητας μετακομίζει στο Λονδίνο. Εκεί συμβαίνουν φοβερά και τρομερά πράγματα, με θύματα Λονδρέζες κοπέλλες, αλλά και άντρες. Και ύστερα από λίγο καιρό, καλείται στο Λονδίνο ο Ολλανδός καθηγητής Βαν Χέλσινγκ, ειδικός στο θέμα των βρυκολάκων, για να αντιμετωπίσει τον κόμητα Ντράκουλα.
Φυσικά, όλα αυτά τα πράγματα είναι εντελώς φανταστικά. Εχουν
βγή από τη φαντασία του Μπραμ ( Εϊμπραχαμ ) Στόουκερ, Βρεττανού συγγραφέα του τέλους του δέκατου ένατου και των αρχών του εικοστού αιώνα. Το 1897, ο συγγραφέας αυτός, έγραψε ένα μυθιστόρημα τρόμου, τον « D r a c u l a », που αποτελεί ένα από αριστουργήματα του φιλολογικού αυτού είδους. Δεν ξέρω αν ο Στόουκερ είχε επισκεφθεί ποτέ τα Καρπάθια όρη, ή άντλησε το υλικό του μυθιστορήμάτος του από τις λαϊκές παραδόσεις της κεντρικής Ευρώπης. Παραδόσεις που υπάρχουν σε πολλά - τα περισσότερα - μέρη του κόσμου, και που αφορούν βρυκόλακες και νυχτερίδες που πίνουν το αίμα των ανθρώπων.
Δεν πρόκειται να πούμε άλλα πράγματα που σχετίζονται με τον κόμητα Δράκουλα, το ρόλο του οποίου έπαιξαν διάφοροι ηθοποιοί, αλλά του οποίου ρόλου βασιλιάς και αυτοκράτορας ύπήρξε ο Βρεττανός ηθοποιός Κρίστοφερ Λή, που έπαιξε, ούτε λίγο ούτε πολύ, δέκα φορές αυτό το ρόλο, και με καταπληκτική επιτυχία. Θα αφήσουμε λοιπόν τον Δρακουλα και τα Καρπάθια, και θα πάμε στην πραγματικότητα, τη σχετική με τα βαμπίρ, τις νυχτερίδες που πίνουν - κατά τις λαϊκές αντιλήψεις - το αίμα των ανθρώπων.
Λοιπόν, οι νυχτερίδες - που δεν είναι βέβαια πουλιά, αλλά θηλαστικά - κατοικοεδρεύουν σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής. Όπως όλοι ξέρουμε, είναι αόμματες, έχουν μάτια που όμως δεν βλέπουν. Και τότε, πώς γίνεται να κινούνται, να πετούν, χωρίς να σκουντουφλάνε συνεχώς εδώ και εκεί ; Μυστήριο, που όμως κάποτε έμαθα την πολύ περίεργη εξήγησή του. Η νυχτερίδα - που όπως φαίνεται έχασε το φώς της επειδη έμενε συνέχεια στα σκοτάδια - εκπέμπει συνεχώς και αδιαλείπτως, ηχητικά κύματα, που αντανακλώμενα επιστρέφουν στ΄ αυτιά της, κάτι δηλαδή ανάλογο με το σονάρ που χρησιμοποιούν τα πολεμικά πλοία. Τα ηχητικά αυτά σήματα, την καθοδηγούν συνεχώς στην πορεία της χωρίς να χτυπά πουθενά.
Ένα είδος νυχτερίδας είναι και ο ελληνιστί ονομαζόμενος βάμπιρος, δηλαδή το βαμπίρ. Η νυχτερίδα αυτή είναι πολύ μεγάλη, έχει άνοιγμα « φτερών » ( δεν είναι βέβαια αληθινά φτερά, είναι απλώς μεμβράνες ) γύρω στα εβδομήντα εκατοστά του μέτρου.Συναντάται κυρίως στη Νότια Αμερική, περισσότερο στη Βραζιλία. Και κάποια ποικιλία του είδους αυτού, πράγματι τσιμπά ζώα και ανθρώπους, και γλύφει - δεν πίνει -λίγο από το αίμα που τρέχει από τη γρατζουνιά που έκανε. Αυτό είναι το βαμπίρ που όλοι μας το ξέρουμε σαν ένα αιμοβόρο πλάσμα, που αδειάζει όλο το αίμα του ανθρώπου και τον θανατώνει. Αυτή είναι η όλη αλήθεια. Συχνά γίνεται αυτό το πράγμα, να ξεκινάμε από μιά ασήμαντη υπόθεση, και μετά να την παραφουσκώνουμε τόσο πολύ, που να απέχει από την αλήθεια εκατομμύρια έτη φωτός.
Αλλά η ιστορία των βαμπίρ δεν τελειώνει εδώ. Αν δεν υπάρχουν νυχτερίδες που πίνουν το αίμα των ανθρωπων, υπάρχουν αντιθετως άνθρωποι που πίνουν αίμα ανθρώπων. Πώς ; Ενώ δεν υπάρχουν ζωϊκά βαμπίρ, υπάρχουν ανθρώπινα ; Μάλιστα, και βέβαια τους ξέρουν όλοι αυτούς τους ανθρώπους - βαμπίρ. Μπορεί να μην έγραψε τίποτε γι αυτούς ο Μπραμ Στόουκερ, αλλά είναι πασίγνωστοι. Παρακάτω θα αναφερθούμε σε μερικές κατηγορίες τέτοιων ανθρώπων που πίνουν - μεταφορικά βέβαια - το αίμα των συνανθρώπων τους.
Μεγαλοεπιχειρηματίες που είναι - όχι νυχτερίδες - μεγαλοκαρχαρίες. Που για να γίνουν αιμοβόρα θηρία που βαδίζουν πάνω σε δυό πόδια, έχουν πιεί το αίμα πολλών, πάρα πολλών ανθρώπων. Ας μη γελιόμαστε, αγαπητοί μου, για να γίνει κανείς μεγαλοκαρχαρίας, είναι απαραίτητο - όπως συμβαίνει με τους συνηθισμένους καρχαρίες - να πιεί αίμα, πολύ αίμα. Και αυτό είναι η τροφή που τον καμνει να γιγαντώνεται, να γίνεται μιά τεράστια νυχτερίδα, που δεν γλύφει απλώς το λίγο αίμα που τρέχει απ΄τη μικρή πληγή που άνοιξε, αλλά όλο το αίμα πολλών ανθρώπων. Το πώς γίνεται αυτό, είναι
α n y b o d y’ s g u e s s, κατά την αγγλική έκφραση. Θα έλεγα και κάτι άλλο : Είδες πολυτελή βίλλα ενός ανθρώπου ; Ανήκει σε έναν
αιματορουφήχτρα, με ελάχιστες βέβαια εξαιρέσεις, για να είμαστε δίκαιοι.
Θα έχετε ακούσει για κάποιους τύπους που ονομάζονται τοκογλύφοι. Ξέρετε βέβαια, ότι οι άνθρωποι αυτοί εκμεταλλεύονται στο έπακρον την κάθε οικονομική αδυναμία των άλλων ανθρώπων, φτάνουν μάλιστα στο σημείο να εύχονται στους άλλους άνθρώπους να βρεθούν σε απελπιστική θέση από οικονομική άποψη. Στην περίπτωση αυτή, ο αναγκεμένος ανθρωπος που απειλείται από όλες τις μεριές, καταφεύγει - που άλλού ; - στο δανειστή εκείνο που θα του δώσει τα χρήματα που χρειαζεται υπό έναν απαράβατο όρο : Oταν θα του τα επιστρέψει, να βάλει και κάτι παραπάνω από αυτά που πήρε. Και πόσο είναι αυτό το κάτι παραπάνω ; Πέντε ή δέκα φορές ( μερικές φορές ακόμα περισσότερα ) από εκείνα που δανείστηκε. Και τώρα σας ρωτώ αγαπητοί μου, ποιό είναι το βαμπίρ που πίνει αίμα, οι νυχτερίδες της Βραζιλίας ή ο άνθρωπος που δανείζει με υπερβολικό τόκο ;
Αυτά για τους τοκογλύφους, που οδηγούν τους ανθρώπους σε οικονομική καταστροφή, που πουλάνε τα σπίτια και τα μαγαζιά τους για να τους εξωφλήσουν, που κηρύσσονται τελικά σε πτώχευση. Αλλά δεν είναι μόνο αυτοί τα μοναδικά βαμπίρ που υπάρχουν στον κόσμο των ανθρώπων. Στους κεντρικούς δρόμους των πόλεων, βλέπετε μεγάλα - ή και μικρότερα - κτίρια, που επάνω στην πρόσοψή τους εχουν την ταμπέλα « τράπεζα ». Εκεί μέσα μπαίνεις για να πάρεις - όπως και από τον τοκογλύφο - χρήματα, για να αντιμετωπίσεις μιά επείγουσα οικονομική κατάσταση. Και τι γίνεται λοιπόν αρκετά συχνά σ΄αυτά τα ευαγή και φιλανθρωπικά ( για τους ιδιοκτήτες τους, που είναι βέβαια κι αυτοί άνθρωποι ) ιδρύματα ; Το ίδιο αν όχι χειρότερο, απ΄ ότι γίνεται από τους τοκογλύφους. Οι τόκοι κεφαλαιοποιούνται, το ποσόν ανατοκίζεται, πάλι κεφαλαιοποίηση και ανατοκισμός - κι αυτό κάθε μήνα, μέχρι πρόσφατα - και τελικά, πάει και το σπίτι, πάει και το μαγαζί, έρχεται και η πτώχευση. Πάλι καλά που δεν πάει και ο άνθρωπος στη φυλακή, κάτι είναι κι αυτό.
Ιδού λοιπόν μερικά ανθρώπινα βαμπίρ που βρίσκονται μέσα στον « πεπολιτισμένο » κόσμο, και όχι όπως είπαμε στον σκοτεινό κόσμο των νυχτερίδων. Αυτά τα παραδείγματα έπρεπε να έχει υπ΄όψιν του ο Μπραμ Στόουκερ, όταν έγραφε τον « Κόμητα Δράκουλα ». Η μηπως τα είχε, αλλά καταλάβαινε ότι αν έγραφε γι αυτά τα βαμπίρ, δεν θα τραβούσε καθόλου την προσοχή του αναγνωστικού κοινού ;