Κάθε τόσο και λιγάκι, ακουμε ιστορίες απίστευτης ζήλειας που παρά τη χαλάρωση των ηθών τις τελευταίες δεκαετίες, εξακολουθούν να εμφανίζονται με αμείωτη ένταση, κυρίως από μέρους των αντρών, αλλά και από μέρους των γυναικών. Φαίνεται, ότι το πάθος αυτό, η αρρώστεια αυτή - γιατί περί αρρώστειας πρόκειται - δεν πρόκειται να εξαφανιστεί από προσώπου γής, μέχρι της συντελείας των αιώνων. Εχουν λεχθεί τόσο πολλά για την παθολογική αυτή κατάσταση που προσβάλλει τους ανθρώπους -για τα ζώα δεν έχω καμμιά πληροφορία - ώστε θα ήταν περιττό να προσπαθήσουμε να την αναλύσουμε, άλλωστε υπάρχουν αρμοδιότε-ροι ημών γι αυτή τη δουλειά, οι κοινωνιολόγοι, οι ψυχολόγοι και άλλοι - .....λόγοι. Θα ρίξουμε μόνο μιά φευγαλέα ματιά στο υλικό που μας προμηθεύουν τα πάντοτε πρόθυμα για τέτοιου είδους γεγονότα, τηλεοπτικά κανάλια.
Ενας άντρας ηλικίας εξήντα πέντε ετών - μας λέει μιά πρόσφατη είδηση - που είχε παντρευτεί μιά γυναίκα τριάντα χρονών, ήταν πολύ ζηλιάρης. ( Και πώς να μην ήταν ο άνθρωπος, παντρειά ηταν αυτή που πήγε και έκανε, δεν μπορούσε να βρεί καμμιά πενηντάρα και να έχει ήσυχο - όσο γίνεται βέβαια - το κεφάλι του ; ). Λοιπόν, ο φίλος μας - που βέβαια δεν είναι καθόλου φίλος μας, σχήμα λόγου είναι - ζήλευε τρομερά τη γυναίκα του, την είχε πάρει στο κατόπιν, μιάς και δεν μπορούσε να διαθέσει χρήματα για ιδιωτικό ντετέκτιβ για την παρακολούθηση, και φαίνεται ότι αντελήφθη ότι η σύζυγος είχε εξωκείλει, ακριβώς όπως κάμνουν εσχάτως τα ακτοπλοϊκά καράβια μας. ( Πράγμα που δεν προσφέρεται καθόλου για χιούμορ, έτσι δεν είναι ; ). Δεν θυμάμαι πολλές λεπτομέρειες-που ίσως δεν θα είχαν και τόσο μεγάλη σημασία - αλλά φαίνεται ότι ο ηλικιωμένος σύζυγος εξεμάνη, και εξαγαγών περίστροφον, πυροβόλησε την άτυχη μέσα στην ευτυχία της γυναίκα, και νομίζω ότι την άφησε στον τόπο, τέτοια ανόητη πράξη είχε κάνει απ΄την αρχή, τέτοια κατάληξη έπρεπε να περιμένει.
Δικηγόρος με φήμη καλού και εντίμου ανθρώπου - οι ζηλιάρηδες είναι κατά κανόνα έντιμοι άνθρωποι - αντελήφθη μίαν των ημερών, ότι η σύζυγός του, επίσης δικηγόρος το επάγγελμα, έκαμνε νερά τους τελευταίους καιρούς. Ο άνθρωπος αυτός, που και ο ίδιος φαίνεται ότι είχε αμαρτήσει κατά τον ίδιο τρόπο προ καιρού και δεν έπρεπε να το πάρει έτσι μονόπλευρα το ζήτημα, έκαμνε έντονες σκηνές ζυλοτυπίας στη σύζυγό του, απειλώντας μάλιστα ότι θα την σκοτώσει κάποια μέρα. Η σύζυγος φοβότανε πολύ, αλλά δεν τολμούσε να εγκαταλείψει το σπίτι, κι αυτό αποδείχτηκε μοιραίο γι αυτήν, καθώς μιά μέρα, ο άντρας της έβγαλε κι αυτός ένα όπλο που είχε αγοράσει - η πιάτσα έχει γεμίσε με όπλα - και την πυροβόλησε δυό και τρεις φορές. Υστερα συνελήφθη ή παραδόθηκε στις αστυνομικές αρχές, που άλλωστε είχαν αμέσως εξιχνιάσει τις αιτίες και τον δράστη του εγκλήματος. Ο νομικός αυτός, θα δικαστεί προσεχώς, και λόγω « βρασμού ψυχής » - όπως χαρακτηρίζανε αλλοτε τα εγκλήματα αυτά - θα πάρει καμμιά δεκαπενταριά χρόνια φυλακή, όπου και θα ησυχάσει απ΄τη ζήλεια του άπαξ δια παντός.
Παρόμοια επεισόδια και εγκλήματα, είναι πολύ συχνά, και δηλώνουν ότι οι ζηλιάρηδες θα είναι πάντοτε ζηλιάρηδες, είναι η ζήλεια γραμμένη πάνω στο γονιδιακό τους υλικό, επάνω στο DNA τους. Φάρμακο εναντίον της πάθησης αυτής δεν έχει, ούτε πρόκειται να εφευρεθεί.
Οι ανθρωποι αυτοί, είναι υποχρεωμένοι να υποφέρουν την αρρώστεια τους αυτή, μέχρι τα βαθειά γεράματά τους, μπορούν να ζηλεύουν ακόμα κι όταν ο σύντροφός τους έχει πιάσει αισίως τα ογδόντα. Αυτά ως προς τους ανθρώπους που ζηλευουν παθολογικά, γιατί υπάρχει και η « φυσιολογική » ζήλεια, που δεν είναι αρρώστεια, αλλά φαινόμενο πολύ συχνό κι ας μην φαίνεται.
Θα ασχοληθούμε τώρα με ένα άλλο φαινόμενο, που δεν έχει μεν σχέση με την ζήλεια που αισθανόμαστε προς τον ή την σύντροφό μας, αλλά που τα αποτελέσματά του είναι εξ ίσου άσχημα. Πρόκειται για μιά μορφή ζήλειας παράδοξης, κατά την οποία, αντί να ζηλεύει ο ένας εκ των συζύγων τον άλλο, ζηλεύει ο εραστής - ή η ερωμένη - τον νόμιμο σύζυγο, δηλαδή εκεί που μας χρεωστούσανε, μας πήραν και το βώδι.
Ισως θα θυμόσαστε την περίπτωση της γυναίκας του αστυνομικού στην Αθήνα, η οποία πήγαινε με τον εραστή της στο σπίτι της, όπου ήξερε ότι την περίμενε ο άντρας της, και έστειλε τον εραστή να σκοτώσει τον άντρα της. ( Και μη χειρότερα να λέμε ). Η ίδια, δεν ακολούθησε, πήρε το παιδί της και προσποιήθηκε ότι πηγαίνει στο περίπτερο γιά να αγοράσει τσιγάρα ή κάτι τέτοιο - για να έχει και ένα καλό άλλοθι για τη στιγμή του πυροβολισμού - και όντας στο κοντινό περίπτερο, άκουσε μαζύ με τον περιπτεριούχο τους πυροβολισμούς. Ο εραστής - που ενεργούσε ίσως κάτω από τις οδηγίες της ερωμένης του - είχε πάει στο σπίτι, χτύπησε την πόρτα και μόλις φάνηκε να ανοίγει ο σύζυγος, τον πυροβόλησε κάμποσες φορές και τον ξάπλωσε χάμω. Ετσι έγινε το πράγμα, για να φαίνεται ότι κάποιος ξένος μπήκε να κάνει διάρρηξη, και συνέβη ότι συνέβη. Βέβαια, η αστυνομία ξέρει ότι πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις, ο πρώτος ύποπτος είναι ο σύζυγος ή η σύζυγος. Ετσι πολύ γρήγορα τους αναγκασε να ομολογήσουν πώς είχαν σχεδιάσει και εκτελέσει το σχέδιό τους.
Επανάληψη της ίδιας ιστορίας, έγινε πριν από καμμιά δεκαριά μέρες στη Ρόδο. Θύμα ήταν κι αυτή τη φορά ένας αστυνομικός, και δράστης ο εραστής της γυναίκας του κατ΄εντολήν της, έτσι τουλάχιστον ισχυριζεται ο δράστης που δεν έχει βέβαια κανένα λόγο να λέει ψέμματα. Με το λέγε, λέγε λέγε, του έκανε πλύση εγκεφάλου, τι νομίζεις ρε σύ, ότι δηλαδή θα μας πιάσουν ; Δεν ξέρεις τί κορόϊδα είναι οι αστυνομικοί ; Θα πούνε ότι ένας αλλοδαπός τον καθάρισε, αυτό είναι όλο. Και τον έπεισε η αξιέραστος κυρία, να πάρει μιά κυνηγετική καραμπίνα, και να σωριάσει κάτω τον άντρα της. Δηλαδή, τι νομίζουν οι άντρες μας, ότι θα είμαστε μόνιμα μαζύ τους ; Εμείς θέλουμε κάποτε και αλλαγές, και ένας από τους τρόπους, είναι και αυτός, σας αρέσει δεν σας αρέσει.
Και θυμάμαι τα λόγια του Παύλου, που λέει στους Εφέσιους, ότι τάχατες πρέπει η γυναίκα να φοβάται τον άντρα. Σε αγαπώ, σε εκτιμώ πολύ αγαπητέ Παύλε, αλλά τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά, αν δεν το ήξερες έπρεπε να το μάθεις. Και να πληροφορηθείς, ότι ο ανήρ είναι αυτός που πρέπει να φοβάται τη γυναίκα -το έχω ξαναπεί αυτό - καθώς υπάρχει μεγαλύτερη ευχέρεια να ξεκάνει η γυναίκα τον άντρα της, παρά το αντίστροφο. Ποιός μαγειρεύει το φαγητό ; Η γυναίκα, αγαπητέ Παύλε, αυτή είναι στην κουζίνα, αυτή μπορεί να ρίξει λίγο δηλητήριο στο πιάτο του άντρα της και να τον ξαποστείλει στας αιωνίους μονάς. Ποιός θα καταλάβει τι έγινε, και μάλιστα σε μιά εποχή που δεν υπήρχαν τοξικολογικά εργαστήρια που θα εύρισκαν το δηλητήριο στις εξετάσεις που θα έκαμναν με παραγγελία του ιατροδικαστή, που κι αυτός δεν υπήρχε τα χρόνια εκείνα τα παλιά ;
Βέβαια, άλλο το να το λέμε, και άλλο να το κάμνουμε. Τί θα γίνει η γυναίκα όταν μείνει έρημη και μόνη, σαν την καλαμιά στον κάμπο ; Να πάρει αλλον άντρα την εποχή εκείνη ; Πολύ δύσκολο πράγμα, καλύτερα να έχω αυτόν τον κακορρίζικο, παρά κανέναν και να λυσσάξω απ΄την πείνα, σωστή δεν είναι αυτή η σκέψη ;
Αλλά φύγαμε απ΄το θέμα, που είναι οι ζηλιάρηδες άντρες. Και φαίνεται ότι είναι και πολλοί, δεν ήταν μονάχα ο μαύρος της Βενετίας, ο Οθέλλος, που ακούγοντας εκείνον τον μαλαγάνα τον Ιάγο, πήρε ένα μαχαίρι και το κάρφωσε στο κορμί της Δυσδαιμόνας, εκεί που ήταν ξαπλωμένη στο κρεββάτι της. Βέβαια, αυτή η ιστορία είναι φανταστική, ο ίδιος ο Σαίξπηρ την επενόησε, ή κάποιος άλλος που του έδωσε την ιδέα. Αλλά αν ο Οθέλλος είναι « ψεύτικος », υπάρχει πλήθος Οθέλλων που είναι πέρα για,πέρα αληθινοί. Και αρπάζουν εν βρασμώ ψυχής το μαχαίρι, το πιστόλι ή ότι άλλο βρεθεί κοντά τους, και ιδού το έγκλημά μου, όπως έλεγε το παλιό εκείνο άσμα, στο οποίο ο άντρας έπιασε επ΄ αυτοφώρω την σύζυγο, και έκανε το εγκλημα που λεέι το τραγούδι, και τώρα περιμένει στη φυλακή να τον κρεμάσουν. Και γιατί παρακαλώ να κάνει το έγκλημα και να τον κρεμάσουν ; Διώξ΄ την να πάει στο καλό, το μοναστήρι να΄ναι καλά, και θά βρεις άλλες δέκα, όπως λέει και το ρεμπέτικο τραγούδι της δεκαετίας του 60, πολύ φιλοσοφημένο.
Συμπερασματικά, ο ζηλιάρης και η ζηλιάρα δεν είναι καθόλου στα καλά τους, αν ήσαν θα έκαμναν αλλοιώς, θα τα παρατούσαν όλα σύξυλα και θα γύρευαν αλλού παρηγοριά, αυτό θα ήταν το πιό φυσικό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου