Ο σημερινός κόσμος είναι σκληρός, όλοι το ξέρουμε αυτό. Και δεν είναι μόνο σκληρός και άσπλαχνος, είναι ένας κόσμος που είναι άδειος από κάθε είδους ιδανικά που υπήρχαν ακόμα και στο πρόσφατο παρελθόν. Στις ευαίσθητες νεαρές ηλικίες - στις οποίες είναι απαραίτητο να υπάρχουν τα ιδανικά - παρατηρείται ένα « κενό » ψυχικό που δεν μπορεί να γεμίσει με αυτά που υπάρχουν στην εποχή μας, κι αυτό ισχύει μόνο στις πολιτισμένες κοινωνίες μας, όχι στις κοινωνίες των φτωχών, των πεινασμένων του τρίτου κόσμου, εκεί που η αναζήτηση της καθημερινής τροφής -του επιούσιου δηλαδή - είναι ένας αδιάκοπος αγώνας. Ψυχικά κενά δεν υπάρχουν στους φτωχούς αυτούς, δεν προφταίνει ο άνθρωπος να καθήσει και να σκεφτεί για το τί έχει και τί του λείπει, γιατί τίποτε δεν έχει και τα πάντα του λείπουν.
Όταν όμως δεν έχεις κανένα ιδανικό, κανένα σκοπό, έχεις μόνο ένα τεράστιο κενό μέσα σου που δεν καλύπτεται με τίποτε, τότε το κενό αυτό πρέπει να γεμίσει με κάτι άλλο, η φύσις ορρωδεί το κενόν, έλεγε ο Αριστοτέλης. Όταν έχεις προβλήματα οικονομικά, οικογενειακά, όταν έχεις μεγαλώσει μέσα σε μιά οικογένεια που έπαψε να είναι οικογένεια από καιρό, πρέπει να ζητήσεις κάπου καταφύγιο. Και επειδή οι επιλογές είναι περιορισμένες, πηγαίνεις στην πιό εύκολη λύση. Σε κάποιες ουσίες που θα σε κάνουν να ξεχάσεις τα καθημερινά σου βάσανα, που θα σε αποσπάσουν απ΄τη μιζέρια σου.
Αν δεν έχεις αυτού του τύπου τις ταλαιπωρίες, μπορεί να είσαι άνεργος, να μην βρίσκεις μιά δουλειά κατάλληλη -ή και ακατάλληλη -για σένα, να αναγκάζεσαι να μετράς τα πεζοδρόμια, μιά ιστορία βαρετή. Σε κάποια άλλη περίπτωση μπορεί να είσαι ένα παιδί που το εγκατέλειψαν οι γονείς του και δεν έχει πουθενά να πάει, εκτός από ένα ίδρυμα, ένα οικοτροφείο. Είσαι μονάχος, ολομόναχος σ΄αυτό τον σκληρό - επαναλαμβάνω - κόσμο. Και αναζητώντας το καταφύγιο που είπαμε, το βρίσκεις πάλι στις ουσίες που αναφέρθηκαν.
Αναφέρθηκαν βέβαια, αλλά χωρίς να αναφερθούν στην πραγματικότητα. Χρειάζεται άραγε να τις πούμε όλες, μία προς μία ; Ας κάνουμε μιά σύντομη αναφορά στις ουσίες αυτές, που καταχρηστικά ή κάπως γενικόλογα, τις ονομάζουμε « ναρκωτικά ». Και είναι η πολύ γνωστή μας ηρωϊνη, η ινδική κάνναβη - το λαϊκό χασίς - η κοκαϊνη και οι συνθετικές παραισθησιογόνες ουσίες της σειράς της αμφεταμίνης, που βέβαια δεν προκαλούν καταστολή του κεντρικού νευρικού συστήματος, αλλά όπως το λέει και ο όρος, προκαλούν ευχάριστες παραισθήσεις, τέτοιες που σε κάνουν να χάνεις την αίσθηση της σκληρής συνήθως πραγματικότητας.
Η ουσία του ζητήματος δεν είναι ούτε τα ναρκωτικά αυτά, ούτε οι χρήστες τους και οι έμποροί τους. Η όλη ιστορία βρίσκεται στα πρόβλήματα που προκαλούν τη χρήση των ουσιών, και το αν τέτοια προβλήματα υπήρχαν και στο παρελθόν, και αν υπήρχαν γιατί δεν έσπρωχναν τους ανθρώπους, κυρίως τους μικρής ηλικίας σ΄αυτές τις ατραπούς.
Λοιπόν, η όλη υπόθεση αφορά την ανατροφή που δίνεται τις μέρες μας στα παιδιά. Και όταν μιλάμε για παιδιά, αναφερόμαστε στα παιδιά του Δυτικού κόσμου, των Δυτικών κοινωνιών. Είναι γνωστό και το ομολογούν όλοι οι αρμόδιοι επί του θέματος, ότι η ανατροφή ενός παιδιού - το έχουμε πεί αυτό πολλές φορές - γίνεται σχεδόν αποκλειστικά από την μητέρα του, και μάλιστα στα πρώτα πέντε έξι χρόνια του. Και σ΄αυτά τα πρώτα χρόνια, πρέπει να βάλουμε στο παιδί γερά θεμέλια, τόσο γερά όσο να αντέχουν σε κάθε αντιξοότητα της ζωής, σε κάθε αναποδιά. Ακριβώς όπως αντέχει μιά καλοχτισμένη οικοδομή με γερά θεμέλια τον κάθε σεισμό, όσο ισχυρός κι αν είναι αυτός.
Αυτά τα θεμέλια που χρειάζονται στη σημερινή εποχή πολύ περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι δεν τα έχουν τα παιδιά του σύγχρονου Δυτικού κόσμου. Αυτό είναι βεβαια μιά γενίκευση, ασφαλώς τα πράγματα δεν είναι έτσι σε όλα τα παιδιά και σε όλες τις χώρες στην ίδια έκταση. Αναφερθήκαμε στα παιδιά που προέρχονται από διαλυμένες ή μισοδιαλυμένες οικογένειες, αναφερθήκαμε στα παιδιά που βρίσκονται εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους και χωρίς καμμιά επομένως καθοδήγηση, χωρίς αρχές, και χωρίς αναστολές. Αυτά τα παιδιά είναι εκ των προτέρων χαμένα, παρεκτός και μεσολαβησουν ειδικές συνθήκες που - αλλοίμονο -δεν έρχονται τόσο εύκολα και τόσο συχνά. Γι αυτή την κατηγορία των παιδιών που δεν έχουν στήριξη από πουθενά - το κράτος δεν είναι σε θέση να τα δώσει αγωγή με τα ιδρύματά του - το μέλλον προδικάζεται ζοφερό, αυτά είναι που και στην παρανομία θα τραπούν, και στη χρήση διαφόρων ουσιών.
Αλλά αν υπάρχει αυτή η κατηγορία των παιδιών με τις κακές εξ αρχής προϋποθέσεις, υπάρχουν και τα παιδιά που βρίσκονται και μεγαλώνουν σε - υποτιθέμενα - κανονικές οικογένειες. Εχουν αυτά τα παιδιά την υποδομή και τα θεμέλια που πρέπει να έχουν ; Προσωπική μου γνώμη είναι - κι όποιος θέλει να διαφωνήσει, δικαιώμά του -ότι δεν έχουν. Το ενδιαφέρον του σημερινού Δυτικού γονιού, είναι στραμμένο σε άλλα πράγματα, όχι στο πώς θα κάνει ισχυρό το χαρακτήρα του παιδιού που ο ίδιος έφερε στον κόσμο, και ο ίδιος υποχρεούται ως εκ τούτου να του δώσει τέτοιες βάσεις, που να το αποτρέψουν από κάθε στραβοπάτημα. Εχουμε πεί και άλλες φορές, ότι ο σημερινός Δυτικός άνθρωπος ενδιαφέρεται πρωτίστως γι αυτά που του παρέχει η υπερκαταναλωτική κοινωνία, η εντελώς διεφθαρμένη κοινωνία της ύλης, απόκλειστικά και μόνο της ύλης.
Αλλά ο άνθρωπος δεν είναι μονάχα ύλη, θα ήταν περιττό να το τονίσουμε αυτό. Είναι και πολλά άλλα μαζύ, κι αυτά τα πολλά άλλα συγκροτούν τον ισορροπημένο άνθρωπο, που ξέρει και την ύλη - που μοιραία παίζει το ρόλο της σε όλους τους τομείς - αλλά ξέρει και πλήθος από άλλα πράγματα. Ξέρει ότι υπάρχουν οι καλές τέχνες, υπάρχει η λογοτεχνία, το θέατρο, υπάρχουν ακόμα τα σπορ, και υπάρχουν και πλήθος από άλλα πράγματα που νοστιμίζουν τη ζωή του ανθρώπου, που τον απομακρύνουν από τη ζωώδη ύπαρξή του.
Θα φύγουμε όμως από τις Δυτικές κοινωνίες και θα ασχοληθούμε με τη δική μας, της χώρας μας, ας κάνουν οι άλλοι ότι νομίζουν καλύτερο για τις δικές τους υποθέσεις. Και αρχίζοντας τον εξάψαλμο, θα αναφερθούμε τώρα στη ριζική αλλαγή νοοτροπίας που έγινε τις τελευταίες λίγες δεκαετίες στην κοινωνία τη δική μας, αναφορικά με τα παιδιά. Στα κάπως περασμένα - όχι πολύ παλιά - χρόνια, οι γονείς τιμωρούσαν τα παιδιά τους όταν έκαμναν κάποια παράβαση άξια τιμωρίας. Οχι επειδή με τον τρόπο αυτό θα διατηρούσαν τον έλεγχο πάνω στο παιδί, αλλά για του δώσουν να καταλάβει ότι αυτός ο κόσμος έχει ορισμένους κανόνες, ορισμένους περιορισμούς, και ότι δεν μπορεί να κάνει ότι του έλθει στο μυαλό, ότι θέλει τα κέφι του. Διότι, όταν μεγαλώσει χωρίς να έχει αντιληφθεί ότι υπάρχουν νόμοι και κανονισμοί, δεν πρόκειται να τους λάβει υπ΄ όψιν του. Αλλά τότε δεν θα είναι οι γονείς του που θα αναλάβουν να τον επαναφέρουν στην τάξη, θα είναι οι εντεταλμένοι στην τήρηση αυτών των κανόνων και αυτών των νόμων, οι δικαστές και οι άλλοι αρμόδιοι, δεσμοφύλακες και τα σχετικά.
Λοιπόν, αυτές οι τιμωρίες - με εξαιρέσεις βέβαια - έπαψαν να επιβάλλονται πιά. Και όχι μόνο αυτό. Τα κάπως παλιότερα χρόνια οι δάσκαλοι και οι καθηγητές έβαζαν τιμωρίες στους μαθητές, χωρίς να υπάρχουν διαμαρτυρίες από μέρους των γονιών, το αντίθετο μάλιστα, προέτρεπαν τους δασκάλους να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί τους με όποιον τρόπο έκριναν καλύτερο. Τι γίνεται σήμερα ;
Για κάποιο λόγο που δεν μας ενδιαφέρει, ο καθηγητής Χ. επιβάλλει μιά αποβολή δύο ημερών σε κάποιο μαθητή. ( Στα παλιά χρόνια έβαζαν οκταήμερες αποβολές, τώρα δεν μπορούν να γίνουν τέτοια πράγματα ). Τι γίνεται την ίδια ή την άλλη μέρα ; Πηγαίνει στο σχολείο ο πατέρας ή η μητέρα του μαθητή, και βρίσκει τον καθηγητή που πρόσβαλε σκαιά τον κανακάρη τους. « Ρε σύ, γιατί τιμώρησες το γιό μας ; Δεν ξέρεις ποιός είμαι εγώ, δεν ξέρεις ότι θα πάω στον βουλευτή μου και θα πάρεις μετάθεση για την Κόνιτσα, στα σύνορα με την Αλβανία ; Γιατί ρέ έκανες αυτή τη βλακεία, το μπελά σου γυρεύεις ; ».
Ο καθηγητής κοιτάζει περιδεής τον γονιό να του μιλά μ΄αυτόν τον τρόπο. Και αμέσως ανα-νακαλεί την τιμωρία του μαθητή. Δεν είναι και κανένα κορόϊδο, τί δουλειά έχει να πάει στην Κόνιτσα, δεν είναι προτιμώτερο να ξεχάσει ότι έγινε ; Και λοιπόν, όχι, αν θέλουν να βγάλουν αυτοί οι γονιοί έναν αλήτη παραπάνω, τόσο το χειρότερο γι αυτούς, αυτός θα διορθώσει την κοινωνία που διόρθωση δεν παίρνει ;
Θα μου πείτε ότι όλα αυτά τα επινόησα μόνος μου, ότι δεν συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Λοιπόν, μάλιστα συμβαίνουν, άκουσα από αξιόπιστους μάρτυρες - όχι βέβαια αυτόπτες - ότι έτσι γίνονται σήμερα τα πράγματα. Που δεν γινόντουσαν απ΄ ότι θυμάμαι καθόλου τις παλιές εποχές. Και όλο και κάποιο αποτέλεσμα μπορούσε τότε να υπάρχει προς όφελος των παλιών εκείνων μαθητών που έπαιρναν κάποια μαθήματα σωστής συμπεριφοράς, χωρίς την παραμικρή αντίδραση των γονιών τους.
Όταν βλέπει κανείς τα σημερινά τεκταινόμενα, δεν πρέπει να απορεί καθόλου γιατί πολλοί από τους νέους παίρνουν το στραβό δρόμο, γιατί φτάνουν και σε αξιόποινες πράξεις, γιατί πηγαίνουν και στα ναρκωτικά. Αυτά είδαν, αυτά έμαθαν, και αυτά θα χαράξουν την πορεία τους. Και βέβαια δεν τα είδαν αυτά στο σχολείο, τα είχαν δεί και πριν πάνε στο σχολείο. Ετσι είναι η κατάσταση σήμερα, και διατί να το κρύψωμεν άλλωστε, οι γονείς είναι που καταστρέφουν ένα παιδί που υπό άλλες συνθήκες θα γινόταν ένας αξιόλογος πολίτης χωρίς κατοπινά προβλήματα. Αυτοί είναι οι μόνοι και αποκλειστικά υπεύθυνοι.
Όταν ακούω και βλέπω ότι πιάσανε τους κάποιους έμπορους ναρκωτικών και κατάσχεσαν τα τόσα κιλά ηρωϊνης, καταλαβαίνω ότι μ΄αυτά τα τερτίπια απλώς κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Δεν είναι λύση αυτή. Ούτε η εισαγωγή κάποιου τοξικομανή στα ειδικά κέντρα αποτοξίνωσης, οι περισσότεροι απόφοιτοι αυτών των κέντρων υποτροπιάζουν με τις πρώτες δυσκολίες που θα συναντήσουν, είναι άλλωστε γνωστό ότι η καθεαυτού εξάρτηση είναι ψυχολογική, όχι σωματική. Το πράγμα αποδεικνύεται και από τις εξαρτήσεις που δημιουργούνται χωρίς καθόλου ουσίες, όπως είναι το χαρτοπαίγνιο σε λέσχες, η ρουλέττα και άλλα παρόμοια που δεν ξεκινούν από κάποια ουσία.
Αυτά είχα να πώ σχετικά με το πρόβλημα των λεγόμενων ναρκωτικών ουσιών. Και να προσθέσω, ότι ο στόχος όλων δεν πρέπει να είναι η θεραπεία μετά το άσχημο αποτέλεσμα, αλλά πριν από αυτό. Όπως ξέρουν όλοι, η πρόληψη είναι πολύ πιό σημαντική από τη θεραπεία, κι αυτό ισχύει σε πάρα πολλούς τομείς. Και η υπόθεση « ναρκωτικά », δεν προσφέρεται για επεμβάσεις με μπαλώματα, αν δεν αλλάξει η νοοτροπία της κοινωνίας, δεν πρέπει να περιμένουμε κανένα αποτέλεσμα. Οσο κι αν κυνηγούν τους εμπόρους της ηρωϊνης - αυτό έγινε φανερό, δεν έχει φέρει κανένα αποτέλεσμα - και όσα κέντρα αποτοξίνωσης και αν κάνουν. Που ποτέ δεν μπορεί να είναι αρκετά, συγκριτικά με τις δεκάδες χιλιάδες των τοξικομανών, αλλά όπως είπαμε, και το αποτέλεσμα που πετυχαίνουμε μ΄αυτά τα κέντρα, δεν φαίνεται να αξίζει και τόσο πολύ τον κόπο και τα έξοδα που γίνονται.
Συμπερασματικά, θα ήθελα να απευθύνω κάποιες παραινέσεις στους γονείς, όχι βέβαια όλους, θα καταλάβουν αυτοί που θα διαβάσουν, σε ποιούς απευθύνονται.Λοιπόν, αν θέλετε να προχωρήσουν με βήμα ταχύ τα παιδιά σας προς ανεύρεση ονειρικών παραδείσων, να ασχοληθεί η Δικαιοσύνη με την αξιοζήλευτη δράση τους και να αποκτήσουν ένα λαμπρό ποινικό μητρώο πολλών σελίδων, δεν έχουν παρά να ακολουθήσουν τις παρακάτω συμβουλές μου - αν βέβαια το θέλουν : Πρώτα πρώτα, να έχουν τα παιδιά τους στα ώπα ώπα. Δεύτερον, να γεμίζουν τις τσέπες τους με άφθονα χρήματα από πολύ μικρές ηλικίες. Τρίτο. Να μην τα μαλλώνουν, και ακόμα πιό σπουδαίο, να μην τα τιμωρούν ποτέ έστω και ελαφρά. Αν εφαρμόσουν αυτές τις απλές οδηγίες, να είναι σίγουροι ότι τα παιδιά τους θα έχουν πολλές πιθανότητες να σταδιοδρομήσουν σαν καλοί κακοποιοί και καλοί τοξικομανείς. Εμπρός λοιπόν !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου